ตอนที่ 11 กินรามยอนกันมั้ย?

เมื่อเอกได้ผลสรุปให้ตัวเองแล้ว

เขาจึงเดินไปค้นของใช้ในตู้เก็บของอย่างที่คาดไว้ มีทุกอย่างครบครัน ทั้งอาหารแห้งและสบู่ยาสีฟัน เอกหยิบสบู่ออกมาพร้อมรอยยิ้ม "เหมือนเด็กเล่นขายของเลยแฮะ" เขาพูดกับตัวเอง จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดตัว "ขอยืมใช้ก่อนแล้วกันนะ"

เอกเริ่มบรรเลงในการอาบน้ำในบึงอย่างสดชื่น เขาลอยตัวไปมาในน้ำเย็นใส ราวกับได้ปลดปล่อยความเหนื่อยล้าไปกับธรรมชาติ การอาบน้ำใต้แสงจันทร์และสายลมเย็นช่างเป็นบรรยากาศที่เงียบสงบและผ่อนคลายอย่างน่าประหลาดใจ เอกรู้สึกหลงรักสถานที่แห่งนี้ในทันที 

ในขณะเดียวกัน ฝนที่ตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงียก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคย เธอตกใจและรีบสำรวจตัวเองอย่างละเอียด เมื่อเห็นว่ายังปลอดภัยดีก็ถอนหายใจโล่งอก เธอเปิดประตูออกมาและมองหารถของเอกที่จอดอยู่หน้าบ้าน แต่ก็ไม่เห็นใคร เธอเหลือบไปเห็นกระท่อมน้อยของตัวเองที่ไม่มีแสงไฟ จึงคิดในใจว่าใครกันที่กล้าไปบุกรุก เธอมุ่งหน้าไปที่นั่นเพื่อจะจัดการทันที

แต่ภาพที่เห็นทำให้เธอต้องหยุดชะงัก... ชายหนุ่มร่างสูงเปลือยท่อนบนกำลังลอยตัวอยู่ในน้ำใต้แสงจันทร์ แสงจันทร์สาดส่องลงมากระทบผิวกายที่เปียกชื้น เผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องที่คมชัดเป็นลอนสวย เมื่อเขาโผล่ขึ้นเหนือน้ำแล้วสะบัดผม ภาพนั้นยิ่งทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง

"โคตรหล่อเลย... อีตาลุงบ้านี่ ยิ่งเปียกน้ำยิ่งดูเซ็กซี่" เธอพึมพำกับตัวเองโดยไม่รู้ตัว น้ำลายแทบจะไหล แต่แล้วเธอก็ได้สติ

"นี่ลุง! ใครใช้ให้มาเล่นน้ำตรงนี้? นี่มันพื้นที่หวงห้ามนะ!" เธอตะโกนขึ้นอย่างดุดัน

เอกยิ้มมุมปาก เขาค่อยๆ เดินขึ้นจากน้ำอย่างไม่รีบร้อน ฝนรีบใช้มือปิดตา "จะทำบ้าอะไร! ขึ้นมาแบบนั้นได้ยังไง!"

"จะปิดก็ปิดให้สนิทสิ อย่าให้มีเล็ดลอดออกมามองนะ ไม่งั้นคิดค่ามองนะ" เขาล้อเลียนพร้อมกับใช้ผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอว ฝนค่อยๆ แง้มมือออก "คุณเอาผ้าเช็ดตัวฝนไปใช้ได้ยังไง ถอดออกเลยนะ!"

"แน่ใจเหรอว่าให้ถอด... งั้นพี่ถอดนะ"

"หยุด! ไม่ต้องถอด!" ฝนรีบหันหลังให้ "มีเสื้อผ้าตัวใหญ่ๆ ให้ยืมไหม"

"ดูจากตัวฝน ฝนจะมีเหรอ?"

"งั้นถ้าไม่มี พี่ก็คงไม่ต้องใส่อะไรนอนแล้ว" เอกแกล้งพูด

"อย่าทะลึ่ง! คุณก็ไปเอาที่บ้านสิ อยู่ใกล้ๆ เอง!"

"พี่โป๊อยู่นะ... ฝนไปเอาให้หน่อยได้ไหม"

"เรื่องอะไรฝนจะไป! ไม่ใช่หน้าที่!"

"งั้นพี่ก็อยู่แบบนี้แหละ"

"เออ... งั้นก็ได้! ฝนไปก็ได้! ห้ามถอดออกนะ! อยู่แบบนั้นแหละ!" เธอวิ่งกลับไปที่บ้านทันที 

เมื่อเข้าไปในห้อง เธอรีบหาเสื้อผ้าชุดใหญ่ที่สุดในตู้ แต่แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับ กางเกงชั้นใน เธอหลับตาแล้วหยิบมันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ห่อรวมกับชุดแล้วรีบวิ่งกลับมาหาเอกอย่างขยะแขยง "เอาไปเลยชุดของคุณ!" เธอใช้มือปิดตาพร้อมกับยื่นชุดให้อย่างรวดเร็ว

"ปิดก็ปิดให้สนิทนะ อย่าให้มีช่องเล็ดลอดมาล่ะ"

"บ้า! ใครเขาจะอยากดู!" ฝนเผลอแง้มมือออกเพื่อจะตะคอกใส่ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นกล้ามท้องแน่นๆ ที่อยู่ตรงหน้า ยิ่งตัวเปียกน้ำยิ่งดูเซ็กซี่ขึ้นไปอีก

"มองอะไร... มองให้พอเลยนะ พี่ไม่ใส่ก็ได้นะเสื้อผ้า" เอกพูดพร้อมรอยยิ้มกวนๆ

"เงียบไปเลย! รีบๆ ใส่ไปเลย!" ฝนรีบหันหลังให้ เอกหัวเราะเบาๆ แล้วเดินเข้าไปจัดการตัวเองในกระท่อม

"ขอบคุณนะที่ช่วยเหลือพี่" เขากล่าวเมื่อเดินออกมา

"ไม่ได้ช่วยเหลืออะไรหรอก! แค่อุจาดตา กลัวจะมาโป๊แถวนี้เดี๋ยวเจ้าที่ตกใจหมด!" เธอย้อนกลับทันควัน

"แล้วใครอนุญาตให้คุณมาที่นี่!?"

"ก็พ่อฝนอนุญาตให้พี่มาไง! จะให้พี่นอนในบ้านเดียวกันกับฝนเหรอ"

"งั้นฝนกลับไปนอนที่บ้านไหมล่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

"ไม่อ่ะ ดึกแล้ว ขี้เกียจกลับ ไหนๆ พ่อก็คิดว่านอนที่บ้านหลังนี้ก็ตามนั้นแหละ"

"งั้นสลับกัน! คุณไปนอนบ้านของคุณ แล้วฝนจะนอนที่กระท่อมนี้เอง!"

"ได้ยังไง... ฝนเป็นผู้หญิงนะ จะให้มานอนคนเดียวได้ยังไง"

"ได้ยังไงไม่ได้ยังไงเกี่ยวอะไรด้วย! ฝนอยู่ที่นี่มาตั้งหลายปี ไม่เห็นจะมีอะไร!"

"งั้นขอกินบะหมี่สักชามก่อนได้ไหม... หิว" เอกเปลี่ยนเรื่อง

"คุณก็กลับไปต้มกินที่บ้านสิ"

"ที่นี่ก็มี... เลี้ยงไม่ได้เหรอ" เอกมองด้วยสายตาออดอ้อน "วันนี้ทั้งวันพี่ก็เหนื่อยนะ"

ฝนยืนคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วถอนหายใจ "งั้นก็ได้... กินเสร็จก็กลับไปนะ"

เอกพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งที่ชานระเบียงของกระท่อม เท้าที่ห้อยลงไปในน้ำสัมผัสได้ถึงความเย็นสบาย บรรยากาศเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมพัดแผ่วๆ และเสียงใบไม้ไหว เอกรู้สึกหลงใหลในความงามยามค่ำคืนของสถานที่แห่งนี้ เขามองไปยังดวงจันทร์ที่ส่องแสงนวลตาแล้วคิดในใจว่า "ไม่แปลกใจเลยทำไมฝนถึงรักกระท่อมน้อยแห่งนี้" ที่นี่ช่างเงียบสงบและผ่อนคลายอย่างน่าอัศจรรย์

บะหมี่ในความหมายอื่น

"ได้แล้ว... กินเสร็จก็รีบกลับเลยนะ ไม่ต้องอยู่นาน" น้ำเสียงของฝนเจือความกระด้างเล็กน้อย แต่ดวงตาของเธอกลับมองเขาอย่างขำขัน

เอกยิ้มพร้อมขอบคุณ "ว่าแต่ฝนไม่กินเหรอ?"

"ไม่อะ... กินไม่ค่อยลง" เธอตอบพร้อมทำหน้าเบ้ "เวลาออกมาจากโรงพยาบาลแล้วไม่อยากกินอะไรแบบนี้แหละ"

เอกไม่ถามต่อ เพราะกลัวว่าฝนจะจับได้ว่าเขารู้ความลับของเธอไปแล้ว ทั้งคู่จึงนั่งเงียบๆ กินบะหมี่กันไป ทันใดนั้น... เสียงหัวเราะสดใสของฝนก็ดังขึ้นจนเอกตกใจ "มีอะไรเหรอ?" เขาถาม

ฝนอมยิ้มแก้มแดง แล้วพูดว่า "เปล่า... แค่รู้สึกว่ามันคุ้นๆ เหมือนในซีรีส์เกาหลี"

"ทำไม... มันเป็นอะไรเหรอ?" เอกทำหน้างง เพราะเขาไม่เคยดูซีรีส์เกาหลีมาก่อน

"ก็ตอนที่พระเอกกับนางเอกจะแยกกัน แล้วนางเอกชวนพระเอกไปกินรามยอนบนห้องไง" ฝนทำท่าทางประกอบอย่างร่าเริง

"แล้วพระเอกขึ้นไปกินไหม?" เอกถามด้วยความซื่อ

"ขึ้นไปสิ"

"แล้ว... ได้กินบะหมี่ไหม?" เอกถามต่อ

ฝนไม่ตอบ เธอแค่หัวเราะจนแก้มแดงก่ำ ปล่อยให้เอกที่กำลังดูดเส้นบะหมี่ต้องงุนงงไปตามระเบียบ

"มองอะไร! รีบๆ กินจะได้รีบๆ กลับไปนอน" เธอเอ็ด แต่ในน้ำเสียงกลับไม่มีความโกรธเลย

หลังจากกินเสร็จ เอกก็ยืนยันกับฝนอีกครั้งให้เธอกลับไปนอนที่บ้านใหญ่ แต่เธอก็ยังดื้อดึงที่จะอยู่กระท่อมน้อยของเธอให้ได้ เอกจนใจจึงต้องยอมแพ้ "ก็ได้... รีบๆ เข้านอนด้วยล่ะ"

"คุณก็เป็นคนเรื่องมากจริงๆ ขนาดคนอยู่ยังไม่กลัวเลย ตัวเองเป็นใครก็ไม่รู้ มาจู้จี้บ่นเป็นพ่อไปได้" เธอว่า แล้วเดินเข้ากระท่อม ปิดประตู

เอกส่ายหัวยิ้มๆ ก่อนจะเดินจากไป แต่พอเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไลน์หาเธอ "ถ้ามีอะไรก็ตะโกนดังๆ นะ หรือไม่ก็โทรหาพี่" เขาพิมพ์ พร้อมทิ้งเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวไว้ให้

เมื่อกลับมาถึงบ้าน เอกเปิดผ้าม่านห้องตัวเองไว้เพื่อจะได้มองเห็นกระท่อมของฝน และความคิดของเขาก็วนเวียนอยู่กับสิ่งที่เธอพูดตอนกินบะหมี่ เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาค้นหาความหมายของคำว่า "กินรามยอนบนห้อง"

ทันทีที่เห็นคำอธิบาย เอกก็หน้าแดงขึ้นมาทันที ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ "เด็กดื้อเอ้ย... อย่าไปพูดกับใครแบบนี้อีกเชียว" เขายิ้มหวานแล้วล้มตัวลงนอนอย่างมีความสุข

หมายเหตุ: "กินรามยอน" ในบริบทของซีรีส์เกาหลีบางเรื่องมีความหมายแฝงถึงการชวนไปสร้างความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกว่ามิตรภาพ