ความรัก?

เอวารับปากกามาด้วยมือที่สั่นเทา เธอจ้องมองเอกสารสัญญาที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟ พยายามจะเซ็นชื่อลงไปในช่องว่าง แต่ก็ทำไม่ได้ มือของเธอสั่นจนไม่สามารถจับปากกาไว้ได้ เธอรู้ว่าถ้าเธอเซ็นชื่อลงไปแล้ว...ชีวิตของเธอจะต้องเปลี่ยนไปตลอดกาล

"เธอสั่นทำไม?" หัสดินถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "เธอเสียใจที่ตัดสินใจแล้วอย่างนั้นเหรอ?"

"ไม่ค่ะ" เอวาตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "ดิฉันแค่...แค่กลัว"

"ไม่ต้องกลัว" หัสดินเอื้อมมือมาจับมือเธอที่ถือปากกาไว้ ก่อนจะช่วยประคองมือเธอให้เซ็นชื่อลงไปในช่องว่าง "เธอทำถูกแล้ว...เธอจะได้รับทุกอย่างที่เธอต้องการ...และแม่ของเธอก็จะรอด"

เอวารู้สึกเหมือนถูกสะกดจิต เธอปล่อยให้เขาควบคุมมือของเธอให้เซ็นชื่อลงไปในสัญญา และเมื่อเซ็นชื่อเสร็จแล้ว...เธอก็รู้สึกเหมือนถูกกระชากวิญญาณออกจากร่าง เธอรู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่ตัวเองอีกต่อไปแล้ว

"เรียบร้อย" หัสดินพูดด้วยน้ำเสียงที่พอใจ "ยินดีด้วยนะ...เธอได้กลายเป็นภรรยาของฉันอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว"

เอวานิ่งอึ้งไปในทันที เธอจ้องมองใบหน้าคมคายของเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่า เธอรู้สึกเหมือนหัวใจของเธอกำลังถูกบดขยี้จนละเอียดเป็นผง

"ตอนนี้...เธอเป็นของฉันแล้วนะ" หัสดินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย้ายวน พร้อมกับก้มลงมาจูบเธอที่หน้าผากอย่างแผ่วเบา เป็นจูบที่ไม่ได้มีความรักเลยแม้แต่น้อย แต่เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของการเป็นเจ้าของ จูบที่ทำให้เอวารู้สึกเหมือนถูกตีตราว่าเป็น "สิ่งของ" ของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ

เธอหลับตาลงด้วยความเจ็บปวด เธอรู้ว่าตอนนี้ชีวิตของเธอได้เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ เธอได้ก้าวเข้ามาอยู่ในโลกที่แสนมืดมิดและเต็มไปด้วยอำนาจของเขาแล้วจริงๆ เธอจะต้องทนอยู่ในกรงขังนี้ไปจนกว่าจะถึงวันที่แม่ของเธอจะหายดี...หรือจนกว่าเธอจะตายจากไป...

การแต่งงานตามกฎหมายที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและไร้ซึ่งความรักนั้น ทำให้เอวาต้องย้ายเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์หรูของหัสดินทันที คฤหาสน์ที่ใหญ่โตมโหฬารตั้งอยู่บนพื้นที่ส่วนตัวขนาดใหญ่และถูกล้อมรอบด้วยรั้วเหล็กสูงใหญ่ราวกับป้อมปราการ มันเป็นสถานที่ที่สวยงามและดูราวกับมาจากในเทพนิยาย แต่สำหรับเอวาแล้ว มันก็คือ "กรงขัง" ดีๆ นี่เอง

เมื่อมาถึงคฤหาสน์ เอวาถูกนำไปที่ห้องนอนของเธอ ห้องนอนที่ใหญ่โตกว่าห้องเช่าของเธอทั้งห้องเสียอีก ภายในห้องมีเฟอร์นิเจอร์ครบครัน ตกแต่งด้วยโทนสีขาวสะอาดตา มีเตียงขนาดคิงไซส์ตั้งอยู่กลางห้อง พร้อมกับหน้าต่างบานใหญ่ที่เผยให้เห็นวิวสวนสวยๆ ภายในบริเวณคฤหาสน์

แต่ถึงแม้ว่าห้องจะสวยงามและสะดวกสบายเพียงใด เอวาก็ยังคงรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงแค่แขกแปลกหน้าที่ไม่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของอะไรเลย เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงแค่ตุ๊กตาที่ถูกนำมาวางไว้ในห้องนี้เพื่อรอคำสั่งจากเจ้าของเท่านั้น

หัสดินเข้ามาในห้องนอนของเธอในเย็นวันนั้น เขาในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ไม่ได้ติดกระดุมเม็ดบนออกดูแตกต่างจากเขาในชุดสูทสีดำที่เธอเคยเห็นอย่างสิ้นเชิง เขานั่งลงบนโซฟาหนังสีขาวตัวใหญ่ในห้อง พร้อมกับจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

"เธอคงจะยังไม่คุ้นเคยกับที่นี่สินะ" เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

"ค่ะ" เอวาตอบด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิว

"ไม่ต้องห่วง...เธอจะคุ้นเคยกับที่นี่ในไม่ช้า" เขายิ้มเล็กน้อย "ฉันจะให้เธอใช้ชีวิตอยู่ที่นี่...โดยที่ไม่ต้องทำงานอะไรเลย...เธอจะกิน เธอจะนอน เธอจะทำอะไรก็ได้ตามใจ...แต่มีข้อแม้ว่าเธอจะต้องอยู่ในคฤหาสน์นี้ตลอดเวลา"

เอวาเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ "คุณหมายความว่ายังไงคะ"

"ฉันหมายความว่าเธอจะไม่มีสิทธิ์ที่จะออกไปจากคฤหาสน์นี้โดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน" หัสดินตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "และเธอจะไม่มีสิทธิ์ที่จะไปติดต่อกับใครก็ตามที่อยู่นอกคฤหาสน์นี้...รวมถึงเพื่อนและครอบครัวของเธอด้วย"

คำพูดของเขาทำให้เอวาตกใจจนแทบจะพูดไม่ออก "แต่...แต่แม่ของดิฉัน..."

"แม่ของเธอจะได้รับการดูแลอย่างดีที่สุดจากทีมแพทย์และพยาบาลที่ดีที่สุดของโรงพยาบาลฉัน" หัสดินพูดขัดขึ้น "เธอไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงอะไรเลย...เธอแค่ทำตามหน้าที่ของเธอในฐานะภรรยาของฉันก็พอ"

"หน้าที่...ของภรรยา" เอวาพึมพำกับตัวเองด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวด

"ใช่" หัสดินตอบ "หน้าที่ของเธอคือ...การเป็นของฉัน...ในทุกๆ เรื่องที่ฉันต้องการ" เขาลุกขึ้นยืนและเดินเข้ามาประชิดตัวเธอ "เธอพร้อมที่จะเป็นของฉันหรือยังเอวา"

เอวาก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว เธอรู้สึกได้ถึงอันตรายที่แผ่ออกมาจากตัวเขาอย่างรุนแรง เธอรู้ว่าเธอไม่มีทางเลือก และเธอจะต้องยอมจำนนต่อเขาในทุกๆ เรื่อง

"ค่ะ...ดิฉันพร้อมค่ะ" เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

หัสดินยิ้มพอใจ "ดีมาก" เขาเอื้อมมือขึ้นมาเชยคางเธอเบาๆ ก่อนจะก้มลงมาจูบเธอที่ริมฝีปากอย่างดูดดื่มและรุนแรง เป็นจูบที่ไม่ได้มีความรักเลยแม้แต่น้อย แต่เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของการเป็นเจ้าของ จูบที่เต็มไปด้วยอำนาจที่ทำให้เอวารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะจมหายไปในห้วงน้ำที่แสนมืดมิด

เธอพยายามจะต่อต้าน แต่ก็ทำไม่ได้ ร่างกายของเธอไร้เรี่ยวแรงจนแทบจะยืนไม่ไหว เธอปล่อยให้เขาล่วงเกินเธอไปจนกระทั่งทุกอย่างจบลง...

หลังจากนั้น...หัสดินก็ลุกขึ้นยืนและเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เอวานอนอยู่บนเตียงเพียงลำพังด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดและสิ้นหวัง เธอรู้สึกเหมือนตัวเองได้สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้วจริงๆ เธอได้กลายเป็นเพียงแค่ "สิ่งของ" ที่ไม่มีสิทธิ์ที่จะเลือกอะไรได้เลย...

เอวารู้สึกเหมือนตัวเองได้ถูกขังอยู่ใน "กรงทอง" ที่สวยงาม แต่กลับไร้อิสระโดยสิ้นเชิง เธอไม่สามารถติดต่อกับใครได้เลย ไม่สามารถออกไปไหนได้ และไม่สามารถทำอะไรได้เลยหากไม่ได้รับอนุญาตจากหัสดิน เธอได้กลายเป็นเพียงแค่ "นกในกรง" ที่ต้องทำตามคำสั่งของเจ้าของไปจนกว่าจะถึงวันที่เธอจะตายจากไป...หรือจนกว่าแม่ของเธอจะหายดี...

และในคืนนั้น...เอวาก็หลับไปด้วยความทุกข์ระทมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

วันเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า เอวาต้องใช้ชีวิตอยู่ในคฤหาสน์ที่แสนกว้างขวางและเงียบเหงา เธอไม่มีอะไรจะทำนอกจากนอนอ่านหนังสือ ดูโทรทัศน์ หรือเดินเล่นในสวนที่ใหญ่โตราวกับสวนสาธารณะ เธอพยายามหาหนทางที่จะหลบหนีออกจากที่นี่ แต่ก็ไม่มีหนทางไหนเลยที่จะทำได้ คฤหาสน์แห่งนี้ถูกล้อมรอบด้วยรั้วไฟฟ้าสูงใหญ่ และยังมีบอดี้การ์ดคอยเฝ้าอยู่ตลอดเวลา เธอเหมือนถูกขังไว้ใน "กรงทอง" ที่ไร้ซึ่งทางออกจริงๆ

หัสดินจะกลับมาที่คฤหาสน์ในตอนเย็นทุกวัน เขาจะเข้ามาในห้องนอนของเธอในทุกๆ คืน เขาจะโอบกอดเธออย่างอ่อนโยนก่อนจะล่วงเกินเธอไปอย่างร้อนแรงและรุนแรง เอวาพยายามจะต่อต้าน แต่ก็ทำไม่ได้ เธอรู้ว่าการต่อต้านมีแต่จะทำให้เธอเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น เธอได้แต่ปล่อยให้เขาล่วงเกินเธอไปจนกระทั่งทุกอย่างจบลง...

วันหนึ่ง...ขณะที่เอวากำลังนั่งอยู่ในห้องสมุดของคฤหาสน์ หัสดินก็เดินเข้ามาหาเธอ เขาในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมเม็ดบนออกดูแตกต่างจากเขาในชุดสูทสีดำที่เธอเคยเห็นในตอนแรกอย่างสิ้นเชิง เขายิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นเธอ

"เธอชอบอ่านหนังสือเหรอ" เขาถาม

"ค่ะ" เอวาตอบด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิว

"ดี...เพราะฉันชอบผู้หญิงฉลาด" เขานั่งลงตรงข้ามกับเธอ "เธอเรียนคณะอะไรนะ"

"อักษรศาสตร์ค่ะ"

"ดี" หัสดินยิ้ม "ถ้าเธออยากได้หนังสือเล่มไหนอีกก็บอกฉันได้นะ ฉันจะซื้อมาให้เธอทุกเล่มที่เธอต้องการ"

เอวานิ่งอึ้งไปในทันที เธอไม่คิดว่าเขาจะใจดีกับเธอถึงเพียงนี้

"ขอบคุณค่ะ" เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

หัสดินลุกขึ้นยืนและเดินเข้ามาประชิดตัวเธอ "ฉันไม่ได้ต้องการคำขอบคุณจากเธอ" เขาเอื้อมมือขึ้นมาเชยคางเธอเบาๆ "สิ่งที่ฉันต้องการจากเธอคือ...ความรัก"

เอวาตกใจจนแทบจะพูดไม่ออก "ความรัก?"

"ใช่...ฉันต้องการให้เธอรักฉัน" หัสดินพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจ "เธอจะรักฉันไม่ได้เลยงั้นเหรอเอวา"

"ดิฉัน...ดิฉันไม่เข้าใจว่าคุณพูดอะไรคะ" เอวาตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"เธอก็แค่รักฉัน...เหมือนที่ฉันรักเธอ" เขาก้มลงมาจูบเธอที่ริมฝีปากอย่างดูดดื่มและร้อนแรงอีกครั้ง จูบที่ไม่ได้มีความรักเลยแม้แต่น้อย แต่เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของการเป็นเจ้าของ จูบที่ทำให้เอวารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะจมหายไปในห้วงน้ำที่แสนมืดมิด