ตอนที่ 2 กรท่อมน้อยคอยรัก

ที่บ้านของฝน

พ่อคะ พ่อๆๆ! อยู่ไหนคะ! (นพพล พ่อของฝน) 

เสียงฝนที่เพิ่งจอดมอเตอร์ไซค์ตะโกนลั่น

พ่อ: อะไรลูก เอะอะโวยวายอะไร?

ฝน: พ่อทำไมให้คนมาเช่าบ้านที่อยู่ใกล้กระท่อมริมบึงของหนู พ่อทำไมทำแบบนี้! บ้านตรงนั้นทำไมให้เขาเช่า เขาเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ พ่อไว้ใจเขาได้ยังไง!

ฝนถามด้วยความโมโห

พ่อ: ไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหนนี่ลูก จำไม่ได้เหรอ เขาคือพี่เอกไง วันที่เขามางานแต่งของพี่ฟ้า ฝนเคยเจอแล้วนี่

ฝนอึ้งไปครู่หนึ่ง (คิดในใจว่ารู้แหละว่าเอกคือใคร) 

ฝน: พ่อไปรู้จักเขาได้ยังไง ไปสนิทกันตอนไหน ถึงขั้นให้เขามาอยู่บ้านตัวเอง

พ่อ: พ่อไม่ได้ให้เขาอยู่ฟรีซักหน่อย เขามาขอเช่า

ฝน: ก็เหมือนกันนั่นแหละ! แล้วพ่อให้เขามาเช่าทำไม ไปติดต่อกับเขาตอนไหน?

พ่อ: ก็วันงานแต่งพี่ฟ้า พ่อได้คุยกับเขาแล้วรู้สึกถูกชะตา ก็เลยแลกไลน์แลกเบอร์กันไว้ ติดต่อกันมาตลอด พ่อกับเขามีความชอบอะไรหลายอย่างเหมือนกัน คุยแล้วสนุก

พ่อเงียบไปนิดหนึ่งแล้วถามต่อ 

พ่อ: ทำไมล่ะลูก หนูก็รู้จักเขาไม่ใช่เหรอ?

ฝนไม่ตอบคำถามของพ่อ แต่พูดแทรกขึ้นมาทันที

ฝน: หนูไม่ค่อยถูกชะตาเขาหรอก เห็นหน้าก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนดี พ่อไม่น่าให้เขามาอยู่บ้านตรงสวนของเราเลย แล้วทำไมเขาต้องมาเช่าบ้านของเราอยู่ด้วย โรงแรม รีสอร์ตมีตั้งเยอะตั้งแยะ ทำไมต้องมาอยู่ในป่าแบบนี้ด้วย

พ่อ: ก็เขาชอบบรรยากาศเงียบสงบ ไม่ได้ชอบสถานที่ท่องเที่ยวหรือคนพลุกพล่าน พ่อก็เลยชวนเขามาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ พอดีเขาจะย้ายมาทำงานแถวนี้อยู่แล้ว

พ่อ: ฝนว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญไหม ตอนแรกที่คุยกับพเอก พ่อกับเขาคุยกันถูกคอ คุยไปคุยมาเขาก็บอกว่าจะย้ายมาทำงานต่างจังหวัด พอพูดไปพูดมา กลับกลายเป็นบริษัทที่เขาจะมาเปิดอยู่ใกล้ๆ สวนเรานี่เอง บริษัทเขาขยายฐานผลิตมาแถวนี้ พ่อก็เลยฝากฝังเขาไว้ พอดีเลย เห็นฝนจบมาตั้งนานไม่ยอมไปหางานทำสักที เดี๋ยวพ่อฝากให้พี่เขาช่วยดูงานให้ ถือว่าเป็นความโชคดีของพ่อเลย ได้ทั้งเพื่อนที่ถูกคอคุยกันสนุก แถมมีคนมาดูแลบ้านให้ไม่ต้องปล่อยทิ้งไว้แล้วจ้างคนไปทำความสะอาด แถมลูกสาวพ่อยังมีงานทำ

ฝน: โธ่พ่อ ถ้าหนูจะทำงานจริงๆ ไม่จำเป็นต้องฝากกับใครหรอก หนูหาเองได้ แค่หนูไม่อยากไปทำงานเฉยๆ หนูอยากทำไร่ทำสวนนี่แหละ

พ่อ: โธ่ลูก เรียนจบมาทั้งทีก็ใช้วิชาความรู้ตัวเองหน่อยเถอะ ใจคอจะอยู่เกาะพ่อแบบนี้ไปเรื่อยๆ เหรอ

ฝน: ไม่เห็นเป็นไรเลย พ่อก็มีให้หนูเกาะนี่ หนูจะอยู่ปลูกมัน ปลูกอ้อย ปลูกทุเรียน ปลูกเงาะก็ได้ แถวบ้านเราตอนนี้เจริญจะตาย ปลูกผลไม้ก็ติดง่าย

ฝน: ที่หนูจบวิศวะมา ก็อาจจะเอามาพัฒนาเรื่องสวนเราก็ได้ พ่อจะไปรู้อะไร จะให้หนูไปเป็นลูกจ้างคนอื่นทำไม เป็นลูกจ้างพ่อดีกว่า

พ่อ: แหม เป็นลูกจ้างพ่อ พ่อไม่มีเงินเดือนให้นะ

ฝน: ไม่เป็นไร เพราะที่หนูได้จากพ่อมันก็เยอะกว่าเงินเดือนอยู่แล้ว

ฝนพูดไปยิ้มไปแล้วอยู่ๆ ก็นิ่งไป

ฝน: ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลยนะพ่อ หนูยังพูดไม่จบเลยกับเรื่องที่ให้ลุงคนนั้นเข้ามาเช่าบ้านอยู่แล้วเขาจะอยู่นานไหม

พ่อ: ก็แล้วแต่เขาสิ พ่อก็ไม่รู้ เขาอยากอยู่นานแค่ไหนก็เรื่องของเขา เพราะเขาเช่าอยู่แล้ว

ฝน: พ่อพูดแบบนี้ได้ยังไง พ่อไม่คิดเหรอว่าหนูอยากจะไปอยู่บ้านหลังนั้นบ้าง ถึงให้คนมาเช่า

พ่อ: เอาน่า อย่าเพิ่งหงุดหงิด หนูก็มีกระท่อมริมบึงแล้วไง จะต้องหวงทำไม

ฝน: หนูไม่ได้หวง ก็แต่แรกพ่อทำไว้ให้หนู แล้วพ่อไปให้คนอื่นเช่าได้ยังไง

พ่อ: ก็พ่อทำไว้ให้ แต่ฝนก็ไม่ได้ไปอยู่ ปล่อยไว้มันก็ทรุดโทรม ดีซะอีกมีคนมาอยู่ ถ้าเขาไม่ย้ายตอนนี้ หรืออีกนาน พ่อสร้างให้ใหม่ก็ได้ ปรับที่ตรงสวนกระท่อมริมบึงก็ได้

ฝน: ไม่เอาพ่อ อย่ามายุ่งกับกระท่อมริมบึงของหนูตรงนั้น ห้ามใครมายุ่ง!

พูดจบ ฝนก็บิดมอเตอร์ไซค์ออกไป ทิ้งให้พ่อที่มองตามยิ้มและส่ายหน้าเบาๆ กับความแก่นแก้วและความเอาแต่ใจของลูกสาว

ว่าด้วยเรื่องกระท่อมริมบึงหลังน้อยๆ

ริมบึงน้ำใสมีกระท่อมไม้หลังเล็กตั้งอยู่ท่ามกลางหมู่แมกไม้เขียวขจี เป็นพื้นที่ที่ถูกโอบล้อมด้วยธรรมชาติอย่างแท้จริง บรรยากาศเงียบสงบจนได้ยินเสียงลมพัดผ่านใบไม้เบา ๆ และเสียงน้ำที่กระทบกับตลิ่ง ที่นี่คือสถานที่พักใจของ ฝน เป็นพื้นที่ส่วนตัวที่ไม่มีใครกล้ารบกวน

กระท่อมหลังนี้ไม่ได้ใหญ่โตอะไร แต่ให้ความรู้สึกอบอุ่น มีชานระเบียงไม้ยื่นออกมาเหนือผิวน้ำ ที่เต็มไปด้วยดอกบัวสีชมพูและสีขาวแข่งกันชูช่อ เมื่อนั่งลงบนระเบียง ฝนสามารถหย่อนเท้าลงไปในน้ำได้ ปล่อยให้สายลมเย็น ๆ พัดผ่านมาสัมผัสผิวหน้าอย่างแผ่วเบา รอบ ๆ กระท่อมมีต้นไม้น้อยใหญ่ช่วยสร้างร่มเงาให้ร่มรื่นตลอดวัน และยังมีแปลงดอกไม้เล็ก ๆ ที่ฝนปลูกไว้เอง มีดอกไม้สีสันสดใสชูช่ออวดความงามอยู่ไม่ไกล

ภายในกระท่อมแม้จะขนาดเล็ก แต่กลับเต็มไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกที่จำเป็นต่อการใช้ชีวิต มีฟูกนอนนุ่ม ๆ พร้อมหมอนและผ้าห่มที่พับเก็บไว้อย่างเรียบร้อย มีมุ้งสำหรับกันยุง และมุมเล็ก ๆ สำหรับเตรียมอาหารง่าย ๆ มีกาต้มน้ำร้อน ถ้วย จาน ชาม และน้ำดื่มที่เตรียมไว้พร้อมใช้เสมอ ทุกอย่างถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเหมือนรอคอยให้ฝนเข้ามาพักผ่อนในทุกช่วงเวลาที่ต้องการ ที่แห่งนี้เป็นเหมือนเซฟโซน เป็นพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ที่ครอบครัวของฝนเข้าใจดี จึงไม่มีใครก้าวล้ำเข้ามานอกจากตัวฝนเอง

กระท่อมน้อยๆ ริมบึงหลังนี้ตั้งอยู่ฝั่งด้านหลังบ้านที่เอกมาเช่า เมื่อก่อนบ้านหลังนี้เคยเป็นพื้นที่หลบภัยของ ฝน เป็นที่ที่พ่อของเธอสร้างขึ้นเพราะเธอชอบมาอยู่กระท่อมริมบึง พ่อเธอจึงสร้างบ้านหลังนี้ให้เธอได้มีที่ส่วนตัว ไว้ปลีกตัวจากความวุ่นวายในบ้านหลัก เวลาที่เธอรู้สึกเหนื่อยใจหรือไม่สบายใจ ที่นี่คือสถานที่ที่เธอมักจะมาหลบซ่อนตัวเสมอ

แต่เมื่อ ฝน ต้องไปเรียนต่อในเมืองเป็นเวลา 4 ปี บ้านหลังนี้จึงถูกทิ้งร้างไว้ มีเพียงคนงานที่พ่อจ้างมาทำความสะอาดเดือนละ 2 ครั้งเพื่อไม่ให้มันทรุดโทรม บรรยากาศของบ้านดูเงียบเหงาและอ้างว้าง จนในที่สุดบ้านหลังนี้ก็ถูกปล่อยให้ว่างลง จนกระทั่งตอนนี้ เอก ได้เข้ามาเช่าอาศัยในที่สุด