Chapter 27 : สิ้นสุดความอดทน

แม้ว่าจะเป็นรูปหันข้างแต่ยังไงเธอก็จำได้ว่าคืออินหลง เพียงแค่ไม่แน่ใจว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร ที่สำคัญ...มันต้องมีใครจงใจจะปั่นหัวเธอแน่ ๆ และถ้าเดาไม่ผิดคงเป็นพวกที่ขัดผลประโยชน์กันอย่างฝั่งตระกูลหลัว

แต่วิธีนี้มันออกจะไม่มีหัวคิดไปหน่อยนะ เธอไม่ใช่คนโง่ที่จะตีโพยตีพายไปเรื่อย...แค่มีผู้หญิงนั่งอยู่บนตักไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะมีอะไรกันเสียหน่อย ถึงอินหลงจะเกลียดเธอ แต่เขาคงไม่มีวันทรยศเธอแน่ ๆ 

ถึงแม้จะรู้สึกถึงหัวใจที่บีบรัดเมื่อเห็นภาพของสามีกับผู้หญิงคนอื่น แต่เธอก็ต้องตั้งสติว่ายังไงก็ต้องถามเขาให้รู้เรื่อง เพราะจุดประสงค์ของคนที่ส่งภาพพวกนี้มาให้ย่อมต้องการให้เธอกับเขาแตกกันอยู่แล้ว

ดังนั้นเธอก็จะไม่ยอมตกเป็นเหยื่อของพวกมันง่าย ๆ แน่ แต่ยังไงอินหลงก็ต้องมีคำตอบสำหรับรูปพวกนี้

คฤหาสน์จาง อินหลง และพิมดาว

Vodka สีใสไหลผ่านลำคออันขมขื่นของอินหลงแก้วแล้วแก้วเล่า...เขานั่งดื่มอยู่คนเดียวในห้องทำงานอย่างนี้ตั้งแต่บ่ายแล้ว

สาเหตุก็มาจากสถานการณ์อันตึงเครียดภายในบ้าน ตั้งแต่ที่เธอบอกว่ารักเขา...คำพูดนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัวชวนให้ใจสั่นไหว

"รักงั้นเหรอ..." เขาพึมพำกับตัวเองซ้ำ ๆ อย่างหงุดหงิด เพราะเขาไม่เคยรักใคร...และเขาคิดว่าตนเองไม่สมควรได้รับมันด้วย

คนอย่างเขามันนิสัยแย่เกินกว่าจะได้รับความรักจากใคร แต่เมื่อมองย้อนกลับไปถึงแววตาแสนเศร้าของเธอแล้วรู้สึกหัวใจเจ็บขึ้นมาแปลบ ๆ 

ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกผิดที่พูดไปอย่างนั้น...เขาเองก็รู้สึกเสียใจที่พูดจาแบบนั้นกับเธอ แต่เขาเพียงแค่ไม่อยากให้เธอต้องมารักผู้ชายเอาแต่ใจแบบเขา เพราะมันจะมีแต่คำว่าเจ็บปวดไม่มีที่สิ้นสุด

เพราะแม้แต่ตัวเขาเอง...ก็ยังไม่มั่นใจเลยว่าความรู้สึกมากมายที่ก่อตัวในเวลาหลายเดือนนี้มันคืออะไร จะเรียกว่าความรักได้ไหม

เขารู้เพียงแต่ว่ารู้สึกผูกพันกับเธอเหลือเกิน...รู้สึกจนยากจะปฏิเสธว่าหัวใจของตัวเองกำลังผูกติดอยู่กับเธอ

-beep-

Photo

ระหว่างที่กำลังนั่งหงุดหงิดกับความสับสนของตนเอง บอดีการ์ดก็ส่งรูปภาพรายงานประจำวันมาให้เช่นเคย...

ภาพของพิมดาวที่ทั้งยิ้มและหัวเราะเมื่อได้อยู่กับออสตินนั้นช่างดูมีความสุขเสียเหลือเกิน...ยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึก 'น้อยใจ' เพราะตลอดมาเขาไม่เคยได้ยินเสียงหัวเราะจากใจจริงของเธอเลยสักครั้ง

ก็พอรู้อยู่ว่าตนเองไม่ได้เป็นสามีที่ดีสักเท่าไหร่ แต่พอเห็นรอยยิ้มเวลาเธออยู่กับผู้ชายคนอื่นทีไรมันก็อดหงุดหงิดไม่ได้ ยิ่งในช่วงหลัง ๆ ที่ตึงใส่กัน พิมดาวก็มักจะออกไปทานข้าวเย็นกับเพื่อน ๆ มากกว่าการเลือกจะกลับมาเผชิญหน้ากับเขา มันก็ยิ่งทำให้ความรู้สึกหึงหวงกัดกินในหัวใจขึ้นไปเรื่อย ๆ 

"บ้าฉิบ!" เขากระดก Vodka เข้าปากจนหมดและกำแก้วเหล้าแน่นจนแทบแตก ไฟแห่งความหึงหวงและอิจฉาปะทุจนนัยน์ตาคมกริบฉายแววโรจน์ออกมา

แอลกอฮอล์แก้วที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ถูกสาดลงคอหวังจะดับความคุกรุ่นในหัวใจอยู่นาน จนในที่สุดเสียงรถก็มาจอดและบ่งบอกว่าพิมดาวมาถึงแล้ว เขาจึงรีบลุกออกไปจากห้องเพื่อเปิดฉากปะทะพร้อมกับจุดบุหรี่สูบไปด้วย

"กว่าจะกลับมาได้นะ" ทันทีที่เธอเดินเข้ามาข้างใน อินหลงก็ต้อนรับด้วยน้ำเสียงกระด้างทันที พิมดาวจึงวางกล่องต้นไม้ไว้บนโต๊ะกลางของโซฟา และยืนประจันหน้ากับเขาตรง ๆ 

"ค่ะ พิมแค่ไปซื้อ..."

"รู้สึกว่าเธอจะอยู่กับมันเยอะกว่าฉันที่เป็นผัวจริง ๆ ของเธอเสียอีก" อินหลงสาดคำพูดสุดเจ็บแสบใส่หญิงสาวอย่างไม่เกรงใจ ไม่เพียงแค่คำพูดแย่ ๆ แต่เขายังยืนพ่นบุหรี่ออกมาราวกับไม่ต้องการจะให้เกียรติกัน

"..." พิมดาวไม่รู้จะตอบกลับเขายังไง เธอเลือกที่จะเงียบแทนการต่อล้อต่อเถียงกับเขา เพราะเถียงยังไงก็คงไม่สู้...

"เงียบทำไม อยากไปอยู่กับมันจนตัวสั่นเลยเหรอ"

เขายังคงเหยียดหยันเธอไม่เลิก พิมดาวได้แต่ยืนกำหมัดแน่นด้วยความเจ็บปวด ไม่เคยมีสักวินาทีเดียวที่คิดจะทรยศเขา แต่เขาไม่เคยเชื่อใจเธอเลย

แล้วเธอก็มั่นใจว่าตัวเองไม่เคยทำอะไรให้เสื่อมเสียเกียรติของการเป็นสะใภ้ตระกูลจาง เวลาจะไปทานข้าวก็จะไปแบบมีเอวาลินและคนอื่น ๆ เท่านั้น ถึงหลายสัปดาห์มานี้จะไปเดินเล่นตอนเย็นด้วยกันบ่อย แต่บ่อยที่ว่ามันก็แค่ไม่กี่ครั้ง และไปกันเป็นกลุ่ม มีพนักงานที่สนิทในบริษัทเดินตามกันเป็นขบวน