ตอนที่ 3 ปลาช่อนตัวใหญ่

ในวันที่สดใสกับช่วงสายๆ ในวันนั้น

เสียงฮัมเพลงแผ่วเบาที่ลอยมาตามลม ดึงให้เอกที่กำลังทำงานอย่างเคร่งเครียดต้องเงยหน้าขึ้นจากจอคอมพิวเตอร์ เขาเดินตามเสียงนั้นไปอย่างไม่รีบร้อนและหยุดอยู่หลังพุ่มไม้ใหญ่ ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้โลกของเขาหยุดหมุนไปชั่วขณะ 

ที่กระท่อมน้อยริมน้ำ ฝนกำลังนั่งอย่างสบายอารมณ์ เท้าหย่อนลงในบึงน้ำใส ปลายเท้าสร้างระลอกคลื่นเล็กๆ ที่แผ่ออกไป เธอจดจ่ออยู่กับสมุดภาพในมือ แสงแดดอ่อนๆ ส่องกระทบเส้นผม ทำให้เธอเหมือนนางฟ้าตัวเล็กที่กำลังร่ายมนตร์ให้ทุกสิ่งรอบกายมีชีวิตชีวา เอกยืนมองภาพนั้นอย่างไม่วางตา ราวกับต้องมนตร์สะกด เป็นภาพที่สวยงามและอบอุ่นใจที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา เขาไม่กล้าเข้าไปทัก กลัวว่าภาพความสุขตรงหน้าจะเลือนหายไป เพียงแค่ยืนยิ้มอยู่เงียบๆ 

ขณะที่เอกกำลังจะเดินกลับ เสียงกิ่งไม้ดัง 'แก๊ก!' ทำให้เขาสะดุ้ง แต่ฝนไม่ได้ยินเพราะใส่หูฟัง เอกถอนหายใจโล่งอก ขณะที่เอกหันหลังเตรียมเดินกลับบ้านพัก แต่ทันใดนั้น.. 'ต๊ามมมม' ฝนตกน้ำเพราะพยายามจะเอื้อมไปคว้ากระดาษที่ติดอยู่บนใบบัว จากแรงทำให้กระดาษเธอปลิวไป

เอกที่อยู่ไม่ไกลในตอนนั้น รีบวิ่งเตรียมมาจะกระโดดลงไปช่วย แต่ภาพตรงหน้าคือฝนโผล่ขึ้นมาจากน้ำพร้อมปลาช่อนตัวใหญ่ในมือ แล้วหัวเราะเสียงดัง "ฮ่าๆๆ นางเอ้ยปลาคอใหญ่มาฮอดแล้ว!"  (น้องสาวปลาช่อนตัวใหญ่มาถึงแล้ว) เอกชะงักด้วยความตกใจ ส่วนฝนก็อ้าปากค้างเมื่อเห็นชายร่างใหญ่ยืนอยู่ใกล้ๆ พื้นที่ส่วนตัวของเธอ จนเผลอทำปลาหลุดมือไป ฝนก็โวยวายทันที

"ใครอนุญาตให้เข้ามา! รู้ไหมที่นี่คนนอกห้ามเข้า! "

เอกเงียบไม่ตอบเพราะกลัวความลับแตกที่แอบมอง ฝนยิ่งได้ใจ ตะโกนด่าไม่หยุด "อย่าบอกนะว่าจะมาใช้พื้นที่ส่วนตัว! ห้ามแม้แต่จะคิด!"

ขณะที่เอกกำลังจะหันหลังกลับ เสียงแหลมๆ ก็เรียกขึ้นอีกครั้ง ... "นี่ลุง!"... ในขณะที่เอกกำลังหันกลับมา

'ป๊าบบบบ ! '....

ก้อนโคลนพุ่งเข้าใส่หน้าเอกเต็มๆ เขานิ่งไปพักใหญ่ก่อนจะถอดแว่นออก เช็ดหน้า และเท้าสะเอวด้วยความโมโห "เด็กบ้า! พูดดีด้วยแล้วเอาใหญ่เลยนะ!

เดี๋ยวพี่จะไปบอกพ่อเรานะ ทำตัวแบบนี้" 

"เชิญเลย! ไปบอกเลยไม่กลัวหรอก!"  ฝนสวนกลับอย่างไม่ยอมแพ้

เอกหันหลังเตรียมเดินกลับไปบ้านพัก แต่ก็มีเสียง  "ลุงช่วยหนูด้วย!"  เอกไม่ได้หันกลับไปเพียงแค่ตอบกลับไปว่า "จะมาไม้ไหนอีกล่ะ" มุกนี้มีแต่ในละครนะ แต่เอกก็ต้องชะงักเมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากฝน เขาหันกลับไปก็ไม่เห็นเธออยู่ในบึงน้ำ เอกเริ่มใจไม่ดี ตะโกนเรียกไปหลายรอบแต่ไม่มีเสียงตอบรับ

" ฝน! ฝน! ยัยตัวแสบ! "

" อย่าเล่นแบบนี้!

" ออกมานะ! "

เขารีบกระโดดลงไปในน้ำ พยายามงมหาอย่างร้อนรน ในใจเขานึกตำหนิตัวเองที่ไม่ยอมหันกลับมาดู

ทันใดนั้น เสียงหัวเราะคิกคักก็ดังขึ้น ฝนโผล่ขึ้นมาจากใบบัว หัวเราะกับการกระทำของเขา เอกโมโหสุดขีด "เล่นบ้าอะไร! โตแล้วไม่ใช่เด็กนะ!"

ขณะที่เขาเตรียมจะปีนขึ้นจากบึง เสียงฝนก็ดังขึ้นอีกครั้ง "ลุง!" ฝนทำท่าเหมือนกำลังจะจมน้ำ ใบหน้าซีดเผือดเริ่มมีสีเขียวจาง ๆ เอกยืนมองด้วยความไม่เชื่อ ปล่อยให้ร่างเล็กดำผุดดำดำโผล่ ตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำอยู่นานราวกับจะจมหายไปจริง ๆ จู่ ๆ เอกก็เอื้อมมือไปคว้าคอเสื้อด้านหลังของเธอ แล้วออกแรงยกร่างเล็กขึ้นมาจากน้ำอย่างแรง ราวกับหิ้วของบางอย่าง

ทันทีที่พ้นจากผิวน้ำ ฝนก็รีบตะเกียกตะกาย เอื้อมมือเล็ก ๆ โอบรอบคอเอกไว้แน่นด้วยความตกใจและสำลักน้ำ ใบหน้าของเธอแดงก่ำจากความกลัวและจากน้ำที่สำลักเข้าไป เอกรีบคว้าเอวบางของเธอและลากขึ้นจากน้ำอย่างรวดเร็ว

วินาทีนั้นเองที่ทุกอย่างหยุดนิ่ง เอกมองฝนที่กำลังหอบหายใจอย่างถี่ ๆ และตัวสั่นเทา ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความซุกซนตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความกลัวจนน้ำตาเอ่อล้น แขนเรียวเล็กที่โอบรอบคอเขาไว้แน่นจนเขาสัมผัสได้ถึงความสั่นเทาของเธออย่างชัดเจน ร่างกายของเธอที่แนบชิดติดกับเขาในตอนนี้ช่างดูบอบบางเหลือเกิน ราวกับเด็กน้อยที่กำลังหวาดกลัวอย่างที่สุด

ใบหน้าที่เปียกชื้น น้ำตาที่ไหลอาบแก้ม และท่าทางที่เกาะเขาแน่นไม่ยอมปล่อย ทำให้ความรู้สึกที่เคยมีต่อเธอในฐานะเด็กกวน ๆ ค่อย ๆ จางหายไป เอกก้มลงมองฝนอย่างไม่วางตา หัวใจที่เคยเยือกเย็นของเขากำลังเต้นแรงขึ้นอย่างประหลาด เขาไม่เคยเห็นฝนในมุมที่อ่อนแอเช่นนี้มาก่อน

นี่คือเด็กสาวที่เคยต่อล้อต่อเถียงเขาอย่างไม่ยอมแพ้ และฉลาดเป็นกรด แต่ตอนนี้เธอกลับตัวสั่นเทาอยู่ในอ้อมแขนของเขา ใบหน้าของเขาค่อย ๆ เลื่อนลงมาใกล้ใบหน้าของเธอ และจ้องมองเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาคู่นั้นอย่างลึกซึ้ง ในวินาทีที่ความเงียบเข้าครอบงำ มีเพียงเสียงน้ำที่หยดจากปลายผมของเธอและเสียงหัวใจที่เต้นรัวของเขา เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกดึงดูดเข้าไปในโลกของเธออย่างไม่อาจต้านทานได้อีกแล้ว แต่ก็มีเสียงแหลมดังขึ้น...

"ใจร้าย! เห็นคนจะจมน้ำยังทำเป็นเฉยได้ไง!"  ฝนบ่นไม่หยุด เอกปรับอารมณ์ในทันทีและเห็นว่าเธอเป็นตะคริวจริงๆ จึงจับเท้าของเธอมานวดเบาๆ

"นี่แหละเขาเรียกว่าคนบาป กรรมตามสนอง!"  เอกพูดเสียงต่ำ

ฝนน้ำตาซึมด้วยความตกใจที่คิดว่าตัวเองจะจมน้ำตาย เอกเงยหน้าขึ้นเห็นใบหน้าเรียวเล็กที่น้ำตาไหลอาบแก้ม เขานิ่งไปก่อนจะเอื้อมมือไปปาดน้ำตาให้เธอ แต่ฝนกลับร้องเสียงดัง! "โอ๊ยลุง…!!! มือจับเท้าอยู่ดีๆ จะมาจับหน้าทำไม!"

เอกทำหน้าเซ็งๆ และลุกขึ้น ฝนยังคงนั่งอยู่ริมบึงกับเนื้อตัวที่เปียกโชก เอกหันกลับมามอง "ทำไมไม่ลุกล่ะ จะมาไม้ไหนอีก?"

"ลุกไม่ไหว มันปวดขาแล้วก็เจ็บเท้า"  ฝนตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

เอกเข้าใจในทันทีว่าอาการตะคริวน่าจะมาจากการแช่น้ำนานๆ 

"สงสัยไปเขย่งเท้าหลบอยู่แถวใบบัว เกร็งนานล่ะสิท่า นี่แหละคนบาป"  แต่เขาก็ยังสงสารและเดินกลับไป โน้้มตัวอุ้มเธอขึ้นมาอย่างง่ายดายราวกับปุยนุ่น ฝนเงยหน้ามองเอกที่ไม่ได้สวมแว่น แล้วคิดในใจ 'ตาสวยจัง หน้าหล่อด้วย ยิ่งตอนเปียกน้ำยิ่งดูเซ็กซี่' เธอรีบส่ายหน้าไล่ความคิดบ้าๆ ออกไป 

"จะไปไหน? "  ฝนถามเสียงเบา

"ก็จะไปส่งที่บ้านไง"

"ไม่ต้อง ไปที่กระท่อมนี้ก็พอ"

เอกอุ้มฝนเดินมาแล้ววางฝนลงที่หน้ากระท่อม "แน่ใจนะ? "

"แน่ใจสิ ที่นี่มันถิ่นของหนูนะ"  เธอบอกพร้อมกับค่อยๆ เขย่งตัวเข้าไปในกระท่อม เอกหันหลังเดินจากไป ฝนที่มองแผ่นหลังกว้างใหญ่ของเขาเผลอคิดในใจ 'คนคนนี้ทำไมดูดีจัง อายุ 35 จริงๆ เหรอ?'

เมื่อเอกกลับถึงบ้านพักและจัดการตัวเองเรียบร้อย เขาก็นึกขึ้นได้ว่าลืมแว่นไว้ริมบึง เมื่อเปิดประตูบ้านออกมาก็พบกับฝนที่ยืนถือแว่นรออยู่

"อ่ะนี่แว่นคุณ คุณลืมทิ้งไว้"  ฝนยื่นแว่นให้  "ว่าแต่คุณสายตาสั้นเหรอ?"

"ก็ไม่ใส่ก็ได้ แต่ส่วนมากจะใส่เวลาทำงาน มันไม่ล้าสายตาและกรองแสงถนอมสายตา"

"อ้อ.. คนแก่ก็แบบนี้แหละต้องดูแลหน่อย เข้าใจๆ"  ฝนพูดอย่างอารมณ์ดี

เอกถอนหายใจกับคำว่า "คนแก่"  ของฝน แล้วเขาก็เริ่มพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่แสดงความห่วงใย  "หนูขอบคุณคุณนะ ที่ยังมีมนุษยธรรมช่วยหนูไว้..."

"ไม่มีใครปล่อยให้คนจะจมน้ำตายต่อหน้าต่อตาหรอก ถ้าไม่เป็นเด็กเลี้ยงแกะก็คงไม่เป็นแบบนี้ ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีก คนอื่นเขาตกใจ... "

คำพูดของเอกทำให้ฝนรู้สึกเหมือนได้รับการปลอบโยนจากพ่อที่เคยมีให้เมื่อตอนเธอยังเป็นเด็ก เธอรู้สึกใจฟูขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ขณะที่เธอกำลังนิ่งงันอยู่กับความคิดนั้น เธอก็รีบสะบัดความคิดออกไปทันที...

ที่บ้านของฝน

ท่ามกลางบรรยากาศยามเย็น ฝนกำลังเช็ดถูรถคันโปรดอย่างประณีต พ่อเดินเข้ามาและเริ่มบทสนทนาที่จริงจัง " ฝน... ตั้งแต่หนูเรียนจบมา คิดไว้รึยัง ว่าอยากทำงานใกล้บ้านหรืออยากเข้าไปในเมือง?"  คำถามของพ่อทำให้ฝนคิดหนัก เพราะตลอด 4 ปีที่ไปเรียนในเมือง เธอรู้สึกอึดอัด ไม่เป็นตัวของตัวเองเลยสักนิด "ไม่อยากไปในเมืองเท่าไหร่ค่ะพ่อ อยู่ที่นี่ฝนสบายใจกว่า" 

พ่อถามต่อด้วยความห่วงใยว่า  "แล้วหนูไม่เหงาเหรอ เพื่อน ๆ เขาก็ไปทำงานที่อื่นกันหมด"

ฝนตอบตามตรงว่า "ก็มีบ้างค่ะ ถ้าพี่หมออยู่ก็คงจะดี"

พ่อพูดเตือนสติฝนอย่างอ่อนโยนว่า " มันก็เป็นไปไม่ได้หรอกลูก ทุกคนต่างเติบโตและมีเส้นทางของตัวเอง"  ก่อนจะแซวลูกสาวว่า "มีแต่ฝนนี่แหละที่ชอบอยู่กับไร่กับสวน"  ทำให้ฝนแอบน้อยใจ พลางถามคำถามที่ค้างคาใจมานาน "ทำไมเราต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยคะ"

พ่ออธิบายอย่างใจเย็นว่านี่คือทางเลือกของครอบครัว แต่ฝนก็อดสารภาพไม่ได้ว่า "เมื่อก่อนหนูยอมรับว่าหนูเสียใจที่ไม่ได้อยู่กับแม่กับพี่ แต่ตอนนี้หนูเข้าใจแล้ว หนูรู้ว่าพ่อรักหนู พ่อพยายามทุกอย่างเพื่อไม่ให้หนูรู้สึกขาด"

บทสนทนาดำเนินต่อไปถึงเรื่องของ พี่ทิพย์ ลูกสาวของ แม่แวว ซึ่งเป็นแม่เลี้ยงของฝน พ่อบอกว่า "แม่แววได้คุยกับหนูหรือยังเรื่องพี่ทิพย์ เขาจะกลับมา" ฝนตอบว่าแม่แววยังไม่ได้เล่าอะไร พ่อจึงขอให้ฝนพยายามเข้าใจพี่สาว "พ่ออยากให้ลูก ๆ ของพ่อรักและเข้าใจกันนะ"

ฝนตัดพ้ออย่างน้อยใจว่า  "หนูไม่ได้อะไรนี่คะพ่อ พี่ต่างหากที่ดูเหมือนจะไม่ต้อนรับหนู"

พ่อปลอบโยนว่า  "ช่วงแรก ๆ ทุกคนก็คงปรับตัวไม่ได้ แต่พี่เขาก็เข้าใจนะลูก ถ้าจะเป็นคนผิดก็ให้ผิดที่พ่อ"   ฝนรีบบอกพ่อว่าไม่ต้องรู้สึกผิด เพราะเธอเองก็เข้าใจดีว่าแม่แววพยายามอย่างมากที่จะทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นตั้งแต่แยกจากแม่

บทสนทนาจบลงตรงที่พ่อขอร้องให้ฝนทำตัวน่ารักกับพี่ทิพย์เมื่อกลับมา ฝนรับปากอย่างไม่มั่นใจว่า  "หนูจะพยายามค่ะพ่อ ถ้าพี่เขายังเห็นหนูเป็นน้อง"

หลังจากฝนเดินเข้าบ้าน นพพลได้คุยกับแววพี่พึ่งเดินมานั่งหลังจากฝนเดินออกไป ถึงความกังวลในใจ  "ผมไม่อยากให้พี่น้องเขามีเรื่องเคืองกัน นั่นคงเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมมีความสุขได้ ถ้าพี่น้องเขารักกัน ดูแลกัน ในวันที่ผมไม่อยู่"

แววปลอบใจสามีอย่างอบอุ่น  "อย่าพูดแบบนั้นสิคะคุณ เรื่องมันผ่านมาตั้งนานแล้ว ขนาดฉันยังให้อภัยคุณได้ คุณก็ต้องให้อภัยตัวเองนะคะ"