Ep : 3 - เชื่อฟังฉัน 1

มือที่จับกดข้อมือน้อยพาดไขว้เหนือหัวผละออกมาจัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองโดยที่ยังคร่อมทับกดร่างเปลือยของคำเอื้องไว้ใต้ร่างไม่ปล่อยให้เธอได้หนีลงจากเตียง เพียงเวลาไม่นานเขาก็จัดการปลดเปลื้องชุดตัวเองโยนทิ้งไปกองไว้ข้างเตียง เมื่อจัดการตัวเองจนเปลือยเปล่าแล้วก็ไม่รอช้าจะจับเรียวขาทั้งสองข้างของคำเอื้องแยกกว้างเปิดทางสวาทให้ตัวเองได้กระแทกเด้งตัว

       “ยะ...อย่าทำแบบนี้กับฉัน”

       “เมื่อคืนก็ทำมาแล้ว จะทำอีกรอบจะเป็นไรไป...ว่าไหม อะ...อื้อ” แล้วความอหังการของบุรุษก็กระแทกกดกายเข้าไปฝากฝังตัวเองในกายคับแน่นของสาวน้อยเต็มลำกายใหญ่โต

       “อะ...เจ็บ!” แม้จะผ่านครั้งแรกมาแล้ว แต่ครั้งนี้เธอยังไม่พร้อมเมื่อถูกยัดเยียดความใหญ่โตเข้ามาในร่าง เอวเล็กคอดก็บิดส่ายดิ้นถอยหนี แต่ถูกแขนแข็งแรงโอบกอดรัดเอวเล็กคอดของเธอรั้งไว้แล้วกระแทกเด้งเร่าตอบรับกับเอวสอบตัวเองที่กำลังเคลื่อนไหวโยกเร่าจังหวะดุดันเสียดสีเข้าออกในกายคับแน่นของสาวเจ้า

       “เด็กดื้ออย่างเธอต้องเจอแบบนี้เอื้อง อ่า...แน่นเหลือเกิน อื้ม...” กองบินบอกเจ้าของความคับแน่นที่กำลังตอดรัดคลึงตัวเองในตอนนี้ ยิ่งสอดจ้วงลึกเท่าไหร่ภายในของคำเอื้องก็ยิ่งตอดรัดดุดันมากเท่านั้น

       “อ่า...สารเลว! ฉันเกลียดคุณคนเลว! อะ...อื้อ”

       “แต่ฉันชอบที่ได้ ‘เอา’ เธอแบบนี้ สะใจดี อ่า...จำไว้ว่าด่าฉันได้ แต่อย่าถ่มน้ำลายใส่หน้าฉันอีก ฉันไม่ชอบ ดีแค่ไหนแล้วที่ฉันทำแค่นี้กับเธอเอื้อง อ่า...ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น ฉันตบปากแตกไปแล้ว โอว์...เสียว” เขาบอกคนตัวเล็กพร้อมโยกคลึงซอยเอวรัวถี่เข้าออกในร่างคับแน่น

       พั่บ! พั่บ! พั่บ!

       เสียงจังหวะสวาทดุดันหนักหน่วงพร้อมกับมือใหญ่จับรั้งเอวเล็กคอดด้วยมือเดียวกอดเด้งรับเอวหนาตัวเองที่กำลังบดควงจ้วงลึกในกายสาวจนคำเอื้องกระเด็นกระดอนเคลื่อนไหวไปตามแรงกระแทกเสียว

       “อะ...เจ็บ! อื้อ...”

มันช่างต่างจากค่ำคืนที่ผ่านมา ตอนนี้เขากำลังแสดงบทโจรป่าห้าร้อยที่ฉุดกระชากเธอมาข่มขืนบนเตียง เขากำลังโกรธและเธอกำลังเจ็บปวด น้ำใสๆ ไหลอาบออกทางหางตาเรื่อยๆ พร้อมเสียงสะอื้นไห้ที่ดังปะปนกับเสียงครางเสียว

       “แต่ฉันมีความสุขเอื้อง โอว์...เสียว ไม่ไหวแล้ว อื้ม...” แล้วเขาก็ก้มหน้าลงไปซุกซบกลางหว่างอกอวบอูมทั้งสองของหญิงสาวพร้อมตวัดลิ้นดูดเลียยอดอกแข็งตึง เอวสอบก็เคลื่อนไหวซอยถี่ดุดัน

       พั่บ! พั่บ! พั่บ!

       “ขอร้อง...อะ...ปล่อยฉันไปเถอะคุณเหม อ่า...” ความเจ็บปวดค่อยๆ เลือนรางหายไปมีแต่ความรู้สึกสยิวปั่นป่วนในท้องน้อยเข้ามาแทน ยิ่งตอนนี้เอวสอบกระแทกเด้งถี่ เธอก็ยิ่งรู้สึกทรมานและร้อนไปทั้งร่างกายสาว

       “โอว์...แน่ใจว่าตอนนี้อยากให้ปล่อยเอื้อง อ่า...ตอดรัดฉันแบบนี้แล้วยังคิดขอร้องให้หยุด โง่เอ๊ย! อ่า...ปล่อยตัวเองไปกับฉันแล้วจะไม่เจ็บ อ่า...เสียว ไม่ไหวแล้ว พร้อมกัน อูว์...”

       พั่บ! พั่บ! พั่บ!

       ปากหนาผละเงยขึ้นจากอกอวบใหญ่ยั่วยวนมาปิดปากน้อยที่กำลังจะร้องครางและพูดสิ่งไม่น่าฟังกับตนเอง เอวสอบก็ยังคงเคลื่อนไหวกระแทกเร่าหนักหน่วงดุดัน สองแขนแข็งแรงกอดรัดร่างเล็กขึ้นหาตัวเองแนบแน่นจนแทบจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ส่วนคำเอื้องนั้นก็ไม่รู้จะวางมือไว้ตรงไหนได้แต่เผลอไผลโอบกอดร่างใหญ่ของคนถ่อยทั้งๆ ที่ตัวเองนั้นรังเกียจและขยะแขยงสิ่งที่กองบินทำกับตนเหลือเกินตอนนี้ แล้วก็เกลียดร่างกายตัวเองที่โอนอ่อนคล้อยตามไปกับคนต่ำทราม

      

       สองชั่วโมงผ่านไปกองบินก็ถอดถอนตัวเองออกจากความแฉะคับแน่นของคำเอื้อง พอคืนอิสระให้เธอ เธอก็นอนกอดตัวเองร้องไห้สะอื้นบนเตียง ส่วนเขาก็เดินลงจากเตียงไปยังโต๊ะรับประทานอาหาร แม้อาหารจะจืดชืดหมดแล้วแต่ก็ยังทานได้อยู่ โดยไม่สนใจว่าตัวเองจะเปลือยเปล่า

       “จะนอนร้องไห้อยู่บนเตียงหรือจะกินข้าว” พอนั่งลงกับเก้าอี้เขาก็ตะโกนถามคนที่กอดตัวเองร้องไห้สะอื้นบนเตียง

       อึก! ฮือๆๆ

       “งั้นก็นอนร้องไห้บนเตียงนั่นแหละ ไม่ต้องลุกมากิน ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ก็แค่มี ‘ผัว’ เอง” แล้วกองบินก็หันมาสนใจอาหารตรงหน้าตัวเองแล้วเริ่มลงมือทาน

       “คนเลว! ฮือๆ” เธอตะโกนด่าว่าเขาเสียงสั่นแล้วดันกายลุกขึ้นจากเตียง ไม่สนใจว่าตัวเองจะเปลือยเปล่า ตอนนี้เธอไม่อายแล้ว เพราะเขาได้เห็นมันหมดทุกซอกทุกมุมแล้ว ซึ่งตามเนินอกและไหล่เล็กก็เต็มไปด้วยรอยขบของเขาจนเจ็บช้ำ

       กองบินสนใจอาหารตรงหน้า ไม่โต้ตอบคำด่าว่าของคำเอื้อง แต่ก็ใช้หางตาแอบมองว่าสาวเจ้าจะทำอะไร ตอนนี้เธอลุกลงจากเตียงแล้วเดินช้าๆ ไปยังห้องน้ำอย่างยากลำบากแล้วประตูห้องน้ำก็ปิดแนบสนิท ชายหนุ่มเม้มปากแน่นแล้วเสียงสั่นเตือนโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นจนต้องละทิ้งความขุ่นมัวในใจแล้วลุกเดินไปค้นหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ที่ถอดทิ้งก่อนหน้านี้มากดรับสาย

       “ครับพ่อ” เขากดรับสายพร้อมกับกรอกเสียงทุ้มส่งไปในสาย เป็นสายจากพ่อที่รักที่โทรมาจากเมืองไทย

       “เป็นยังไงมั่งงานที่นั่นเหม”

       “ไม่มีปัญหาครับ”

       “แล้วจะกลับมาวันไหน หรือจะไปอยู่เป็นเดือน” เกษมส่งคำถามกลับมา

       “อีกสามวันก็กลับแล้วครับพ่อ มีอะไรรึเปล่า หรือคิดถึงผมครับ พี่หินกับไอ้เหิมสร้างเรื่องให้พ่อรึไงถึงคิดถึงผม”

       “แกเนี่ยนะไอ้เหม รีบกลับมาได้แล้ว แล้วจะนัดเซ็นสัญญากันวันไหน”

       “ก็ผมกลับไทยนั่นแหละครับ ทางคู่ค้าที่นี่ก็จะกลับด้วย ไปเซ็นกันที่กรุงเทพ” กองบินบอกพ่อในสาย

       “อือ...งั้นแค่นี้แหละ กลับมาก็กลับมาหาป้าบู่ด้วย ป้าแกบ่นกับพ่อทุกวันว่าเมื่อไหร่แกจะกลับมา”

       “ครับผม แค่นี้นะครับ” แล้วเขาก็กดวางสายจากคนเป็นพ่อ ก่อนจะกดโทรศัพท์โทรไลน์หาน้องชายคนเล็กแล้วรอไม่นานกองทัพก็กดรับสายตน

       “ว่าไงไอ้พี่เหม” กองทัพรับสายพร้อมกรอกคำถามส่งมา

       “ได้มาเคลียร์เอกสารที่บริษัทให้กูไหมไอ้เหิม”

       “เรียบร้อยครับพี่ ว่าแต่มึงเถอะไอ้พี่เหม ทำไมยังไม่กลับอีกวะ หรือว่ากกผู้หญิงที่ฝรั่งเศสเพลินจนลืมสาวไทย”

       “เสือก! แค่นี้แหละ กูไม่คุยกับมึงแล้ว” แล้วกองบินก็กดวางสายพร้อมกับประตูห้องน้ำเปิดออกมาพร้อมกับคนตัวเล็กมีผ้าเช็ดตัวพันรอบอกออกมาจากห้องน้ำ แต่ตัวไม่ได้เปียกยังคงแห้งสนิท

       “ทำไมไม่อาบน้ำจะได้สบายตัว”

       “ยุ่ง!” คำเอื้องตอบกลับสั้นๆ แล้วเดินไปยังกระเป๋าเดินทางตัวเองที่วางอยู่มุมห้อง

       “ให้ยุ่งหน่อยเถอะ กลับไทยก็ไม่ได้ยุ่งแล้ว อีกสามวันก็จะได้อิสระ อดทนหน่อยนะ เกลียดก็ทนหน่อย ถึงไทยแล้วก็ไม่ได้เจอกันแล้ว” กองบินบอกคนดื้อแล้วก็สนใจอาหารตรงหน้าตัวเองต่อ

       คำเอื้องมองคนตัวเปลือยที่นั่งอ้าขาทานอาหารแล้วเม้มปากแน่น ‘อดทนไว้เอื้อง อีกไม่กี่วันก็ได้กลับบ้าน อีกไม่กี่วันก็ได้อิสระแล้ว’ เธอพึมพำบอกตัวเองแล้วลากกระเป๋าเดินทางกลับเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจะอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย