ตอนที่ 13 หุ้นส่วนชีวิต

ในวันเดียวกันนั้นเอง เอกได้เข้าไปหาพ่อของฝนเพื่อพูดคุยเรื่องงาน

เอกยิ้มบาง ๆ แล้วเสนอทางออกที่ทำให้ทุกคนพอใจ “ถ้าอย่างนั้น ฝนก็เข้าบริษัทพร้อมพี่สิครับ วันไหนที่พี่ต้องเข้า ฝนก็เข้าด้วย วันไหนที่พี่ไม่ต้องเข้า ฝนก็ไม่ต้องเข้าเหมือนกัน ทำเป็นผู้ช่วยส่วนตัวหรือเลขาส่วนตัวของพี่ไปเลยดีไหม”

ฝนตาโตด้วยความประหลาดใจ “จะดีเหรอคะ”

“ไม่มีปัญหาหรอกครับคุณอา” เอกหันไปพูดกับพ่อของฝน “ยังไงฝนก็ช่วยผมได้เยอะมากเลย ไม่อย่างนั้นผมคงหาสถานที่ให้เช่าจอดรถสำหรับพนักงานไม่ได้แน่ ๆ”

“แล้วฝนจะมีเงินเดือนไหม” ฝนถามตรง ๆ

“มีแน่นอนครับ แต่ขึ้นอยู่กับผลงาน” เอกตอบ

“เงินเดือนของหนูมาจากบริษัทหรือจากคุณคะ” ฝนสงสัย

“ทำไม ถามแบบนี้กลัวไม่ยุติธรรมหรือกลัวโดนกดค่าแรงเหรอ” เอกยิ้มขำ ๆ

“เปล่า แค่อยากรู้เฉย ๆ ก็ในเมื่อคุณบอกว่าให้หนูทำงานเข้าบริษัทพร้อมกับคุณ แบบนี้คนอื่นก็ต้องหาว่าฝนเป็นเด็กเส้นอยู่ดีน่ะสิ”

เอกหัวเราะ “ไม่หรอก เพราะจริง ๆ แล้วพี่ก็ไม่ได้เข้าบริษัททุกวันอยู่แล้ว และพี่ก็ต้องมีงานให้ฝนทำอยู่แล้วด้วยนะ ตอนนี้มาเป็นผู้ช่วยพี่ไปก่อน ถ้าอยากทำต่อ ค่อยมาคุยกันอีกที เดี๋ยวพี่หาตำแหน่งให้”

ฝนยิ้มกว้างด้วยความดีใจ เธอรีบโผเข้ากอดแขนพ่อ “เห็นไหมพ่อ หนูไม่ได้ตกงานสักหน่อย แค่ไม่อยากเข้าไปทำงานในเมือง อยากอยู่บ้านกับพ่อมากกว่า”

เอกมองภาพที่เห็นอย่างเอ็นดู และรู้สึกอดยิ้มไม่ได้ แต่แล้วฝนก็หันมาถามคำถามที่ค้างคาใจ “แล้วคุณทำงานยังไง ทำไมดูเหมือนไม่ต้องทำงานเลย อยากเข้าตอนไหนก็ได้เหรอ แบบนี้ไม่เอาเปรียบคนอื่นเหรอ”

“อ้าว ลืมไปแล้วเหรอว่าพี่บอกว่าตำแหน่งของพี่คืออะไร พี่ไม่มีเงินเดือน” เอกถามกลับ

“ไม่มีเงินเดือน คืออะไร” ฝนถามงง ๆ

“ก็คือพี่ไม่ได้กินเงินเดือนเป็นรายเดือนตายตัวน่ะสิ พี่มีหุ้นอยู่ในบริษัท” เอกอธิบาย

ฝนอึ้งไปเล็กน้อย “หมายถึงรายได้มาจากผลประกอบการของบริษัทแบบนี้เหรอ แล้วทำไมต้องย้ายมาที่นี่ถ้ามีหุ้นในบริษัท”

“ก็บอกแล้วไงว่าอยากย้าย ไม่อยากอยู่กับความวุ่นวาย” เอกตอบเรียบ ๆ แล้วหันไปคุยกับพ่อของฝนต่อ “แล้วเรื่องที่เราคุยกันไว้ล่ะครับอา เราจะเริ่มกันเลยไหม”

“คุยอะไรกันเหรอคะ ทำไมไม่ให้ฝนรู้ด้วย” ฝนบ่นอุบอิบ “หลายครั้งแล้วนะ สรุปจะทำอะไรกันแน่เนี่ย” 

“เราจะปรับพื้นที่ตรงนี้ให้เป็นเหมือนสวนผลไม้ที่เปิดให้นักท่องเที่ยวเข้ามาชม และซื้อผลิตภัณฑ์จากสวนเรา” พ่อของฝนหันไปอธิบายให้ลูกสาวฟัง “เราจะทำเป็นที่พักแบบโฮมสเตย์ด้วยเพื่อพัฒนาชุมชนให้คนในชุมชนมีงานทำ ไม่ต้องออกไปทำงานในเมือง”

“ขอฝนร่วมด้วยคนค่ะพ่อ ไม่ยอมบอกกันเลยนะ” ฝนพูดด้วยรวามน้อยใจ

“ถ้าอยากช่วยก็ได้ แต่หนูพูดเองนะว่าจะช่วยทำ ห้ามถอนตัวกลางคันเด็ดขาด” พ่อของฝนยื่นคำขาด

“รับทราบค่ะ!” ฝนยิ้มหวาน “ว่าแต่มีเงินเดือนให้หนูไหมคะ”

“ถามหาเงินเดือนอีกแล้ว ตอนนี้จะเอาเงินเดือนจากที่ไหนกันเล่า มันเป็นโปรเจกต์ที่ยังไม่ได้เริ่มต้นเลยนะ”

“งั้นถือว่าฝนเป็นหุ้นส่วนแล้วกันนะ” ฝนเสนอ

“หุ้นส่วนก็ต้องร่วมลงทุนนะ หนูมีเงินทุนหรือเปล่าล่ะลูก” พ่อของฝนยิ้มขำ ๆ

“ก็ส่วนของพ่อไงคะ” ฝนอ้อนพ่อ “ก็ต้องเป็นของหนูถูกไหม” แล้วเธอก็วิ่งไปเกาะแขนและซบลงบนไหล่อีกครั้ง

“แล้วเสาร์อาทิตย์นี้ว่างไหม เอก” พ่อของฝนถาม “อาว่าจะชวนไปตกปลา”

“ว่างครับ” เอกตอบทันที

“งั้นไปเย็นวันศุกร์เลยไหม”

“สะดวกครับ ไม่ต้องเย็นก็ได้ ไปตั้งแต่กลางวันก็สะดวกครับ”

“โอเค งั้นวันศุกร์นะ”

“พ่อจะไปตกปลาที่ไหนคะ” ฝนถาม “ไปแถวบ้านลุงทินใช่ไหม หนูไปด้วยนะ”

“ไม่เบื่อเหรอ ไม่มีเพื่อนนะ กฤษก็ทำงาน หนูก็ไม่มีเพื่อนนะ”

“ไม่เบื่อค่ะ ฝนก็ชอบไปตกปลาไง ให้ฝนไปด้วยนะ”

“ตามใจลูก” พ่อของฝนยอมแพ้

“เออ ฝน อย่าเพิ่งไปครับ พรุ่งนี้เราจะไปหาเจ้าของที่ดินนะ เดี๋ยวเอาสัญญาไปให้เขาเซ็นแล้วก็ตกลงเรื่องราคากันให้ชัดเจน เดี๋ยวพี่มารับนะ” เอกหันไปพูดกับฝน

“เดี๋ยวฝนไปเองก็ได้ ไม่เป็นไรค่ะ”

“ไม่ต้องขับรถมาหรอก เดี๋ยวพี่ออกไปรับ”

“งั้นก็ได้ค่ะ รบกวนด้วยนะคะ”

พ่อของฝนยิ้มอย่างดีใจที่เห็นลูกสาวมีงานทำ “ขอบคุณมากเลยนะเอก ที่ให้โอกาสฝน ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ไปไหนหรอก คงอยู่แบบนี้แหละ”

“ไม่เป็นไรครับคนกันเองทั้งนั้น” เอกตอบด้วยความจริงใจ “อีกอย่างหนึ่ง ผมเองก็โชคดีมากกว่าครับที่มาที่นี่แล้วมีคุณอากับฝนที่คอยช่วยเหลือ ไม่อย่างนั้นผมคงลำบากน่าดู ไหนจะเรื่องที่พักที่อยู่ ไหนจะชุมชนที่ผมไม่รู้จัก”

พ่อของฝนมองเอกอย่างเอ็นดู เขารู้สึกถูกชะตากับชายหนุ่มคนนี้มากเป็นพิเศษ และมีหลายๆ อย่างในตัวเอก ที่ทำให้เขานึกถึงเรื่องราวๆ เก่าๆ ในอดีต

“อื้ม...ว่าแต่ปีนี้เอกอายุ 35 ใช่ไหม เท่ากันกับลูกสาวคนโตของอาเลย”

“อะไรนะครับ” เอกถามกลับ

“อ๋อ อามีลูกสาว 3 คน ไม่ใช่ 2 คนเหมือนที่เอกเคยเห็นหรอก อีกคนหนึ่งเขาอยู่ต่างประเทศ เป็นพี่คนโต ลูกของแวว”

เอกรับฟัง แต่ไม่ตั้งคำถามใด ๆ ต่อ เพราะไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องราวในครอบครัวของคนอื่น

"พ่อคะ! ท่อน้ำแตก!"

เสียงกรีดร้องของฝนดังลั่นจากสวนหลังบ้าน ขณะที่เอกกำลังนั่งคุยกับคุณนพพล

"เดี๋ยวผมไปดูให้ครับคุณอา" เอกอาสาอย่างรวดเร็ว

"ฝน! ไปเอาเครื่องมือมาให้พี่เขาหน่อยลูก" นพพลหันไปสั่งลูกสาว

ฝนมองเอกด้วยสายตาจับผิด "หนุ่มเจ้าสำอางขนาดนี้จะซ่อมเป็นเหรอ" เธอพึมพำกับตัวเอง

เอกไม่ได้ตอบโต้ เขายิ้มเล็กน้อยแล้วก้มหน้าก้มตาซ่อมท่อต่อไป ไม่นานเสื้อเขาก็เปียกโชก

"ตายจริง! เสื้อเปียกหมดแล้ว" นพพลรีบพูด "ฝน ไปเอาเสื้อพ่อมาให้พี่เขาเปลี่ยนหน่อยลูก"

"ไม่เป็นไรครับคุณอา เดี๋ยวผมกลับไปเปลี่ยนที่บ้านก็ได้"

"เอาเถอะน่า ขนาดน่าจะพอดีกัน" นพพลเอ่ย

ฝนเดินกลับมาพร้อมเสื้อในมือ เธอรีบยื่นให้เอก "รีบๆ เปลี่ยนซะ"

เอกรับเสื้อมาแล้วถอดเสื้อที่เปียกออกทันที "ว้าย! มาถอดอะไรตรงนี้!" ฝนร้องเสียงหลง

"แล้วจะไปไหน"ฝนถาม

"ก็จะไปห้องน้ำไงครับ" เอกตอบด้วยรอยยิ้ม

"ถ้าถอดขนาดนี้แล้วจะเดินไปห้องน้ำทำไมคะ ใส่ๆ ไปเถอะ!" ฝนโวยวาย

"แล้วสรุปจะให้พี่ทำยังไงครับ" เอกเลิกคิ้วมองอย่างขำๆ

เสียงโวยวายของฝนทำให้นพพลเดินเข้ามาดู ภาพตรงหน้าทำให้เขานิ่งงันเมื่อเห็นชายหนุ่มกำลังถอดเสื้ออยู่ สายตาของนพพลจ้องมองเอกอย่างไม่ละสายตา ราวกับว่าคนตรงหน้าคือคนที่เขาเฝ้ารอคอยมานานแสนนาน...