ตอนที่ 5 ช่วยเหลือตัวเองแล้วกัน

ระหว่างที่เข็นรถเดินกลับ ทั้งคู่ก็คุยกัน

เอก: "ทำไมเรียนจบแล้วไม่ไปทำงานเหรอ? ไม่เข้าไปอยู่ในเมืองเหรอ?"

ฝน: "จะอยากรู้ไปทำไม? เรื่องของคนอื่น"

"แล้วก็เรื่องของตัวเองอ่ะ! ทำไมถึงมาอยู่แบบนี้"

เอก: "ก็พี่เบื่อความวุ่นวาย เบื่อรถติด เบื่อควันพิษ เบื่อความเร่งรีบ ก็เลยอยากมาอยู่แบบนี้...

ฝน: "ฝนก็เหมือนกัน แต่ก่อนฝนก็ไม่ได้อยากไปเรียนต่อในเมืองด้วยซ้ำตั้งแต่ตอนนั้น...แต่ว่า..."

ฝนหยุดพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วลง ถ้าฝนไปเรียนที่นั่น ฝนก็จะมีโอกาสได้อยู่กับแม่กับพี่ฟ้ามากขึ้น ฝนเลยอยากไปเรียน...แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันลงตัวแล้ว พี่ก็มีครอบครัว ฝนก็ไปๆ มาๆ หาแม่ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นั่นตลอด ตัวฝนเองก็ไม่ได้ชอบชีวิตในเมืองเท่าไหร่..."

ฝนหยุดพูดแล้วตัดบทขึ้นมาทันที:

ฝน: "แล้วฝนจะเล่าให้คุณฟังทำไม! ไม่ใช่เรื่องเลย!"

เอก: "พี่ขอโทษนะ...ขอโทษจริงๆ ...พี่รู้สึกผิดกับเรื่องนี้มาตลอด อยากขอโทษมาตั้งนานแล้ว"

เรื่องราวอยู่ใน เกียร์รักปีนเกลียว ตอนที่17 (เลิกกันซะ!)  เป็นฉากตอนที่เอกต่อว่าฝนเรื่องแม่สอนแต่ไม่จำ

ฝน: "ขอโทษเรื่องอะไร?"

เอก: "ก็เรื่องที่พี่เคยพูดในตอนนั้นที่ทำให้ฝนเสียใจ พี่ไม่รู้จริงๆ ว่าฝนไม่ได้อยู่กับแม่กับพี่สาว พี่เลยพูดไปแบบนั้น พี่ไม่ได้ตั้งใจจะว่าฝน พี่ขอโทษนะ"

ฝนอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นมาว่า

ฝน: "เรื่องผ่านมาเป็นชาติแล้ว ฝนลืมไปหมดแล้ว ไม่เคยเก็บมาใส่ใจหรอก เรื่องที่คุณเคยว่าฝนไม่เหมือนพี่สาว...ก็จริงแหละ ฝนมันไม่มีความอ่อนโยน แข็งกระด้าง แม่สอนแล้วก็ไม่จำ มันก็คงถูกแล้วแหละที่คุณพูดมาแบบนั้น"

คำพูดของฝนทำให้เอกรู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้งกับคำพูดเมื่อปีที่แล้วตอนที่เจอกันครั้งที่สอง

เอก: "ไหนบอกว่าไม่ได้เก็บมาใส่ใจ แต่ดูเหมือนคำพูดครั้งนั้นของพี่จะทำให้ฝนรู้สึกแย่กับพี่มากเลยนะ พี่รู้สึกผิดกับเรื่องนี้จริงๆ หลายครั้งอยากจะขอโทษ แต่ก็ไม่มีโอกาส...ตอนนี้มีโอกาสแล้ว พี่ขอโทษฝนจากใจนะ พี่ขอโทษจริงๆ ที่พี่ว่าฝนไปแบบนั้น เพราะพี่ไม่รู้ว่าฝนต้องใช้ชีวิตอยู่กับพ่อก็เลยมีความห้าวเกินผู้หญิง"

ฝน: "พอเลย! พอ! พี่จะขอโทษหรือจะซ้ำเติม!"

เอกเงียบและเข็นรถต่อไปจนถึงบ้านพัก

พอถึงบ้านที่เอกเช่าอยู่ ฝนก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างลนลาน

ฝน: "ปวดฉี่จะตายอยู่แล้ว!"

เธอวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว โดยลืมไปว่าบ้านหลังนี้ได้ปล่อยให้คนอื่นเช่าไปแล้ว เอกมองตามด้วยรอยยิ้ม เขาวางของแล้วเดินเข้าไปในบ้าน ขณะที่ฝนเดินออกมาจากห้องน้ำก็เพิ่งนึกขึ้นได้

ฝน: "ฝนลืมตัวไป ขอโทษทีนะที่วิ่งเข้าวิ่งออก...งั้นฝนกลับแล้วนะ ถ้าขาดเหลืออะไรก็ไม่ต้องมาบอกฝนหรอก ช่วยเหลือตัวเองแล้วกัน"

ฝนเดินออกไปถึงหน้าบ้าน เอกจึงตะโกนถาม

เอก: "แล้วจะกลับยังไง? รถเสียไม่ใช่เหรอ"

ฝนยืนคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินไปดูมอเตอร์ไซค์ เปิดเบาะรถดูก่อนจะพบว่า...

ฝน: "ว่าแล้วไง! น้ำมันหมด! ไม่ได้เสียสักหน่อย"

เอก: "อ้าว แล้วทำไมน้ำมันหมดไม่ดูตรงเกจ์? ทำไมถึงไม่รู้ว่าน้ำมันหมด?"

ฝนหันมาเท้าสะเอวด้วยความหงุดหงิด

ฝน: "คุณเอกคะ! กรุณาดูสภาพรถดิฉันด้วยค่ะ มันจะมีเกจ์ที่ไหนให้ดูคะ! ดูด้วยค่ะ! สติค่ะ สมองค่ะ ใช้วิจารณญาณหน่อยค่ะ"

เอกทำหน้าเขินๆ แล้วพูดขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม:

เอก: "อ๋อ...ลืมไปว่ารถรุ่น Limited ไม่มีผลิตแล้ว...งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านนะ"

ฝน: "ไม่เป็นไร ไม่ต้องไปส่งหรอก เดินกลับก็ได้ เดินไปเรื่อยๆ แล้วก็ถึงเอง"

เอก: "มันมืดแล้ว เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

ฝน: "ไม่เป็นไร ไม่งั้นเดี๋ยวฝนจะโทรบอกพ่อให้มารับเอง"

เอก: "เดี๋ยวพี่ไปส่งจริงๆ พอดีจะเอาเอกสารสัญญาเช่าไปให้พ่อของฝนอยู่แล้ว"

ฝน: "งั้นก็ได้...ที่ลำบากก็เพราะคุณนั่นแหละ ถ้าคุณไม่ให้ฝนพาไปซื้อของ น้ำมันรถฝนก็ไม่หมด...พรุ่งนี้ซื้อมาคืนด้วยนะ...ว่าแล้วก็โอนเงินคืนมาด้วย!"

เอก: "ได้ครับ! เลขบัญชีอะไร"

ฝนหยิบมือถือขึ้นมาเตรียมจะบอก แต่เอกก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน:

เอก: "งั้นขอเป็นไลน์แล้วกัน เวลาโอนแล้วจะได้ส่งสลิปให้"

ฝนมองหน้าเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยอมให้ ID LINE ไป

เอก: "งั้นส่งเลขบัญชีมาทางไลน์นะ"

ฝนส่งเลขบัญชีให้เอกทางไลน์ แล้วก็มียอดเงินโอนเข้ามาทันที

ฝน: "อ้าว! ทำไมโอนมาเยอะจัง? ซื้อของยังไม่ถึงขนาดนี้เลย"

เอก: "ก็ค่าบริการไง อุตส่าห์ใจดีพาพี่ไป...เอาไว้กินขนม"

ฝน: "ฝนไม่ใช่เด็กนะ ไม่ต้องมาให้ค่าขนม"

เอก: "ก็ค่าน้ำมันไง...ก็น้ำมันรถหมดไม่ใช่เหรอ"

ฝน: "เออ...ก็จริงด้วย"

ทั้งคู่เดินไปที่รถเอกเพื่อไปส่งฝนและทำธุระของเอกขณะฝนที่นั่งอยู่ในรถฝนมองไปรอบๆ แล้วถามขึ้นว่า

ฝน: "รถคันนี้สาวๆ นั่งบ่อยไหม?"

เอกถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง

ฝน: "แหม! ถามเรื่องนี้แล้วตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ? ไม่ถามก็ได้ เรื่องส่วนตัวของลูกบ้านที่มาเช่าบ้าน"

แล้วในช่วงพลบค่ำวันนั้นทั้งคู่ขับรถมุ่งหน้าไปบ้านฝนบ้านหลังใหญ่ บรรยากาศอบอุ่นแต่ก็มีความอึดอัดบางอย่างซ่อนอยู่

"ไปไงมาไงถึงมาด้วยกันได้ " นพพลเอ่ยถามลูกสาวอย่าง ฝน 

เอก รีบตอบแทรกขึ้นมาว่าเขานำเอกสารมาให้และถือโอกาสมาส่งฝนที่บ้านเนื่องจากน้ำมันรถหมด แม้จะดูเหมือนเรื่องบังเอิญแต่ก็มีบางอย่างที่ทำให้ทุกคนรู้สึกไม่ปกติ

ขณะที่นพพลกำลังโล่งใจ เพราะกลัวว่าฝนจะไปหาเรื่อองเอก เสียงเรียกของ แวว ภรรยาของเขาก็ดังขึ้น 

"คุณคะ มาทานข้าวค่ะ อาหารตั้งโต๊าะแล้ว"

แววเป็นแม่เลี้ยงของฝน เธอไม่เคยเกลียดฝนแม้จะรู้เรื่องราวในอดีตทั้งหมด แต่ความรักที่ให้ก็คงไม่เท่ากับลูกสาวแท้ ๆ อย่าง ทิพย์ ที่ทำงานอยู่ต่างประเทศ

นพพลได้เอ่ยชวนให้เอกมาทานข้าวด้วยกัน เมื่อทุกคนเข้ามาในบ้าน เรื่องราวที่ซับซ้อนยิ่งกว่าก็เริ่มต้นขึ้นบนโต๊ะอาหาร เอก พยายามทำความเข้าใจความสัมพันธ์ของครอบครัวฝนในขณะที่เขาเองก็กำลังอึดอัดกับความลับที่เขากับฝนมีร่วมกัน (เอกคืออดีตคนรักฟ้าพี่สาวของฝน) 

เอกรู้ว่าพี่สาวของฝนคือ ฟ้า ซึ่งเป็นอดีตคนรักของเขา และฟ้าก็อยู่กับแม่ (นวล) ในขณะที่ฝนมาอยู่กับพ่อ (นพพล) ความสัมพันธ์ที่ดูยุ่งเหยิงอยู่แล้วกลับซับซ้อนยิ่งขึ้นเมื่อเอกได้รู้ว่าพ่อของฝน (นพพล) มีครอบครัวอยู่แล้วก่อนที่จะไปมีลูกกับ (นวล) แม่ของฝนและฟ้า และสุดท้ายก็กลับมาหาภรรยาคนแรก นั่นคือแวว ความสัมพันธ์ที่เหมือนวงกตนี้ทำให้เอกอึดอัดและวางตัวไม่ถูก เพราะนพพลกับแววไม่รู้ว่าเขาคืออดีตคนรักของฟ้า

หลังจากทานอาหารเสร็จ เอกขอตัวกลับบ้าน นพพลเดินออกมาส่งพร้อมกับทิ้งท้ายอย่างเป็นกันเองว่า "อย่าลืมจัดการให้ด้วยนะ ยังไงก็ฝากด้วยแล้วกัน" คำพูดนี้ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างนพพลกับเอกดูใกล้ชิดขึ้นกว่าที่คิด

ขณะที่เอกขับรถออกไป ฝนที่แอบมองอยู่รีบวิ่งเข้าไปหาพ่อเพื่อถามว่าทั้งสองคุยอะไรกัน พ่อกลับตอบเพียงสั้น ๆ ว่า "ไม่มีอะไรหรอก" และเดินเข้าบ้านไป ปล่อยให้ฝนยืนงุนงงกับคำตอบและเรื่องราวที่ยังคงเป็นปริศนา

นพพลฝากให้เอกจัดการคืออะไรกันนะ...