บทที่ 6

ทั้งหัวเสียกับคำพูดเพื่อน ทั้งเหนื่อยกับงานที่รุมเร้ามาหลายวัน แต่เมื่อก้าวขามาถึงรถยนต์ที่จอดรออยู่ นายแพทย์ธาดาก็ไม่อาจเอาเปรียบให้ผู้หญิงขับรถให้นั่งได้ ทั้งที่หากเป็นสถานการณ์ปกติ ก็ไม่แปลกเลยที่ดีเทลยาจะอาสาขับรถไปส่งหมอกลับบ้าน คงเป็นเพราะเขาคิดว่าเธอเป็นเด็กของเขานั่นแหละ “ลงมาเถอะ ผมขับให้”

จิลลาทำตามที่เขาสั่งอย่างว่าง่าย เธอมีคำถามหลายอย่างอยู่ในหัว แต่ก็รู้ว่าควรรอ ดูจากสีหน้านิ่งเย็นของหมอคนรัก แบบนี้คือกำลังโกรธมาก พูดไปอาจจะยิ่งเถียงกันเปล่าๆ เธอเรียนรู้มาตั้งแต่ยังเด็กว่าการสาดคำพูดร้ายกาจใส่กันด้วยอารมณ์ไม่เคยให้ผลดีกับใครทั้งนั้น รังแต่จะนำมาซึ่งความแตกสลาย เธอโตมาอย่างเด็กบ้านแตก เรื่องแบบนี้เธอรู้ซึ้งดีไม่น้อย

พารถเข้าจอดยังบ้านจัดสรรหลังใหญ่ในโครงการหรู จิลลาก็เหลือบตามองสีหน้าคนรักอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าหายบึ้งตึงแล้วหญิงสาวจึงยกน้ำลำไยเย็นๆ มาเสิร์ฟ และเอ่ยถามถึงสิ่งที่คาใจ

“หมอผู้หญิงคนนั้น ใครเหรอคะ”

ยกน้ำดื่มอยู่ก็เหมือนอยากจะสำลัก เงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาใสแจ๋วของจิลลาก็ทำให้หมอหนุ่มทั้งอึดอัดทั้งรู้สึกไม่สบายตัวอย่างบอกไม่ถูก แต่ถึงจะหงุดหงิดและไม่อยากตอบ เขาก็ยังพยายามอะลุ่มอล่วยกับจิลลาอีกสักนิด

“รุ่นน้องน่ะ มาเป็นหมอสกินที่โรงพยาบาล”

“อ๋อ รุ่นน้องนั่นเอง จิลตกใจหมดเลยค่ะ ก็เห็นหมอธาบอกว่าจะไปเดตด้วย” หญิงสาวยังถามต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เพียงแต่เธออยากสื่อให้ชายหนุ่มรู้ว่าไม่ชอบใจกับสิ่งที่เขาพูด เธออยู่แบบเงียบๆ ได้เพราะเข้าใจเหตุผลของเขา แต่นั่นหมายความว่าหมอธาดาควรสำรวมให้มากกว่านี้ ไม่ใช่ใช้กิริยาตะโกนบอกชาวบ้านว่าโสดตลอดเวลา

“ผมต้องมีเพื่อน มีสังคมนะจิลลา แล้วผมกับหมอที่คุณพูดถึงน่ะ เราสนิทสนมกันมาตั้งแต่พี่ชายเขาแล้วด้วยซ้ำ” นายแพทย์หนุ่มละเรื่องที่เคยคบหากันในช่วงมหาวิทยาลัยไว้ในใจ เพราะขี้เกียจจะต้องมานั่งอธิบายยืดยาว ความจริงช่วงนี้เขาใช้ชีวิตยิ่งกว่ากบจำศีลเสียด้วยซ้ำ ตื่นเช้า ทำงาน กลับบ้าน วนเป็นกิจวัตรอยู่แบบนี้ ทั้งที่ไม่น่าจะเป็นได้แต่มันก็เป็นไปแล้ว ซึ่งเขาคิดว่าตัวเองกำลังเข้าสู่จุดอิ่มตัว ก็จุดอิ่มตัวกับจิลลานั่นแหละ ไม่รู้สิ มันไม่ค่อยสุขหัวใจไม่ค่อยหวือหวาเท่าช่วงแรกเริ่ม แถมยังรู้สึกอีกว่าถูกก้าวก่ายหนักหน่วงจนน่ารำคาญ

“เพื่อนก็เพื่อนสิคะ จิลไม่ได้ว่าอะไรหมอซะหน่อย” น้ำเสียงของจิลลาอ่อนลงไปอีก เธอเชื่อคำยืนยันจากปากเขา ของแบบนี้ถ้าวันหนึ่งมันจะมีขึ้นมาจริงๆ เธอคงได้รับรู้แน่ ผ่านความผิดปกติของเขาเองนั่นแหละ เพียงแต่กว่าจะถึงวันนั้น หญิงสาวก็อยากเตือนสติให้ธาดารู้ตัวก่อนจะเลยเถิด แต่ก็ไม่วายจะบอกคำหวานแบบที่เขาชื่นชอบปิดท้าย “ที่จิลหวงก็เพราะคุณน่ารักนะคะ กลัวสาวๆ คนอื่นจะมาหลงเสน่ห์หมอธาแบบจิลไง”

“แต่คุณเริ่มไม่น่ารักแล้วนะจิลลา” ธาดาวางแก้วน้ำลำไยที่เหลือเพียงน้ำแข็งก้อนลง หันมาเอาเรื่องอีกฝ่ายแทน

“จิลทำอะไรผิดเหรอคะ”

“วันนี้คุณตั้งใจมาที่งานสัมมนา ทำแบบนั้นทำไม”

“จิลอยากไปรับคุณค่ะ แค่นั้นเอง” จิลลาจ้องตาคนรักนิ่งๆ มีหลายครั้งที่เธอน้อยอกน้อยใจ แต่ก็เข้าใจดีว่าทั้งหมดมันเริ่มต้นเพราะชายหนุ่มยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ เพราะเป็นแบบนี้ เธอถึงได้อดทนและมองหาหนทางอื่นไว้รอ หากไม่ได้ทำงานเป็นผู้แทนยาแล้ว บางทีสถานการณ์หลังจากนี้คงง่ายขึ้น “จิลไม่ได้ตั้งใจไปกวนนะคะ”

เห็นเขายังเงียบเฉย จิลลาก็ขยับตัวเข้ามาใกล้ ยกมือคล้องกับท่อนแขนของหมอหนุ่ม “อย่าโมโหเลยนะคะ”

ธาดาหลุบตามองเรือนร่างที่ซบอยู่บนไหล่ด้วยความรู้สึกหลากหลาย อยากถอนมือนิ่มที่จับไว้ออก แต่ก็ทำไม่ลงอีก สุดท้ายก็ปล่อยให้จิลลากอดเกี่ยวไว้อย่างนั้น แม้จะเริ่มรู้สึกถึงเค้าลางความวุ่นวายตามที่ไอ้กันต์ธีเตือน แต่เขาก็ยังชอบสัมผัสและเนื้อตัวของหญิงสาวที่สุด ความปรารถนาและรักร้อนแรงระหว่างกันกระมังที่ยังพอเหนี่ยวรั้งให้เขากลับมาหาจิลลาอยู่ทุกวี่วัน ใช้เวลาด้วยยาวนานกว่าที่เคยใช้กับผู้หญิงทุกคนในชีวิต

อีกอย่าง จิลลาเป็นเด็กสาวที่ใสซื่อที่สุดเท่าที่คนกร้านโลกอย่างเขาเคยเล่นสนุกด้วย เพราะแบบนี้เขาถึงได้สงสารและใจอ่อนกับเธอมากกว่าใคร ยอมให้ล้ำเส้นไปบ้างโดยไม่ถือสาหาความ

“ผมทำงานเหนื่อยมากนะ จิลอย่าดื้อกับผมได้ไหม”

“จิลไม่ดื้อกับคุณหรอกค่ะ จิลรักคุณหมอ” จิลลาออดอ้อน แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่แท้จริงของเธอเช่นเดียวกัน

หมอหนุ่มขยับตัวเล็กน้อยเพื่อเปลี่ยนอิริยาบถเป็นวาดแขนโอบกอดเธอไว้ แม้จะปวดหัวขึ้นมาตุบๆ เขาให้คำว่ารักคืนกลับไปไม่ได้ก็จริง แต่เต็มใจมอบชีวิตที่ดีขึ้นให้หญิงสาวเสมอ “ผมจะดูแลคุณไม่ให้คุณลำบากเลยนะ”

แขนเรียวสวยกอดกระชับนายแพทย์ธาดาให้แน่นขึ้น ตื้นตันและตีความหมายไปอีกแบบ รับรู้ถึงความรับผิดชอบของผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ในวัยพร้อมจะสร้างครอบครัว คำมั่นที่บอกว่าจะดูแลใครสักคนเป็นเรื่องที่ต้องใช้ความทุ่มเทและเสียสละ มันยิ่งใหญ่กว่าคำว่ารักของเธอเสียอีก

หญิงสาวขอบตารื้นด้วยน้ำใสคลอขัง “จิลก็จะพยายามเพื่อคุณเหมือนกันค่ะ”

สบตากับจิลลา หมอหนุ่มก็อึ้งจนพูดสิ่งอื่นใดไม่ได้อีก มันจริงจังและเต็มไปด้วยความคาดหวังอย่างที่ไม่แบ่งไว้เผื่อใจสักนิด ความรู้สึกท่วมท้นของเธอกำลังทำให้เขาหายใจแทบไม่ออก

นึกย้อนไปถึงวันแรกที่พบกันบนเรือสำราญ เธอใสบริสุทธิ์และอ่อนต่อโลก เขาอยากได้แต่ก็กลัวการเกาะติด ผ่านมาสองปีแล้ว เด็กสาวสวยใสในวันนั้นกลับสวยขึ้นยิ่งกว่าเดิม เธอเติบโตขึ้นในโลกของผู้ใหญ่ ไม่ใช่เด็กจบใหม่ไร้ประสบการณ์

ทว่าในความเป็นจริงแล้ว จิลลายังเป็นเพียงเด็กสาวไร้เดียงสาคนเดิม เด็กสาวที่หลงเชื่อว่าผู้ชายคนหนึ่งที่โอบกอดเธอ จูบเธอ และนอนกับเธอทุกค่ำคืนจะเป็นรักแท้

ในโลกนี้มีผู้ชายเห็นแก่ตัวและสารเลวมากมายเหลือเกิน แม้ไม่อยากยอมรับ แต่ธาดาคิดว่าตัวเองก็เป็นหนึ่งในนั้น