บทที่ 1 กลับคืน

บทที่ 1  กลับคืน

เสียงเกือกม้าเหยียบลงบนดินแห้งแล้งในยามเช้ามืด คล้ายเสียงหัวใจของเมืองหลวงที่หยุดเต้นไปครู่หนึ่งยามที่มีรถม้าปรากฏที่หน้าประตูเมือง

ไม่มีใครรู้ว่าเป็นรถม้าใคร

ไม่มีใครกล้าถาม

ในดวงตาคมดุที่ฉาบด้วยม่านหมอกสีเทานั้นเต็มไปด้วยบางสิ่งที่ไม่อาจจับต้องได้  คล้ายความตาย คล้ายไฟแค้น คล้ายอดีตที่ยังไม่ถูกลืม มือขาวซีดแวกผ้าม่านรถม้าออกก่อนจะเอ่ยบอกยามเฝ้าประตูเมืองหลวง

“เปิดประตู ข้ามีนามว่า หลานฮวา บุตรสาวคนเดียวของเสนาบดีคลังจ้าวหยงชิง”

เสียงนางเรียบเย็น แต่ก้องสะท้อนในอกของทหารยาม เสี้ยววินาทีที่ได้สบตานาง ราวกับต้องมนตร์จนต้องรีบหลีกทางให้อย่างไม่รู้ตัว

“ดาวหายะนะหรือ… ยังไม่ตาย”

“นางกลับมาทำไมกัน หรือจะมารับช่วงต่อจากพี่สาว” แล้วเหตุใดนางจึงกล้าเอ่ยว่าตนเองคือบุตรสาวคนเดียวของเสนบดีจ้าวกัน แล้วพี่สาวที่ตายไปมินับญาติกันหรอกหรือ

“เฮอะ ใครจะไปลืมได้… วันคลอดวันนั้นน่ะ ดาวดีมีเพียงดวงเดียว อีกดวงเป็นเคราะห์ร้ายจะนำพาทั้งตระกูลถึงแก่ความตาย”

เสียงซุบซิบดังไม่ขาดสายในตลาดยามเช้า เมื่อข่าวการกลับมาของบุตรีต้องคำสาปกระจายไปทั่วเมือง ผู้คนจดจำได้เพียงว่าครั้งสุดท้ายที่เห็นหน้านาง นางยังเป็นทารกในผ้าอ้อมที่ถูกอุ้มผ่านประตูเมืองออกไปในยามรุ่งสาง

ไม่มีใครคาดคิดว่านางจะกลับมา

และไม่มีใครรู้เลยว่า สิ่งที่นางนำกลับมาด้วยนั้น… ไม่ใช่แค่ตัวของนาง

ในห้องโดยสารเล็ก ๆ ร่างบางโอบอุ้มหอบสัมภาระและกล่องไม้เรียบ ๆ วางอยู่เบื้องหน้า กล่องที่นางอุตส่าห์หอบหิ้วลงมาจากเขาพิษ

นางเปิดฝากล่องนั้นอย่างแผ่วเบา ข้างในมีสิ่งของเพียงไม่กี่อย่าง ตำราพิษเก่า ๆ ม้วนหนึ่ง ขวดยาเล็กจิ๋วสิบสองขวด และสิ่งสุดท้าย…

จดหมายลาตายของพี่สาว ฉบับจริง

ไม่ใช่ฉบับที่คนอื่นเห็น สองพี่น้องลอบติดต่อกันมาตั้งแต่จำความได้ ในมุมล่างสุดของกระดาษนั้น มีลายมือเล็ก ๆ เขียนกำกับไว้ว่า

‘หากน้องได้รับจดหมายนี้ จงช่วยข้าด้วย…เขาจะฆ่าข้า’

รถม้าคันเล็กแล่นเข้าเมืองหลวงในยามสาย และหยุดลงเบื้องหน้าจวนใหญ่หลังหนึ่ง

ป้ายไม้แกะลายมังกรประดับด้วยตัวอักษรสีทองเขียนว่า

จวนเสนาบดีคลัง จ้าวหยงชิง

เดิมทีเขาเป็นเพียงสมุหบัญชีตัวเล็ก ๆ ในกรมคลังที่ไม่มีใครจดจำ หากแต่หลังจาก ‘อนุจ้าว’ ให้กำเนิดดาวนำโชค ผู้เป็นพี่สาวของนาง

หน้าที่การงานของเขาก็พุ่งทะยานราวติดปีกจากเรือนหลังน้อยแออัด กลายเป็นเรือนสี่ประสานหรูหราตั้งตระหง่านกลางเมืองหลวง มีทั้งประตูบานใหญ่ หอคอยชมจันทร์ และบ่าวไพร่นับร้อยในความครอบครอง

“คุณหนูถึงแล้วเจ้าค่ะ” เสียงสาวใช้เอ่ยอย่างสุภาพ พลางเลิกผ้าม่านรถม้า

หลานฮวาค่อย ๆ ยกชายกระโปรงขึ้น แล้วก้าวลงอย่างสงบปลายเท้าสัมผัสพื้นหินเรียบหน้าประตูจวนดวงตาคมใต้หมวกผ้าบาง ๆ เหลือบมองตัวอักษรเหนือบานประตู

“จวนสกุลจ้าว…”

นางเอ่ยเสียงแผ่ว แต่เจือความเยียบเย็นแทรกทุกพยางค์

หากเลือกได้…

นางคงถอนนามสกุลของตนเองออกจากธรรมเนียมสายโลหิตนั้นเสียเองแล้ว มุมปากนางยกขึ้นเล็กน้อย เป็นรอยยิ้ม…ที่ไม่เกี่ยวกับความยินดีแม้แต่น้อย

“ที่นี่หรือ…สถานที่ที่เขาเคยผลักไสข้าด้วยมือของเขาเอง”

หลานฮวา ยืนอย่างเงียบงันหน้าประตู ไม่เร่งฝีเท้า ไม่ขอคำอนุญาตปล่อยให้เวลาไหลผ่านอย่างเงียบงัน ก่อนจะยกเท้าก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไปอย่างสง่างาม

เมื่อก้าวผ่านธรณีประตูเข้ามาในจวน หลานฮวาเห็นบุรุษวัยกลางคนในอาภรณ์ขุนนางยศสูง และสตรีในชุดแพรสีอ่อน ทั้งสองยืนรออยู่ตรงชานหน้าเรือนหลัก ใบหน้าแต่งแต้มรอยยิ้มประดับ แต่มิได้อบอุ่นพอจะให้รู้สึกว่าเป็น  บ้าน

“ฮวาเอ๋อร์…ลูกพ่อ”

เสียงของเขาดังขึ้นทันทีที่เห็นนางจ้าวหยงชิงบิดาผู้ไม่เคยยื่นมือออกมารับนางแม้ยามยังเป็นทารก วันนี้กลับเรียกชื่ออย่างแผ่วเบาราวจะกลบฝุ่นในอดีต

แม่ใหญ่ภรรยาเอกของเขา ผู้เคยสั่งให้ลบชื่อหลานฮวาออกจากบัญชีคนในจวนวันนี้แต่งหน้าจนแทบจำไม่ได้ และยิ้มหวานจนดอกไม้ยังหม่นหมอง

“เดินทางเหนื่อยหรือไม่ลูก มาเถอะ มานั่งก่อน”

แต่ยังไม่ทันที่หลานฮวาจะได้นั่งลงบนเบาะรอง เสียงของบิดาก็เอ่ยขึ้นต่อทันที รวดเร็ว…ไม่เปิดโอกาสให้นางได้หายใจ

“เจ้าคงรู้เหตุผลที่พ่อให้คนไปรับเจ้าแล้วใช่หรือไม่ การแต่งงานกับคุณชายตระกูลหลาง…ไม่อาจล้มเลิกได้ หลานเมยไม่อาจกลับมาอีกแล้ว เจ้าในฐานะฝาแฝด ต้องเป็นผู้สืบทอดพันธสัญญานั้นแทน”

เงียบงันในอากาศหนักอึ้ง

ราวกับทุกสิ่งถูกกำหนดไว้แล้วตั้งแต่ก่อนที่นางจะได้ยินคำว่า พ่อ เสียอีก

หลานฮวามองเขาอย่างนิ่งงันดวงตาที่เคยเฝ้ารอความอบอุ่นจากผู้ให้กำเนิดนานนับสิบแปดปีบัดนี้…ไม่มีแม้แต่เงาของความหวังเหลืออยู่

“เช่นนั้นก็จงเตรียมทุกอย่างให้พร้อม เสื้อผ้า เครื่องประดับ ห้องหอทุกอย่างที่เตรียมไว้ให้พี่สาว ข้าจะใช้มันทั้งหมด”

เสียงของนางชัดเจน ราบเรียบ แต่เฉียบขาดจนผู้ฟังต้องชะงัก

นางไม่ขอ ไม่อ้อนวอน ไม่โอดครวญ

มีเพียงคำประกาศที่ตราตรึงและเยือกเย็น…เหมือนน้ำแข็งที่กลืนเปลวไฟ