ตอนที่ 14 ไม่ธรรมดา

โต๊ะอาหารเย็นในบ้านกุลธาราวงศ์ บรรยากาศเรียบง่าย มีเพียงอาหารสามสี่อย่างและกลิ่นข้าวหอมมะลิอุ่นๆ ลอยมาแตะจมูก

ป้าสมรและยุพินแม่บ้านชาวพม่าน้องสาวของยุพากำลังช่วยกันจัดโต๊ะอาหาร อิงลดานั่งฝั่งตรงข้ามกับภีมวัช หลังจากตักอาหารใส่จานให้กันครบถ้วน ดาริกาก็ชวนคุย

“วันนี้กินอาหารกลางวันด้วยกันเป็นยังไงบ้างลูก”

“ก็ดีครับ ได้คุยกันหลายเรื่อง” ภีมวัชมองไปทางอิงลดา ก่อนจะพูดขึ้นเสียงเรียบ

“อิงอยากทำงานไหม ถ้าอยากลองเปลี่ยนบรรยากาศ พี่จะได้ฝากงานให้ที่โรงพยาบาลหรือในเครือบริษัทที่รู้จัก”

อิงลดาเลิกคิ้วที่เขาถามเรื่องนี้

“ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้ก็ทำงานอยู่แล้ว เป็นงานออนไลน์กับดูแลบริษัทของที่บ้านนิด แค่ดูงานไม่ต้องเข้าออฟฟิศทุกวันหรอกค่ะ” เธอยิ้มบางๆ

ภีมวัชชะงักไปเล็กน้อย เขาไม่รู้มาก่อนเลยว่าเธอมีงานทำ ทั้งๆ ที่เพิ่งมาจากต่างจังหวัด

“เจ้านายใจดีจัง ไม่ต้องเข้าออฟฟิศบ่อยๆ ทำอะไรอีกได้อะไรมาได้อันนั้นอันนี้มาแท้อยู่เรื่อยเรื่อยเลยมันเป็นยังไงได้ของมาแท้อยู่ตลอด”

“ก็พ่อกับแม่เป็นเจ้านายน่ะค่ะ” เธอตอบพร้อมหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นว่าเขามองแบบงงๆ เธอก็นรีบอธิบายต่อ

“จริงๆ ก็ไม่ได้ทำอะไรมากด้วยค่ะ แค่เซ็นเอกสารบางส่วนกับตรวจรายงานผลการดำเนินงานประจำเดือนบ้างเป็นบางครั้ง”

มารดาของภีมวัชหัวเราะอย่างเอ็นดู “บ้านอิงน่ะรวยกว่าบ้านเราซะอีก พ่อแม่เขาก็วางระบบบริษัทไว้ดีมาก แยกเป็นฝ่ายๆ ทำงานกันเป็นขั้นตอนจนไม่ต้องลงไปจัดการเองทุกวัน”

“พูดให้ถูกก็คือ เราแค่นั่งรอเงินเข้าบัญชีก็ว่าได้ค่ะ แค่ต้องเข้าประชุมกับผู้บริหารบ้างเพื่อไม่ให้เขาลืมว่าเรายังมีตัวตน” อิงลดาเสริม

ภีมวัชวางช้อนลงช้าๆ สีหน้าเรียบสนิท แต่แววตาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพึมพำเบาๆ ราวกับพูดกับตัวเอง

“รวยขนาดนั้น แต่เลือกแต่งงานกับพี่ พี่ไม่มีอะไรให้นะ”

“ก็ไม่ได้มาเพราะอยากได้อะไรจากพี่ภีมอยู่แล้วนี่คะ” อิงลดาเงยหน้าขึ้น แล้วยิ้มท้าทาย

ดาริกาหัวเราะออกมา “แม่ดีใจนะที่พวกหนูเข้ากันได้ดี มีอะไรก็พูดกันตรงๆ แบบนี้แหละ อยู่กันนานๆ จะได้ไม่เก็บอะไรไว้ในใจ”

อิงลดายิ้มตอบ แต่ภีมวัชยังนิ่ง เขาแค่หยิบช้อนขึ้นมาอีกครั้ง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความกังวลบางอย่าง

คืนนั้น เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้น ตามด้วยเสียงจากคนที่เคาะหน้าห้อง

“อิง พี่ขอคุยด้วยหน่อยสิ”

เธอเปิดประตูออกด้วยสีหน้าแปลกใจนิดๆ เขายืนพิงประตูห้องฝั่งตรงข้าม ชุดลำลองเรียบง่าย แต่สีหน้าเหมือนมีบางอย่างในใจ

“มีอะไรเหรอคะ” เธอถามพลางเดินออกมายืนตรงโถงหน้าห้อง

“พี่ถามอะไรหน่อยได้ไหม” เสียงเขาเบาลง ไม่ใช่ภีมวัชที่เด็ดขาดในห้องผ่าตัด แต่เป็นภีมวัชในมุมที่เธอยังไม่เคยเห็น

“ว่าอะไรคะ”

“อิงก็รวย ฐานะก็ดี อิทธิพลของครอบครัวผู้ชายคนนั้นก็ทำอะไรเธอไม่ได้… แล้วทำไมต้องหนีมาแต่งงานกับพี่”

เธอนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนจะถอนหายใจและพิงผนังเบาๆ

“เพราะอิงรำคาญเขาค่ะ มันไม่ใช่แค่กลัวอิทธิพลหรืออะไรหรอกนะแต่อิงไม่อยากเจอหน้าคนที่ตามตื๊อแบบไม่รู้จักคำว่าพอ ไหนจะภรรยาของเขาที่ตามมาราวีอีก ชีวิตท็อกซิคมากเลยค่ะ สามีตามตื๊อ ภรรยาตามราวี ชีวิตอิงไม่สงบสุขเลย” เธอตอบเขาตามตรงแล้วหันมามองเขา

“แล้วก็อยากมาอยู่กรุงเทพฯ ด้วย”

“เพื่ออะไร”

“ขยายธุรกิจของที่บ้านค่ะ กำลังหาทำเลอยู่มีโปรเจกต์ที่ต้องคุยกับนักลงทุนด้วย เลยถือโอกาสมาเลย การแต่งงานกับใครสักกคนที่ไม่สร้างปัญหา ก็ดูเข้าท่าใช่ไหมล่ะคะ” เธอยิ้มบางๆ

เขาเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะถามกลับช้าๆ

“งั้น…ผู้ชายที่จะแต่งงานด้วยไม่จำเป็นต้องเป็นพี่ก็ได้”

“จำเป็นสิ อิงเลือกไว้สามคน แล้วพี่ภีมก็เหมาะสมที่สุด” เธอเลิกคิ้วมอง น้ำเสียงนั้นไม่มีเจตนาทำร้าย แต่ประโยคที่บอกว่าเขาเป็นหนึ่งในตัวเลือกกลับบาดลึกกว่าที่เธอคาด

ภีมวัชนิ่งไปชั่วอึดใจ สีหน้าที่เคยเรียบนิ่งกลับเยือกเย็นกว่าทุกที

“ขอบใจนะที่เลือกพี่จากตัวเลือกสามคน” เขาพูดช้าๆ เสียงเรียบไร้แววประชด แต่สายตาที่มองกลับมา มันเจ็บกว่าคำใดๆ

“แต่พี่ไม่เคยคิดว่าอยากเป็นแค่ตัวเลือกของใคร” เขาผละตัวจากผนังที่พิงอยู่ เดินผ่านหน้าเธอไปอย่างเงียบๆ เสียงประตูห้องเขาปิดลงเบาๆ แต่ในใจเธอกลับสั่นไหว

อิงลดามองตามแผ่นหลังนั้น จู่ๆ หัวใจเธอก็รู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“เขา...น้อยใจเหรอ” เธอพึมพำด้วยความไม่เข้าใจ

************************