บทที่ 34

ช่วงบ่ายแม้จะมีแสงแดดจ้า แต่ลมหนาวก็พัดมาเป็นระลอก ทำให้อากาศที่ควรจะอบอ้าวนั้นกลับเย็นสบายกำลังดี คนในรถฝั่งผู้โดยสารของรถสปอร์ตราคาแพงนั่งกอดกระเป๋า ก้มหน้านิ่ง ผมยาวสลวยตกปรกดวงหน้ากว่าครึ่ง ทำให้คนขับที่เหลือบมองอยู่เห็นไม่ชัดตา จนนึกขัดใจ จึงปราดจอดรถบนไหล่ทาง

ณิชาเงยหน้ามองรอบทันที แล้วเหลียวหาคนขับ ดวงตาใสกระจ่างทอความสงสัยและมีคำถาม หากอะไรก็ไม่ทำให้ไรวินทร์หงุดหงิดใจเท่ามีความหวั่นระแวงเจืออยู่ด้วย

“เป็นอะไรณิชา”

“คะ อะไรคะ”

“คุณเป็นอะไร ทำไมถึงนั่งเงียบตลอดทาง ทำท่าซังกะตายตั้งแต่ออกจากบ้าน”

“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง”

คำถามของเธอ ทำให้ชายหนุ่มต้องเบือนหน้ามองทางอื่น กระจกรถเปิดรับอากาศภายนอกตั้งแต่ขับออกจากบ้าน คิดว่าการได้สูดอากาศบริสุทธิ์ สดชื่นจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น...แต่เปล่าเลย ไม่มีผลอะไรเลยจริงๆ

“คุณอยากกลับไปทำงานที่ร้านคุณแหววไหม วันนี้”

“ได้หรือคะ”

“ได้สิ ผมว่างทั้งบ่าย”

“หมายความว่าไง ฉันทำงานแล้วเกี่ยวอะไรกับคุณว่างหรือไม่ว่าง”

“ผมจะไปส่งที่ร้าน แล้วอยู่แถวนั้น รอรับกลับบ้านด้วยกัน”

“งั้นอย่าดีกว่าค่ะ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักโทษ มีผู้คุมคอยตามอยู่ทุกฝีก้าว” ณิชาบอ