ตอนที่ 12 รถคันนี้เพื่อเธอ

ในช่วงเช้ากับบรรยากาศที่สดใน ขณะที่ ผบทบ.ด้วง(ผู้บ่าวไทบ้านอย่างด้วง)กำลังขับรถเลาะบ้าน(ขับระเที่ยวแถวๆหมู่บ้าน)

วัด: ลูกพี่! นั่นแม่นผู้สาวลูกพี่บ่นั่น?" (ใช่ผู้หญิงของลูกพี่มั้ยนั่น?)

ด้วง: (จ้องเขม็ง) "เออว่ะ... ตื่นแต่เช้าแท้ว่าสิไปไสวะ?" (ตื่นเช้าจังวะ จะไปไหน?) "เดี๋ยวๆๆ... กูเข้าไปถามก่อน"

วัด: "บ่ต้อง! (ไม่ต้อง!) ลูกพี่! เบิ่งนั่น!" (ดูนั่น!) "รถบักนั่นมันคือมาจอดอยู่นี่วะ?" (รถไอ้บ้านั่นมันมาจอดอะไรตรงนี้?) "อย่าบอกเด้อลูกพี่...ผู้สาวเจ้า...ถึกมันเจาะไข่แดงแล้ว!" (อย่าบอกนะว่าผู้หญิงของพี่...โดนมัน 'เจาะไข่แดง' ไปแล้ว!)

ด้วง: (ตบหัววัดดังเพี๊ยะ) "มึงเว้าหยังบักวัด!" (มึงพูดอะไรไอ้วัด!) "น้องฝนบ่ได้เป็นคนแบบนั้น!" (น้องฝนไม่ได้เป็นคนแบบนั้น!)

วัด: "แต่ภาพมันฟ้องเด้อ! (แต่ภาพมันฟ้องนะ!) ลูกพี่บ่เชื่อ...กะเบิ่งเอาโล๊ด!" (ถ้าไม่เชื่อก็ดูเอาเองเลย!)

ภาพที่เห็นคือฝนเดินงัวเงียมาสตาร์ทมอเตอร์ไซค์คู่ใจแล้วขับผ่านพวกเขาไปโดยไม่ทันสังเกตเห็น

วัด: "เห็นบ่...ข่อยบอกแล้ว! (เห็นมั้ย...ผมบอกแล้ว!) จับปล้ำตั้งแต่แรกกะแล้ว" (จับปล้ำตั้งแต่ทีแรกก็จบ) "มัดมือชกเลย! จับมาเฮ็ดโล๊ดลูกพี่ซะ!" (มัดมือชกไปเลย! จับมาเป็นเมียพี่ซะ!)

ทันใดนั้น เอกที่เดินออกมาจากบ้านอย่างสบายๆ พร้อมกาแฟในมือ เขาหันไปมองทางกระท่อมเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเงียบๆ ก็ไม่ได้สนใจอะไร

วัด: "เอาจังได๋ล่ะทีนี่ลูกพี่?" (แล้วจะเอายังไงดีครับ?) "ผู้สาวลูกพี่ไปเป็นเมียเขาแล้ว!" (ผู้หญิงของลูกพี่ไปเป็นเมียเขาแล้ว!)

ด้วง: (หัวเสีย) "หุบปากไปเลยมึง! (เงียบไปเลยมึง!) กูบ่เชื่อดอก!" (กูไม่เชื่อหรอก!) "กูบ่ยอมแท้! (กูไม่ยอมแน่!) กูจอบมาตั้งหลายปี...สิให้หมาคาบไปแดกง่ายๆแบบนี้กูบ่มีทางยอมดอก!" (กูแอบมองมาตั้งหลายปี...จะให้มาคาบไปกินง่ายๆ แบบนี้กูไม่มีทางยอม!)

วัด: "แล้วลูกพี่สิเฮ็ดจังได๋...เบิ่งสาระรูปเฮากับเขาแหน่.." (แล้วพี่จะทำยังไง...ดูสาระรูปเรากีบเขาหน่อย...)

เพี๊ยะ...!!!

ด้วง: (ตบหัววัดอีกที) "มึงเงียบไปเลยบักห่านี่! (มึงเงียบไปเลยไอ้เหี้ยนี่!) มึงไปอยู่ไสก็ไป! ถ้ามึงยังสิเว้าแบบนี้...บ่ต้องมาอยู่นำกู!" (ถ้ามึงยังจะพูดแบบนี้...ไม่ต้องมาอยู่กับกู!)

วัด: "โอ๊ย...ขอโทษครับๆ! ลูกพี่..." (โอ๊ย...ขอโทษครับๆ! ลูกพี่...)

ด้วง: (เดินจากไปอย่างหัวเสีย) "ไป! กลับบ้าน!" 

รถคันนี้เพื่อเธอ

ด้วงกลับมาบ้านเพื่อขอรถจากพ่อแม่

ด้วง: "แม่(มณฑา)...ซื้อรถให้บักหล่าแหน่?" (แม่...ซื้อรถให้ลูกได้มั้ย?) "อยากได้ตอนนี้!"

มณฑา: "คุยกับพ่อแล้ว... พ่อบ่ให้ซื้อดอก" (คุยกับพ่อแล้ว... พ่อไม่ให้ซื้อหรอก) "พ่อว่าอยากได้ก็ให้ไปลองขับรถขนของเก่าของพ่อนั่นก่อน" (พ่อบอกว่าอยากได้ก็ให้ไปลองขับรถขนของเก่าของพ่อนั่นก่อน)

ด้วง: "บ่เอา! หล่าอยากได้ตอนนี้!" (ไม่เอา! ผมอยากได้ตอนนี้!)

ไกรสร: (เดินเข้ามา) "ถ้าอยากได้...ก็ไปหาเงินเอง! โตแล้วยังจะมาขอพ่อขอแม่อยู่แบบนี้อีกเหรอ?"

มณฑา: (รีบห้ามสามี) "โธ่...พี่...อย่าบังคับลูกเลย สงสารลูก"

ไกรสร: "คุณก็ตามใจลูกแบบนี้ไง! แล้วลูกแล้วลูกมันจะทำอะไรเป็น?

"เลี้ยงลูกให้เป็นเด็กแบบนี้ถ้าเกิดไม่มีพ่อไม่มีแม่แล้วมันจะเอาตัวรอดได้ยังไง!?"

สุดท้าย...มณฑาก็ทำให้ไกรสรต้องยอมใจอ่อนยอมซื้อรถยนต์มือสองให้ด้วง

(ไกรไม่ใช่คนอีสานแต่มาได้เมียคนอีสาน)

สองสามวันต่อมา ด้วงขับรถคันใหม่ที่ยังไม่ค่อยคล่องมาจอดหน้าบ้านฝน

ด้วง: (ตะโกนเรียก) "น้องฝน! ไปเที่ยวกับพี่มั้ย?" "พี่ซื้อรถใหม่! แอร์เย็นฉ่ำ!"

ฝน: (เดินออกมาเท้าสะเอว) "เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับฉันสักที!? บอกไปกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามายุ่ง! ไปทำการทำงานเถอะไป๊! อย่ามายุ่งกับฉัน!"

ด้วง: "แหม...ทีกับไอ้หนุ่มเมืองกรุงล่ะพูดดี ทำไมกับพี่พูดแบบนี้?"

ฝน: "ก็เขาไม่ได้น่ารำคาญเหมือนแกหนิ ไอ้ดวงดักแด้! จะไปไหนก็ไป! รำคาญ!"

ฝนเดินกลับเข้าบ้านอย่างหัวเสีย ด้วงพึมพำกับตัวเองด้วยความเจ็บใจ

ด้วง: "เล่นตัวดีนัก... เดี๋ยวกูจับทำเมียซะเลย! มึงอย่าเผลอแล้วกัน... พูดดีด้วยไม่ชอบ... ถ้ามึงไม่มีพ่อคอยคุ้มกะลาหัวนะ... กูจับมึงทำเมียไปนานแล้ว!"

ขณะนั้น เอกที่กำลังวิ่งออกกำลังกายได้ยินคำพูดหยาบคายของด้วงเข้าพอดี แม้จะไม่เข้าใจทั้งหมด แต่ก็รู้สึกไม่ดี เขาชะงักมองเข้าไปในบ้านของหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะวิ่งออกกำลังกายต่อไป

ช่วงสวยของวันนั้นเอกที่กำลังวิ่งออกกำลังกายได้ยินคำพูดหยาบคายของด้วงเข้าพอดี แม้จะไม่เข้าใจทั้งหมด แต่ก็รู้สึกไม่ดี เขาชะงักมองเข้าไปในบ้านของหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะวิ่งออกกำลังกายต่อไป...