บทที่ 46 รู้ทันคนเจ้าเล่ห์

ชายหญิงทั้งสองคนต่างก็นั่งเงียบไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา เอวาพยายามที่จะไม่ช้อนดวงตาขึ้นไปสบตากับชายหนุ่มเพราะราฟาเอลช่างเป็นคนที่มีเสน่ห์มากยิ่งนัก แล้วเธอก็กลัวว่าตัวเองจะตกหลุมพรางสายตาที่มีเสน่ห์คู่นั้น 

เอวาทำแผลให้ชายหนุ่มจนกระทั่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว มือบางเก็บอุปกรณ์ทำแผลเข้าไว้ในถุงเหมือนเดิม ก่อนที่หญิงสาวจะเก็บของทุกอย่างที่ซื้อมาและลุกขึ้นเดินไปในห้องครัว 

หลังจากที่เอวาหายเข้าไปในห้องครัวอยู่สักพักหนึ่ง หญิงสาวก็เดินออกมาด้วยใบหน้าที่นิ่งเรียบ จากนั้นเธอก้าวเดินต่อไปและตั้งท่าจะเดินออกไปจากบ้าน 

“เธอจะไปไหน” เสียงทุ้มทรงพลังเอ่ยถามหญิงสาวขึ้นมาด้วยความอยากรู้ 

“ไม่ต้องตาม ฉันจะไปนั่งเงียบๆ คนเดียว” เอวาหันกลับมาตอบกลับชายหนุ่ม ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากบ้านอย่างช้าๆ 

ราฟาเอลไม่อยากตามติดหญิงสาวจนเธอรำคาญเขามากเกินไป เขาควรจะปล่อยให้เธอได้มีเวลาคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ บ้าง ดวงตาคมกริบมองตามแผ่นหลังแบบบางจนกระทั่งหญิงสาวเดินออกจากประตูบ้านไป ชายหนุ่มเคลื่อนมือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูของตัวเองขึ้นมากดโทรออกหาลูกาทันที

“ลูกา มึงหาพ่อครัวไทยเก่งๆ มาที่นี่ให้กูหน่อย เดี๋ยวนี้เลย” ชายหนุ่มยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูเอาไว้พลางบอกกล่าวกับปลายสาย ครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ราฟาเอลต้องขอความช่วยเหลือคนสนิทเหมือนเช่นเคย

เวลาผ่านพ้นไปเกือบหนึ่งชั่วโมง เอวานั่งครุ่นคิดและรับลมจากธรรมชาติอยู่ตรงศาลาริมแม่น้ำคนเดียว ดวงตากลมโตมองสายน้ำที่เคลื่อนไหวเป็นคลื่นด้วยความคิดที่ยุ่งเหยิงไปหมด จนกระทั่งหญิงสาวเริ่มรู้สึกหิวขึ้นมา เธอจึงลุกขึ้นและเดินตรงกลับมายังตัวบ้านอย่างช้าๆ

“หิวไหม” 

เสียงทุ้มทรงพลังเอ่ยถามหญิงสาวขึ้นมาทันที เมื่อเอวาเดินก้าวผ่านพ้นประตูมา ชายหนุ่มกำลังจัดโต๊ะอาหารให้หญิงสาวอยู่ตรงโต๊ะทานอาหารสำหรับสองที่นั่งภายในห้องโถงของบ้าน

เอวามองชายหนุ่มด้วยสายตาที่นิ่งเรียบ กลิ่นอาหารตลบอบอวลไปทั้งบ้านยิ่งเพิ่มความอยากอาหารให้หญิงสาวรู้สึกหิวมากยิ่งขึ้น

“มากินข้าวกัน” ชายหนุ่มบอกกล่าวเธออีกครึ่งหนึ่ง 

อดีตสปายสาวค่อยๆ เดินไปที่โต๊ะอาหารอย่างเชื่องช้า ก่อนที่เธอจะมาหยุดอยู่ตรงโต๊ะกินข้าวขนาดเล็กที่มีอาหารวางไทยวางอยู่บนโต๊ะประมาณสี่อย่าง มีทั้งต้มยำกุ้ง แกงมัสมั่นไก่ ผัดผักใส่กุ้งและแกงเขียวหวาน อีกทั้งยังมีข้าวสวยอีกสองจานที่วางอยู่ด้วย

“ฉันซ่อมประตูให้แล้วนะ” ราฟาเอลเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงร่าเริง

เอวาปรายตามองชายหนุ่มเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะเดินไปตรงเก้าอี้และเตรียมตัวจะนั่งลงไป ทว่าจู่ๆ ราฟาเอลก็เดินไปใกล้หญิงสาวเพื่อที่จะเลื่อนเก้าอี้ออกมาให้เธอ 

“อย่ามาเข้าใกล้ฉันมาก” แต่เสียงหวานเอ่ยห้ามเอาไว้ก่อน 

“ทำไม” ชายหนุ่มชะงักพร้อมกับเอ่ยถามหญิงสาว

“ฉันเหม็นน้ำหอม” เอวาตอบกลับพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ออกมาจากโต๊ะและนั่งลงอย่างช้าๆ

ราฟาเอลก้มลงมามองเสื้อเชิ้ตของตัวเองเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะก้มลงมาดมกลิ่นเสื้อของตัวเอง ชายหนุ่มได้กลิ่นหอมของน้ำหอมราคาแพงของตัวเองที่เขาใช้อยู่เป็นประจำ แต่ทว่าหญิงสาวกลับบอกว่ามันเหม็น 

ชายหนุ่มไม่รอช้า เมื่อหญิงสาวบอกว่าเหม็น เขาจึงเลื่อนมือมาปลดกระดุมเสื้อของตัวเองและถอดมันออกจากไหล่แกร่งอย่างรวดเร็ว

“จะถอดทำไม” เอวามองชายหนุ่มที่ท่อนบนเปลือยเปล่าอวดรอยสักรูปงูใหญ่ตรงอกเรียบร้อยแล้ว

“ก็เธอเหม็นน้ำหอม” ชายหนุ่มตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา ก่อนที่เขาจะทิ้งเสื้อตัวนั้นลงไปในถังขยะที่อยู่ใกล้ๆ เขาทันที

“แก้ปัญหาได้ตรงจุดมากๆ” เอวากระแทกเสียงประชดประชันใส่ชายหนุ่ม แต่ทว่าราฟาเอลก็ไม่ได้สนใจในสิ่งที่เธอพูดเลยสักนิด ชายหนุ่มยังคงทำตัวหน้ามึนเดินอวดหุ่นกำยำขาวเนียนไปนั่งลงตรงข้ามกับหญิงสาวช้าๆ

“ให้ใครมาทำอาหารให้” เอวาเอ่ยถามขึ้นมา

“ฉันทำเอง” ชายหนุ่มตอบกลับ

“นี่คุณ..คุณคิดว่าฉันจะเชื่อหรือไง คุณไม่เคยทำอาหาร” หญิงสาวพูดอย่างรู้ทันชายหนุ่ม และนั้นก็ทำให้เขาถึงกลับไปไม่เป็นเลย

“แล้วประตูที่ซ่อมแล้วนั่นอีก คุณไปเดินตามฉันเหมือนโรคจิตแบบนั้นแล้วคุณจะเอาเวลาไหนมาซ่อม” เอวาเอ่ยต่อ เธอรู้ทันเขาทุกอย่างนั่นแหละ เพราะเธอเคยรู้จักเขาและอยู่กับเขามาก่อน ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าราฟาเอลทำอะไรได้หรือไม่ได้บ้าง

“ช่างมันเถอะเรื่องพวกนั้น..กินข้าวกันเถอะนะ เจ้าตัวเล็กหิวแล้ว” ชายหนุ่มเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องเพราะเขาไม่รู้จะตอบกลับเธออย่างไร ถึงแม้ว่าที่เธอพูดมามันจะถูกทั้งหมดก็เถอะ

“คุณรู้ได้ไงว่าฉันท้อง” หญิงสาวเอ่ยถามต่อ ทำให้ราฟาเอลชะงักไปเล็กน้อย

“ให้คนสืบเรื่องของฉันใช่ไหม” 

“ใช่ ฉันตามหาเธอแทบพลิกแผ่นดินเลยนะอันนา” ชายหนุ่มตอบกลับพลางจ้องมองเข้าไปในดวงตากลมโตเพื่อยืนยันสิ่งที่เขาพูดทางสายตาอีกด้วย และแน่นอนว่าคำตอบกับสายตาของชายหนุ่มก็ทำให้เธอนิ่งเงียบไปเช่นกัน 

“อันนา..ฉันขอโทษนะที่เคยทำตัวไม่ดีใส่เธอ พอฉันไม่มีเธออยู่ด้วยแล้ว ชีวิตฉันมันก็เหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง” เสียงทุ้มทรงพลังนุ่มลึกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เอวาลอบกลืนน้ำลายเล็กน้อยกับท่าทีของชายหนุ่มในตอนนี้ ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อเม้มเข้าหากันแน่น เธอไม่อยากจะยอมรับเลยแต่ทว่าในสีหน้าของราฟาเอลในตอนนี้มันช่างมีอิทธิพลกับใจของเธอมากเหลือเกิน

ราฟาเอลลุกขึ้นจากเก้าอี้โดยที่นัยน์ตาสีฟ้าครามยังคงสบตากับดวงตากลมโตอย่างลึกซึ้งอยู่ ชายหนุ่มเดินไปหาหญิงสาวพร้อมกับเอื้อมมือไปเลื่อนเก้าอี้ของเธอให้หันหน้ามาหาเธอ เสียงลากเก้าอี้ไม้ดังลั่นบ้านเนื่องจากพื้นบ้านเองก็เป็นพื้นไม้เช่นกัน

ราฟาเอลใช้สองมือจับเก้าอี้ของหญิงสาวเอาไว้พลางคุกเข่านั่งลงกับพื้นบ้าน สายตาทั้งสองคู่จับจ้องกันอย่างลึกซึ้ง ชายหนุ่มพยายามที่จะให้หญิงสาวเห็นถึงความตั้งใจของเขาในดวงตาคมกริบ

“ฉันขอโอกาสให้ฉันได้ทำเพื่อเธอกับลูกอีกครั้งได้ไหม..ฉันสัญญาว่าครั้งนี้ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอเชื่อมั่นในตัวของฉัน” ราฟาเอลเอื้อมมือมาลูบต้นขาคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ตอบกลับอะไรออกมา 

“ขอร้องนะอันนา” ชายหนุ่มจึงเว้าวอนอดีตสปายสาวต่อ 

เอวาครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่ง เธอรับรู้ได้ถึงความตั้งใจของชายหนุ่มจากแววตาของเขา แต่จะให้เธอให้อภัยเขาง่ายๆ โดยที่เธอไม่ทำอะไรเลยก็คงจะไม่ได้ ราฟาเอลเป็นคนที่อยากได้อะไรก็ต้องได้ จนชายหนุ่มได้อะไรมาง่ายๆ เสมอมา ครั้งนี้เธอต้องทำให้เธอรับรู้ว่ามันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

“ทำให้ฉันเห็นให้ได้ก่อนสิ” หญิงสาวบอกกล่าวกับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ได้! ฉันทำได้แน่นอน” เมื่อได้ยินดังนั้น ราฟาเอลก็ยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีอกดีใจ แค่หญิงสาวอภัยและยอมเปิดโอกาสให้เขาแค่นั้นก็พอแล้ว เขาเชื่อว่าตัวเองสามารถทำให้หญิงสาวเชื่อมั่นได้อย่างแน่นอน

ราฟาเอลตั้งท่าจะลุกขึ้นมากอดหญิงสาว ทว่ามือเล็กก็ยกขึ้นมาดันอกแกร่งเอาไว้เพื่อไม่ให้ชายหนุ่มกอดเธอได้

“อย่าเข้ามาใกล้” เสียงหวานเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับจมูกเล็กที่ย่นขึ้น ชายหนุ่มจึงรับรู้ได้ทันทีว่าหญิงสาวเหม็นกลิ่นน้ำหอมจากตัวของเขา

“แต่ฉันถอดเสื้อออกไปแล้วนะ” 

“น้ำหอมมันติดตัวคุณอยู่” 

“งั้นเดี๋ยวกินข้าวเสร็จ ฉันไปอาบน้ำนะ” ราฟาเอลบอกกล่าวหญิงสาว

“จะทำอะไรก็ทำ” มือบางดันชายหนุ่มออกไปให้ไกลเธอมากกว่าเดิม เพราะถ้าเขามาใกล้เธออีกนิดเธอคงจะไม่ได้กินข้าวและอ้วกแตกอย่างแน่นอน 

“กินข้าวกันเถอะ” มาเฟียหนุ่มดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันตาเห็น เขาเดินกลับไปทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ของตัวเองตรงข้ามกับหญิงสาว ก่อนที่ชายหนุ่มจะส่งยิ้มมาให้เธอแล้วเริ่มลงมือตักอาหารใส่จานข้าวสวยของเอวาทันที

หญิงสาวไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก เธอนั่งก้มหน้าก้มตากินข้าวไปอย่างช้าๆ โดยมีราฟาเอลคอยตักอาหารใส่จานให้เธออยู่ตลอด จนกระทั่งพวกเขาทั้งสองคนกินอิ่มเรียบร้อยแล้ว เอวาก็เก็บกวาดบนโต๊ะและเอาจานชามไปล้างในห้องครัวทันที 

ราฟาเอลไม่ค่อยได้กินอาหารไทยสักเท่าไหร่ นานๆ ทีเขาถึงจะได้มาประเทศไทย แต่ส่วนมากเขาก็จะกินอาหารง่ายๆ เพราะเขารู้สึกว่าอาหารเป็นอาหารที่ใช้เวลาทำนานมากกว่าอาหารที่ประเทศของเขา 

“ฉันจะไปนอน ถ้าคุณเบื่อก็กลับไปได้แล้ว” เอวาเดินออกมาจากห้องครัว หลังจากที่เธอล้างจานเสร็จเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวบอกกล่าวกับชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“ไม่เบื่อ ไม่กลับ” ชายหนุ่มตอบกลับอย่างหนักแน่น 

“ก็แล้วแต่คุณ” พูดจบ เอวาก้าวเดินตรงไปยังห้องนอนของตัวเองทันที หญิงสาวปรายตามองประตูที่ถูกซ่อมแซมเรียบร้อยแล้วแต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ก่อนที่ร่างอรชรจะหายเข้าไปในห้องนอนในเวลาต่อมา