22. ลูกค้าคือพระเจ้า (2)

เสียงแหลมเอ่ยตำหนิไปเรื่อย มือเล็กของหลี่น่าก็จดบันทึกลงในกระดาษไม่ให้ขาดแม้เพียงครึ่งคำ ว่าอีก ก็จดอีก ไม่ปริปากด่าทอลูกค้า จนเลี่ยงจินนึกโมโห ลุกเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป

“เดี๋ยวเจ้าค่ะ”

“อันใดของเจ้าอีก!” หญิงสาวกระแทกเสียง บ่งบอกถึงความเกรี้ยวโกรธเป็นอย่างดี

“เงินเจ้าค่ะ จ่ายเงินค่าสุราข้าด้วย กินแล้วไม่จ่ายหรือ” หลี่น่ากลั้นหัวเราะจนไหล่โยก

เลี่ยงจินรู้สึกเสียหน้าอย่างที่มิเคยเป็นมาก่อน เสียงแหลมเอ่ยสั่งสาวใช้ให้จ่ายเงิน ก่อนจะเดินทำหน้าปั้นปึ่งออกไป โดยไม่รอสหายที่มาด้วยเลย

หลี่น่าที่รับเงินมาแล้ว ก็หันไปขออภัยลูกค้าโต๊ะอื่นๆ ก่อนจะกลับไปทำงานต่อ

ย่างเข้าสู่ยามเย็น หลี่น่าก็ออกไปแจกจ่ายสุราหวานให้ชาวบ้านได้ชิม เพราะบุรุษที่หลงใหลในน้ำเมา มักจะมาหาดื่มสังสรรค์กันในยามเย็นเช่นนี้

จนอาทิตย์ลับขอบฟ้า ผู้นำสกุลเหอจึงต้องบอก ให้ครอบครัวพากันเก็บกวาดข้าวของแล้วกลับเรือน เนื่องจากพวกเขาไม่มีตะเกียงมาจุดให้บริเวณร้านสว่าง จึงต้องปิดร้านเร็วกว่าที่อื่นๆ

“มาๆ ท่านมื้อเย็นกันเถิด เจ้าก็มานั่งทานด้วยกันสิเอินเอิน” ฮูหยินเหอเรียกให้สามีและบุตร ที่นอนแผ่หลาอยู่กลางศาลา ลุกขึ้นมาทานมื้อเย็น ก่อนจ