10

EP10 - กลรัก เจ้านายตัวร้าย (เอเดน)

ตอนนี้บรรดาแม่บ้านที่มารวมตัวกันเพราะถูกเจ้านายหนูเรียกพากันก้มหน้า ไม่มีใครกล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตาแม้แต่คนเดียว เสียงตวาดเพียงเท่านี้กลับทำให้ลูกน้องกลัวจนขวัญหนีดีฟ่อ

ทางด้านฟอร์อยู่ที่ยืนด้านหลังเอเดนก็ถึงกับยืนตาค้างเช่นกัน เมื่อเห็นโหมดที่น่ากลัวแบบนี้ของเจ้านายหนุ่ม

“ หนูบอกพี่แล้วว่าหนูไม่ได้ทำอะไรจริงๆ”

“การ์ด! พาสามคนนี้ไปสอบสวน ว่าทำไมถึงทำโดยพละการแบบนี้”

“ ครับนาย!!”

“ และใครที่กล้าขัดคำสั่งอีก จำไว้ว่ากฎของบ้านนี้อาจจะแรงไม่พอ แต่กดของฉันแรงกว่าเสมอ!”

“ค่ะ“

ทุกคนเอ่ยรับทราบในสิ่งที่เจ้านายหนุ่มพูด และดูเหมือนเหล่าบรรดาแม่บ้านจะมองฟอร์ยูด้วยสายตาที่ผิดปกติ นั้นมันเป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้ว เมื่อเธอทำให้หัวหน้าแม่บ้าน บ้านปีกขวาถูกสอบสวน และอาจถูกลงโทษได้ทั้งที่เธอต้องมาทำงานได้เพียงแค่สองวันเท่านั้น

” ส่วนเธอเอาของเข้าไปเก็บที่ห้อง“

”ค่ะๆ”

“ แล้วพยายามทำให้ตัวเองอย่าถูกไล่ออกรายวัน!”

“ ไม่ทำอยู่แล้วค่ะ ถูกไล่ออกไปเดี๋ยวไม่มีที่นอน”

“ ไม่ต้องมายืนยิ้มใส่ฉัน”

“ โอ้ย!!”

หญิงสาวที่อารมณ์ดีเพราะตอนนี้เธอมีที่นอนและยังคงมีงานทำ จึงทำให้เผลอยืนยิ้มต่อหน้าต่อตาเจ้านายหนุ่มที่กำลังมีสีหน้าดุ จนเขาเอ่ยขึ้นก่อนที่จะใช้มือผลักหัวเธอเบาๆแล้วเดินออกจากตรงนั้นไป

แต่หญิงสาวที่กำลังจะกลับเอาของไปเก็บที่ห้องก็ต้องเจอกับสายตาหลายสิบคู่ที่ยืนมองอยู่ตอนนี้

“เอ่อ... พวกพี่มีอะไรจะถามหรือเปล่าคะ??”

“ เพิ่งเคยเห็นคนทำพี่หัวหน้าแม่บ้านถูกสอบสวนได้”

“ แล้วเป็นหัวหน้าแม่บ้านไม่มีสิทธิ์ถูกสอบสวนหรอคะ ก็พี่เขาไม่ฟังฉันเลย ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ได้ทำอะไรผิด”

“ พี่หัวหน้าแม่บ้านไม่มีอะไรหรอก แต่อีกสองคนทึ่อยู่ด้วยชอบยุไม่เป็นเรื่อง รอบนี้ซวยเลย”

“ ปกติพี่สองคนนั้นเขาแบบ ชอบยุพี่หัวหน้าแม่บ้านมาดเหรอคะ”

“ อะไรประมาณนั้นแหล่ะ เอาไว้เดี๋ยวค่อยเม้าท์แยกย้ายก่อน เดี๋ยวเจ้านายคนไหนมาเห็นเดี๋ยวจะโดนดุเอา”

ฟอร์ยูก็ได้แต่เดินถือกระเป๋าและกล่องของใช้ตัวเองกลับเข้าไปยังห้องพักห้องเดิมที่เธอเพิ่งออกไปเมื่อไม่กี่ 10 นาทีที่แล้ว

ทางด้านเอเดนขับรถออกจากบ้านปีกขวาอีกครั้ง ไม่นานนักรถคันหรูก็มาจอดอยู่ที่หน้าคลับใหญ่ที่สุดใจกลางกรุงเทพ แน่นอนว่าการมาที่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกซึ่งมันเป็นที่ประจำที่มาเฟียหนุ่มมักจะมาสังสรรค์ แต่วันนี้กลับไร้เงาของเพื่อนโดยสิ้นเชิง

“เอเดน”

เสียงของหญิงสาวคนนึงเอ่ยเรียกขึ้น มาเฟียหนุ่มที่ชะงักฝีเท้าทั้งที่ใบหน้ายังคงเรียบนิ่งก่อนจะเดินไปหยุดยืนที่บาร์เหล้าซึ่งหญิงสาวยืนอยู่

“ เอาเหล้าหน่อยไหม”

“ เธอมีอะไรพูดมาเลยดีกว่า พรุ่งนี้ฉันมีงานอยู่นานไม่ได้”

“ ใช่หรอ ปกตินายจะมีงานแต่เช้านายก็ไม่เคยเป็นแบบนี้นี่ รันเพิ่งกลับมาเองนะ ขอเวลาคุยด้วยหน่อยไม่ได้เชียวหรอ”

“...........”

“ ดื่มก่อนแล้วกันค่อยคุยกัน”

มาเฟียหนุ่มรับแก้วเหล้าจากหญิงสาวก่อนยกขึ้นกระดกรวดเดียวจนหมดแล้ววางมันลง คำพูดหรือประโยคใดใดหลุดออกจากปากของมาเฟียหนุ่มน้อยมากจนหญิงสาวเอียงคอมองแล้วกดยิ้ม

“ นายก็ยังเหมือนเดิม พูดน้อยต่อยหนัก”

“อืม”

“ ยังโกรธอยู่หรอ”

“ ฉันจะโกรธเธอเรื่องอะไร”

“ เรื่องที่เราเลิกกันไง”

“............”

“ หรือว่านายไม่ได้โกรธฉัน??”

“ เธอมีอะไรจะคุยรีบพูด ฉันอยู่ได้ไม่นาน”

“ นายมีงานจริงๆ หรือแค่กลัวการอยู่ใกล้รันกันแน่”

“ ฉันมีงาน ถ้าเธอไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัว”

เอเดนคว้าแก้วเหล้าแก้วที่สองขึ้นดื่ม ก่อนจะวางมันลงและเดินออกจากเคาน์เตอร์บาร์เหล้าทันที แต่หญิงสาวคว้าแขนของเขาเอาไว้ก่อนที่จะเอ่ยขึ้น

“ นายอย่าเพิ่งไปสิ”

“ มีอะไร”

“ ถ้าไม่ได้โกรธ ขอพิสูจน์หน่อยได้ไหม”

“ พิสูจน์อะไร?”

หญิงสาวเขย่งเท้าขึ้นกดจูบมาเฟียหนุ่ม พรางใช้แขนกอดคอของเขา ก่อนที่จะละริมฝีปากออกแล้วยืนมองใบหน้าของเขานิ่งๆ

“ อย่าทำแบบนี้อีก”

เมื่อพูดจบเขาเดินออกจากคลับทันที ก่อนที่จะขึ้นรถแล้วขับออกจากคลับโดยที่ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างแม้แต่น้อย

ใบหน้าที่ไม่สื่ออารมณ์ แววตาที่นิ่งราวกับว่ามันเหมือนก้อนหิน ตอนนี้ดูไม่ออกเลยว่ามาเฟียกนุ่มกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ หญิงสาวที่เขาเพิ่งเจอเมื่อสักครู่เธอชื่อรัน เป็นแฟนเก่าของเขาจริง ซึ่งเลิกกันมาแล้วเกือบปี และมาเฟียหนุ่มก็ไม่เคยมีแฟนใหม่อีกเลย

ทางด้านฟอร์ยูอยู่ที่กำลังเก็บของออกจากกล่องจัดเข้าที่อีกครั้ง ตอนเก็บก็รีบยัดทุกอย่างลงกล่อง พอตอนจะรื้อขึ้นมาจัดก็ดูวุ่นวายไปหมด แต่เธอกลับต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงวิทยุสื่อสารสำหรับติดตัวแม่บ้านของเธอมีสัญญาณเข้า

(มีใครได้ยินบ้าง)

น้ำเสียงเรียบนิ่งและตึงขนาดนี้แน่นอนว่าเป็นเจ้านายหนุ่มของเธอ

(อยู่ค่ะ)

(มาที่บ้านฉันหน่อย)

(ตอนนี้เลยเหรอคะ?)

(ฉันเรียกตอนนี้เธอจะมาพรุ่งนี้หรือไง!)

(ค่ะๆ)

ฟอร์ยูที่อยู่ในชุดธรรมดาก็เผลอลืมตัวไม่ได้เปลี่ยนใส่ฟอร์มแม่บ้านเพราะรีบออกไปตามคำเรียกของเจ้านายหนุ่ม เธอเดินไปก็บ่นไป เมื่อเธอรู้สึกว่าเวลาป่านนี้ทำไมยังเรียกใช้แม่บ้านอีกนะ

“ แล้วชุดแม่บ้านเธอไปไหน?”

“อุ้ย! พอดีรีบไปหน่อยค่ะเลยไม่ได้เปลี่ยน”

“ เธอทำอะไรอยู่?”

“ กำลังเก็บของค่ะ คุณเอเดนมีอะไรจะให้ฉันทำหรือเปล่าคะ”

“ มี”

“ คะ?”

“ นั่งลง”

หญิงสาวกำลังจะย่อตัวคุกเข่าลงบนพื้น แต่ถูกเจ้านายหนุ่มของเธอเอ่ยทักอีกครั้ง

“ ฉันสั่งให้เธอนั่งบนพื้นหรือไง นั่งตรงโซฟานั่น”

“อ่อ ค่ะๆ”

เธอนั่งลงที่โซฟาตัวเล็กที่อยู่เฉียงมุม 45 องศากับเจ้านายหนุ่มของเธอ ตอนนี้เขาอยู่ในชุดเดิมที่สวมใส่ตอนก่อนออกจากบ้าน สีดำสนิททั้งตัวมันขับกับผิวขาวของเขาได้เป็นอย่างดี ใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้เรียบนิ่งจนน่ากลัว แววตาของเขาดูเหมือนมีเรื่องที่ต้องคิดวนเวียนอยู่ในหัวตลอดเวลา

และสิ่งที่ตอนนี้เธอไม่เข้าใจคือเขาใช้ให้เธอมานั่งอยู่บนโซฟาแบบนี้ทำไม แถมยังไม่สั่งงานอะไรอีกซักอย่าง แล้วเอาแต่นั่งนิ่งมองตรงไปข้างหน้าทำเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุทั้งที่เพิ่งเรียกเธอมา

“ คุณเอเดนคะ”

“ นั่งเฉยๆ”

สรุปหญิงสาวก็นั่งอยู่ตรงนั้นนานนับชั่วโมงจนเธอเริ่มรู้สึกง่วงเพราะนี่มันก็ดึกมากแล้ว แต่เจ้านายหนุ่มของเธอยังคงนั่งอยู่ท่าเดิมราวกับว่าเขาเป็นผีดิบแบบนั้น และยังคงสั่งให้เธออยู่ที่เดิมไม่ให้ไปไหน ไม่ได้เรียกเธอมาใช้แต่เรียกให้เธอมานั่งอยู่เฉยๆ ตอนนี้งงไปหมด

เอเดนที่ตอนนี้นั่งนิ่งอยู่ที่ห้องรับแขกบ้านปีกขวาของตัวเอง โดยที่มีแม่บ้านสาวนั่งอยู่ด้วย สายตาคู่คมที่นิ่งสนิทมานับชั่วโมง ก็ขยับลอบมองแม่บ้านสาวที่นั่งหลับจะตกโซฟาอยู่ริบหรี่

“หึ!” เสียงกดขำในลำคอเบาๆเมื่อเห็นภาพของแม่บ้านสาว

เขามีเรื่องวนเวียนในหัว พร้อมกับมือถือที่สั่นเมื่อมีสายเรียกเข้าหลายครั้ง แต่กลับไร้การกดรับจากเจ้าของเครื่อง เมื่อเขาไม่ต้องการรับสายที่โทรเข้ามาแต่อย่างใด ปล่อยให้สั่นอยู่แบบนั้น