6

EP6 - กลรักร้าย เจ้านายมาเฟีย 2 (กะตัญ)

กะตัญที่ขับรถตามสัญญานของคนที่พาตัวลูกชายของตัวเองอย่างมาเฟียไป เมื่อเขานึกว่าลูกน้อยจะกลัวมากแค่ไหน แม้จะเป็นเด็กผู้ชายที่โตและถูกปลูกฝังมาในครอบครัวมาเฟียก็ตาม แต่ยังไงก็ยังเป็นเพียงเด็กน้อยอายุไม่กี่ขวบเท่านั้น

"รอพ่อก่อนนะครับมาเฟีย พ่อกำลังรีบไปช่วย"

ลูกน้องที่ขับรถตามกะตัญมาแทบจะตามไม่ทัน เมื่อเจ้านายหนุ่มขับรถไวและทักษะการขับที่มีมากกว่าบอดี้การ์ดแบบพวกเขามากนัก อีกทั้งหากไปไม่ทันได้มีชะตาขาดกันบ้าง ทำให้ทุกคนเร่งตามและทำงานหาตำแหน่งของเจ้านายตัวน้อยของบ้านไปด้วยในขณะที่เดินทาง

กะตัญขับตามมาจนถึงโรงงานล้างแห่งนึง ซึ่งเหมือนกับว่ากำลังมีการปรับปรุงเพื่อจะกลับมาเปิดใหม่ แต่ที่นี่ไม่มีคนแม้แต่คนเดียว มีเพียง กองหิน หองทราย เครื่องมือช่างจำนวนมากอยู่เท่านั้น

"นายครับ"

"ไม่ถูก มันจะง่ายเกินไป"

"ครับ? นายคิดว่าเป็นกับดักเหรอครับ"

"ไม่ใช่กับดัก แต่มันล่อเรามาผิดทาง!!"

กะตัญที่คำนวนว่าตอนที่เริ่มเดินทาง รถที่จับตัวมาเฟียไปแวะปั้มน้ำมัน อาจมีการสับเปลี่ยนกันที่นั่น เขาเดินเข้าไปสำรวจในโรงงาน พบรถจอดคันนึงจริง และยังเจอชายคนนึงซึ่งน่าจะเป็นคนที่ขับรถคันนี้มา เขากำลังนั่งนับเงินอยู่โดยที่ไมไ่ด้สนใจว่ามีใครแอบเฝ้ามอง

กะตัญยกสัญญานมือให้ลูกน้องกระจายกันออกไปปิดล้อมบริเวณโดยรอบ ก่อนที่เขาจะแสดงตัวเดินนิ่งๆเข้าไป แม้รู้ว่ายคนดังกล่าวมีปืนวางอยู่ไม่ห่าง

"มึงเป็นใครวะ!!!" ชายคนดังกล่าวยกปืนขึ้นทั้งที่มือสั่นเมื่อเห็นร่างอันแข็งแกร่งพร้อมความดุดันของกะตัญ

"กูเป็นใคร จะบอกว่าไม่รู้?"

"อย่าเข้ามานะเว้ย กูยิงจริงๆ"

"ลูกชายกูอยู่ที่ไหน!!"

"กูไม่บอก!!!"

"ไม่บอก อ่า แสดงว่ามึงอยากตายเต็มที่ซินะ"

"อย่าเข้ามา!!"

กะตัญเดินตรงเข้าไปก่อนคว้าปืนนิ่งๆจากด้านหน้าแล้วปลดมันทำให้ชายคนนั้นลั่นไกลปืนยังไงปืนก็ไม่ทำงาน เขาไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคือเจ้าพ่อค้าอาวุธรายใหญ่และชำนาญเรื่องปืนแค่ไหน รอยยิ้มเย็นเยือกของกะตัญเผยขึ้น ก่อนจะกระชากปืนออกจากมือชายคนดังกล่าวพร้อมปลดมันออเป็นชิ้นๆแล้วใช้ชิ้นส่วนสุดท้ายฟาดเข้าหน้าชายคนนั้นจนล้มลงกับพื้นรเลือดกลบใบหน้า

"กูจะบอกมึงให้ สิ่งเดียวที่มึงทำพลาดบนโฃกใบนี้ คือมีส่วนเกี่ยวข้องที่ทำร้ายลูกชายกู"

กะตัญซัดหมัดเต็มที่ซ้อมชายคนนั้นเต็มแรงจนชายคนดังกล่าวนอนสำลักเลือด กะตัญที่ไม่ได้มีทีท่าว่าจะปราณีแม้แต่น้อยก็เอ่ยขึ้น

"ถ้ามึงไม่ตอบคำถามกู กูจะยัดกระสุนเข้าร่างกายมึงทีละลูก"

"อึก"

"ลูกกูอยู่ไหน!"

"กู..อึก ไม่รู้"

ปัง! กระสุนนัดแรงยิงเข้าที่ขาของชายคนดังกล่าวในขณะที่ถูกกะตัญใช้เท้าเหยียบใบหน้าเอาไว้ทั้งที่นอนสำลักเลือด

"ใครส่งมึงมา"

"กูไม่รู้.."

ปัง!! ปืนนัดที่สองลั่นไกลใส่ขาอีกข้าง ก่อนที่ชายคนนั้นจะร้องอย่างทรมานเพราะความเจ็บ เขาเริ่มรู้แล้วว่ากะตัญไม่ได้พูดเล่น เขาจะถูกปืนลั่นใส่หัวแน่ๆนัดต่อไป

"กะ..กูไม่รู้ว่าใคร กูแค่รับเงิน อึก! ล่อมึงมา.."

"อ่อ เงินที่มึงนับซินะ กูถือซะว่าจัดการแทนตำรวจแล้วกัน กูมันพวกศาลเตี้ย"

"อย่า.."

เสียงรัวกระสุนหมดแม็คดังขึ้นก่อนที่ภาพของเลือดจะสาดกระจายเต็มพื้น กะตัญที่มีแววตาดุดันแต่นิ่งเรียบไม่มีความปราณีหรือไหวติงแต่อย่างใด เขาเดินไปหยิบเงินที่ชายคนดังกล่าวนับ ก่อนจะยกมันขึ้นส่องเข้ากับแสง

"เงินที่บ่อน"

"ครับนาย!!!!!"

กะตัญโยนเงินให้ลูกน้อง ก่อนที่ลูกน้องจะใช้ไฟที่เป็นแสงยูวีส่องไปที่เงิน เงินที่ออกมาจากบ่อนจะมีลายน้ำที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า แต่จะมีปฏิกิริยากับแสงเท่านั้น เมื่อส่องไฟ มันเห็นชัดเจนว่าเงินมาจากบ่อนจริง และเงินแบบนี้มีเพียงไม่กี่ที่เท่านั้นที่ใช้

"ผมจัดการให้คนของเราเคลียศพแล้วครับนาย"

"กูจะไปชายแดน แม่ยายกูนี่ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วดูท่า"

กะตัญขึ้นรถก่อนขับออกไปด้วยความเร็ว มุ่งหน้าไปยังชายแดนของประเทศ ซึ่งมีย่อนของครอบครัวอยู่ที่นั่น เขาเดาได้ทันทีว่าแม่ยายของตัวเองที่ถูกส่งตัวไป ขโมยเงินแขกวีไอพีออกมา เพื่อหาคนมาทำร้ายครอบครัวเขาแน่ แต่ก็ยังคาดไม่ถึงว่าจะทำร้ายหลานในไส้ของตัวเอง แต่จะว่าไปขนาดบูกแท้ๆยังคิดฆ่าได้ หลานที่มีเลือดครึ่งนึงของลูกเขยแบบเขาที่จับตัวเองส่งไปชายแดน คงไม่มีทางละเว้นแน่ แต่ไม่คิดว่าแม่ยายจะพยายามถึงขั้นนี้

(ครับนาย)

(แม่ของเอแคลอยู่ที่ไหน?)

(เดี๋ยวผมส่งคนไปดูครับ ตอนนี้น่าจะทำงานที่หลังบ่อนครับ)

(จับไว้ กูกำลังไป)

เพียงไม่นาน กะตัญก็ได้รับข่าวว่าแม่ยายของตัวเองหนีออกจากบ่อน แต่เพราะมีเครื่องติดตามตัว จึงยังรู้ว่าไปทางไหน ลูกน้องกำลังตามตัวในขณะที่เขากำลังรีบไป

(เจอลูกหรือยังคะ ฮึก)

(พี่กำลังไปชายแดน)

(คะ!! ลูกถูกจับไปไกลเลยเหรอคะ)

(เธอต้องไม่เชื่อแน่ ว่าคนที่จับลูกเราไปคือใครแคล)

(ใครคะ ใครทำกับลูกเราแบบนี้คะ..)

(แม่ยายพี่)

(คะ!!!! แม่เหรอคะ แม่อยู่ที่บ่อน ทำไม...)

(แม่หนูเพิ่งขโมยเงินแขกโต๊ะวีไอพี ก่อเรื่องขโมยเงินประจำ ไม่คิดว่าจะขโมยมาจ้างคนมาจับลูกเรา)

(ทำไมแม่ใจร้ายแบบนั้น คิดจะฆ่าแคลคนเดียวก็พอแล้ว ทำไมต้องทำร้ายมาเฟียด้วย แกยังเด็กไม่รู้เรื่องอะไรเลย ฮึก)

(หนูยังขอชีวิตแม่ไว้อีกมั้ยครับ)

(......ยังไงก็แม่แคล...)

(พี่เข้าใจความรู้สึกหนูนะเชแคล พี่จะพยายามให้เขามีลมหายใจก่อนแล้วกัน! ถ้าพี่ทำได้)

ทางด้านเอแคลที่ร้องไห้อย่างหนักด้วยความเสียใจ เธอถูกแม่ทอดทิ้งตั้งแต่เด็ก ทำร้ายเธอตอนที่พบหน้ากัน แต่ทำไมถึงพยายามทำร้ายลูกชายเธออีก ยายของเธอเดินเข้ามา ก่อนกอดปลอบหลานสาวเอาไว้

"เป็นอะไรลูก มาเฟียต้องปลอดภัยนะเชื่อยาย"

"พี่กะตัญโทรมา ฮึก คนที่จับมาเฟียไปคือแม่จ้ะยาย ฮึก ทำไมแม่ใจร้ายแบบนี้"

"ว่าไงนะ!!!"

"แม่จ้างคนมาจัลมาเฟียไป ทำไมต้องทำร้ายลูกหนูด้วยจ้ะยาย ถ้าไม่รักหนู เกลียดหนู ทำไมไม่ทำหนู"

"นี่ยายสร้างลูกที่ชั่วแบบนี้ออกมาได้ยังไง..."

ทางด้านกะตัญที่ขับรถนานหลายชั่วโมงก็เดินทางมาถึงบ่อนที่ชายแดนในเวลามืดสนิท มาเฟียหนุ่มมองนาฬิกาที่ข้อมือ จากตอนที่ลูกถูกจับตัวจนถึงตอนนี้มันนานหลายชั่วโมง ลูกของเขาจะกลัวแค่ไหน จะหิวมากแค่ไหนกันนะ

"ตอนนี้เจอตัวหรือยัง!!"

"เจอตัวจับสัญญานในป่าใกล้เขตแดนครับนาย เรากำลังกระจายกันหา ต้องระมัดระวังมากครับนาน มันเป็นชายแดน"

"เอาอาวุธแล้วตามกูมา กูจะไปล่าด้วยตัวเอง!"

ทางด้านเด็กชายตัวน้อยที่ถูกจับตัวมา ก็กำลังถูกยายคนนึงซึ่งเขาไม่รู้ว่าเป็นใคร เพราะไม่เคยมีใครพูดถึงยายแท้ๆของตนเองให้ฟัง เด็กชายตัวน้อยเริ่มโวยวาย

"ปล่อยเฟียนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้!! คนเลว"

"เลวเหรอ ฉันเป็นยายแท้ๆแกนะ!! ตามมา"

"ถ้าพ่อเฟียมา เฟียจะให้พ่อจัดการเลย"

เด็กชายตัวน้อยที่ไม่ได้มีท่าทีกลัวแม้แต่น้อย แม่ของเอแคลมองหน้าหลานแท้ๆแล้วค่อนข้างตกใจ เมื่อแววตาเด็กอายุไม่กี่ขวบจะดุดันและฉายแววโหดตั้งแต่เด็กๆ มาเฟียเหมือนกะตัญมาก มากในแบบที่เรียกว่าถอดกันออกมา

"แกมันเหมือนพ่อเลวของแกจริงๆ!!"