บทที่37

บทที่37

ช่วงเที่ยง หลังจากที่ผมกับไอ้กาวกินข้าวกันเรียบร้อย ก็มาหาที่นั่งใต้ถุนตึกนั่งทำงานที่อาจารย์สั่งเมื่อช่วงเช้า แต่ไอ้ตัวดีก็เอาแต่เล่นเกม ไม่ได้ใส่ใจกับงานที่ต้องจับคู่ทำกันเลยแม้แต่น้อย

กูไม่น่าคู่กับมึงเลยให้ตายเถอะ

“ถ้ามึงยังไม่เลิกเล่น กูจะไปทำกับคนอื่นแล้วนะ”

“แป๊บนึงๆ กูจะชนะแล้วเนี่ย”

“ชนะในเกมกับไม่ได้คะแนนในห้องเรียน มึงจะเลือกอย่างไหน?” ผมขู่มัน

“โอเคครับเพื่อน กูเลิกเล่นเกมก็ได้” แล้วมันก็หันมาสนใจงานที่กางอยู่เต็มโต๊ะ

“จอมทัพ”

“อะไรอีก” ผมถาม ขณะที่ก้มหน้าก้มตาทำงานตรงหน้าไปด้วย

“กูหิวน้ำว่ะ เดี๋ยวไปหาน้ำเย็นๆ กินแป๊บนะ มึงจะเอาอะไรไหม?” กูละเหนื่อยใจกับมึงจริงๆ เลย เพิ่งจะเริ่มทำงานก็เรื่องเยอะขึ้นมาอีกแล้ว

“กูเอานมเย็น รีบไปรีบมานะมึง”

“เออน่า กูจะรีบไปรีบมาเลยครับเพื่อนรัก”

กูจะเชื่อมึงได้แค่ไหนเนี่ยไอ้กาว

ไอ้กาวมันหายไปเกือบสิบนาที ก่อนที่อยู่ๆ ไอ้ติมโคนก็ถูกส่งมาที่ตรงหน้าผม

“กูบอกว่าเอานมเย็นไง!” ผมว่า ก่อนที่จะเงยหน้ามองไอ้คนที่ยืนค้ำหัวผมอยู่อย่างหัวเสีย ที่สั่งอะไรไปไม่เคยได้ดั่งใจเลยสักอย่าง

แต่พอเห็นเจ้าของมือที่ถือไอติมเท่านั้นแหละ ผมก็หุบปากแทบไม่ทันเล