บทที่ 15...รสมือหรือรสปากที่เผ็ดร้อนกว่า

“พีขา…” เสียงหอบเหนื่อยของอรดียังคงดังชัด นั่นทำให้คนโทรมาถึงกับใจสั่นสะท้าน “อรกำลังคิดถึงพีอยู่พอดีเลยค่ะ เย็นนี้ พีมาดินเนอร์กับอรที่ห้องได้ไหมคะ”

“ท่าทางอรกำลังยุ่งนะ”

“ไม่ยุ่งหรอกค่ะ นี่ก็เพิ่งจะทำธุระเสร็จ นะคะว่าไง จะตกลงรับคำเชิญของผู้หญิงมอมแมมคนนี้หรือเปล่า” อรดีแสร้งทำเป็นเสียงอ่อนเสียงหวานเพื่อให้คนข้างๆเชื่อว่าเธอกับตำรวจหนุ่มเป็นคู่รักที่รักกันจนแทบจะกลืนกิน อย่างน้อย อิทธิพลของตำรวจอาจสร้างเกราะคุ้มภัยให้เธอได้ไม่มากก็น้อย

“วันนี้อรมาแปลกนะ ไม่ได้เป็นไข้แน่นะ ถึงได้ออกปากชวนพีไปทานข้าวที่ห้อง”

“แหมพีก็” เธอฉอเลาะจนเกินธรรมดาไปหน่อย สำหรับหูของภาคิน “อรก็แค่อยากจะตอบแทนน้ำใจของพีบ้างก็เท่านั้นเอง พีแสนดีกับอรมาตลอด อรซึ้งใจมากแค่ไหนพีคงไม่เคยรู้หรอก”

“เลี่ยนว่ะ”

เสียงที่แทรกขึ้นระหว่างการสนทนาทำให้ทั้งคนโทรและคนรับถึงกับนิ่งอึ้ง…อรดี…เธอน่าจะเข้าใจนะว่ากำลังนั่งอยู่ใกล้กับคนไร้มนุษยธรรมและไร้มารยาทขั้นรุนแรง

“อร” เสียงเรียกจากพีระนันทน์เจือรอยขัดเคือง

“คือว่า”

“ถ้าอรยังไม่พร้อมจะคุยกับพี เอาไว้เย็นนี้เราค่อยคุยกันก็ได้นะ”

แล้วเจ้าหนุ่มมือปราบแห่งกรมตำรวจก็วางสายไปโดยไม่ทันได้ล่ำลา นางเอกสาวถึงกับควันออกหู เม้มริมฝีปากแน่น ขณะส่งสายตาไปทางไอ้ตัวร้ายอย่างเอาเรื่อง

“คนไม่มีมารยาท พ่อแม่ไม่สั่งไม่สอน”

คนถูกจี้ใจดำ ใจหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม หันมองเธอตาเขียว

“ใช่…เพราะผมน่ะสอนตัวเองได้ ไม่จำเป็นต้องพึ่งใครหรอก แล้วคุณจะได้เห็นความระยำของผมอีกเยอะจะบอกให้ ผมขอเตือนให้คุณทำใจล่วงหน้าเอาไว้เลยสุดสวย”

ตลอดเส้นทางที่รถแล่นไปยังคอนโดมิเนียม สุดสวยไม่พูดอะไรอีกเลย เพราะเธอกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก คนไร้มารยาทที่นั่งอยู่ข้างๆ บางครั้งกระด้างเสียจนน่ารังเกียจ แต่บางคราวดูแข็งกร้าวเย็นชาเหมือนคนเก็บกดหาทางระบายออกไม่ได้ มันทำให้เธอสับสนว่าต้องหยิบวิชาป้องกันภัยแบบไหนมาใช้กับหมอนี่ดี…จะแบบตาต่อตา ฟันต่อฟัน หรือใช้กลโกงแบบโจรแทงข้างหลังให้ยับไปทั้งตัว จะเล่นงานยังไงให้มันสาสมกับความเลวที่เขากำลังทำกับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไม่มีทางสู้อย่างเธอ

กระทั่งถึงหน้าห้องพัก เขายังยืนรีรออยู่ใกล้ ๆ จนอรดีต้องหันไปไล่

“กลับไปที่ห้องของคุณสิ จะมายืนเสนอหน้าหาวิมานอะไรตรงนี้”

“เย็นนี้คุณมีนัดกับตำรวจใช่ไหม”

เธอหมุนคอไปมองคนถามตาขวางนิด ๆ

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยมิทราบ คุณมาทางไหนก็ไปทางนั้นเถอะ อย่าให้ฉันต้องไล่คุณซ้ำสอง”

“แล้วคุณไม่คิดจะเชิญเจ้าหนี้ไปร่วมโต๊ะดินเนอร์ด้วยรึไง”

“ทำไมฉันจะต้องชวนคุณ อย่าให้ฉันต้องกินข้าวไม่ลงเพราะเห็นหน้าคุณเลยนะ คุณกลับไปกินข้าวกับลูกน้องหน้าโหดของคุณน่าจะเหมาะสมกว่า”

ภาคินทำหน้าหยันๆ แล้วยกไหล่

“ก็แค่อยากรู้ว่ารสมือกับรสปากของคุณ อย่างไหนจะเผ็ดร้อนกว่ากัน”

หน็อยแน่ อรดีอ้าปากหวอ รสมือกับรสปากอย่างไหนจะเผ็ดร้อนกว่ากัน เขาคิดจะเยาะหยันเธอเพื่ออะไร หญิงสาวไม่ทันรู้ตัวว่าแก้มทั้งสองข้างเริ่มแดงปลั่งขึ้นเรื่อยๆ เธอปั้นปากงุบงิบจะด่าเขาให้แหลกกันไปข้าง ถ้าเพียงแต่เจ้าหนุ่มไม่ชี้หน้าเธอแล้วพูดมาเสียก่อน

“อย่าให้รู้นะว่าคุณเอาปากไปให้ผู้ชายคนไหนจูบอีกนอกจากผม เพราะถ้าเกิดผมดมกลิ่นเจอขึ้นมาล่ะก็ หึ ผมไม่เลี้ยงคุณไว้แน่” แล้วเขาก็สะแหยะยิ้ม ดวงตาอำมหิตกวาดมองหญิงสาวทั่วเรือนร่าง “แล้วอย่าหาว่าคนชั่วไม่เตือนนะ”

ขู่เสร็จ…เจ้าพ่อสุดโหดก็หันหลังเดินจากไป เขาไม่ได้กลับเข้าไปในห้อง แต่เดินเลยไปจนถึงลิฟต์ ดวงหน้าเย็นชายังประกาศชัดขณะที่ประตูลิฟต์ค่อยๆเลื่อนปิดสนิท

อรดีจึงได้สติ หายใจสะดวกอีกครั้ง หันกลับมามองประตูห้องแล้วส่ายหน้าช้าๆ

“นี่มันเวรกรรมอะไรของฉันนี่ ฉันจะทำยังไงกับหมอนี่ดี”

ทีแรก นางเอกตั้งใจจะเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ตำรวจหนุ่มฟัง เขาอาจหาทางช่วยเหลือเธอได้ แต่มาวินาทีนี้ แววตาดุจเสือของปิศาจร้าย ประกอบกับท่วงท่าจริงจังและขึงขังเอาเรื่อง มันทำให้เธอรู้สึกหวาดหวั่นพรั่นพรึงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต คนอย่างนายภาคินที่เธอได้สัมผัสมาชั่วเวลาหนึ่ง เขาไม่ใช่คนปกตินักหรอก