ตอนที่4 ถึงเวลาเอาคืน!!!

หลังจากเล่นเกมส์จ้องตาอยู่นาน เป็นมิลลิเองที่ทนสายตาคมที่ส่งมาไม่ไหว ใบหน้าเธอร้อนผ่าวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

"หน้ามึงแดงมากเลย เก็บอาการหน่อย"

"กูทำไม่ได้ ทำไงดีอ่ะ พี่เขาต้องรู้แล้วแน่เลยว่ากูชอบ"มิลลิลนลาน พยายามหันใบหน้าหนีเขา แต่เธอก็ยังรู้สึกถึงสายตาคมอยู่ตลอด แบบนี้หัวใจเธอก็ทำงานหนัก เพราะตอนนี้มันเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้

"อยากรู้ไหม? พี่เขาชื่ออะไร"

"มึงจะไปถามเหรอ"

"เปล่า แต่กูคิดว่าผู้หญิงในคาเฟ่รู้จักพี่เขาหลายคน มึงดูสิ แต่ละคนจ้องพี่เขาตาเป็นมัน"

มิลลิหันมองรอบ ๆ ก็พบว่าที่ปลายฝนพูดเป็นเรื่องจริง แสดงว่าพี่เขาน่าจะฮอตมาก แต่เธอก็ไม่สงสัย เพราะจากรูปร่าง หน้าตาแล้ว จะเป็นคนดังของคณะวิศวะ ก็ไม่น่าแปลกใจ

"คู่แข่งมึงเพียบเลย แต่มั่น ๆ เข้าไว้นะ"

"...."

"เพราะกูว่าเขาตามมึงมาชัวร์ ไม่งั้นไม่มานั่งส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มหามึงแบบนี้หรอก"

พนักงานกำลังเดินเอาเครื่องดื่มที่สั่งมาเสิร์ฟ ก่อนจะถูกพวกรุ่นพี่สามคนเรียกตัวไว้ก่อน มิลลิสังเกตุเห็นว่าพวกพี่สามคนนั้น หันมามองกลุ่มเธอเป็นตาเดียว ก่อนที่พนักงานเสิร์ฟจะเดินตรงมาโต๊ะเธอ

"เอ่อ...คือว่าน้องกลุ่มนั้น เขาจ่ายค่าเครื่องดื่มพวกนี้ให้แล้วนะคะ และฝากบอกว่าให้น้องคนที่ผมลอนสีดำ ทานให้อร่อยค่ะ"

พนักงานยิ้มให้ ก่อนจะเดินกลับไปทันที

มิลลิไม่ได้จะเข้าข้างตัวเอง แต่ในบรรดาเราสามคน มีเธอคนเดียวที่ทำผลลอนใหญ่ตรงปลาย และสีผมก็คือสีดำ ยิ่งเขาทำแบบนี้ มิลลิยิ่งคิดว่าเขาต้องรู้ว่าเธอชอบเขาแน่ เลยยิ่งหันหน้าหนีเขา กลบเกลื่อนความเขินอายที่มากขึ้นเรื่อย ๆ

"อุ๊ย...ชัดเลย"

คาเทียร์ยิ้มแซวอย่างชอบใจ โดยมีปลายฝนนั่งหัวเราะคิกคักอยู่ข้าง ๆ นอกจากจะต้องเขินสายตาคมของรุ่นพี่คนนั้นแล้ว ยังต้องมาเขินเพื่อนสองคนที่เอาแต่แซวเธอไม่หยุด

"แบบนี้เพื่อนกูจะมีแฟนแล้วป่าวว่ะ"

"พวกมึงหยุดนะ รีบกินรีบไปเรียน"

เมื่อเขินจนทำอะไรไม่ถูก ก็ได้แต่แกล้งตวาดเพื่อนออกไป

"เขินก็บอกมาเถอะ"

ใกล้ถึงเวลาเรียนแล้ว มิลลิจะรอให้รุ่นพี่กลุ่มนั้นออกจากร้านไปก่อน แต่ทว่ารอเท่าไหร่ก็ไม่มีทีท่าว่าพี่เขาจะลุกขึ้น เธอเลยจำเป็นต้องลุกขึ้นก่อน เพราะคาบต่อไปเป็นวิชาอาจารย์สุดโหด ที่เช็คชื่อตั้งแต่เริ่มเรียน และหากใครมาสาย จะเช็คขาดทันที

"มีทางอื่นไหมว่ะ"

"แอบชอบเขามาตั้งนาน พอเขาเริ่มสนใจมึงกลับกลัวเขาซะงั้น"

"กูเข้าใจมันนะ คนไม่เคยมีความรัก อาการมันเป็นแบบนี้แหละ"

"พูดเหมือนมึงเคยมี เคยคุยหรือเปล่าก่อนเถอะ พี่เตอร์เองก็หวงมึงไม่ใช่น้อยนะ"

เมื่อยืนเถียงกันไปก็ดูเหมือนไม่มีประโยชน์ คาเทียร์เลยเป็นคนเดินนำไปก่อน ปลายฝนเดินตาม ส่วนเธอต้องหันใบหน้าไปอีกทางตอนเดินผ่านโต๊ะนั้น แต่ทว่ามีเสียงทุ้มพูดโพล่งออกมา

"ชื่ออะไรครับ น้องคนสวย"

ถ้าไม่มีคำว่าสวย มิลลิก็คงไม่หันไปสบตาคมที่ห่างกับเธอนิดเดียว จะเรียกว่าเธอหลงตัวเองก็ได้ แต่คนที่ถามไม่ใช่เขา เป็นเพื่อนที่นั่งตรงข้ามเขา

"พี่ถามใครคะ"

"ถามน้องนั่นแหละ"

ตะวันเป็นคนถามชื่อให้ยีนส์ ถึงเขาจะรู้ว่าเพืิ่อนกำลังจะทำอะไร แต่ด้วยความเป็นเพื่อนเมื่อเห็นเพื่อนดูจะสนใจรุ่นน้องคนนี้ เลยเป็นหน่วยกล้าตายถามให้

"มิลลิค่ะ"

"เพื่อนพี่ชื่อยีนส์นะครับ"

ยีนส์ยังคงจ้องมองใบหน้าสวยของเธอคนนี้ ยิ่งได้มองใกล้ ๆ เขายอมรับอย่างไม่อายว่าไอ้โซลตาถึงมาก เป็นผู้หญิงที่สวยไม่มีที่ติเลย ไหนจะร่างสมส่วน ที่ใส่ชุดนักศึกษาพอดีตัว กระโปรงก็ไม่ได้สั้นมากนัก แต่กลับมองได้ไม่เบื่อ ดูมีอะไรน่าค้นหา แถมยังได้กลิ่นตัวหอม ๆ ของเธออีก

"ค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ"เมื่อได้สบตาเขาในระยะประชิดก็ยอมรับว่าดวงตาคมคู่นั้นกำลังสะกดเธอ ในแววตามันดูมีอะไรบางอย่าง แต่เธอบอกไม่ได้ว่ามันมีอะไร

"แหม...ยืนจ้องตากันซะ"

"รีบไปเรียนเหอะ จะไม่ทันอยู่แล้ว"

แล้วสามสาวก็กึ่งเดิน กึ่งวิ่งไปให้ทันวิชาเรียนสุดโหด

"มึงคิดจะทำอะไร"

เมื่อรุ่นน้องสามคนออกจากร้านไปแล้ว ตะวันก็ซักเพื่อนทันที ถึงจะพอเดาออก แต่ก็ยังอยากได้ยินจากปากเพื่อนชัด ๆ

"น้องเขาไม่เกี่ยวกับความแค้นของมึงนะ ไอ้ยีนส์ กูขอเตือน"

ยีนส์หันมองหน้าคีริน เพื่อนคนนี้ของเขาเป็นคนที่มีความเป็นสุภาพบุรุษที่สุดในกลุ่ม ต่างจากเขากับตะวันมากนัก

"แค่เห็นว่าน้องเขาน่ารักดี หรือมึงไม่เห็น"

"กูจะไม่ว่าอะไรเลยนะ ถ้ามึงจะชอบเขา หรืออยากมีความรักอีกครั้ง กูเองก็อยากสนับสนุนมึงเต็มที่ ถ้าไม่ใช่เกี่ยวกับเรื่องไอ้โซล และเป็นความรู้สึกของมึงจริง ๆ"

นัยน์ตาคมของคีริน รวมถึงคำพูดไม่ได้มีแววล้อเล่น"ถึงน้องเขาจะดูชอบมึง กูขอร้องอย่าไปยุ่ง"

พรึบ!!!

ยีนส์ลุกขึ้นยืนไปจ่ายเงินหน้าเคาท์เตอร์ทันที โดยไม่ฟังเสียงเตือนของคีรินอีก ใครจะรู้ดีกว่าตัวเขาว่าคิดจะทำอะไร

"แล้วถ้าน้องเขาชอบมันจริง ๆ ล่ะว่ะ"

"มึงก็เห็นว่าก่อนหน้านี้ เพื่อนมึงมันไม่ได้สนใจ"

"รอดูไปก่อนเหอะว่ะ มันอาจไม่เป็นอย่างที่มึงคิดก็ได้"

ตะวันตบบ่าเพื่อนไม่ให้คิดมาก ก่อนจะเดินตามยีนส์ออกจากร้านไป

16.30 น.

หลังอาจารย์ปล่อยเรียนคาบสุดท้าย สามสาวเพื่อนรัก ก็เดินตรงไปลานจอดรถ คาเทียร์กลับกับปลายฝน ส่วนมิลลิวันนี้เอารถมา เพราะตื่นไม่ทันเพื่อนสองคน

"ค่อยไปเจอกันที่คอนโดเลยแล้วกัน กูจอดรถไกลอ่ะ เมื่อเช้าไม่มีที่จอด"

ร่างบอบบางของมิลลิเดินตรงไปลานจอดรถของคณะบริหารจนสุด มันไกลถึงขนาดว่าอีกนิดเดียวจะถึงลานจอดรถของคณะวิศวะ

ขณะกำลังยกกุญแจขึ้นกดปลดล็อครถ ก็มีโทรศัพท์ยื่นมาตรงหน้าเธอ ร่างบางชะงัก เงยหน้าไปมองเจ้าของท่อนแขนแกร่ง ก็พบกับใบหน้าหล่อเหลาของรุ่นพี่คนนั้น

"ขอเบอร์หน่อย"

"บะ เบอร์ฉันเหรอคะ"

"หึ...ตรงนี้มีใครนอกจากเธอบ้าง"

มิลลิหันมองไปรอบบริเวณ พบว่าไม่มีใครอยู่แถวนี้จริง ๆ"อะ เอ่อคือ..."

"จะให้หรือเปล่า ถ้าไม่ให้ฉันก็ไม่เอา"

มือหนาทำท่าทางจะชักโทรศัพท์กลับไป จนเธอต้องคว้าเอาไว้ ทำให้มือเราสองคนสัมผัสกันอย่างไม่ตั้งใจ กระแสไฟฟ้าแล่นปราดไปทั่วร่างทันที ใบหน้าเธอเห่อร้อนขึ้นมา จนต้องรีบกดเบอร์ไปให้เขาอย่างเร็ว ๆ

"ที่จริง แอดเฟซกันก็ได้นะคะ"

"ฉันชอบโทรหาทางเบอร์มากกว่า มันดูมีความสำคัญดี"

ยีนส์จงใจเน้นย้ำคำว่าความสำคัญ นัยน์ตาคมก็จ้องดวงตากลมโตของเธออย่างไม่ลดละ เพื่อสังเกตุอาการคนตัวเล็ก ตอนนี้เขายิ่งมั่นใจว่าผู้หญิงตรงหน้าเขา มีความรู้สึกบางอย่างให้เขาจริง

"คืนนี้ฉันจะโทรหานะ"

บอกก่อนจะเดินหันหลังจากเธอทันที ทิ้งให้มิลลิยืนงงในการกระทำดังกล่าวของเขา ทำไมเธอถึงคิดว่าเขาแปลก ๆ หรือเธอจะคิดมากไปเอง