Chapter 26 : อย่าคิดไปเอง

"อย่าพูดอะไรที่ทำให้บรรยากาศมันเสียเลยดีกว่า" หลังจากตอบคำถามอย่างเย็นชาและไม่ใยดี ท่าทางของเขาก็ดูเหมือนจะหัวเสียพอสมควร เพราะแต่เดิมที่กำลังนอนกอดก่ายกันอยู่ เขาก็คลายอ้อมกอดและลุกไปนั่งอยู่ปลายเตียง 

"แต่เมื่อกี้เฮีย..." พิมดาวพยายามจะพูดถึงการร่วมรักแสนหวานเมื่อครู่ แต่ดูเหมือนเขาจะขัดขึ้นมาก่อน

"ฉันบอกว่าเธอเป็นของฉัน...แต่ไม่ได้หมายความว่าเรารักกัน" คำพูดนั้นเจ็บแสบราวกับฟ้าฟาดที่กลางใจ หัวใจของเธอร่วงหล่นลงไปความผิดหวังจนบรรยายแทบไม่ได้

เขาไม่ใยดีเธอเลยสักนิด...ราวกับว่าคำบอกรักของเธอเมื่อกี้เป็นแค่สายลมผ่านมาแล้วก็ผ่านไป ไม่ได้สลักสำคัญอะไรขนาดนั้น

"ฉันไม่อยากให้เธอเข้าใจผิด...ถ้าอยากอยู่ด้วยกันดี ๆ ก็อย่าพูดเรื่องพวกนี้ให้เสียบรรยากาศอีก" ว่าจบเขาก็ลุกออกไปจากห้องโดยไม่ชายตามามองหน้าเธอเลยแม้แต่นิด...ทิ้งให้พิมดาวนอนน้ำตาเอ่อคลออยู่บนเตียงที่ว่างเปล่า

คำพูดที่แสนเยือกเย็นและไร้เยื่อใยของเขาทำเอาเธอรู้สึกแหลกสลายและหน้าแตกที่สุดในชีวิต ไม่คิดเลยว่าเขาจะใจร้ายกับเธอขนาดนี้...

เพราะเธอมันดันโง่งมคิดไปเองว่าช่วงหลัง ๆ ที่ความสัมพันธ์ของเขากับเธอดูดีขึ้น เป็นเพราะเขาอาจจะรู้สึกอะไรกับเธอบ้าง แต่ไม่เลย...เขาก็ยังคงเป็นเขา เป็นคน ๆ เดิมที่เธอแต่งงานด้วยเมื่อหลายเดือนก่อน และคงไม่มีวันเปลี่ยนแปลง...มีแค่เธอคนเดียวที่มีความรู้สึกที่เปลี่ยนไป

"ให้ตายสิชีวิต..." หญิงสาวเดินเข้ามาในห้องน้ำทั้งหัวใจพังย่อยยับ เธอมองตัวเองหน้ากระจกด้วยความสมเพชเวทนา ภาพเรือนร่างที่มีแต่รอยจ้ำนั้นพร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำตา รู้สึกละม้ายคล้ายคนอกหักทั้ง ๆ ที่นอกจากทะเบียนสมรสและความสัมพันธ์ทางกายแล้ว เขาก็เรียกได้ว่าไม่ได้เป็นอะไรกับเธอเลย...

'เธอเป็นของฉันแค่คนเดียว' คำนี้ยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเธอ มันช่างดูเป็นคำพูดที่ฟังดูอบอุ่นและแสดงถึงสถานะสุด ๆ แต่จากคำตอบอันแสนชัดเจนของเขาเมื่อกี้ อินหลงคงคงหมายถึงการเป็น 'ของเล่น' ของเขาแค่คนเดียว อย่าได้คิดเป็นอื่น

"ฮึก..." หยาดน้ำตาหลั่งรินออกมาอย่างไม่ขาดสาย เธอรู้สึกเหมือนถูกค้อนทุบที่หัวใจจนบี้แบนไปหมด มือน้อยได้แต่เลื่อนมาปิดปากตัวเองไม่ให้เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกไปเผื่อใครจะมาได้ยิน

หญิงสาวนั่งลงบนพื้นห้องน้ำ ปล่อยให้ความโศกตรมเข้าครอบงำ เธอร้องไห้และจับไปตามเนื้อตามตัวที่ถูกเขาตีตราเป็นเจ้าของในทุกตารางนิ้วแล้วได้แต่รู้สึกแหลกสลาย

พิมดาวรู้สึกว่าตัวเองเป็นเพียงสิ่งของไร้ค่าในสายตาของอินหลง จริง ๆ ก็ไม่เคยมีค่ามาตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก เพียงแต่พักหลังมานี้เธออาจจะใจง่ายไหลตามอารมณ์และการกระทำของเขามากเกินไป จนเผลอพูดสิ่งที่โง่ที่สุดในชีวิตอย่างการบอกรักมาเฟียไร้หัวใจแบบเขา

แล้วต่อจากนี้จะมองหน้ากันยังไง...ในเมื่อเธอทำให้เขาไม่พอใจขั้นสุดไปแล้ว

หนึ่งเดือนต่อมา

การใช้ชีวิตคู่ของพิมดาวและจาง อินหลง กลับมาสู่โหมดขมขื่นอีกครั้ง เขาไม่ลงมาทานอาหารเช้าแล้ว และขลุกตัวอยู่ที่กาสิโนเป็นส่วนใหญ่ โดยเธอเองก็ไปนั่งหงอย ๆ อยู่บริษัทเช่นกัน สาเหตุที่สถานะชีวิตคู่ที่อุตส่าห์กำลังดีขึ้นแย่ลงมันเป็นเพราะประโยคเดียวของเธอ

'ไม่น่าพูดออกไปเลย' หญิงสาวพร่ำบอกกับตัวเองทุกวันถึงความผิดพลาดครั้งใหญ่...นี่เป็นบทเรียนครั้งสำคัญในชีวิตว่าอย่าไปรักคนที่เขาไม่มีวันรู้สึกอะไรกับเรากลับมา เพราะมันก็จะเจ็บปวดแบบนี้แหละถึงต้องมานั่งร้องไห้อยู่ทุกเวลา

แต่ก็ยังดีนะว่าชีวิตการทำงานของเธอนั้นดีมากเลย เพราะเวลาที่ออสตินเข้ามาพูดคุยหารือเขาก็พาเอวาลินมาด้วย ความพันธ์การเป็นเพื่อนกับสองพี่น้องตระกูลหยางนั้นเป็นไปได้ด้วยดีมาก ๆ 

ในทุก ๆ วันพวกเขามักจะชวนเธอออกไปทานอาหารหรือเดินชอปปิงซื้อของเสมอ อย่างน้อยก็การมีเพื่อนก็พอได้คลายเหงาไปได้เยอะเพราะเวลาอยู่กับพวกเขาเธอถึงยิ้มและหัวเราะได้บ้าง

และวันนี้ซึ่งเป็นวันเสาร์พอดี ออสตินกับเอวาลินก็เลยชวนเธอมาเดินเล่นที่ย่านการค้าชื่อดังของฮ่องกง พวกเขาจะมาหาซื้อของขวัญวันเกิดให้คุณแม่

"ซื้ออะไรดี หม่าม้ามีทุกอย่างแล้ว" เอวาลินบ่นอุบเพราะเดินผ่านมาหลายร้านมาก ทั้งเสื้อผ้า รองเท้า นาฬิกา แต่มหาเศรษฐีอย่างพวกเขาล้วนไม่มีอะไรให้ตื่นเต้น

อันที่จริงพิมดาวก็แอบดู ๆ ของขวัญไว้บ้างเหมือนกัน เพราะอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดของคนใจร้ายแล้ว...เธอคิดทบทวนซ้ำไปซ้ำมาว่าจะทำอย่างไรกับวันเกิดของสามีที่จะมาถึงในอีกไม่ถึงอีกไม่ถึงสามวันดี... เธอไม่รู้จะมองหน้าเขายังไง ไม่รู้ว่าควรวางตัวแบบไหน หรือซื้ออะไรให้เขาถึงจะดีใจ

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะอยากคุยกันไหม เพราะเขาบอกเองว่าเธอทำเสียบรรยากาศ...ดังนั้นในงานวันเกิดของเขาที่จะถูกจัดอย่างยิ่งใหญ่นี้ เธอก็ไม่ควรโผล่หน้าไปให้เขาขัดหูขัดตา สู้รีบซื้อของขวัญแล้วให้เงียบ ๆ ตั้งแต่วันนี้เลยน่าจะดีกว่า

ทั้งสามเดินเล่นกันไปเรื่อย ๆ จนพิมดาวมาหยุดอยู่ที่ร้านขายต้นไม้แถว ๆ มุมถนน เธอรู้สึกสะดุดตากับการตกแต่งอย่างอบอุ่นและมองว่าการมอบต้นไม้หรือดอกไม้ก็อาจจะเป็นของขวัญให้ใครคนหนึ่งได้

"ต้นไม้งั้นเหรอ...ก็ดีนะ หม่าม้าชอบต้นไม้ด้วย เราซื้อต้นไม้เล็ก ๆ ไปให้หม่าม้าก็ได้นะ" ออสตินเหมือนจะปิ๊งไอเดียเมื่อมาหยุดอยู่หน้าร้านต้นไม้ ซึ่งพิมดาวก็เห็นด้วย

พวกเขาพากันเดินเข้ามาในร้านแล้วเลือกดูต้นไม้ต่าง ๆ ทันที แม้ร้านจะไม่ใหญ่มากแต่ก็มีเหล่าพรรณไม้นา ๆ ชนิดถูกจัดลงกระถางอย่างสวยงามให้เลือกเต็มไปหมด

จนพิมดาวสะดุดตากับกระถางเล็ก ๆ ที่เหมาะแก่การวางในห้องทำงานได้

"นี่ต้นไผ่กวนอิมเล็ก...ปลูกแล้วดีเป็นศิริมงคลค่ะ" คนขายรีบเดินมาอธิบายความหมายของต้นไม้ทันที ด้วยขนาดที่เหมาะแก่การวางบนโต๊ะทำงานทำให้พิมดาวตัดสินใจจะซื้อเป็นของขวัญวันเกิดให้อินหลง เพราะทั้งความหมายดีและมีประโยชน์

ทางด้านสองพี่น้องตระกูลหยางก็ได้ของขวัญไปฝากคุณแม่ของพวกเขาเช่นกัน พวกเขาสามคนพากันเดินเล่นต่อไปเรื่อย ๆ รู้ตัวอีกทีก็เป็นเวลาช่วงสี่โมงเย็นแล้ว และถึงจะมีลมแต่ก็แอบอบอ้าวเบา ๆ เอวาลินเลยพาออสตินไปซื้อไอศกรีม โดยที่พิมดาวนั่งรออยู่บนม้านั่งพักเหนื่อย เพราะเหงื่อเริ่มออกเยอะ

เธอนั่งสูดอากาศบริสุทธิ์พลางจ้องมองกล่องของขวัญที่ข้างในเป็นต้นไม้แสนน่ารัก โดยเธอเขียนการ์ดเล็ก ๆ ถึงสามีด้วย

"พี่สาวครับ..." ในขณะที่พิมดาวกำลังนั่งก้มหน้ามองกล่องของขวัญอยู่นั้น ก็มีเด็กคนหนึ่งเดินเข้ามาประชิดตัว และเหล่าบอดีการ์ดของเธอก็เดินทำท่าจะเดินเข้ามากันเด็กผู้ชายอายุราว ๆ แปดเก้าขวบคนนี้ออกไป หญิงสาวยกมือส่งสัญญาณว่าไม่เป็นไร แล้ววางกล่องของขวัญลง โดยที่บอดีการ์ดยังคงเฝ้ามองอย่างใกล้ชิด

"ว่าไงจ๊ะ"

"มีคนฝากของมาให้พี่ครับ"

"...อะไรเหรอ" พิมดาวขมวดคิ้วอย่างสงสัย

"แต่พี่ต้องสัญญาว่าจะเปิดหลังจากที่ผมไป"

"ขนาดนั้นเลย...ได้ค่ะ" หญิงสาวมอบยิ้มหวานให้เด็กชายอย่างเอ็นดู พลางรับกล่องของขวัญสีฟ้ามาไว้ในมือ ตอนนี้เด็กผู้ชายคนนั้นวิ่งหนีไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เธอจึงทำตามสัญญาด้วยการค่อย ๆ เปิดกล่องของขวัญมาดู

"!!!"

เพียงแค่เปิดกล่องออกมาพิมดาวก็ตกใจจนทำแทบจะทำกล่องหล่น เพราะของข้างในคือรูปภาพของอินหลง...สามีของเธอที่มีผู้หญิงคนอื่นมานั่งอยู่บนตัก!