บทที่ 7 สะดุดเพื่อโต้กลับ

บทที่ 7 สะดุดเพื่อโต้กลับ

น้ำตาของไท่หวงไท่โฮว่อาจทำให้ผู้คนใจอ่อน แต่น้ำตาที่ตกลงบนเลือดของอดีตสตรีในวัง ย่อมไม่ชะล้างบาปได้

พระตำหนักเย็นซึ่งเจิ้งซูเฟยพำนัก ถูกลือว่าเริ่มมีการเคลื่อนไหวผิดปกติ การลอบพบขุนนาง การส่งคนไปยังจวนตระกูลเก่า

ความเคลื่อนไหวของฝ่ายซูเฟยสะกิดเสี้ยนออกมา เจิ้งซูเฟยรู้ดีว่า…เรื่องนี้ต้องมีคนปล่อยข่าว จึงแสร้งส่งของขวัญเล็ก ๆ ไปยังขุนนางที่เคยเป็นคนของนางในอดีต

ของขวัญนั้นไม่มีสิ่งผิดกฎหมาย แต่มีข้อความแฝงเป็นนัยว่า

อดีตมิใช่สิ่งควรลืม

ข่าวถูกส่งให้หลุดไปถึงหูของขันทีไท่หวงไท่โฮว่โดยจงใจ

ไม่ถึงสามวัน

ไท่หวงไท่โฮว่ส่งคนเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ขอให้ทรง ระวังว่ามารดาของพระองอาจกำลังพยายามเปลี่ยนราชสำนักให้เป็นของตนเอง และในที่สุด…ก็มีขุนนางผู้หนึ่งยื่นฎีกาเข้าเฝ้าฮ่องเต้

“หม่อมฉันทราบข่าวลือว่า เจิ้งซูเฟยอาจวางแผนดึงอำนาจจากฝ่ายใน และนำอดีตตระกูลตนกลับสู่ราชสำนัก”

“ขอฝ่าบาทโปรดทรงสอบสวน หากไม่เป็นความจริง…ย่อมไม่มีสิ่งใดเสียหาย”

ฮ่องเต้หลุบตา ไม่กล่าวสิ่งใด แต่คนใกล้ชิดรู้ว่า สีพระพักตร์ของพระองค์นั้นไม่เคยเป็นเช่นนั้นมาก่อนตั้งแต่นั่งบนบัลลังก์ต่อจากบิดา

ขณะที่ไท่หวงไท่โฮว่คิดว่าฮ่องเต้จะเริ่มจำกัดซูเฟยกลับเกิด พระราชโองการฉับพลัน ขึ้น

“เพื่อระลึกถึงคุณแห่งพระมารดาแท้ เจิ้งซูเฟยจะได้รับพระนามเป็น ‘ไท่เฟย’ และตำหนักใหม่จะถูกบูรณะขึ้นตามเกียรติของผู้เคยอุ้มชูองค์จักรพรรดิ”

เสียงฮือฮาดังขึ้นกลางท้องพระโรง

ไท่หวงไท่โฮว่นิ่งไป แววตาเปลี่ยนจากเศร้าเป็นแข็ง

ยามค่ำคืน พระตำหนักไท่ฮวายังสว่างไสวไท่หวงไท่โฮว่เอนกายลงบนเบาะนุ่ม แต่ดวงตาไร้ซึ่งความง่วง

ขันทีเก่าที่เคยโดนย้ายออกวังกลับมาปรากฏตัวอีกครั้ง…ในคราบของพ่อค้าหัวเมือง

เขามิใช่เพียงพ่อค้า แต่เป็นสายลับที่ไท่หวงไท่โฮว่เก็บไว้ และเริ่มส่งข่าวไปยังขุนนางชายแดน ที่ยังภักดีต่อบ้านเดิมของไท่หวงไท่โฮว่

“เจ้ากล่าวว่า…ครั้งนั้นก่อนถูกส่งออกไปเจิ้งซูเฟยเคยเขียนจดหมายลับให้ขุนนางคนหนึ่ง”

“พ่ะย่ะค่ะ เป็นขุนนางจากสำนักกลาโหม มีชื่อเสียงเรื่องกล้าหาญ แต่สุดท้ายถูกใส่ร้ายแล้วหายสาบสูญ”

ไท่หวงไท่โฮว่ยิ้ม “งั้นก็ถึงเวลาขุดกระดูกเขากลับมาจากดินเสียที”

ไท่หวงไท่โฮว่กล่าวเพียงคำเดียว

“ในเมื่อเขาเริ่มปูนบันไดให้เจิ้งซูเฟยปีนขึ้น…เราก็แค่ทำให้บันไดนั้นพังลงใต้เท้านาง”

เจิ้งซูเฟยนั่งทอดสายตาไปยังพระตำหนักสูงที่ซึ่งอดีตของนางถูกพรากไป

นางกำนัลคนสนิทที่ติดตามมาของนางกล่าวเบา ๆ

“นายหญิงจะรับศักดิ์ไท่เฟยจริงหรือ”

ซูเฟยนิ่ง แล้วเอ่ยเพียงคำเดียว

“บางสิ่ง หากไม่ยอมรับ…ย่อมไม่มีสิทธิ์ทวงคืน แต่เมื่อยอมรับแล้ว…ก็จงอย่าให้ใครพรากไปอีก”

สงครามระหว่างสตรี…ไม่ต้องใช้ดาบ

เพียงคำพูด คำลือ น้ำตา และความทรงจำ…ก็เปลี่ยนกระดานได้ทั้งกระดาน

และเมื่อไท่เฟยปรากฏ…ไท่หวงไท่โฮว่จะยังยิ้มได้อีกนานสักเท่าไร หญิงใดจะบริสุทธิ์จริง หากอยู่ในวังหลวงมาเกินสิบปี

และหากสตรีนั้น…เคยถูกลืมเลือนจากประวัติศาสตร์ นางย่อมมีบางสิ่งที่อยากลืมมากกว่าผู้ใด

ในขณะเจิ้งซูเฟยได้รับพระนาม ไท่เฟย ขุนนางคนหนึ่งยื่นฎีกาอย่างไม่เปิดเผย

“มีเรื่องเล่าจากอดีต…ว่าครั้งยังเป็นเพียงสนมตัวเล็ก ๆ ในวัง เจิ้งซูเฟยเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับขุนนางที่ไม่ควรเกี่ยวข้องกัน ในปีที่ขุนนางผู้นั้นหายตัวอย่างไร้ร่องรอย ใครบางคนก็เริ่มมีอำนาจ…”

ข่าวลือเริ่มแพร่ในหมู่ขันที ว่าซูเฟยอาจเคยเป็นมากกว่า ‘มเหสี’…อาจเคยสวมหมวกเขียวให้อดีตฮ่องเต้

คนสนิทเอ่ยด้วยความลังเล

“นายหญิง…มีคนลือว่าเมื่อสิบกว่าปีก่อน ท่านเคยเขียนจดหมายลับให้อัครเสนาบดีเก่าผู้นั้น”

เจิ้งซูเฟยวางถ้วยชา แล้วกล่าวเสียงเรียบ “ความลับบางอย่าง…ไม่ใช่เพราะผิด แต่เพราะสมัยนั้น ใครไม่ซ่อน…ย่อมไม่รอด”

ความลังเลเริ่มก่อตัว แม้ทรงปกป้องพระมารดาทุกทาง แต่ฮ่องเต้ไม่อาจละเลยคำครหาที่เริ่มกระซิบอยู่ทั่ววัง

อัครมหาเสนาบดีถามตรงกลางราชสภา

“ฝ่าบาททรงแน่พระทัยหรือไม่ ว่าไท่เฟยมิได้มีความเกี่ยวข้องกับการล่มของขุนนางกลาโหมเมื่อปีกลาย”

“หากมีจดหมายลับจริง…แสดงว่านางมีอิทธิพลเบื้องหลังมากกว่าที่พวกเราคิด”