บทที่2

บทที่2

ผมเดินมายังใต้ถุนคณะ ซึ่งเป็นที่รวมตัวของกลุ่มผม ที่ประกอบไปด้วย ไอ้กาว แค่คนเดียว

งงในงง?

ก็กลุ่มหมายถึงคนมากกว่าหนึ่งคนไง ซึ่งกลุ่มเราก็จะมีผมกับไอ้กาวแค่สองคน ไม่ใช่ไม่มีใครคบหรอก ความจริงก็รู้จักกับเพื่อนคนอื่นๆ อยู่หลายคนแหละ แต่ไอ้กาวนี่สนิทสุดแล้ว เพราะมาจากโรงเรียนเดียวกันตั้งแต่มัธยม

“มึงตื่นสาย” คำทักทายแรกจากมันครับ

“แสนรู้ขนาดนี้ เป็นหมาเหรอครับคุณกาว”

“ดูจากเบ้าหน้า และก็เบ้าตามึงแล้ว ก็เดาไม่ยากหรอกครับ”

เออ ไอ้นี่มันแสนรู้ หูตั้ง หางกระดิกจริงๆ ยอมใจมันเลย

“กูนอนดึก”

“ดูซีรีส์ชัวร์”

“พูดอีกก็ถูกอีก”

“ถ้ามีแข่งแฟนพันธ์แท้จอมทัพนิเทศ ปี1 กูว่ากูได้แชมป์ชัวร์”

“จริงจังขนาดนั้น?”

“มีอะไรเกี่ยวกับมึงที่กูไม่รู้มั่งถามหน่อย นอกจากพี่นักรบแล้วก็กูนี่แหละรู้จักมึงดีกว่าใคร” มึงดูภูมิใจนะไอ้กาว โคตรจะไร้สาระเลย

“เออ มึงสบายใจกูก็ดีใจ” เอาที่มึงสบายใจเลยครับ

เราสองคนนั่งคุยเล่นกันได้แป๊บเดียว ก็พากันเข้าเรียนในคลาสแรก กว่าจะเลิกเรียนอีกทีก็กินเวลาเข้าไปสิบเอ็ดโมงกว่าแล้ว พวกเราเลยพากันไปหาอะไรกินกันที่โรงอาหารกลาง เพราะเบื่อกับข้าวที่คณะเต็มที ในระหว่างทางที่จะไปโรงอาหารอยู่ดีๆ ก็ถูกเรียกจากทางด้านหลัง ผมกับไอ้กาวหันไปยังต้นเสียงโดยพร้อมเพียงกันในทันที

“ชื่อจอมทัพใช่ป่าวมึงอะ?” คำถามจากคนตรงหน้าที่ดูแล้วน่าจะไม่ใช่ปีหนึ่งอย่างพวกผม แถมสไตล์การแต่งตัวยังเหมือนพี่ชายสุดที่รักของผมอย่างกับก็อปปี้วาง แต่ก็เถียงไม่ได้เลยว่าดูรวมๆ แล้วโคตรหล่อ คนหล่อที่มันจะแต่งตัวยังไงก็หล่อจริงๆ ว่ะ

“ใช่ พี่มีอะไรกับผมหรือเปล่า”

“นี่มึงชวนกูมีอะไรด้วยตั้งแต่เจอกันครั้งแรกเลยเหรอวะ”

สัด! นี่กวนตีนกูใช่ไหม?

“คือผมหมายถึง พี่มีเรื่องอะไรจะคุยกับผมหรือเปล่า” กูผิดเองที่ถามสั้นไป

“เปล่า ก็แค่แวะมาดูหน้า” พูดจบมันก็เดินจากไปหน้าตาเฉย

พี่ครับ มึงเดินเข้ามากวนตีนกูแล้วก็จากไปเฉยๆ แบบนี้เลยเหรอวะ

“ไอ้นี่ใครวะจอม”

“ไม่รู้ว่ะ กูก็เพิ่งเจอพร้อมกับมึงนี่แหละ แต่กวนตีนโคตร”

“เหมือนกูเห็นภาพซ้อนพี่นักรบในตัวมันเลยว่ะ กวนตีนเหมือนกันเด๊ะ แถมการแต่งตัวยังเหมือนกันอีก”

“ทำไมชีวิตกูต้องเจอแต่คนกวนตีนวะ?”

“เพราะมึงกวนตีนไง โลกเลยเหวี่ยงคนที่กวนตีนแบบเดียวกันมาให้”

“แล้วก็เหวี่ยงมึงมาด้วยนี่ไง สัด!”

“เขาเรียกว่าศีลเสมอกันครับเพื่อน ไปครับอย่าพูดเยอะกูหิวจะตายแล้วเนี่ย”

เราสองคนมาถึงโรงอาหารกลาง พร้อมกับมองหาที่นั่ง ที่นี่นักศึกษาโคตรเยอะ เพราะนักศึกษาเกือบทุกคณะมารวมตัวกันอยู่ที่นี่หมด กว่าจะหาที่นั่งได้ก็เกือบตาย เพราะหิวจนแสบท้อง

“กูจะไปกินข้าวหมูแดงร้านโน้น” ผมว่า พร้อมชี้มือไปยังร้านเป้าหมาย

“มึงล่ะจะกินอะไร”

“กูอยากกินข้าวมันไก่ร้านนั้น” ไอ้กาวชี้ไปที่ร้านอีกฝั่งนึงกับร้านข้าวหมูแดงที่ผมจะกิน

“แล้วใครจะเฝ้าโต๊ะ”

“งั้นมึงไปซื้อก่อนเลย เดี๋ยวกูนั่งเฝ้าเอง”