บทที่ 35 ความรู้สึกหน่วงในใจ

วันต่อมา 

ช่วงเช้าของวัน ดวงตาคมกริบของราฟาเอลมองใบหน้าหวานของเอวาที่ซบลงอยู่บนอกแกร่ง เมื่อคืนนี้หลังจากที่เอวากับราฟาเอลขึ้นมาบนห้องนอน พวกเขาก็เปลี่ยนชุดและเข้านอนพร้อมกัน ด้วยความเหนื่อยล้ามาตลอดทั้งวันจึงทำให้หญิงสาวหลับลงไปอย่างรวดเร็ว ส่วนราฟาเอลได้แต่นอนมองหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ กายของเขาด้วยสายตาที่สั่นไหวและสมองที่ครุ่นคิดอยู่ตลอด จนเขานอนไม่หลับทั้งคืน

ชายหนุ่มผละออกจากหญิงสาวอย่างแผ่วเบา ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นไปอาบน้ำและแต่งตัวเพื่อเตรียมตัวไปทำธุระวันนี้ให้เสร็จเรียบร้อย

หลังจากที่ราฟาเอลอาบน้ำแต่งตัวเสร็จสรรพ ชายหนุ่มก็เดินออกมาจากห้องแต่งตัวทันที ดวงตาคมกริบมองไปยังร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงใหญ่ ซึ่งหญิงสาวก็ลืมตาตื่นขึ้นมาพอดี

“ไปอาบน้ำได้แล้ว” ชายหนุ่มบอกกล่าวหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

เอวาพยักหน้าให้เขาเบาๆ จากนั้นเธอก็ค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นมานั่งและลุกขึ้นจากเตียงทันที ร่างอรชรก้าวลงจากเตียงใหญ่แล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป หญิงสาวก็เดินออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยชุดเสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงยีนสีเข้มแบบที่เธอชอบใส่เป็นประจำทุกวัน 

ราฟาเอลที่นั่งกดโทรศัพท์อยู่ตรงโซฟาเงยหน้าขึ้นมามองสปายสาวเล็กน้อย เขาเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ชายหนุ่มไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมา เขาก้าวเดินออกจากห้องไปช้าๆ เอวาจึงเดินตามชายหนุ่มไป 

ทั้งสองคนลงมาจากชั้นสองและตรงไปยังห้องอาหาร ราฟาเอลกับเอวากินอาหารเช้าด้วยกันเหมือนดั่งเช่นทุกวัน แต่ลูกาที่ยืนอยู่ด้านหลังของมาเฟียหนุ่มรู้ดีว่าท่าทางของเจ้านายวันนี้ไม่ได้ปกติเลยสักนิด

หลังจากกินข้าวเช้ากันจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ราฟาเอลก็พาเอวาออกมาจากคฤหาสน์ทันที ตลอดทางราฟาเอลเอาแต่มองออกไปนอกรถผ่านกระจก เขารู้สึกหน่วงๆ ภายในใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ในเมื่อเขาเลือกแบบนี้แล้ว เขาก็ต้องยอมรับมันให้ได้

ขบวนรถยนต์คันสีดำเงาขับเคลื่อนเข้ามายังท่าเรือแห่งหนึ่งที่มีตู้คอนเทนเนอร์เรียงรายอยู่เต็มไปหมด เอวามองไปรอบๆ สถานที่แห่งนี้ด้วยสายตาที่นิ่งเรียบเพราะหญิงสาวคิดว่าราฟาเอลมาทำงานเพียงเท่านั้น

ลูกาขับเคลื่อนรถมาจอดสนิทลงตรงข้างตู้คอนเทนเนอร์ใหญ่ ก่อนที่รถคันอื่นจะตามมาจอดข้างๆ รถที่ราฟาเอลกับเอวานั่งมา 

ราฟาเอลเอื้อมมือไปเปิดประตูรถทันทีโดยที่เขาไม่พูดไม่จาอะไรออกมาเลยสักคำ เอวาหันไปมองชายหนุ่มก่อนที่เธอจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถฝั่งเธอออกเช่นกัน

มาเฟียหนุ่มก้าวเดินตรงมายังซอกของตู้คอนเทนเนอร์ เอวา ลูกาและบอดี้การ์ดชุดดำหลายคนเดินตามเจ้านายมาติด พวกเขาเดินตรงมาเล็กน้อย จนกระทั่งเอวามองไปตรงหน้าและเธอก็ถึงกับเบิกตากว้างขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

เอเธนส์เดินออกมาจากซอกเล็กและตรงเข้ามาใกล้ราฟาเอลอย่างช้าๆ โดนที่เอเธนส์เองก็มีเหล่าบรรดาสาวชุดดำตามหลังเขามาเป็นขบวน

“พี่แอล” เอวาเอ่ยพึมพำกับตัวเองอยู่ภายในใจ คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของหญิงสาว เธอไม่เข้าใจว่าพวกเขากำลังจะมีปัญหากันหรือว่าอะไร แต่พวกเขาไม่ได้ถืออาวุธขึ้นมาเลยสักคน 

“นี่มันอะไรกัน” เอวาเลือกที่จะเอ่ยถามราฟาเอลออกไป

“ต่อจากนี้ไปเธอเป็นอิสระแล้ว” ราฟาเอลหันหลังกลับมาพลางตอบกลับสปายสาวด้วยน้ำเสียงที่พยายามปรับให้เป็นปกติ

“กลับไปในที่ของเธอได้แล้วล่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยต่อ

“ส่วนน้องสาวของเธอ พวกฉันปล่อยตัวไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เธอก็ลองตามหาน้องสาวดูเองละกัน” 

น้ำเสียงของราฟาเอลดูไร้เยื่อใยต่างจากเมื่อคืนไปมาก เอวาดวงตาสั่นไหวเล็กน้อย แต่เธอก็พยายามเก็บอาการเอาไว้เพราะไม่อยากให้ใครสัมผัสได้ถึงความอ่อนแอของเธอ 

“ไปซะ” มาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้ใจดวงน้อยปวดหนืดขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 

เอวาครุ่นคิดอยู่ภายในใจ นี่มันก็เป็นสิ่งที่เธอต้องการตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เธอไม่ควรจะเจ็บปวดหรือรู้สึกอะไรทั้งนั้น มันควรเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วล่ะ

ใบหน้าสวยคมเบี่ยงหนีชายหนุ่มเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะก้าวขาเดินตรงไปหาเอเธนส์อย่างช้าๆ ราฟาเอลหันกลับมามองเอวาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

เอเธนส์สังเกตแววตาของราฟาเอลอยู่สักพักหนึ่ง ถึงแม้ว่าแววตานั้นจะดูนิ่งเรียบและว่างเปล่า แต่เขารู้สึกได้ว่ามันมีบางอย่างอยู่ในสายตาคู่นั้น เขาเป็นผู้ชายเหมือนกันเขามองออก

เอวาเดินมาหาเอเธนส์ด้วยแววตาที่สั่นไหว เธอไม่คิดเลยว่ามันจะไวขนาดนี้ ภายในกายสาวรู้สึกมวนท้องแปลกๆ แบบที่เธอไม่เคยเป็นมาก่อน ร่างอรชรเดินมาเรื่อยๆ จนกระทั่งเธอหยุดอยู่ตรงหน้าของพี่ชายตัวเอง

“ยินดีต้อนรับกลับ” เอเธนส์ไม่ได้พูดขึ้นมาอย่างเดียว แต่เขากลับเอื้อมมือไปจับไหล่แบบบางทั้งสองข้างพร้อมกับจูบลงบนหน้าผากมนโดยที่เอวาไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ

“ทำอะไรของพี่” เอวาขมวดคิ้วเอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

“ก็แค่ปั่นประสาทคนบางคน” 

และแน่นอนว่าทุกการกระทำของเอเธนส์กับเอวาอยู่ในสายตาของราฟาเอลทุกอย่าง มาเฟียหนุ่มกำหมัดแน่นด้วยความเดือดดาลที่เริ่มทวีคูณขึ้นมาภายในกายแกร่ง แต่เขาก็ต้องพยายามยับยั้งชั่งใจเอาไว้เพราะไม่อยากให้เกิดสงครามขนาดย่อยขึ้นที่นี่

“กลับ!!” ราฟาเอลหันกลับมาบอกกล่าวกับเหล่าบรรดาบอดี้การ์ดเสียงดังลั่น ก่อนที่เขาจะก้าวเดินออกมาจากตรงนั้นทันที 

“กลับกันเถอะ” เสียงทุ้มของเอเธนส์บอกกล่าวกับเหล่าบรรดาหญิงสาวชุดดำเช่นกัน หลังจากนั้นทั้งสองกลุ่มก็เดินหันหลังให้กันและกันเพื่อกลับไปยังที่ของตัวเอง 

ราฟาเอลเดินกลับมาที่รถของตัวเองด้วยใบหน้าที่นิ่งเรียบ แต่ทว่าชายหนุ่มกลับขบกรามแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนขึ้นตรงขมับอย่างชัดเจน

“โธ่เอ๊ย!!” ราฟาเอลต่อยกระจกรถที่กันกระสุนเป็นอย่างดีเพื่อระบายอารมณ์ของตัวเองในตอนนี้ เนื่องจากกระจกรถทำมาจากวัสดุที่แข็งแรงและทนทานจึงไม่ได้แตกหรือสึกหรออะไร มือแกร่งของมาเฟียหนุ่มค่อยๆ มีเลือดไหลซึมออกมา เพราะชายหนุ่มต่อยกระจกไปเต็มแรงจึงทำให้หลังมือของเขาแตก 

ความเจ็บที่มือไม่ได้เท่ากับความเจ็บปวดภายในจิตใจของชายหนุ่มเลยสักนิด เขาคิดว่าตัวเองจะไม่รู้สึกอะไรแล้วเสียอีก แต่เปล่าเลย ภายในใจเขากลับรู้สึกหน่วงแปลกๆ ยิ่งตอนเธอเดินจากเขาไป เขายิ่งรู้สึกใจหายขึ้นมาเรื่อยๆ แต่ความรู้สึกนั้นก็เปลี่ยนไปเมื่อเขาเห็นไอ้ผู้ชายคนนั้นมันจุมพิตลงบนหน้าผากของเธอ ทั้งลูกาและเหล่าบอดี้การ์ดต่างยืนก้มหน้าก้มตากันอยู่เงียบๆ พวกเขารู้ดีว่าในตอนนี้ไม่ควรมีใครเอ่ยอะไรออกมาหรือไปวุ่นวายกับเจ้านายทั้งนั้น

เอวาและเอเธนส์กลับมาที่องค์กรในเวลาต่อมา ทั้งสองคนเดินเข้ามาภายในตึกที่ข้างในตกแต่งเป็นสีขาวดำ จนกระทั่งพวกเขามาถึงประตูห้องของผู้ที่กุมบังเหงียนของที่นี่อยู่ 

“เตรียมตัวให้ดีล่ะ…รู้ใช่ไหมว่าตัวเองทำงานพลาดแล้วจะโดนอะไร” แอลเอ่ยกับน้องสาวด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความเป็นห่วงเป็นใยอยู่ในน้ำเสียงนั้น

“อือ” เอวาพยักหน้าให้พี่ชายเบาๆ เธอรู้ดีว่ากฎของที่นี่คืออะไร

จากนั้นทั้งสองคนพี่น้องก็เปิดประตูห้องของคาร่าและเดินเข้ามาช้าๆ คาร่ามองพวกเขาทั้งสองคนด้วยสายตานิ่งเรียบ ก่อนที่หญิงแก่จะลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ตรงโต๊ะทำงานกลางห้อง 

คาร่าก้าวเดินตรงมาหาเอวากับเอเธนส์ ดวงตาของหญิงแก่จับจ้องมองมาที่เอวา จากนั้นคาร่าก็ง้างมือขึ้นมาตบลงที่แก้มของสปายสาวเต็มแรงจนใบหน้าของเธอสะบัดไปตามแรงตบของคาร่า

เพียะ!!

“เพราะเธอคนเดียว ทำให้มันวุ่นวายไปหมด รู้ตัวบ้างไหม” คาร่าตะคอกใส่หน้าเอวา

“ขอโทษด้วยค่ะ” หญิงสาวหันหน้ากลับมาตอบกลับย่าด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ ซึ่งแน่นอนว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอโดนแบบนี้ ย่าของเธอไม่ใช่คนที่เห็นอกเห็นใจคนอื่นและไม่ใช่คนที่อ่อนโยนมาตั้งแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว คาร่าไม่เคยสนใจความรู้สึกของพวกเธอ ในชีวิตนี้คาร่าสนใจแค่องค์กรที่แม่ของคาร่าสร้างขึ้นมาเพียงเท่านั้น 

“เอาตัวเธอไปขังในคุกใต้ดินอาทิตย์หนึ่ง เอาข้าวเอาน้ำให้เธอแค่วันละมื้อเท่านั้น” คาร่าหันไปบอกกล่าวกับเลขาของเธอที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่

“ค่ะท่านคาร่า” เลขาตอบกลับ จากนั้นเธอก็เดินมาหาเอวาทันที

เอวาหันหลังก้าวเดินออกไปจากห้องด้วยใบหน้าที่แดงก่ำเป็นรอยนิ้วมือขึ้นมาอย่างชัดเจน เธอรู้สึกชินชากับความเจ็บพวกนี้ไปแล้วล่ะ แค่โดนตบแค่นี้เธอไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น