5 อ๋องสี่หลี่หลานหมิง

หลี่หลานหมิงขืนตัวผุดลุกนั่งคว้าร่างอรชรมากอดไว้แนบอก นางยังคงร่ำร้องสะอื้นไห้ราวกับเด็กน้อยทั้งที่โตจนป่านนี้ แม้เขาจะทั้งกอดทั้งปลอบเช่นไรนางก็ไม่ยอมหยุดร้องไห้

ช่างผิดปกติอะไรเช่นนี้!

กระต่ายน้อยซิงซิน... ซิงซิน...

เกิดเรื่องอันใดกับนางกันแน่!

อ๋องสี่หลี่หลานหมิงครุ่นคิดจดจำชื่อนางทันใด ผ่านพ้นคืนนี้ไปได้เขาจะให้คนไปสืบหาให้เจอว่าซิงซินผู้นี้เป็นบุตรสาวบ้านใด เหตุใดจึงได้คุ้นตาและเหตุใดจึงมีอาการเช่นนี้กัน!

แสงอ่อนยามเช้าสาดลอดเข้ามาผ่านม่านกระโจมทำให้ร่างที่นอนเคียงคู่อยู่ด้วยกันบนตั่งเริ่มรู้สึกตัว เป็นหลี่หลานหมิงที่รู้สึกตัวและพลิกตัวจากอาการเมื่อยขบแต่พบว่าไม่สามารถทำได้ แค่บิดตัวเล็กน้อยก็รู้สึกร่างกายแข็งค้างราวกับไร้เรี่ยวแรง

ไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน...

ที่แท้เพราะเมื่อคืนเขาถูกกระต่ายหลงทางกอดก่ายเอาเป็นสมบัติตนจนกระดิกไปไหนไม่ได้

นางคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน!

น่าโมโหนัก!

อ๋องสี่หลี่หลานหมิงกระดิกตัวแทบไม่ได้คล้ายเป็นตะคริวเพราะกระต่ายหลงตัวโตไม่ยอมคลายกอด กว่าร่างจะกลับฟื้นกำลังวังชาก็นานพอควร กระทั่งมีเสียงฝีเท้าดังสวบสาบจากหน้ากระโจมดังเล็ดลอดเข้ามา หลี่หลานหมิงจึงรู้สึกตัวว่าอยู่ในสภาพไม่น่ามอง รีบผุดลุกนั่งเอื้อมคว้ากระบี่คู่ใจข้างกายกระชับมั่น แต่เพราะความเคลื่อนไหวของเขาทำให้เตียงไหวสั่นจนคนที่นอนเริ่มขยับตัวและวาดมือมาคว้าเอวเขาเอาไว้อีกครา

“อย่าไปตุ้งตุ้ง...”

“นี่เจ้า! ข้ามิใช่ตุ้งตุ้งของเจ้า ปล่อย!” หลี่หลานหมิงคำรามแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไร้ซึ่งความรับรู้ใดๆ

“ซิงซินยังไม่อยากตื่นเลย...ท่านยาย”

ดี... ดีแท้!

เมื่อครู่เปรียบเขาเป็นกระต่ายหูดำครานี้กลับกลายเป็นท่านยายของนางอีก หลี่หลานหมิงปรายตามองดวงหน้าดรุณีน้อยที่ยังหลับพริ้มในห้วงนิทราแล้วถึงกับนิ่งงัน นางช่างงดงามปานเทพธิดามาจุติ ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อของนางที่กดลงบนซอกคอของเขาตามจังหวะหายใจทั้งยังแก้มหอมกรุ่นที่เผลอจูบลูบไล้และเรือนร่างนุ่มนิ่มที่คอยเบียดยามหนาวเหน็บตลอดคืน

หึ! มารดาเจ้าเถอะ!

กระต่ายน้อยเอ๋ย...

เขาควรสั่งสอนนางไม่ควรปล่อยให้หลุดรอดจากกรงเล็บเพชฌฆาตไปได้จริงๆ

อ๋องสี่หลี่หลานหมิงผู้ซึ่งมิได้อ่อนต่อโลกแต่ไม่เคยแสวงหาสตรีงามสักคนข้างกายถึงคราวหนาวยะเยือกในใจ เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเขามาก่อนเลยสักครั้งในชีวิตที่นึกอยากได้สตรีมาครอบครองเป็นสมบัติของตัวบังเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน ความรู้สึกนี้เมื่อเกิดขึ้นแล้ว กระต่ายน้อยหลงทางตัวนี้ต้องรับผิดชอบ!

มือใหญ่กร้านไล้ปลายนิ้วเบาๆ ลงบนแก้มนวลอย่างลืมตัวก่อนจะลดตัวลงจรดริมฝีปากลงไป พลันต้องสะดุ้งเพราะม่านกระโจมถูกเปิดเข้ามาโดยพละการ

“ท่านอ๋องตื่นแล้ว... หรือ... ไม่”

            หม่าชิงเทียนสหายสนิทที่ลืมตัวเปิดม่านพรวดพราดเข้ามาถึงกับออกอาการนิ่งอั้นตันคอแม้คำพูดสุดท้ายยังแทบไม่ออกจากปากเพราะสายตาดุจากผู้เป็นนาย แต่กระนั้นท่าทีล่อแหลมของอ๋องสี่ก็ทำให้คนทะเล้นอย่างหม่าชิงเทียนออกอาการยิ้มๆ อย่างห้ามไม่อยู่

            “ขออภัยที่เข้ามาขัดจังหวะ”

            “เชอะ! ข้ามิเคยสั่งสอนเจ้าเรื่องมารยาทรึ ชิงเทียน” หลี่หลานหมิงถามขณะผละลุกจากเตียงหยิบเสื้อคลุมมาสวมด้วยท่าทีนิ่งๆ ราวกับไม่รู้สึกรู้สมกับการกระทำของตน

            หม่าชิงเทียนชะเง้อมองร่างอรชรบนเตียงไม่ทันได้ไต่ถามก็ถูกอ๋องสี่พาตัวมาขวางสายตาเสียก่อนจึงได้แต่กระแอมเบาๆ ก่อนเอ่ยแก้เก้อ “ทรงสั่งสอนข้าจำขึ้นใจ แต่ข้ามีข่าวมาบอก”

            “ออกมาคุยข้างนอก”

หลี่หลานหมิงว่าจบก็ผลักหม่าชิงเทียนให้เดินออกไปก่อนแล้วจึงตามออกมา พอพ้นแนวกระโจมออกมาไม่ไกลหม่าชิงเทียนก็เปิดปากเล่าเรื่องที่รู้มาทันที หลี่หลานหมิงเลิกคิ้วสีหน้าครุ่นคิดขณะฟังกระทั่งสหายสนิทเล่าจบจึงออกเดินนำไปโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันแม้แต่ทักท้วงจนกระทั่งตามทัน

“แล้วจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร”

“ข้าก็อยากรู้ว่าพวกนางจะว่าอย่างไรที่เห็นกระต่ายน้อยอยู่กับข้า”

“แต่ว่านางดูท่าทางไม่เบาเลย ทั้งยังประกาศว่าผู้ใดพบเห็นหรือพาคุณหนูซิงซินหายไปทั้งคืนจะต้องรับผิดชอบต่อการกระทำครั้งนี้”

“ทั้งที่ไม่รู้เลยว่าพวกเราเป็นใครเช่นนั้นรึ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“น่าขัน มีแม่ที่ไหนกันอยากให้ลูกสาวตบแต่งกับคนร่อนเร่พเนจรบ้าง”

“ก็มีที่ว่าที่มารดาชายาท่านอ๋องสี่หลี่หลานหมิง ที่แค่ข้าฟังวาจาก็รู้แล้วว่าเหตุใดจึงเป็นคนร้ายกาจเช่นนี้”  หวังเฉาเสี่ยนผู้เคร่งขรึมเอ่ยแทรกขณะเดินเข้ามาสมทบอีกคน

หม่าชิงเทียนที่นิ่งฟังอยู่บังเกิดความสงสัยเอ่ยถาม “เช่นนั้นแสดงว่าแม่นางน้อยผู้นี้คือคู่หมายของท่าน โอว! เห็นทีว่าท่านอ๋องของเราคงถูกกามเทพแผลงศรมิต้องมีเรื่องให้หนีแต่งงานแบบครั้งก่อนๆ แล้ว”

“ใจคนกั้นด้วยหนังท้อง เจ้าอย่าเพิ่งพูดไป...” หวังเฉาเสี่ยนเอ่ยเตือนสหายสนิทน้ำเสียงเรียบหลังจากเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของผู้เป็นนายครู่หนึ่ง

หลี่หลานหมิงตาวาววูบหนึ่งก่อนจะแปรเปลี่ยนสีหน้าเป็นเคร่งขรึมเอ่ย “หรือตระกูลจินกล้าปฏิเสธข้า”

“หามิได้ แต่ว่า...”