ตอนที่ 13 ประโยคที่สั่นใจ

หลังมื้อกลางวัน ทั้งสองเดินกลับออกมาจากโรงอาหาร ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่ยังหันมามองเป็นระยะ

อิงลดาก้มหน้าก้มตาเดินข้างเขาเงียบๆ ภีมวัชเดินช้าๆ จนจังหวะเท้าเธอและเขาสอดรับกันโดยไม่ต้องนัดหมาย

“จากนี้เรียกพี่นะ”

“อะไรนะคะ” เธอหันไปมองทันที

“พี่ภีม เรียกพี่ว่าพี่ภีม พี่แก่กว่าเรา แล้วก็จะแต่งงานกันอยู่แล้ว เรียกให้ชินไว้ก่อน” เขาย้ำ ชัดถ้อยชัดคำ

“จู่ๆ ก็อยากเป็นผู้ชายอบอุ่นขึ้นมาเหรอคะ” เธอแกล้งถามพร้อมรอยยิ้มเยาะเบาๆ

เขาหยุดเดิน หันมามองเธอด้วยแววตานิ่งลึก

“ถ้าเป็นกับเธอ พี่ก็อยากอบอุ่นให้ได้ทุกวัน”

หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ โดยไม่รู้ตัว หัวใจที่เคยเต้นในจังหวะนิ่งๆ เริ่มเพี้ยนไป

“แล้วพี่จะเรียกเราว่าอิง” เขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

“ไม่ใช่คุณแบบห่างเหิน เรียกแบบนี้เพราะอยากให้รู้ว่าเราเป็นสนิมใจกันแล้ว”

“ว้าว...” เธอหลุดขำ

“เป็นคุณหมอเย็นชามาหลายปี อยู่ดีๆ ก็มีโหมดภีมวัชซีรีส์โผล่มาเฉยเลย”

“ไปเอาข่าวมาจากไหน”

“เคยบอกแล้วไงคะว่าสืบเรื่องของคุณ… หมายถึงเรื่องของพี่ภีมมาก่อนแล้ว แล้วเมื่อกี้ตอนนั่งรอ พวกพยาบาลก็พูดถึงพี่ในเรื่องนี้ด้วย คุณหมอสุดหล่อที่แสนเย็นชา”

เขาไม่ได้โต้กลับ แค่ยิ้มบางๆ แล้วเดินต่อโดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้าง

และในจังหวะที่เธอกำลังคิดจะเอ่ยอะไรต่อ เขาก็พูดขึ้นเบาๆ

“ การแต่งงานของเราพี่ไม่ได้อยากให้เป็นแค่ข้อตกลงบังหน้านะอยากให้มันเกิดขึ้นจริงๆ และสามเดือนนี้พี่ก็อยากให้เราเรียนรู้กันก่อนที่เราจะแต่งงาน ไม่ใช่เป็นสัญญาที่ทำมาเพื่อแกล้งให้อิงลำบากใจ พี่ก็แค่อยากทำความรู้จักและอยากให้เรามีความรู้สึกดีดีต่อกันจริงๆ ก็เท่านั้น”

ประโยคนั้น ทำให้อิงลดาชะงักในใจ เธอไม่ได้ตอบอะไร แค่เดินข้างเขาเงียบๆ พร้อมกับหัวใจที่เริ่มไม่แน่ใจในข้อตกลง สามปีของตัวเองอีกต่อไป

หลังจากอิงลดาแยกกลับบ้านไป ภีมวัชเดินกลับขึ้นมายังห้องพักแพทย์

เปิดประตูเข้าไปก็พบว่าใครบางคนนั่งรออยู่บนโซฟา

“หมอนัท” เขาเอ่ยเรียกพลางเดินไปนั่งโซฟาเดี่ยวอีกตัว

“กลับมาแล้วเหรอคะ” เธอพูดด้วยรอยยิ้มที่เหมือนเดิม แต่ดวงตานั้นคล้ายจะไม่สดใสเท่าเคย

“วันนี้มีเด็กมาส่งอาหาร นึกว่าจะนั่งจนเลยเวลาพักซะแล้ว” เธอแกล้งแซว ลากเสียงยาวนิดๆ แต่ไม่ถึงกับขำ

เขาหันมามอง สายตานิ่ง และไม่หลบเลี่ยง

“ก็เพิ่งมีไม่นานมานี้แหละ” ประโยคตรงๆ ไม่มีแววล้อเล่น ณัชชาชะงัก หัวใจเธอเหมือนถูกอะไรกระแทกแผ่วๆ แต่รุนแรงพอจะทำให้หายใจลึกไม่ได้

หมอสาวกลั้นความรู้สึกไว้ก่อนจะยกยิ้มบางๆ ขึ้น

“นึกว่าจะบอกว่าเป็นญาติหรือคนรู้จักอะไรแบบนั้น” เสียงของเธอเบาลงเล็กน้อย

“จริงจังขนาดนั้นเลยเหรอหมอภีม”

“อืม” เขาพยักหน้าตอบรับเหมือนกำลังยืนยัน 

“งั้น…ดีใจด้วยนะ” หญิงสาวยิ้มจนสุดริมฝีปาก แล้วพูดออกมาช้าๆ

เขามองหน้าเธอ แววตาเหมือนจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็เงียบ

ณัชชาลุกขึ้นยืน จัดเสื้อกราวน์ให้เข้าที่ ก่อนจะหันมายิ้มอีกครั้ง คราวนี้ดูเหมือนมั่นใจขึ้นเล็กน้อย

“ไปละ” เธอหันหลังเดินไปที่ประตู โดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก

เมื่อประตูปิดลง ความเงียบก็กลับมาในห้องอีกครั้ง ภีมวัชถอนหายใจเบาๆ สายตาเหลือบไปยังกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะ เธอไม่ได้แตะมันแม้แต่นิดเดียว

เหมือนกับว่าเธอตั้งใจมารอเขาที่ห้องพักนี้ ไม่ได้มาเพื่อที่จะชงกาแฟดื่มในช่วงพักแต่อย่างใด

ในขณะเดียวกันน้ำเองที่เพิ่งกลับไปถึงบ้านของเขาเธอเดินผ่านดาริกาที่นั่งเล่นอยู่ในห้องนั่งเล่นตอนยิ้มให้เล็กน้อยก่อนที่จะขอตัวขึ้นไปยังห้องส่วนตัว

หญิงสาวนั่งลงคิดถึงประโยคที่เขาเอ่ยกับเธอเขาพูดราวกับว่าอยากให้เธอกับเขามีใจให้กันก่อนจะแต่งงานหรือว่าความเข้าใจทั้งหมดที่เธอคิดว่าเขาไม่ได้ชอบคู่นั้นมันจะเป็นสิ่งที่เธอคิดไปเองจริงๆ

แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นหากเธอแต่งงานกับเขาก็มีสิทธิ์ที่จะเกินเรื่องอะไรที่เกินเลยกันขึ้นมาพอนึกถึงจุดนี้แล้วเธอก็อดที่จะรู้สึกใจเต้นแรงไม่ได้สาเหตุหลักที่เธอเลือกเขาก็เพราะคิดว่าเขาไม่ชอบผู้หญิงอย่างน้อยเธอก็คงปลอดภัย

แต่ความต้องการของเขาที่พูดกับเธอในวันนี้มันเหมือนหมายอกไก่หรือว่าจริงๆ แล้วเขาต้องการที่จะปลูกสัมพันธ์กับเธอก่อนที่จะแต่งงานกันจริงๆ

“แย่แล้ว แย่แล้ว ฉันจะทำยังไงดี ไม่ใช่ว่าจะหนีเสือป่าจระเข้หรอกเหรอ” เธอบ่นกับตัวเอง

แต่อย่างน้อยก็แต่งงานอย่างถูกต้องและเป็นภรรยาของเขาแค่คนเดียวดีกว่าเป็นเมียน้อยลูกชายนักการเมืองเป็นไหนๆ

************************