ตอนที่ 4 งั้นช่วยพี่หน่อยได้มั้ย?

เช้าวันถัดมา ฝนที่มาไร่เป็นปกติ คราวนี้เธอไม่โวยวาย แต่เดินตรงเข้าไปในไร่มันของครอบครัวเธอที่อยู่ติดกับบ้านพักของเอก เธอกะจะไปนั่งสงบสติอารมณ์อยู่เงียบๆ

เอกที่กำลังนั่งทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์เห็นฝนเดินถือถุงพลาสติกสีขาวเข้าไปในไร่ ก็เลิกคิ้วด้วยความสงสัย เขาเดินตามไปดู เห็นเธอกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ในร่องไร่มัน พอเขาเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็เห็นว่าเธอถือถุงปุ๋ยที่มีรูรั่วอยู่ ทำให้ปุ๋ยหกออกมาเป็นทาง

"ให้พี่ช่วยไหม ตัวเล็ก?" เอกถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

ฝนสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองอย่างไม่พอใจ "มาทำอะไรที่นี่! นี่มันพื้นที่ส่วนบุคคลนะ!"

"พี่เห็นเรากำลังลำบาก พี่ก็เลย..." เอกยังพูดไม่ทันจบ ฝนก็แทรกขึ้นมาทันที

"ฝน...ชื่อฝน ไม่ได้ชื่อตัวเล็ก! หนูแค่เดินเล่นเท่านั้นแหละ! ถอยไปเลยนะ" เธอตะคอกใส่ด้วยความหงุดหงิด

แต่เอกไม่สนใจ เขามองไปที่ถุงปุ๋ยที่มีรอยขาดและคราบดินที่ติดอยู่บนเสื้อยืดของฝน ก่อนจะยื่นมือมาช่วยถือถุงปุ๋ยที่เหลือให้ "ฝนคงห่วงคุณพ่อมากเลยสินะครับ ถึงต้องมาช่วยดูแลไร่ด้วยตัวเอง"

คำพูดของเอกทำให้ฝนชะงัก เธอไม่ได้ตอบอะไรกลับ แต่สายตาของเธอดูอ่อนลงเล็กน้อย

"แต่ฝนก็ควรจะระวังตัวหน่อยนะครับ" เอกพูดต่อขณะที่ช่วยเธอแบกถุงปุ๋ย "ในไร่มีแมลงเยอะแยะ ถ้าไม่ระวัง อาจจะโดนกัดเอาได้"

ฝนมองมือของเขาที่กำลังช่วยถือถุงปุ๋ย แล้วก็รู้สึกแปลกๆ ที่มีใครมาดูแลเธอแบบนี้ เอกไม่เหมือน "ตาลุงหื่นกาม" ที่เธอเคยคิดเลยสักนิด

"ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของหนู!" ฝนสะบัดมือออก แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะเอกจับถุงปุ๋ยไว้แน่น ก่อนที่เขาจะดึงถุงปุ๋ยให้เธอ แล้วเดินนำไป

"โอเค งั้นพี่ขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ ถ้าเกิดอะไรขึ้นในไร่ ก็ตะโกนเรียกพี่ได้นะพี่รีบวิ่งมาทันที" 

"อือ...อีกอย่างนึง จะฉัน จะหนู หรือจะฝน ก็แล้วแต่นะ อยากแทนตัวเองแบบไหน แต่พี่ชอบ คำว่า (ฝน) "เอกพูดทิ้งท้ายพร้อมกลับรอยยิ้มก่อนจะเดินห่างออกไป

ฝนที่ได้ยินคำพูด และสายตาแบบนั้นก็แอบเขินอยู่เล็กน้อยแล้วก็พึมพำกับตัวเอง พูดบ้าอะไรก็ไม่รู้ แล้วเธอก็ก้มหน้าก้มตาใส่ปุ๋ยมันของเธอ โดยไม่ได้สนใจอะไร 

ฝนมองเข้าไปหาเอกที่กำลังนั่งทำงานอยู่ แล้วอดสงสัยในใจไม่ได้ เธอจึงตะโกนถามเขาไปว่า

ฝน: "นึกยังไงถึงมาอยู่ในป่าแบบนี้? มันไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกเลยนะ ร้านซักรีดก็ไม่มี ร้านสะดวกซื้อก็ไม่มี แล้วจะอยู่ยังไง"

เอกถอดแว่นวางไว้ที่โต๊าะทำงานแล้วลุกขึ้นเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฝน เขาพูดด้วยรอยยิ้มอย่างใจเย็น:

เอก: "งั้นช่วยพี่หน่อยได้ไหม? พี่ไม่รู้ว่าร้านสะดวกซื้ออยู่ตรงไหน ต้องซื้ออะไรมาไว้ในตู้เย็นบ้าง...ตัวเล็กช่วยพี่หน่อยได้ไหม"

ฝน: "บอกแล้วไงว่าไม่ได้ชื่อ 'ตัวเล็ก' ชื่อ 'ฝน'!"

เอก: "โอเค งั้นฝนช่วยพี่ไปร้านสะดวกซื้อหน่อยได้ไหม? ที่ใกล้ที่สุดน่ะ"

ฝน: "ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีร้านสะดวกซื้อ มีแต่ร้านค้าในชุมชน จะไปไหมล่ะ"

เอก: "ไปครับ!"

ฝน: "เดี๋ยวบอกทางให้ ไปเองแล้วกัน"

เอก: "ไปไม่ถูกหรอก ช่วยพาไปหน่อยได้ไหม"

ฝน: "เรื่องอะไร ฝนต้องพาคุณไป? ไม่ใช่หน้าที่สักหน่อย"

เอก: "จะ 'ไม่ใช่' ได้ยังไง นี่ก็เป็นเจ้าของบ้านเช่าไม่ใช่เหรอ? ไม่คิดจะบริการลูกบ้านหน่อยเหรอ"

ฝนยืนคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะยอม

ฝน: "ก็ได้...จะถือว่าทำบุญแล้วกัน กลัวจะอดตาย!"

พูดจบ ฝนก็ก้าวขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ด้วยท่าทางที่ดูทะมัดทะแมงผิดจากผู้หญิงทั่วไป เอกที่ยืนดูอยู่ถึงกับอึ้ง

เอก: "เดี๋ยว...อย่าบอกนะว่าจะขี่มอเตอร์ไซค์ไป?"

ฝน: "ก็เออสิ! ถ้าไม่ขี่มอเตอร์ไซค์ไป จะให้นั่งราชรถไปหรือไง"

เอก: "หมายถึงว่าเอารถพี่ไปก็ได้"

ฝน: "ทำไม? ไม่กล้านั่งมอเตอร์ไซค์เหรอ หรือกลัวผมเสียทรง? ที่นี่เขาขี่มอเตอร์ไซค์กันทั้งนั้นแหละ รถยนต์น่ะมันลำบาก ขวางทางเขาเปล่าๆ เดี๋ยวไปติดหล่มอยู่กลางทางอีก มอเตอร์ไซค์นี่แหละง่ายสุดแล้ว...จะไปไม่ไป?"

เอก: "ปะ...ไปก็ได้"

เอกเดินมาที่มอเตอร์ไซค์แล้วก้าวขึ้นคร่อมเตรียมจะกอดเอวฝน แต่ฝนก็รีบหันมาห้ามไว้ก่อน:

ฝน: "จะทำอะไร?"

เอก: "ก็จะไปกับมอเตอร์ไซค์ไง ก็ต้องขึ้นรถสิ"

ฝน: "คุณนั่นแหละมาขับ ฝนเป็นผู้หญิงจะให้ขับได้ยังไง"

เอก: "ให้พี่ขับเหรอ? ..."

ฝน: "นี่ อย่าบอกนะว่าขับไม่เป็น? ให้ตายเถอะ! โธ่เอ๊ย เป็นผู้ชายยังไง ขับมอเตอร์ไซค์ก็ไม่เป็น"

เอก: "ขับเป็นครับ! แต่ไม่มั่นใจในรถของฝน"

ฝน: "ทำไม? รถฝนมันเป็นยังไง? นี่รู้ไหมว่าใช้มาตั้งแต่รุ่นพ่อเลยนะ! ฝนรักมันมาก เห็นเก่าๆ แบบนี้แต่เร็วอย่าบอกใครเชียว"

เอก: "งั้น...รบกวนให้ฝนขับได้ไหม? พี่ไม่มั่นใจว่าจะขับได้ กลัวจะทำให้รถแสนสวยน่ารักของฝนพัง"

ฝน: "เออ! ก็จริง! ฝนก็ไม่อยากให้ใครมาขับรถตัวเองหรอก เดี๋ยวรถฝนพังทำยังไง รุ่นนี้เขาเลิกผลิตแล้วด้วย"

เอกหัวเราะก่อนจะตัดสินใจก้าวขาขึ้นมอเตอร์ไซค์คันเก่าๆ ที่ดูไม่สมกับรูปร่างสูงใหญ่ของเขาเลย เขาใช้มือทั้งสองข้างจับที่ท้ายรถแน่นเพราะกลัวตก ภาพที่เห็นดูเก้ๆ กังๆ และน่าขัน ส่วนฝนก็บิดมอเตอร์ไซค์ออกไปด้วยความเร็วสูง แม้เสียงจะดังแต่ความเร็วไม่ได้พุ่งปรี๊ดตามเสียง เส้นทางเต็มไปด้วยหลุมบ่อ ทำให้เอกต้องกลั้นหายใจเป็นระยะๆ แต่ด้วยความชำนาญของฝน ก็ไม่ใช่ปัญหา

ณ ร้านขายของชำ

ในที่สุดทั้งสองก็มาถึงร้านชำที่ใกล้ที่สุด เอกถอนหายใจด้วยความโล่งอก

จู่ๆ ป้าเจ้าของร้านชำก็เอ่ยทักฝนเสียงดังลั่น

ป้า: "อ้าว! อิหล่าฝนตินั่น มากับไผล่ะนั่น?" (อ้าว! หนูฝนเหรอนั่น มากับใครน่ะ?) 

ฝน: "อ๋อ คนเพิ่นมาเซาบ้านอยู่จ้าป้า" (อ๋อ เขามาเช่าบ้านอยู่น่ะค่ะป้า) 

ป้า: "ป๊าด! คือหล่อปานพระเอกเกาหลีแท้ล่ะ! ติดต่อให้ลูกสาวป้าแหน่น๊าาาา" (โห! ทำไมหล่อเหมือนพระเอกเกาหลีจังเลย! ฝากลูกสาวป้าหน่อยนะ) 

ฝน: "หล่อกะซ่างเถาะ เหยียบขี้ไก่กะบ่ฝ่อ บ่ต้องเอาไปเฮ็ดแนวด็อก!" (หล่อก็ช่างเถอะ เหยียบขี้ไก่ก็ไม่ฝ่อหรอก ไม่ต้องเอาไปทำพันธุ์หรอก!") 

เอกยืนทำหน้างงๆ กับคำพูดของฝนที่เป็นภาษาท้องถิ่น ซึ่งเขาก็พอจับใจความได้บ้างนิดหน่อย พอเห็นเอกทำหน้ามึน ฝนก็หันไปตะคอกใส่ทันที

ฝน: "อ้าวแนมอิหยัง! สิซื้ออีหยังกะฟ้าวแหม! เว้าแล้วยังมาแนมหน้าอีก!" (อ้าวมองอะไร! จะซื้ออะไรก็รีบไปซื้อสิ! พูดแล้วยังมามองหน้าอีก!) 

เอกสะดุ้งเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปเลือกซื้อของใช้ส่วนตัวที่จำเป็นจนได้ของมาเต็มตะกร้า แต่พอถึงตอนจ่ายเงิน เขากลับหน้าซีดเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีแต่บัตรเครดิต ซึ่งร้านค้าในชุมชนไม่รับชำระ เขารีบหันไปกระซิบถามฝน

เอก: "ฝนมานี่หน่อยได้ไหม?"

ฝน: "อะไรอีกอ่ะ? ทำไมเรื่องมากอย่างนี้!"

ฝนเดินตรงไปที่โต๊ะคิดเงิน

เอก: "มีเงินให้ยืมก่อนไหม..."

ฝน: "นี่อย่าบอกนะว่ามาซื้อของแล้วไม่พกกระเป๋าสตางค์!"

เอก: "เปล่า...พี่ไม่มีเงินสด พี่ลืมคิดไปว่าร้านนี้จะไม่มีเครื่องรูดบัตร"

ฝน: "แล้วซื้อของหมดไปเท่าไหร่?"

เอก: "เกือบๆ พันน่ะ"

ฝน: "ก่อนมาที่นี่จำได้ไหมว่าฝนทำอะไรอยู่?"

เอก: "จำได้...ฝนกำลังใส่ปุ๋ยมัน"

ฝน: "ใช่ค่ะ! กำลังใส่ปุ๋ยมัน แล้วคุณคิดว่าฝนต้องพกเงินเป็นพันเพื่อมาใส่ปุ๋ยไหม? สมองมีก็คิดบ้างสิ!"

ฝนหันไปถามป้าเจ้าของร้าน:

ฝน: "ป้าสแกนจ่ายได้บ่?" (แสแกนจ่ายได้ไหม?) 

ป้า: "ได้ยุ" (ได้ ) 

เอกหันมาบอกฝนด้วยท่าทางเก้อเขิเอกหันมาบอกฝนด้วยท่าทางเก้อเขิน

เอก: "พี่ไม่ได้เอามือถือมา..."

ฝน: "อะไรของคุณเนี่ย! คุณเตรียมพร้อมอะไรบ้างไหมเนี่ย!"

ฝนบ่นพึมพำก่อนจะควักมือถือตัวเองออกมาสแกนจ่าย:

ฝน: "โอนคืนมาด้วยล่ะ น่าเบื่อจริงๆ ...ว่าแต่ อย่าลืมน้ำดื่มล่ะ ซื้อของใช้แต่ไม่มีน้ำดื่ม อดตายไม่รู้ด้วยนะ"

เอก: "อ๋อ ครับ พอดีน้ำดื่มมีอยู่ท้ายรถหลายแพ็ค...แล้วหิวอะไรไหมครับ เดี๋ยวพี่ไปหยิบให้"

ฝน: "จะไปหยิบแล้วมีเงินจ่ายไหม? จะถามเพื่ออะไร เงินก็ไม่มีสักบาทจะมาถามว่าหิวอะไรไหม...ตัวเองหิวก็บอกมาเถอะ"

ฝนเดินไปหยิบน้ำ 2 ขวดกับขนม แล้วสแกนจ่าย

ฝน: "อันนี้เลี้ยง ไม่ต้องโอนคืนนะ"

เอกรีบวิ่งตามฝนไปซ้อนท้ายรถเพื่อกลับบ้าน ระหว่างทางที่ดวงอาทิตย์กำลังจะตกดิน รถก็เกิดอาการกระตุกแล้วดับไปทันที

ฝน: "เอาแล้วไง! จะมาดับอะไรตอนนี้ โธ่เอ๊ย!"

เอกถึงกับหน้าเสีย เขารู้สึกไร้ค่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เงินก็ไม่มี รถก็ต้องซ้อนท้ายผู้หญิง แถมรถยังมาเสียในที่ที่ไม่คุ้นเคย ในใจเริ่มคิดแล้วว่าตัวเองคิดผิดหรือคิดถูกที่มาใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์ที่นี่:

ฝน: "เอ้า ลงสิ! รถมันดับแล้วจะมานั่งทำเพื่อ!"

เอก: "แล้วต้องทำยังไง?"

ฝน: "เข็นสิคะ! ต้องเข็นสิ! นี่อย่าบอกนะว่าจะให้ฝนเป็นคนเข็น สุภาพบุรุษค่ะ เห็นไหม!"

เอกก้มลงเอาของไปห้อยพะรุงพะรังที่แฮนด์รถ แล้วเริ่มเข็นมอเตอร์ไซค์เดินกลับบ้านพร้อมกับฝน

โธ่...หนุ่มหล่อสุดเพอเฟค ต้องกลายเป็นคนไร้ค่าในช่วงเวลา สถานที่ที่ไม่คุ้นเคยแบบนี้ ช่วยเป็นกำลังใจให้ลุงเอกหน่อยนะคะ