บทที่ 2: รอยร้าวในความทรงจำ

แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าลอดผ่านรอยแยกของผ้าม่านเนื้อหนา เข้ามากระทบเปลือกตาที่ปิดสนิทของหญิงสาวที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียงกว้าง ความรู้สึกแรกที่มินตราสัมผัสได้ไม่ใช่ความสดชื่นของการตื่นนอน แต่เป็นความปวดร้าวที่แล่นพล่านไปทั่วสรรพางค์กาย ราวกับร่างกายของเธอเพิ่งผ่านสงครามอันหนักหน่วงมาหมาดๆ 

"อือ..."

เสียงครางแผ่วเบาเล็ดลอดออกจากริมฝีปากที่บวมเจ่อ มินตราพยายามขยับตัว แต่ก็พบว่ามีบางสิ่งพาดทับอยู่ช่วงเอว ความอึดอัดนั้นทำให้เธอต้องฝืนลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก

ภาพแรกที่ปรากฏแก่สายตาที่ยังพร่ามัวคือท่อนแขนกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ผิวสีแทนเข้มตัดกับความขาวสะอาดของผ้าปูที่นอน ไล่สายตาขึ้นไป เธอพบแผ่นอกกว้างที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจสม่ำเสมอ และเมื่อเงยหน้าขึ้นอีกนิด ลมหายใจของเธอก็สะดุดกึก

ใบหน้าคมเข้มของชายแปลกหน้าคนหนึ่งกำลังหลับสนิทอยู่ห่างจากเธอเพียงคืบ จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเข้มพาดเฉียง และริมฝีปากหยักลึกที่ดูดุดันแม้ในยามหลับใหล

สมองที่เคยว่างเปล่าของมินตราเริ่มประมวลผล ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนวานเริ่มไหลย้อนกลับมา. งานเลี้ยงหน้ากากที่บริษัทส่งเธอมา

"ไม่จริง..."

เสียงหวานกระซิบกับตัวเองด้วยความตื่นตระหนก เธอขยับตัวถอยหนีโดยสัญชาตญาณ แต่ความเจ็บปวดที่กึ่งกลางกายกลับย้ำเตือนความจริงอันโหดร้าย มินตราก้มลงมองสภาพตัวเองใต้ผ้าห่ม ร่างกายเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยรอยจูบ ตอกย้ำถึงความเร่าร้อนที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

และสิ่งที่ทำให้หัวใจของเธอร่วงหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม คือคราบเลือดสีแดงสดที่เปรอะเปื้อนเป็นวงกว้างบนผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาด ตัดกับสีขาวราวกับดอกกุหลาบอาบยาพิษที่บานสะพรั่งประจานความผิดพลาด

พรหมจรรย์... สิ่งที่รักษามาทั้งชีวิต…

น้ำตาเม็ดโตเอ่อล้นออกมาคลอหน่วยตา ความกลัวและความอับอายตีตื้นขึ้นมาจุกอยู่ที่คอหอย เธอเสียมันไปให้กับใครก็ไม่รู้ ผู้ชายที่เธอไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ

มินตรากัดริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น เธอต้องไปจากที่นี่ ต้องไปเดี๋ยวนี้ก่อนที่ผู้ชายคนนี้จะตื่นขึ้นมา

หญิงสาวค่อยๆ ขยับตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งอย่างระมัดระวังที่สุด ทุกการเคลื่อนไหวสร้างความเจ็บปวดจนเธอต้องนิ่วหน้า เมื่อเท้าแตะลงบนพื้น ขาเรียวสั่นเทาจนแทบพยุงตัวไม่ไหว

สายตากวาดมองไปรอบห้องเพื่อหาเสื้อผ้าของตัวเอง แต่สิ่งที่พบคือซากชุดราตรีสีน้ำเงินราคาแพงที่ฉีกขาดวิ่นจนไม่สามารถนำมาสวมใส่ได้อีก มันถูกโยนทิ้งไว้ที่มุมห้องราวกับขยะไร้ค่า

"ทำยังไงดี..."

มินตรากวาดตามองไปรอบๆ อีกครั้ง สายตาไปสะดุดเข้ากับเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งที่พาดอยู่บนพนักเก้าอี้ใกล้หัวเตียง ดูเหมือนจะเป็นของเจ้าของห้อง เธอไม่มีทางเลือกอื่น มือบางคว้ามันมาสวมทับร่างเปลือยเปล่าอย่างลวกๆ ชายเสื้อยาวคลุมลงมาถึงต้นขา แม้มันจะตัวใหญ่เกินไป แต่ก็ดีกว่าเดินออกไปตัวเปล่า

กลิ่นน้ำหอมผู้ชายผสมกลิ่นกายเฉพาะตัวที่ติดอยู่บนเสื้อทำให้แก้มของเธอร้อนผ่าว มันคือกลิ่นเดียวกับที่เธอดมดอมตลอดทั้งคืนที่ผ่านมา มินตราส่ายหน้าไล่ความคิดฟุ้งซ่าน รีบเก็บกระเป๋าถือใบเล็กที่ตกอยู่บนพื้น มือไม้สั่นเทาด้วยความรีบร้อน

ในจังหวะที่เธอกำลังก้มลงสวมรองเท้าส้นสูงที่เหลือเพียงข้างเดียว ข้อมือบางไปกระแทกกับขอบตู้ข้างเตียง ทำให้สร้อยข้อมือเงินเส้นเล็กที่ห้อยจี้รูปดาวราคาถูกร่วงลงบนพื้นพรมหนา

ด้วยความเร่งรีบและสติที่แตกกระเจิง มินตราไม่รู้ตัว เธอสนใจเพียงแค่ประตูห้องบานนั้น... ประตูที่จะพาเธอออกไปจากที่นี่

มือบางค่อยๆ บิดลูกบิดประตู เสียงคลิกเบาๆ ดังขึ้น หัวใจของเธอเต้นรัวราวกองเพล มินตราหันกลับไปมองร่างสูงบนเตียงเป็นครั้งสุดท้าย

‘ลาก่อน... ขออย่าให้เราได้เจอกันอีกเลย’

หญิงสาวกลั้นใจเปิดประตู แทรกตัวออกไป แล้วปิดมันลงอย่างแผ่วเบา ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าและร่องรอยแห่งราตรีที่ไม่มีวันลืมเลือน

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง ออสตินขยับตัวตื่นเพราะความรู้สึกโหวงเหวงที่ข้างกาย สัญชาตญาณแรกของเขาคือการวาดแขนออกไปเพื่อกอดรัดร่างนุ่มนิ่มที่เขาตักตวงความสุขมาทั้งคืน แต่สิ่งที่มือหนาสัมผัสได้มีเพียงความเย็นชืดของผ้าปูที่นอน

คิ้วเข้มขมวดมุ่น ชายหนุ่มลืมตาขึ้นทันทีด้วยความหงุดหงิด อาการปวดหัวตุบๆ จากฤทธิ์ยาและแอลกอฮอล์เล่นงานเขาอย่างหนัก แต่ความทรงจำเมื่อคืนกลับชัดเจนยิ่งกว่าครั้งไหนๆ

"ไปไหนแล้ว?"

เขายันกายลุกขึ้นนั่ง สายตาคมกริบกวาดมองไปทั่วห้อง หวังจะเห็นร่างเล็กๆ นั้นนั่งรอรับเงินค่าตัวอยู่มุมใดมุมหนึ่ง แต่ห้องทั้งห้องว่างเปล่า เงียบสนิทจนน่าใจหาย

สายตาของเขาเลื่อนกลับมาที่เตียงนอน และหยุดชะงักอยู่ที่รอยด่างสีแดงสดบนพื้นสีขาว

เลือด...

หัวใจของออสตินกระตุกวูบ ความเข้าใจผิดทั้งหมดพังทลายลงในวินาทีนั้น ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่อย่างที่เขาคิด

"บ้าเอ๊ย!"

ออสตินสบถลั่น มือหนากำหมัดแน่น ความรู้สึกผิดแล่นริ้วขึ้นมาจับใจ ผสมปนเปกับความโกรธที่เธอกล้าหนีเขาไปโดยไม่บอกกล่าว เขาทำลายความบริสุทธิ์ของเธอ แล้วเธอก็หนีไปเงียบๆ ทิ้งเขาไว้กับความรู้สึกค้างคาแบบนี้เนี่ยนะ

สายตาของเขาเหลือบไปเห็นวัตถุแวววาวบางอย่างบนพรมข้างเตียง ชายหนุ่มก้มลงหยิบมันขึ้นมา มันคือสร้อยข้อมือเงินเส้นเล็กๆ ดูเก่าและราคาถูก 

ออสตินกำสร้อยเส้นนั้นไว้แน่น ดวงตาวาวโรจน์เปลี่ยนจากความรู้สึกผิดเป็นความต้องการเอาชนะ

"คิดจะฟันผมแล้วทิ้งงั้นเหรอ... ไม่มีทาง!"

เขาปาแก้วน้ำบนหัวเตียงใส่ผนังห้องจนแตกกระจายเสียงดังสนั่น ระบายอารมณ์กรุ่นโกรธที่สุมอยู่ในอก

ไม่กี่นาทีต่อมา ประตูห้องพักหรูถูกเคาะรัวๆ ก่อนที่เบลก เลขาคนสนิทจะเปิดเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก เมื่อเห็นสภาพห้องที่เละเทะและเจ้านายที่นั่งหน้าหงิกอยู่บนเตียง เขาก็รู้ทันทีว่าเจ้านายกำลังไม่สบอารมณ์

"บอสครับ เกิดอะไรขึ้น..."

"ไปเช็กกล้องวงจรปิดเดี๋ยวนี้!" ออสตินตวาดเสียงกร้าว แทรกขึ้นมาก่อนที่เลขาจะพูดจบ เขาลุกขึ้นยืนโดยไม่สนใจว่าตัวเองเปลือยอยู่ อวดรอยเล็บข่วนจางๆ ที่แผ่นหลังและไหล่กว้าง "ฉันต้องการรู้ว่าผู้หญิงที่ออกจากห้องนี้เมื่อเช้าคือใคร ไปเอาประวัติมาให้หมด! พลิกแผ่นดินหาก็ต้องหาให้เจอ!"

เบลกรับคำสั่งเสียงสั่น รีบกดโทรศัพท์สั่งการทีมรักษาความปลอดภัยทันที 

ออสตินเดินวนไปมาเหมือนเสือติดจั่น ในมือกำสร้อยข้อมือเส้นเล็กไว้แน่น เขาจะตามหาเธอ จะรับผิดชอบ หรือจะลงโทษเธอที่บังอาจทำให้เขากลายเป็นไอ้โง่ ก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ แต่ที่แน่ๆ เขาปล่อยเธอไปไม่ได้

"บอสครับ..." เสียงของเบลกดังขึ้นอีกครั้งหลังจากวางสาย สีหน้าของเลขาหนุ่มซีดเผือดกว่าเดิม

"ได้เรื่องว่ายังไง!"

"คือว่า... ระบบกล้องวงจรปิดของชั้นนี้บันทึกภาพไม่ได้ครับ เพราะไฟช็อตจนระบบพัง"

"ว่าไงนะ!" ออสตินหันขวบ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความเหลือเชื่อ

"โรงแรมแจ้งว่ามันพังมาสองวันแล้วครับ ช่างจะมาซ่อมวันนี้"

"โธ่เว้ย!"

ออสตินสบถลั่นห้อง หญิงที่คิดใช้เขาเป็นเครื่องมือระบาย 

หายไปโดยที่เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอคือใคร 

ภายในหอพักเก่าๆ มินตราทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นห้องน้ำอย่างหมดเรี่ยวแรง 

ในมือของเธอถือแผงยาคุมกำเนิดฉุกเฉินที่เพิ่งแวะซื้อมาจากร้านขายยาหน้าปากซอย สายตาของเภสัชกรที่มองสภาพเธออย่างเหยียดๆ ยังคงติดอยู่ในความรู้สึก แต่เธอไม่มีเวลามาสนใจศักดิ์ศรี เธอต้องป้องกันไม่ให้ความผิดพลาดเมื่อคืนกลายเป็นภาระผูกพันตลอดชีวิต

มินตราแกะเม็ดยาออกมา มือสั่นเทาจนเกือบทำมันร่วง เธอจับมันยัดใส่ปากแล้วกลืนลงคออย่างยากลำบากโดยไม่ใช้น้ำ รสขมฝาดเฝื่อนติดอยู่ที่ปลายลิ้น แต่ความขมขื่นในใจกลับมากกว่าเป็นล้านเท่า

อุก...

ทันทีที่ยาถูกกลืนลงท้อง ความเครียดสะสมบวกกับอาการแฮงค์จากฤทธิ์ยาเมื่อคืน ทำให้กระเพาะอาหารของเธอบีบตัวอย่างรุนแรง ความคลื่นเหียนพุ่งตีตื้นขึ้นมาจนกลั้นไม่อยู่

"อ๊อก…"

มินตราโก่งคออาเจียนลงในโถส้วม สิ่งที่ออกมามีเพียงน้ำย่อยสีใสและเม็ดยาที่ยังไม่ทันละลาย ร่างกายขับทุกอย่างออกมาจนหมดไส้หมดพุง หญิงสาวหอบหายใจหนักหน่วง น้ำหูน้ำตาไหลพราก พยายามจะหยิบยาเม็ดที่เหลือมากินซ้ำ แต่ความวิงเวียนทำให้เธอทรุดตัวลงนอนกับพื้นกระเบื้องเย็นเฉียบ

"ทำไม... ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้"

เสียงสะอื้นไห้ดังระงมแข่งกับเสียงสายน้ำจากฝักบัวที่เธอเอื้อมมือไปเปิด น้ำเย็นจัดสาดซัดลงมากระทบร่างกาย หวังจะช่วยชำระล้างรอยสัมผัสของชายคนนั้นออกไป มินตราขัดถูผิวเนื้อตัวเองจนแดงเถือก ราวกับรังเกียจสัมผัสที่ตราตรึงอยู่ทุกตารางนิ้ว

แต่ไม่ว่าจะขัดแรงแค่ไหน สัมผัสอุ่นร้อนและเสียงกระซิบแหบพร่านั้นกลับฝังแน่นลึกลงไปในความรู้สึก

เธอนอนขดตัวอยู่ใต้สายน้ำ ปล่อยให้ความเจ็บปวดไหลไปกับน้ำตา 

มินตราหลับตาลง สัญญากับตัวเองในใจว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะร้องไห้ให้กับเรื่องนี้ เธอจะลืมเรื่องคืนนี้ให้หมด