6 ช่วยด้วย!!

“เฉาเสี่ยน... เจ้าว่ามาอย่ามัวแต่อ้ำอึ้ง” หลี่หลานหมิงออกคำสั่งสีหน้าเคร่งเครียดแต่ทว่าสองคนอึกอักมองหน้ากันว่าใครจะเป็นคนพูดก่อนจนต้องเอ่ยท้วงอีกรอบ “พวกเจ้าสองคนอย่าให้ข้าต้องถามครั้งที่สอง”

หวังเฉาเสี่ยนที่หายออกไปแต่เช้าเพื่อสืบข่าวไม่เพียงสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีแล้วกว่าจะคิดคำต่อไปเปล่งออกมามิให้เป็นที่ขุ่นเคืองใจอ๋องสี่ยิ่งหนักกว่า

“จากที่ข้าไปสืบมาได้ความว่าแม่นางน้อยผู้นี้ถึงจะเป็นคุณหนูตระกูลจินที่เกิดจากภรรยาแรก แต่ทว่านางกลับมิใช่คู่หมั้นหมายของท่านที่ฝ่าบาททรงส่งสาส์นทาบทาม...”

“เช่นนั้นแล้วใครกัน!” หม่าชิงเทียนออกอาการตื่นเต้นเพราะสีหน้าผู้เป็นนายแปรเปลี่ยน

“เอ่อ... คือว่า คู่หมายของท่านอ๋องคือคุณหนูใหญ่ตระกูลจินหรือก็คือแม่นางจินฮุ่ยอิงพ่ะย่ะค่ะ” หวังเฉาเสี่ยนเอ่ยตอบ

เพียงได้ฟังคำตอบ อ๋องสี่ผู้เย็นชาถึงกับออกอาการฮึดฮัดมองสลับหน้ากระโจมกับหวังเฉาเสี่ยนด้วยความเคร่งเครียดก่อนเอ่ยน้ำเสียงหนักแน่นทันใด

“มันต้องมีเรื่องผิดพลาด”

“ผิดพลาดหรือพ่ะย่ะค่ะ” ทั้งสองโพล่งขึ้นพร้อมกัน

หลี่หลานหมิงพยักหน้า ดวงตาสีน้ำตาลไหม้วาววับครุ่นคิดก่อนเอ่ย “แต่ใครจะสนกัน”

“แต่!”

“พวกเจ้าไม่ต้องพูด! ข้าจะพานางกลับตำหนักเหมันต์วันนี้!”

            จินซิงซินรู้สึกตัวตื่นเพราะเสียงโหวกเหวกแว่วมาเข้าหู แพขนตายาวกะพริบขึ้นลงก่อนจะค่อยๆ ปรือมองไปยังต้นทางของเสียงพบว่าท้องฟ้าเต็มไปด้วยเมฆครึ้มทึมเทาราวกับกำลังจะมีพายุมหึมา ลมแรงกรรโชกจนม่านหน้าต่างสีขาวขลิบลายไข่กาสะบัดไปมาส่งเสียงดังไม่หยุดจนกระทั่งปลุกคนนอนหลับลึกให้รู้สึกตัวตื่น

ดรุณีน้อยเลิกผืนหนังสัตว์ที่ห่มคลุมออกแล้วผุดลุกนั่งวาดขาลงบนพื้นจึงพบว่าที่นอนอยู่เป็นเพียงตั่งเตี้ยต่างกับเตียงนอนที่บ้านสกุลจิน ดวงตาสุกใสสีน้ำตาลไหม้เกือบดำของนางเลิ่กลั่กไปมาเพราะรู้สึกถึงความผิดปกติ รีบลุกขึ้นสำรวจเนื้อตัวเสื้อผ้าพลันหมุนตัวไปมาด้วยความสับสนใจ

เกิดอะไรขึ้น!

เหตุใดเสื้อผ้านางจึงไม่เรียบร้อยอย่างเคย แล้วที่นี่คือสถานที่แห่งใดกัน!

จินซิงซินรู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างรุนแรง สัญชาติญาณการเอาตัวรอดถูกปลุกให้นางเปล่งเสียงร้องเรียกหาคนที่ไว้ใจที่สุด “ท่านยาย! ท่านยายอยู่ไหน ช่วยซิงซินด้วย! ช่วยด้วยท่านยาย!”

เสียงกังวานใสสั่นเครือราวกับกำลังร้องไห้ที่ดังออกมาจากกระโจม ทำให้อ๋องสี่หลี่หลานหมิงและสองสหายขุนพลหน้าหยกคู่ใจถึงกับสะดุ้งต่างวางจอกสุราและยุติการสนทนาโดยพลัน โดยไม่ทันที่หม่าชิงเทียนจะได้ทักท้วงก็พบว่าผู้เป็นนายก้าวฉับๆ หายลับเข้าไปในกระโจมเสียแล้ว

สองคนมองหน้ากันพลันเกิดความระอาสลับกับเสียงหัวเราะในลำคอหลายส่วน กระทั่งคนเจ้าเล่ห์กว่าเอ่ยวาจาหยอกเย้า “เจ้าว่าท่านอ๋องจะรับมือนางไหวหรือไม่”

“เหตุใดถึงคิดว่าไม่ไหว” คนสุขุมกว่าถามพลางมุ่นคิ้วแทนความสงสัย

หม่าชิงเทียนหัวเราะในลำคอก่อนเอ่ย  “ข้ากลัวแต่นางเห็นหน้าท่านอ๋องจะร้องหนักกว่าเดิมหากว่ารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน”

"อย่างมากก็คงดีใจที่จะได้เป็นอนุของอ๋องสี่แห่งตำหนักเหมันต์"

“เรื่องว่าที่พระชายายังไม่คลี่คลาย เจ้าคิดหรือว่านางจะได้เป็นถึงอนุท่านอ๋อง”

"แต่ข้าว่าไม่นานก็ต้องคลี่คลาย แต่..."

“แต่อะไร”

“แต่นางจะยอมหรือไม่เล่า” หม่าชิงเทียนว่าพลางกระตุกยิ้มมุมปากอย่างคาดคะเนแล้วกระหยิ่มยิ้มย่อง "ข้าดูท่าทีอ๋องสี่ของเราก็ยังไม่มั่นใจเลยว่าจะเกลี้ยกล่อมสำเร็จ"

หวังเฉาเสี่ยนคนขรึมหรี่ตามองอีกฝ่ายแล้วเบนหน้าไปทางกระโจมก่อนจะถามกลับสั้นห้วน “เจ้าเห็นนางครั้งแรกหน้าตาเป็นอย่างไร เหตุใดจึงทำให้ท่านอ๋องดูกระวนกระวายเช่นนี้”

“ก็เป็นแม่นางน้อยผู้หนึ่งที่มีเค้าความงามราวบุปผาแรกแย้ม”

“เจ้าเห็นกับตาแล้วรึ”

“เห็นเต็มสองตา แม้ไม่เห็นหน้าชัดแต่ก็รับรู้ได้ว่านางต้องเป็นคนที่ทำให้ท่านอ๋องของเราหวงแหนเป็นแน่ เพราะว่ามาถึงก็พานางเข้าไปกักไว้ในกระโจมไม่ให้ใครเห็นอีกเลยตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”

“เช่นนั้นเห็นทีจะยุ่ง” หวังเฉาเสี่ยนเปรยสีหน้าหนักใจหลายส่วน “หากว่าไม่มีสมรสพระราชทานคงไม่มีปัญหาตามมา”

“นี่ล่ะ ที่ข้าสงสัยว่าท่านอ๋องจะพานางกลับตำหนักเหมันต์ได้แน่หรือ”

สองคนต่างพากันครุ่นคิด ไม่ทันที่หวังเฉาเสี่ยนจะเอ่ยตอบ ก็มีเสียงดังเล็ดลอดออกมาจากในกระโจมเป็นเสียงทุ่มเถียงกัน ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากท่านอ๋องสี่ผู้เย็นชาของพวกเขาที่ครานี้กำลังปลอบโยนเสียงร้องไห้ที่ดังก้องลำน้ำแข่งกับเสียงน้ำตกอย่างไม่อายใคร

“นี่มันเรื่องอะไรกัน” หม่าชิงเทียนเผลอหลุดวาจาขณะมองต้นทางของเสียงเหมือนจะให้ทะลุเข้าไปภายใน

หวังเฉาเสี่ยนได้แต่ส่ายหน้า ต่างคนต่างรีรอหากเห็นท่าไม่ดีคงมีบุกเข้าไปห้ามทัพเป็นแน่ แต่เสียงที่ได้ยินต่อมาไม่รู้ว่าจะบอกได้ว่าดีหรือร้ายทำให้ทั้งสองยิ่งเกิดอาการละล้าละลัง

“ข้าบอกให้เจ้าหยุดร้อง!”

“ข้าไม่หยุด! อย่ามาห้ามนะ!”

“นี่เจ้า!”

อ๋องสี่หลี่หลานหมิงกัดฟันกรอดหลังจากตวาดดวงหน้างามเต็มไปด้วยคราบน้ำตา แต่นางไม่มีทีท่าว่าจะเข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการบอกสักนิด

“ฮือ... ฮือ ท่านยาย ท่านแม่ พี่ใหญ่ ช่วยซิงซินด้วย”