Chapter 29 : หายไป

คฤหาสน์ของจาง อินหลง และพิมดาว

อินหลงเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องรับแขกหลังจากที่พิมดาวเดินจากไปได้พักใหญ่ เขากำโทรศัพท์มือถือไว้แน่นและได้แต่คิดวน ๆ ว่าจะโทรไปดีไหม เพราะตอนนี้เธอหายไปได้สองชั่วโมงแล้ว และในวินาทีที่เธอวิ่งออกจากบ้าน เขาก็ไม่ได้เดินตามไปดูเสียด้วยว่าเธอจะออกไปไหน ให้บอดีการ์ดพาไปด้วยหรือเปล่า เพราะคฤหาสน์ของเขานั้นกว้างใหญ่มีพื้นที่มหาศาลมาก

"Shit!" เขาสบถออกมาและกำลังกลั้นใจลดอีโก้เดินออกไปถามเหล่าชายชุดดำในบ้านว่าเห็นเธอไหม แต่ก็ต้องสะดุดกับรูปถ่ายที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ตอนนั้นพิมดาวปาอะไรสักอย่างใส่เขานี่นา...มัวแต่ร้อนใจจนลืมสังเกตเลย

มือใหญ่รีบหยิบรูปถ่ายเหล่านั้นขึ้นมาดู และก็ต้องพบว่ามันเป็นรูปของเขากับผู้หญิงในกาสิโน...ใช่ มันคือรูปเขาจริง ๆ ไม่ใช่รูปตัดต่อ แต่เหตุการณ์มันไม่มีอะไรเลย

เขาแค่ลงไปนั่งในโซนไนต์คลับที่อยู่ชั้นสามของกาสิโน แล้วมีผู้หญิงหน้าตาดีจะมานัวเนีย เธอคงเมามาก ๆ เพราะเธอรุกเขาอย่างรุนแรง ทั้งมานั่งตักอย่างรวดเร็วและพยายามจะยื่นใบหน้ามาใกล้เขา แต่เขาไม่เล่นด้วยและบอกให้การ์ดพาตัวเธอออกไป

เหตุการณ์มันไม่ถึงสามสิบวินาทีด้วยซ้ำ แต่คนจับภาพนี่ก็คงจะเป็นคนของพวกตระกูลหลัวที่รอเล่นงานพวกเขาอยู่แล้ว...ถึงได้รอหาจังหวะพลาดแล้วถ่ายภาพแบบนี้

แล้วถ้าพิมดาวเข้าใจผิดว่าเขาไปนอนกับคนอื่นล่ะ? เพราะช่วงหลายวันมานี้เขาเอาแต่ขลุกตัวอยู่กาสิโนแทบทั้งวันทั้งคืน จะกลับมานอนบ้านแค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น 

ด้วยประวัตินอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าสมัยอยู่อเมริกาของเขามันก็โชกโชนเสียด้วย ถึงจะไม่มีใครรู้ว่าลึก ๆ ภายในเขาไม่ใช่คนเจ้าชู้หรือคบใครทีละหลาย ๆ คนเลย แต่ภาพลักษณ์ของเขาก็ดูไม่ดีในสายตาคนอื่นอยู่แล้ว

และความจริงคือเขานอนกับผู้หญิงแค่คนละไม่กี่ครั้งและแยกทาง ไม่มีอะไรแอบแฝง ไม่มีสานต่อ จบคือจบ แถมเขาก็ไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนด้วยซ้ำ ถ้าเธอจะมีความรู้สึกไม่เชื่อใจมันก็คงจะไม่แปลก เพราะตัวตนของเขาไม่สามารถทำอะไรให้เธอเชื่อใจได้เลย...

แต่ไอ้เวรที่ไหนมันกล้ามาแอบถ่ายรูปเขาถึงในกาสิโนล่ะ ถ้าจับได้จะหักนิ้วมันเสียให้เข็ด! มาทำให้ผัวเมียแตกคอกันเพราะเรื่องสกปรกแบบเด็กเล่น

ถึงเขาจะบอกว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับพิมดาวแต่เขาจะไม่มีวันทรยศให้เธอต้องได้รับความรู้สึกตายทั้งเป็นจากการถูกสามีนอกใจหรอกนะ พวกมันไม่สืบอะไรกันเลยหรือไง

"แม่งเอ๊ย!" อินหลงขยำภาพถ่ายไร้สาระพวกนั้นจนยับยู่ยี่ ตอนนี้เขาทั้งโกรธจนอยากจับผู้ไม่หวังดีมาฉีกออกเป็นชิ้น ๆ แต่ความเป็นห่วงที่มีให้พิมดาวนั้นมากกว่า เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และตัดสินใจลดอีโก้ลง เพราะตั้งแต่แต่งงานกันมา เขากับเธอไม่เคยอยู่ห่างกันเลยสักวัน ถึงพักหลังจากหลบเลี่ยงการพบหน้าตรง ๆ แต่เขาก็รู้ความเคลื่อนไหวของเธอตลอดว่าเธออยู่ที่บ้านไม่ก็ที่บริษัท

ร่างสูงก้าวออกมายังบริเวณลานจอดรถที่มีบอดีการ์ดยืนอยู่เต็มไปหมด และเอ่ยถามออกไป

"พิมดาวไปไหน"

"...ไม่ทราบครับนายน้อย"

"ไม่ทราบ? จะไม่ทราบได้ยังไง พิมดาวเพิ่งวิ่งออกไปไม่ถึงสองชั่วโมง"

"พวกเราเห็นว่าคุณนายวิ่งออกไปจริง ๆ แต่เธอสั่งว่าไม่ให้ตามไปครับ"

"ว่ายังไงนะ! แล้วพวกมึงก็ไม่ตามจริง ๆ งั้นเหรอ!" อินหลงพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อบอดีการ์ดหน้าโง่ที่ทำให้เขาโมโหจนหน้าแดงไปหมด พวกมันจะซื่อบื้อกันไปถึงไหน!

"...คะ-ครับนายน้อย"

"พวกมึงนี่มันควายกันฉิบหาย! มัวยืนโง่ทำไมล่ะ ออกไปตามหาเมียกูเดี๋ยวนี้!" ชายหนุ่มตวาดลั่นพลางยกมือเสยผมอย่างหัวเสีย หัวใจของเขาเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ

"ถ้าพิมดาวเป็นอะไรไป พวกมึงทุกคนต้องรับผิดชอบด้วยชีวิต!"

"คะ-ครับนายน้อย!" บอดีการ์ดรีบพากันวิ่งขึ้นรถและขับออกไปด้วยความหวาดกลัว พวกเขาไม่เคยเห็นอินหลงเดือดขนาดนี้มาก่อน

"เวรเอ๊ย! ไร้ประโยชน์เหี้ย ๆ !" อินหลงกำหมัดและเดินกระทืบเท้าเข้ามาในบ้านด้วยความโกรธจนแทบจะไล่ยิงพวกบอดีการ์ดไร้น้ำยาให้หมด

บทจะฟังคำสั่งก็ฟังอย่างกับหมา ไม่ได้มีหัวคิดแบบมนุษย์เลยว่าควรตามเธอไปตั้งแต่ตอนนั้น ไม่ใช่ปล่อยให้เธอคลาดสายตาแบบนี้

"เปิดกล้องวงจรปิด!" ทันทีที่เดินเข้ามาในบ้าน เขาก็ตวาดสาวใช้และบอดีการ์ดอีกสองคนด้วยความโกรธา คนเหล่านั้นรีบกุลีกุจอวิ่งไปยังห้องควบคุมภายในคฤหาสน์หลังนี้ และจัดการเปิดดูกล้องย้อนหลังทันที

โดยระหว่างย้อนดูกล้อง เขาก็กดโทรศัพท์ไปหาพิมดาวด้วยแต่พบว่าเธอปิดเครื่องไปแล้ว และนั่นยิ่งทำให้เขาหัวเสียจนแทบจะทึ้งผมตัวเอง นี่เขามัวแต่โมโหหน้ามืดจนเผลอนึกถึงความปลอดภัยของเธอได้ยังไง

'มึงนี่มันบัดซบจริง ๆ ไอ้อิน!'

"นี่เป็นภาพจากกล้องวงจรปิดเมื่อตอนที่คุณพิมดาววิ่งออกจากบ้านไปครับ" อินหลงให้ความสนใจรีบเดินมาจ้องที่จอคอมพิวเตอร์ทันที ภาพเคลื่อนไหวที่เขาเห็นเล่นเอาหัวใจปวดหนึบคล้ายถูกค้อนทุบ

เธอยืนร้องไห้อยู่รั้วบ้านตั้งนาน...จนกระทั่งมีรถคันหนึ่งมาใกล้ ๆ ซึ่งเขาจำได้ดีว่าเป็นรถของออสติน พอซูมไปใกล้ ๆ ยิ่งเห็นชัดว่าคือเพื่อนคนนี้ และพิมดาวขึ้นรถไปกับมันจริง ๆ 

"มาได้จังหวะทุกทีนะมึง" ชายหนุ่มกำหมัดแน่น ความหึงหวงและความรู้สึกผิดปะทุขึ้นเต็มหัวใจ...ในตอนที่เธอยังอยู่ข้างรั้ว เขาควรจะต้องเป็นคนออกไปขอโทษและพาเธอกลับเข้าบ้าน

แต่เขามันมัวแต่โง่ ยึดถือทิฐิปัญญาอ่อนว่าเธอก็คงไม่กล้าหนีเขาไปไหน เพราะเธอไม่ได้รู้จักใครในที่นี่ และเธอก็คงจะกลับมาง้อเขาเหมือนทุกทีที่ผ่านมา แต่คราวนี้เธอคงหมดความอดทนกับคนแบบเขาแล้วจริง ๆ ถึงได้หนีไปพร้อมออสตินแบบนี้

เขารู้ว่าเธอไม่ได้มีใจให้ออสตินหรอก...เธอรักเขาแค่คนเดียว และมันก็ทำให้เขาเหลิงใจว่าจะปฏิบัติยังไงกับเธอก็ได้ เพราะคิดว่าเขาจะยังมีเธอเสมอ ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องยอม เอาแต่ใจจนลืมนึกไปว่าเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่แบกรับอะไรไว้มากมาย

โดนด่าโดนดูถูกแบบนั้นมันก็สมควรแล้วที่เธอจะทิ้งคนนิสัยไม่ดีแบบเขาไป...แต่เรื่องอะไรเขาจะต้องยอมเสียเธอให้ไอ้ออสตินล่ะ! ไม่มีทางเสียหรอก

ฟุ่บ!

คิดได้เช่นนั้นอินหลงก็รีบเดินไปหยิบกุญแจรถที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะโดยไม่มอง เขาใส่รองเท้าและมุ่งตรงมายังลานจอดรถที่โล่งไร้บอดีการ์ดเพราะพวกนั้นออกไปตามหาพิมดาวกันหมด

Beep!

เขากดปุ่มสตาร์ตและหวยไปออกที่รถ Maserati mc20 สีแดงเพลิงที่จอดอยู่ ราวกับจะย้ำเตือนให้เขาร้อนรนใจว่าออสตินกำลังจะขโมยหัวใจของพิมดาวไป เพราะรถคันนี้มันรุ่นเดียวกันกับรถของเพื่อนเขา! ต่างกันแค่สีดำและแดงเท่านั้น

ลางดูไม่ดียังไงไม่รู้...