Chapter 23 : อย่าทำให้รักได้ไหม

เช้าวันต่อมา

พิมดาวสะดุ้งตื่นมาในเวลาหกโมงเช้าตามนาฬิกาชีวิตและพบว่าตัวเองและสามีนอนหันหน้ากอดก่ายกันและกันอย่างแนบแน่น...ลมหายใจที่สม่ำเสมอจากร่างสูงบ่งบอกว่าเขายังคงหลับสนิทอยู่ แม้ว่าเธอจะนอนหนุนอยู่บนท่อนแขนแข็งแรงก็ตาม

เปลือกตาบางกระพริบเป็นจังหวะช้า ๆ แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่างทำให้เธอมองเห็นใบหน้าหล่อเหลายามหลับใหลได้อย่างชัดเจน

ตอนนอนหลับก็ดูไม่ดื้อดีนี่นา...

คนตัวเล็กคิดในใจ พลางจ้องมองใบหน้ายามหลับตาพริ้มของเขามันดูเหมือนแมวสิ้นฤทธิ์อย่างไรอย่างนั้น แม้ว่าเขาจะมีคิ้วที่คมเข้มและชอบทำหน้าดุ ๆ อยู่บ่อย ๆ แต่ความจริงเขาออกจะเป็นผู้ชายหน้าหวานและสำอางกว่าบุคลิกเสียด้วยซ้ำ

ด้วยความที่มีผิวโทนสว่าง เครื่องหน้าหล่อเหลาราวกับฟ้าประทาน และใบหูที่มักจะแดงขึ้นทุกครั้งเวลาไม่พอใจหรือเขินนั่นยิ่งทำให้เขาดูมีเสน่ห์มาก ๆ สำหรับเธอ

ทั้งหล่อทั้งรวยถึงนิสัยจะร้ายกาจไปหน่อย แต่ก็ไม่แปลกที่ทำไมสาว ๆ ถึงมักจะรายล้อมอยู่รอบกายของเขาเสมอ ขนาดเธอที่โดนเขาพ่นคำพูดดูถูกจิตใจใส่ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งยังตกหลุมรักเลย...

มันคงจะเป็นเพราะบทจะอ่อนโยน คุณเขาก็อ่อนโยนจนใจเกินจะต้าน โดยเฉพาะเรื่องบนเตียงที่เขาทั้งให้เกียรติและคอยถามทุกครั้งว่าเธอโอเคไหม...มันแสดงให้เห็นว่าลึก ๆ เขาเองก็ใส่ใจ จึงทำพิมดาวลืม ๆ เรื่องไม่ดีที่เขาทำไปได้ชั่วขณะ

สำหรับผู้หญิงคนหนึ่ง แค่การที่ไม่ต้องพบเจอกับประสบการณ์แย่ ๆ ในเรื่องทางเพศนั่นก็นับว่าโชคดีมากแล้ว เพราะถ้าเขาข่มเหงหรือไม่ให้เกียรติเธอในมุมนั้นมันคงจะกลายเป็นฝันร้ายไปตลอดชีวิตแน่ ๆ 

"..."

พิมดาวนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยระหว่างที่มองหน้าเขาอยู่พักหนึ่ง ก่อนค่อย ๆ ดึงแขนแกร่งที่โอบกอดร่างนุ่มนิ่มของเธอทั้งคืนขึ้นเบา ๆ และขยับตัวออกจากความอบอุ่นนั้นช้า ๆ พยายามระวังการกระทำเพราะไม่อยากให้คนที่กำลังหลับใหลถูกขัดจังหวะ

จนในที่สุดเธอก็หลุดจากอ้อมกอดของสามีมาเฟียและลุกออกจากเตียงได้ หญิงสาวค่อย ๆ ย่องออกจากห้องนอนใหญ่และปิดประตูลงให้เงียบที่สุด

โชคดีที่อินหลงยังคงหลับสนิทไม่รู้เรื่องว่าเธอลุกมาแล้ว...ถ้าเขาตื่นมาเธอก็ไม่รู้จะมองหน้าเขายังไงเหมือนกัน ก็เล่นนอนกอดกันกลมทั้งคืนเลยนี่นา! จะไม่ให้เขินยังไงไหว

"...ฟังเสียงหัวใจของเฮียเต้นจนหลับไปเลยแฮะ" พิมดาวพึมพำกับตัวเองเบา ๆ พร้อมทั้งใช้มือลูบต้นแขนที่ยังคงมีไออุ่นของเขาเกาะอยู่ตามผิว

หญิงสาวอมยิ้มออกมาด้วยความขวยเขินขั้นสุด แม้แต่ตอนที่ร่วมรักกันยังไม่รู้สึกยุบยิบที่หัวใจขนาดนี้เลย...เพราะนี่คือการนอนกอดกันบนเตียงเชียวนะ แถมเขายังจุ๊บที่ริมฝีปากเธอเบา ๆ ก่อนนอนอีก

และที่โรแมนติกที่สุดคือ ASMR เสียงหัวใจของเขา...การกระทำนั้นมันหวานยิ่งกว่าพระเอกในซีรีส์ที่ดูอีก

ก็เป็นเสียแบบนี้...จะไม่ให้เธอแอบคิดเข้าข้างตัวเองได้ยังไง ถึงแม้ว่าเขาจะประกาศจุดยืนของตัวเองชัดเจนทุกครั้งก็เถอะ แต่ใครสอนให้อ่อนโยนกับผู้หญิงที่ตัวเองไม่มีวันรักกันเล่า...เธอผิดด้วยหรือไงที่แอบคิดไปไกลน่ะ

"พอ ๆ ไปกันใหญ่แล้ว" หญิงสาวส่ายหน้าไปมา เธอต้องตัดวงจรความมโนของตัวเองออกไปก่อนที่จะเลยเถิดไปมากกว่านี้ เพราะวันก่อนเขายังเป็นคนบอกเธออยู่เลยว่า 'อย่าหลงตัวเอง' 

เพราะฉะนั้นก็ต้องเลิกไหลไปตามอารมณ์ของคุณชายเขา วันนี้นอนกอด พรุ่งนี้อาจจะไล่ออกจากบ้านก็ได้ ใครจะไปรู้...

ซ่า...

ร่างเล็กเดินตรงเข้ามาอาบน้ำชำระร่างกายเพื่อหวังบรรเทาความคิดมากมายในหัวทิ้ง วันนี้เธอต้องโฟกัสกับงาน เพราะออสตินจะเริ่มเข้ามาที่นี่บ่อย ๆ ดังนั้นเธอต้องเตรียมตัวให้เต็มที่

หลังจากนั้นไม่นานพิมดาวก็อาบน้ำเสร็จ เธอเดินออกมาแต่งกายด้วยชุดเรียบร้อย และหยิบสิ่งของจำเป็นใส่กระเป๋าถือราคาแพงที่เกศมณีซื้อให้เตรียมจะลงไปข้างล่าง แต่พอเดินมาเปิดประตูก็เจอสามีมาเฟียยืนอยู่หน้าห้องพอดี

"เฮีย...ตื่นแล้วเหรอคะ"

"อือ" เขาตอบกลับเบา ๆ ใบหน้ายังดูงัวเงียอยู่เลย ผมที่ยุ่งนิด ๆ ทำให้เขาดูดีเป็นบ้า...

"พิมจะไปทำงานแล้วค่ะ วันนี้ว่าจะไปแต่เช้าอาจไม่ได้อยู่ทานข้าวด้วยนะคะ"

"ไม่เป็นไร ฉันแค่จะมาบอกว่าต่อไปนี้ให้เข้ามานอนในห้องด้วยกัน...เหมือนเมื่อคืน" จากประโยคที่เขากล่าวมา 'เหมือนเมื่อคืน' ที่ว่านี่หมายถึงกอดกันทั้งคืนด้วยหรือเปล่า ได้โปรดอย่าทำให้เธอคิดไปไกลกว่านี้เลย แค่นี้ก็ตกหลุมรักเขาจนหาทางปีนขึ้นมาไม่ได้แล้ว

"มันจะไม่เป็นการทำลายกฎข้อที่สามเหรอคะ" พิมดาวแกล้งหยั่งเชิงอินหลง เพราะดูเหมือนเขาจะค่อย ๆ ทำลายกฎที่ตัวเองสร้างขึ้นทีละข้อเสียแล้ว

"ฉันจะลบกฎนี้ทิ้ง เหมือนที่เคยลบกฎข้อที่สอง" แม้จะเลี่ยงไม่มองสบตากับเธอโดยตรง แต่หญิงสาวสัมผัสได้ว่าเขากำลังประหม่า

"ค่ะ...พิมตามใจเฮียอยู่แล้ว" พิมดาวเองก็ประหม่าเช่นกัน แต่ยังไงก็ต้องยึดคำสั่งสามีเป็นหลัก แม้จะเขินอายแค่ไหนก็ต้องเก็บอาการไว้

"งั้นพิมไปทำงานก่อนนะคะ เจอกันตอนเย็น...อื้อ" ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบ คนตัวสูงก็โอบเอวบางเธอเข้าไปใกล้และจุมพิตลงบนริมฝีปากอิ่มหนึ่งที สัมผัสนั้นคล้ายกับสายไหมรสหวานที่เขามอบให้อย่างจริงใจจนเธออาจเผลอคิดไปไกลจากการกระทำลึกซึ้ง

"แล้วเจอกันตอนเย็น"

ตอนนี้เขาผละออกและเดินกลับห้องตัวเองไปแล้ว ทิ้งให้เธอยังคงมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ หญิงสาวได้แต่ยืนตัวแข็งใจเต้นรัวราวกับกลองชุด

การแสดงออกเมื่อกี้มันคืออะไร...ไม่รักก็อย่ามาจูบอย่ามาหอมกันสิ เรื่องบนเตียงพอเข้าใจได้ว่าเขาก็เป็นผู้ชายแถมเธอยังอยู่ในสถานะภรรยา มันก็คงต้องมีกันบ้าง

แต่การที่เดี๋ยวกอดเดี๋ยวจุ๊บแบบนี้มันแปลก ๆ นะ...

"พอ ๆ " พิมดาวพยายามสลัดความคิดมากมายในหัวทิ้ง คิดหาเหตุผลกับคนอย่างเขาไปก็เหนื่อยเปล่า ตราบใดที่เขาเลือกที่จะกอดจะหอมเธอมันก็ดีกว่าการทะเลาะกันอยู่แล้วแหละ