ตอนที่ 11 ดาบทะลุอก

เสี่ยวเหอที่อยู่ในความมืดเห็นท่าทางชิงถิงเหมือนได้รับบาดเจ็บ ในใจราวถูกแผดเผา ในหัวพยายามหาทางช่วย ควานมือไปทั่วก็เจอก้อนหินขนาดพอเหมาะมือ

นางอยู่บนที่สูงกว่าและมืดกว่าจึงเห็นด้านล่างที่แสงจันทร์สาดส่องได้อย่างชัดเจน เสี่ยวเหอขว้างก้อนหินใส่หัวนายทหารอย่างแม่นยำ ทหารผู้นั้นล้มลงทันที ชิงถิงชะงักก่อนจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เพิ่งจะดีใจได้เพียงครู่เดียว ชิงถิงก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างขยับด้านหลังตัวนางในดวงใจของเขา

“เสี่ยวเหออออ!!! “ชิงถิงตะโกน

แต่ก็ช้าไปอยู่ดี!!

เสี่ยวเหอถูกชายคนหนึ่งจับเสียแล้ว ก่อนที่คนอื่นๆ จะทยอยมาล้อมบริเวณนั้นไว้ บ่าวชายหลายคนของพ่อค้าวาณิชมือหนึ่งถือดาบมือหนึ่งถือคบเพลิง ล้อมรอบบริเวณนั้นไว้ สุดท้ายพ่อค้าวาณิชก็โผล่หน้าตามมา ทั้งหอบเหนื่อยทั้งหายใจไม่ออก ปากก็ก่นด่าเต็มไปด้วยคำหยาบคาย

เสี่ยวเหอถูกจับอยู่บนหลังก้อนหิน หลันเหมยและชิงถิงตกอยู่ในวงล้อม ทหารนายนั้นล้มอยู่ข้างๆ พี่สาว ดาบของเขาตกอยู่ไม่ไกล

เพราะก้อนหินที่ค่อนข้างใหญ่ทอดเงาปกคลุมเกือบจะทั่วบริเวณ หลันเหมยถูกทิ้งให้นั่งอยู่ใต้เงาก้อนหินพอดี ไม่มีใครเห็นว่านางพยายามเข้าใกล้ดาบทีละเล็กทีละน้อย

“อยู่เฉยๆ ไม่เช่นนั้นจะสั่งให้ปาดคอนางในดวงใจของเจ้า” พ่อค้าวาณิชข่มขู่ชิงถิง เขาได้แต่ต้องทำตาม ทั้งใจและความรู้สึกทั้งหมดอยู่ที่เสี่ยวเหอ เขาพยายามส่งสายตาปลอบใจนางว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว

แต่เสี่ยวเหอไหนเลยจะเคยพบเจอเหตุการณ์น่ากลัวเช่นนี้ อย่างไรก็ควบคุมความกลัวไม่ได้ น้ำตาไหลริน สองมือสั่นระริก แทบจะทรงตัวไม่อยู่

“ทิ้งดาบซะ!!” พ่อค้าวาณิชสั่ง

ชิงถิงไม่มีทางเลือก จ้องมองไปทางที่เสี่ยวเหอถูกจับตัวไว้ สุดท้ายได้แต่ต้องทำตาม พ่อค้าก็เป็นคนฉลาดและโหดเหี้ยม ไม่อยากเสี่ยงอีก กลัวว่ายิ่งพูดจะยิ่งพลาดท่า เพราะรู้แล้วว่าชิงถิงเป็นคนเก่งมีฝีมือ ทันทีที่ชิงถิงโยนดาบลงพื้น ชายอ้วนก็ส่งสัญญาณให้บ่าวที่อยู่ใกล้ที่สุดฆ่าเขา!

เสี่ยวเหอที่อยู่บนจุดสูงกว่า เห็นชัดเจนว่ามีคนแทงดาบจากข้างหลังชิงถิง ทะลุออกมาตรงหน้าอกอย่างไม่ลังเล เขาล้มลงทันทีไม่มีกระทั่งเสียงร้อง ทุกอย่างเกิดขึ้นชั่วพริบตา เสี่ยวเหอยังไม่ทันได้ตกใจส่งเสียงกรีดร้องใดๆ กับภาพที่เกิดขึ้น พี่หลันเหมยก็ลุกพรวดพราดแทงดาบใส่พุงอ้วนๆ ของพ่อค้าวาณิช

“อ๊ากกกกกก!!!!!” พ่อค้าวาณิชกรีดร้องอย่างเจ็บปวด

เขาตบหน้าหลันเหมยไปเต็มแรง เสี่ยวเหอเห็นพี่สาวล้มลงตรงพื้นอีกครั้ง ก่อนที่พ่อค้าวาณิชจะแทงดาบลงกลางหลังของพี่สาวซ้ำลงไป

“นางสารเลวนี่” พ่อค้าวาณิชที่กุมท้องตัวเองก่นด่าออกมาอย่างเจ็บปวด

หลังจากนั้น ภาพที่เสี่ยวเหอเห็นคือ พวกบ่าวไพร่วิ่งไปดูพ่อค้าวาณิช ช่วยกันพยุงเขา แต่เลือดก็ไหลออกมามากเกินไป

แต่ภาพในหัวของเสี่ยวเหอยามนี้ มีแต่ภาพที่พี่สาวถูกแทงกลางหลัง และภาพดาบที่โผล่ออกมาจากอกของชิงถิง ไร้ซึ่งเสียงร้องไห้หรือเสียงกรีดร้องตะโกนตกใจ

ทุกอย่างมึนงง ไม่ชัดเจน เสี่ยวเหอเริ่มไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น ปวดหัวอย่างรุนแรง และจู่ๆ นางก็รู้สึกว่าบินได้ ก้อนหินใต้เท้าค่อยๆ ลอยออกห่าง ทุกอย่างหมุนเคว้ง และมืดลง

หญิงสาวล้มทั้งยืน ก่อนจะกระแทกพลิกคว่ำ ตกลงไปในน้ำตกสูงชันด้านหลังก้อนหิน สู่แม่น้ำเชี่ยวกราก ถูกซัดลงพื้นดินใต้แม่น้ำ หัวกระแทกใส่ก้อนหินอีกครั้ง ก่อนจะหมดสติไป

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร เสี่ยวเหอรู้สึกตัว นางคล้ายได้เห็นพี่สาวถูกแทงจากด้านหลัง เห็นดาบที่กระทบแสงคบเพลิงค่อยๆ โผล่ออกมาจากอกของชิงถิง เขาล้มลง และวนไปที่พี่สาวถูกแทงอีกครั้ง เห็นดาบโผล่อีกครั้ง อีกครั้งและอีกครั้ง ซ้ำๆ ไปมา นานครั้งจะเห็นเป็นชิงถิงถูกแทงบ้าง แต่ก็วนไปที่พี่สาวอีกครั้ง

นางรู้สึกว่าที่นี่คงเป็นนรกที่นางมาชดใช้กรรมให้เห็นแต่ภาพความเจ็บปวดที่ตัวเองทนไม่ไหว ครั้งแล้วครั้งเล่า ให้สาสมกับความโง่เขลาของตัวเอง เพราะทุกครั้งที่เห็นชิงถิงและพี่หลันเหมยถูกแทง นางก็จะรู้สึกปวดตรงอกข้างเดียวกันกับที่พวกเขาถูกแทงด้วย แม้นางจะจำไม่ได้ว่าทั้งสองคนถูกแทงที่อกข้างไหนก็ตาม

เสี่ยวเหอเห็นแต่ภาพน่ากลัวนั้นซ้ำๆ รู้สึกเหมือนถูกแม่น้ำพัดไปมา เวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่แน่ใจ แต่จู่ๆ ก็รู้สึกปวดที่หัวแทนที่จะเป็นอกข้างใดข้างหนึ่งดังเช่นที่เคยเป็น คล้ายได้ยินเสียงคนพูดมากมาย ทั้งตกใจทั้งร้องไห้

แต่นางลืมตามองไม่ไหว ผ่านไปสักพักเสี่ยวเหอก็รู้สึกคล้ายร่างกายถูกยกไปวางที่ใดสักที่ ได้ยินเสียงพี่สาวเรียกชื่อนางซ้ำๆ แต่ก็ยังคงลืมตาไม่ไหว ต้องนอนหลับไปอีกครั้ง

ต่อมาเสี่ยวเหอรู้สึกตัวแต่ยังคงลืมตาไม่ไหวเช่นเดิม ท่ามกลางเสียงพูดคุยมากมายด้านนอก นางราวกับได้ยินเสียงชิงถิงพูดว่า หาโสมพันปีมาให้เสี่ยวเหอดื่มรักษาตัว ได้ยินเสียงท่านพ่อขอบคุณ

นางพยายามลืมตาดูแต่ก็ทำไม่ได้ รู้สึกปวดที่ท้ายทอยอย่างรุนแรง พยายามส่งเสียงเรียกชื่อ ชิงถิง แต่ก็ไม่มีเสียงออกมา

ผ่านไปอีกหลายวัน นางยังคงปวดหัวตื่นไม่ไหว แต่ก็ได้ยินเสียงชิงถิงชัดขึ้น ได้ยินเสียงผู้คนที่นางไม่แน่ใจว่าเป็นเสียงของใครคุยกัน ได้ยินรางๆ ว่านางตกน้ำ ได้รับบาดเจ็บ ตอนนั้นเองที่เสี่ยวเหอคิดและจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้

ภาพชิงถิงถูกแทง ภาพพี่สาวถูกแทง ภาพตัวเองตกน้ำก็กลับมาอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงชิงถิงพูดว่าจะออกไปหาสมุนไพรเพื่อเอามารักษานางอีก เสี่ยวเหอก็ดีใจมากที่เขายังไม่ตาย

‘เขาปลอดภัย’ เสียงในใจของนางกู่ร้องด้วยความยินดี

ถ้าเช่นนั้นเสียงของพี่สาวที่ได้ยินก็ไม่ได้ฝัน พี่สาวและเขายังไม่ตาย! แต่ผ่านไปสักครู่ ก็เริ่มเห็นภาพที่ทั้งสองถูกแทงอีกครั้ง เสี่ยวเหอเริ่มไม่แน่ใจว่าเวลาใดคือจริง เวลาใดคือความฝัน

จากนั้นเสี่ยวเหอก็รู้สึกว่าตัวเองถูกป้อนยาอยู่หลายวัน ก่อนจะลืมตาได้ในที่สุด รู้สึกว่าเป็นช่วงกลางคืน ไม่เห็นใคร นอกจากแม่เลี้ยง ที่นอนฟุบอยู่ข้างเตียง ทั้งยังได้ยินเสียงใครสักคนเดินไปมานอกบ้าน แต่ด้วยความเหนื่อย และปวดหัวมาก นางจึงหลับไปอีกครั้ง

คืนต่อมาเสี่ยวเหอรู้สึกว่าตัวเองถูกท่านพ่ออุ้มราวกับเด็กน้อย ได้ยินเสียงท่านแม่ร้อนรนบ่นว่านางตัวร้อนเป็นไข้ไม่ยอมลดต้องพาไปหาท่านหมอที่ร้านหมอยา แต่นางก็เหนื่อยมากจนหลับไปอีก