บทที่ 36 กลับมาใช้ชีวิตแบบเดิม

หนึ่งเดือนผ่านไป

เอวาถูกจับขังคุกใต้ดินอยู่เป็นอาทิตย์และเมื่อครบกำหนดหญิงสาวก็ถูกปล่อยตัวออกมา คาร่าไม่ได้ให้เอวารับงานอะไรเลยหลังจากนั้น เนื่องจากเป็นงานที่ไม่ได้ใหญ่หรือสำคัญมากนัก หญิงแก่จึงให้รุ่นน้องในสังกัดรับงานไปแทน

หลังจากที่เอวาถูกปล่อยตัวออกมา หญิงสาวก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องพักของตัวเอง ในช่วงกลางวันเธอก็ออกมาฝึกฝนอย่างหนักเพื่อให้ตัวเองเหนื่อยและนอนหลับไปโดยที่เธอไม่ต้องคิดอะไร แต่ทุกครั้งที่เธอหลับตาลง เธอก็ยังคงเห็นภาพของชายหนุ่มคนนั้นที่วนเวียนเข้ามาในความทรงจำของเธออยู่ตลอดเวลา จนบางครั้งเธอก็รู้สึกหงุดหงิดตัวเอง

ร่างอรชรเดินเข้ามาในห้องฝึกซ้อมที่มีอุปกรณ์มากมายหลายอย่างเพื่อเอาไว้ให้สปายสาวได้ฝึกฝนความแข็งแรงของร่างกายพวกเธอ เอวาสวมชุดสีดำแขนยาวขายาวรัดรูป หญิงสาวก้าวเดินตรงไปยังกระสอบทรายที่แขวนห้อยลงมาจากเพดานสูง มือบางเอื้อมไปหยิบนวมต่อยกระสอบทรายสีดำที่วางอยู่ใกล้ๆ ขึ้นมาสวมใส่ที่มือของเธอ

เอวาตั้งท่าจะออกหมัดต่อยกระสอบทรายเหมือนอย่างเช่นทุกวัน แต่ทว่าอยู่ดีๆ หญิงสาวก็รู้สึกเหมือนโลกมันหมุนติ้วจนเธอเซเล็กน้อย

“รุ่นพี่ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” สปายสาวรุ่นน้องที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เธอเห็นความผิดปกติของรุ่นพี่คนสวยจึงเอ่ยถามขึ้นมาพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้เอวาเพื่อดูอาการของเธอ

เอวาส่ายหน้าให้รุ่นน้องเล็กน้อย เธอพยายามฝืนตัวเองไม่ให้ล้มแต่ทว่าเธอก็ไม่สามารถทำได้ ร่างอรชรค่อยๆ เซล้มลงไปสู่พื้นอย่างช้าๆ พร้อมกับสติของเอวาที่ดับวูบไปทีละนิด ยังดีที่รุ่นน้องของเธอมารับร่างอวบอิ่มของเอวาเอาไว้ได้ทัน

“รุ่นพี่! รุ่นพี่คะ!”

ด้านราฟาเอล

ชายหนุ่มลืมตาตื่นเช้ามาในวันใหม่ เป็นเวลาหนึ่งเดือนที่ยาวนานเหลือเกินสำหรับเขา เพราะไม่ว่าเขาจะมองไปทางไหนก็เจอแต่ภาพของสปายสาวที่ปรากฏขึ้นมาในสมองของเขา ราฟาเอลมองไปทางม่านสีดำทึบที่มีแสงสว่างจากดวงอาทิตย์เล็ดลอดเข้ามาภายในห้องของชายหนุ่มเล็กน้อย

ราฟาเอลยันกายลุกขึ้นมาที่นอนอย่างช้าๆ ร่างกำยำสมบูรณ์แบบท่อนบนเปลือยเปล่าและมีเพียงช่วงล่างของเขาที่สวมกางเกงนอนขายาวสีดำผ้าเบาสบายเพียงเท่านั้น ชายหนุ่มก้าวลงมาจากเตียงนอนใหญ่ด้วยใบหน้านิ่งเรียบ ร่างกำยำสมบูรณ์แบบที่มีรอยสักลายงูใหญ่อยู่ตรงอกแกร่งย่างกรายเดินไปเข้าห้องน้ำ ชายหนุ่มใช้เวลาอาบน้ำชำระร่างกายไม่นานสักเท่าไหร่

ราฟาเอลสวมชุดเสื้อเชิ้ตสีกรมกับกางเกงสแล็คสีดำก้าวเดินออกมาจากห้องแต่งตัวในเวลาต่อมา ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะเดินลงมาจากชั้นสองอย่างเชื่องช้าแต่มั่นคง จนกระทั่งราฟาเอลมาถึงห้องอาหารของคฤหาสน์

มาเฟียหนุ่มเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตรงหัวโต๊ะ อองโซเดินมาเสิร์ฟอาหารเช้ากับกาแฟดำให้กับเจ้านายทันที ดวงตาคมกริบของราฟาเอลมองไปยังเก้าอี้ตรงที่สปายสาวชอบนั่งตรงนั้น แต่ทว่าในตอนนี้มันกลับว่างเปล่ามาเป็นเวลาเกือบเดือนแล้ว

“วันนี้ต้องบินไปอิตาลีครับนาย” ลูกาที่ยืนอยู่ด้านหลังของราฟาเอลเอ่ยขึ้นมา

“อือ” ราฟาเอลยกกาแฟดำขึ้นมาจิบพลางขานรับในลำคอ

ภายใต้ใบหน้าที่นิ่งเรียบราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นของมาเฟียหนุ่ม แต่ทว่าคนในคฤหาสน์ก็รู้ดีว่าเจ้านายของพวกเขาไม่ได้มีแววตาที่ดูขี้เล่นและผ่อนคลายเหมือนกับช่วงที่สปายสาวอยู่เลยสักนิด นัยน์ตาคมกริบดูว่างเปล่าและไม่มีชีวิตชีวาโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว

ราฟาเอลใช้เวลากินอาหารเช้าไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นชายหนุ่มก็ออกมาจากคฤหาสน์และตรงไปยังสนามบินทันที

มาเฟียหนุ่มย่างกรายขึ้นมาบนเครื่องบินส่วนตัวลำใหญ่ด้วยใบหน้าและสายตาที่เย็นชา เขาพยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติเหมือนก่อนหน้าที่เขาจะพบเจอกับสปายสาว แต่ทันทีที่ชายหนุ่มขึ้นมาบนเครื่องบิน ภาพจำที่เขาเคยนอนกอดกับหญิงสาวบนที่นั่งตรงนั้นก็ปรากฏขึ้นมาในหัวของเขาอีกครั้ง…ภาพในวันนั้นที่เขากับเธอดูเหมือนจะค่อยๆ ทลายกำแพงของตัวเองลง

ราฟาเอลยืนนิ่งพร้อมกับตกอยู่ในภวังค์สักพักหนึ่ง ลูกาที่เดินตามหลังเจ้านายมาติดๆ เห็นอาการที่แปลกไปของราฟาเอล

“มีอะไรหรือเปล่าครับ” มือขวาของราฟาเอลเอ่ยถามขึ้นมาจึงทำให้ชายหนุ่มหลุดออกมาจากภวังค์ทันที

“เปล่า” ราฟาเอลตอบกลับสั้นๆ ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งลงบนที่นั่งนุ่มๆ ของเครื่องบินลำนี้พร้อมกับหันหน้าออกไปมองด้านนอกของเครื่องบินผ่านกระจกเล็ก

เครื่องบินลำใหญ่ค่อยๆ ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างช้าๆ ชายหนุ่มปิดเปลือกตาลงเพราะต้องการพักผ่อนสายตาสักเล็กน้อย ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ตัวเองดีว่าทุกครั้งที่เขาหลับตาลงเขาเห็นแต่ภาพของหญิงสาวตลอด แต่เขาก็ต้องพยายามฝืนนอนให้ได้

เวลาผ่านพ้นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาเฟียหนุ่มมาถึงประเทศอิตาลี เมื่อลงมาจากเครื่องบินเรียบร้อยแล้ว ลูกาก็ขับรถพาราฟาเอลไปที่คฤหาสน์ของคามิลโลทันที

“มาแล้วเหรอ” เสียงทุ้มทรงพลังของคามิลโลเอ่ยทักทายราฟาเอลทันที เมื่อราฟาเอลก้าวเข้ามาในคฤหาสน์ของคามิลโล

“อือ” ราฟาเอลพยักหน้าให้เพื่อนเบาๆ แต่ด้วยสีหน้าและแววตาของเขาที่ดูเหมือนมีเรื่องอะไรในใจอยู่ คามิลโลจึงเอ่ยถามขึ้นมา

“เป็นอะไรหรือเปล่า”

“เปล่า” ชายหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าครามตอบกลับสั้นๆ

“อือ ไปห้องประชุมกันเถอะ พวกมันรออยู่” คามิลเอ่ยก่อนที่เขาจะใช้มือล้วงกระเป๋าและหันหลังเดินเข้าไปภายในคฤหาสน์ ราฟาเอลจึงก้าวเดินตามเจ้าของบ้านไปอย่างช้าๆ

คามิลโลและราฟาเอลเดินเข้ามาในห้องประชุมที่มีลูเซียโน่กับวินเซนต์นั่งรอพวกเขาอยู่ ทั้งสองคนหันหน้ามามองชายหนุ่มที่กำลังเดินมานั่งลงทั้งสองคนด้วยใบหน้าที่นิ่งเรียบกันทุกคน และเมื่อพวกเขานั่งลงเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็เริ่มพูดคุยกันเรื่องงานของพวกเขาทันที

“เดือนหน้ามีงานประมูลรถใต้ดินที่ไทย ใครจะไป” วินเซนต์ใช้มือแกร่งควงปากกาเล่นพลางเอ่ยถามขึ้นมาในขณะที่พวกเขากำลังประชุมกันอยู่

“ลูเซียน” คามิลโลหันไปเอ่ยถามลูเซียโน่ที่นั่งอยู่ข้างราฟาเอล

“เดือนหน้ากูไม่ว่าง” ลูเซียโน่ตอบกลับ

“เดี๋ยวกูไปเอง” เมื่อเพื่อนไม่ว่าง ราฟาเอลจึงเสนอตัวที่จะไปเองเพราะเดือนหน้าเขาไม่ได้บินไปที่ไหน

“เดี๋ยวกูไปคุยกับกลุ่มมาเฟียของไทยให้ก่อน ถ้าเข้าไทยไม่บอกพวกมันก่อน เดี๋ยวแม่งมีปัญหาตามมาอีก” คามิลโลดูเป็นคนที่ใจเย็นและมีเหตุผลมากกว่าทุกคนในกลุ่ม เขาเอ่ยออกมา เนื่องจากการเข้าไปที่ประเทศไทยหรือประเทศญี่ปุ่น ต้องมีการตกลงและพูดคุยกับมาเฟียทางฝั่งนั้นเพราะถ้าพวกเขาเข้าไปโดยที่ไม่ได้บอกกล่าวให้มาเฟียเจ้าถิ่นได้รับรู้ก็อาจจะทำให้เกินปัญหาตามมาได้ และแน่นอนว่าถ้ามาเฟียของไทยกับญี่ปุ่นเข้ามาที่ประเทศของพวกเขา ฝั่งนั้นก็ต้องแจ้งพวกเขาก่อนเช่นกัน

“งั้นก็ตามนั้น” วินเซนต์สรุป

หลังจากนั้นพวกเขาทั้งสี่คนก็คุยกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งพวกเขาประชุมกันจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มรูปงานทั้งสี่คนก็เดินออกมาจากห้องประชุมอย่างช้าๆ ลูเซียโน่กับราฟาเอลแยกตัวมายังรถคันหรูของพวกเขาที่จอดอยู่ข้างกัน

“มึงปล่อยสปายสาวสวยของมึงไปง่ายๆ แบบนั้นโดยที่ไม่สืบหาเลยเหรอวะว่าใครจ้างเธอมา” เสียงของลูเซียโน่ดังขึ้นมา ทำให้ราฟาเอลชะงักไปชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะหันมาตอบกลับเพื่อนด้วยใบหน้านิ่งเรียบ

“มันเป็นข้อตกลงของผู้ใหญ่..แล้วมึงเอาน้องเธอไปปล่อยที่ไหน” ราฟาเอลตอบกลับพลางเอ่ยถามลูเซียนต่อ

“กูก็ไม่รู้ มึงบอกให้กูปล่อย กูก็แค่เอาตัวเธอไปทิ้งไว้ในเมืองแค่นั้น” ลูเซียโน่ตอบกลับอย่างไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก เขาไม่ได้สนใจว่าเธอจะไปไหนหรือทำอะไรต่อทั้งนั้น

“หลังจากนั้นล่ะ”

“กูก็ไม่รู้แล้ว ไม่ได้สนใจ”

“อือ” ราฟาเอลขานรับในลำคอ ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงต้องมาถามเรื่องแบบนี้กับลูเซียโน่ด้วย แต่เขารู้แค่ว่าสำหรับสปายสาวคนนั้นแล้ว เธอเป็นห่วงน้องสาวของตัวเองมากกว่าทุกสิ่ง

“พักผ่อนบ้างนะ หน้าตามึงดูไม่ค่อยดีเลยนะ” ลูเซียโน่มองจ้องเข้าไปในดวงตาคมกริบของเพื่อนที่ดูเศร้าหมองและแววตาที่ว่างเปล่าอย่างเห็นได้ชัดด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

“อือ” ราฟาเอลพยักหน้าให้เพื่อนเล็กน้อย

“ไว้เจอกัน” พูดจบ ลูเซียโน่ก็ก้าวเดินไปขึ้นรถของตัวเองทันที

มาเฟียหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความรู้สึกที่หน่วงๆ ในใจมาตลอดทั้งเดือน ก่อนที่เขาจะเดินตรงไปขึ้นรถของตัวเองเช่นกัน ลูกาตามเจ้านายขึ้นมาบนรถและประจำตำแหน่งคนขับรถเหมือนดั่งเช่นทุกครั้ง มือขวาคนสนิทของราฟาเอลมองเจ้านายผ่านกระจกมองหลังด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงอยู่ชั่วครู่ จากนั้นรถคันหรูก็ค่อยๆ ขับเคลื่อนออกมาจากคฤหาสน์ของคามิลโลด้วยความเร็วที่ไม่ได้มากนัก