ตอนที่ 17 กฎการย้อนเวลา

ตกเย็นวันนั้นเสี่ยวเหอกลับมานอนที่ห้องของตัวเอง หลังจากนั้นนางไม่เคยฝันถึงช่วงเวลาที่ชิงถิงและพี่สาวถูกแทงอีกแม้สักครั้งเดียว นางค้นพบว่าทุกครั้งที่นางเดินทางข้ามเวลาคือช่วงเวลาที่ตัวเองหลับ

สถานที่ตอนหลับและตอนตื่นเป็นสถานที่เดียวกัน เพียงแต่เป็นคนละช่วงเวลา หากนางนอนอยู่บนเตียงของตัวเองก็จะตื่นบนเตียงของตัวเอง และย้อนเวลาไปมาตั้งแต่อายุยังน้อยจนถึงอายุช่วงที่ยังอยู่ในบ้านของท่านพ่อ

บางวันก็ข้ามไปช่วงอายุสี่ห้าขวบ บางวันก็ข้ามไปที่ช่วงอายุสิบสอง สิบสามปี แต่ทุกวันจะต้องได้พบชิงถิง ได้เจอทั้งวันบ้าง และได้พบเพียงครู่เดียวบ้าง ทั้งได้พูดคุยและไม่ได้พูดคุย ทั้งได้พบต่อหน้าและยืนดูอยู่ไกลๆ

แต่อย่างไรก็ต้องเห็นเขาทุกวัน ราวกับทุกช่วงเวลาที่นางตื่นก็คือช่วงเวลาที่มีชิงถิงอยู่ที่นั่น แม้จะต้องพบกับสาวใช้ตัวร้ายบ้าง แต่นางไม่คิดจะสนใจ นางรู้สึกมีความสุขมากจนไม่อยากใส่ใจเรื่องร้ายๆ

เสี่ยวเหอพยายามกลับมานอนบนเตียงของตัวเองได้อยู่สองสามเดือน ตามเวลาที่นางรู้สึก ไม่ใช่เวลาที่เดินไปจริง

กระทั่งวันหนึ่ง เสี่ยวเหออายุสิบสามปี นางได้ไปช่วยพี่สาวซื้อของในตัวอำเภอ ระหว่างทางไปเห็นก็ชิงถิงเดินสวนทางผ่านมา ได้ยินพี่สาวบอกว่าช่วงนี้บ้านของต้าจื่อยากจนมาก จนเขาต้องออกไปล่าสัตว์ทุกเช้าทั้งที่ยังเด็ก

นางรู้สึกสงสารจับใจ รีบลงจากเกวียนเทียมวัวเอาอาหารกลางวันของตัวเองให้เขา และรีบกลับมาขึ้นเกวียนรีบไปต่อ ไม่สนใจชิงถิงที่ทำหน้าไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น กว่าจะรู้ว่าเสี่ยวเหอเอาข้าวเที่ยงให้ รถเทียมเกวียนก็ไปไกลแล้ว

หลังจากซื้อของเสร็จ ระหว่างทางกลับเสี่ยวเหอง่วงนอนอย่างหนัก เพราะเอาอาหารให้ชิงถิงหมดแล้ว จึงไม่มีส่วนของตัวเอง พี่หลันเหมยแบ่งให้เล็กน้อยเท่านั้น นางจึงยังหิวมาก ยิ่งหิวยิ่งทำให้ง่วงนอน

พี่หลันเหมยนอนหลับไปแล้ว แต่เสี่ยวเหอไม่กล้านอน นางกลัวว่าอาจจะตื่นขึ้นในช่วงเวลาและสถานที่ที่นางไม่รู้จัก แต่สุดท้ายก็สู้ความง่วงนอนไม่ได้ เผลอหลับไปในที่สุด

เสี่ยวเหอฝันเห็นพี่สาวถูกแทงหลังจากที่ไม่ได้ฝันเห็นเรื่องนี้มานาน ด้วยความตกใจจึงสะดุ้งตื่น หญิงสาวเห็นว่าตัวเองนอนอยู่บนเกวียนเก่าๆ ล้อข้างหนึ่งเหมือนหักไปแล้ว

ท้องใกล้มืดแล้ว นางมองบริเวณรอบด้านไม่ชัดเจน ทั้งตกใจและหวาดกลัวมาก ไม่แน่ใจว่าที่นี่คือที่ใด

ท่ามกลางแสงสนธยาที่ริบหรี่ลงทุกที เสี่ยวเหอเห็นก้อนหินขนาดเหมาะมือ นางนึกถึงตัวเองยามโยนก้อนหินใส่หัวทหารผู้นั้นในโลกก่อน จึงเลือกหยิบก้อนหินมาใส่ในแขนเสื้อ ยึดก้อนหินก้อนนั้นเป็นอาวุธ เผื่อว่ามีอะไรเกิดขึ้นจะได้ใช้ป้องกันตัว

หญิงสาวพยายามเพ่งสายตามองดูรอบๆ ที่นี่คล้ายจะอยู่นอกเมือง อยู่บนเนินเขาเตี้ย แม้มีแสงไฟจากบ้านคนอยู่บ้าง แต่ก็ไกลออกไปมาก มีถนนหนทาง แม้จะมืดจนเริ่มมองไม่ชัด แต่เสี่ยวเหอรู้ว่าต้องเป็นเส้นทางระหว่างไปตัวอำเภอ เพราะนางหลับไประหว่างทางกลับจากตัวอำเภอ

นางยังมั่นใจว่าจะต้องได้พบชิงถิง จึงนั่งรอ ผ่านไปไม่นานก็มีคนเดินมา แต่ไม่ใช่ชิงถิง เป็นสาวใช้จื่อรั่ว เดินเข้ามาใกล้ทุกที เสี่ยวเหอเริ่มรู้สึกไม่ดี

‘หรือว่าข้าถูกจับมาขายแล้ว’ หญิงสาวครุ่นคิด แอบกำก้อนหินในแขนเสื้อจนแน่น หัวใจเต้นเร็วเพราะความกลัว จนกระทั่งจื่อรั่วเดินมาถึง

“ข้าไปตามช่างแล้วเจ้าค่ะคุณหนูรอง แต่แถวนี้ไกลจากเมืองมาก แทบจะหาบ้านคนไม่พบ”

เสี่ยวเหอรู้สึกใจชื้นขึ้นมานิดหน่อย อย่างน้อยจื่อรั่วก็ยังเรียกตัวเองว่าคุณหนูรองอยู่ นางยังไม่ได้ถูกขาย

“แล้วเป็นอย่างไรบ้าง” แม้ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่ แต่เสี่ยวเหอก็แสร้งถามไปก่อน

แต่เมื่อสาวใช้เข้ามาใกล้ หากสังเกตดีๆ กระเป๋าหน้าท้องของจื่อรั่วตุงใหญ่เป็นพิเศษ เสี่ยวเหอเริ่มหวาดระแวง ตั้งแต่ข้ามเวลามาที่นี่ นางได้แต่หวังว่าที่โลกนี้จื่อรั่วจะเปลี่ยนไป

“มีจวนของพ่อค้าวาณิชผู้หนึ่งที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลเกินหนึ่งยอดเขา พวกเขายินดีจะช่วยเหลือให้ที่พักสักคืน แล้วพรุ่งนี้จะเรียกช่างซ่อมเกวียนมาให้คุณหนูเจ้าค่ะ”

“พ่อค้าวาณิชหรือ เจ้ารู้จักหรือ? อ้วนหรือผอม แต่งงานแล้วหรือยัง” เสี่ยวเหอพยายามถามไม่ให้น้ำเสียงสั่น

“เป็นพ่อค้าวาณิชที่อ้วนมากเจ้าค่ะ เห็นว่าแต่งงานแล้ว ภรรยาตายจากไปแล้วเจ้าค่ะ แต่คุณหนูไม่ต้องกังวล เห็นว่าเขาแก่แล้ว มีลูกแล้วด้วย อยู่กันหลายคนในจวน เราแค่ต้องเดินไปอีกนิดเจ้าค่ะ”

เสี่ยวเหอรู้สึกหน้าชา แต่ก็พยายามเก็บสีหน้า มือหนึ่งจับก้อนหินไว้แน่น นางไม่อยากทำเช่นนี้ แต่ก็ต้องทำเพื่อเอาตัวรอด

“เจ้านำทางสิ” เสี่ยวเหอพูด

ทันทีที่จื่อรั่วหันหลังให้ เสี่ยวเหอก็จับก้อนหินทุบใส่หัวจื่อรั่วสุดแรง แต่ก็ยังแรงไม่พอ สาวใช้ล้มลง ยังคงมีสติพยายามหันหน้ามามองคุณหนูรอง นางงงงวยไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

เสี่ยวเหอลงไปนั่งคร่อมตัวสาวใช้ไว้ ยกก้อนหินในมือขึ้น อยู่ในท่าพร้อมทุบ จื่อรั่วส่งสายตาหวาดกลัวออกมาชัดเจน แม้เสี่ยวเหอจะกลัวมากเช่นกัน เพราะไม่เคยทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้มาก่อน แต่นางจะไม่ยอมให้เรื่องอย่างในโลกก่อนเกิดขึ้นอีก

“ขายข้าไปเท่าไร!” เสี่ยวเหอถามด้วยน้ำเสียงโกรธจัด

จื่อรั่วยังอ้ำๆ อึ้งๆ เสี่ยวเหอจึงจับก้อนหินทุบไปที่หน้าผากอีกครั้ง ถามด้วยเสียงข่มขู่กว่าเดิม

“ข้าถามว่าเจ้าขายข้าไปเท่าไร!!”

“หนึ่ง...หนึ่งตำลึงเจ้าค่ะคุณหนู” สาวใช้เสียงสั่น

“ข้าไม่ใช่คุณหนูของเจ้า!!” เสี่ยวเหอโกรธมาก

เพียงหนึ่งตำลึง จื่อรั่วก็ขายนางเสียแล้ว หญิงสาวจำได้ว่าตอนช่วยสตรีชั่วช้าผู้นี้มาจากพวกพ่อค้าทาส สาวใช้หวาดกลัวมากเพียงใด ขอร้องอ้อนวอนคนที่อยู่ข้างทางให้ช่วยตัวเองซึ่งกำลังถูกมัดมือพาไปขาย

วันนั้นพี่หลันเหมยไปซื้อของที่ตลาดพอดี เห็นแล้วสงสารจึงได้ช่วยซื้อตัวมา ทั้งยังช่วยตั้งชื่อให้เสียไพเราะว่า จื่อรั่ว แต่นางสารเลวนี่ช่างกล้านัก ตัวเองก็ไม่ได้อยากถูกขายแต่กลับขายคนอื่น สารเลวสิ้นดี!

“เจ้านัดกับพวกพ่อค้าวาณิชว่าจะไปพบทางทิศใด” นางถามเสียงสั่น

คราวนี้สาวใช้ตาโตส่ายหัวไม่ยอมพูด จึงถูกทุบที่หัวอีกครั้ง

“หากไม่พูด ข้าจะทุบให้ตาย” เสี่ยวเหอขู่

จื่อรั่วไหนเลยจะเคยเห็นคุณหนูรองโหดร้ายเช่นนี้ ปกติเป็นคนน่ารักใจดีเชื่อคนง่าย ใครพูดอะไรก็เชื่อหมด เหตุใดอยู่ๆ จึงกลายเป็นคนฉลาดไปได้ ทั้งยังกล้าขนาดใช้ก้อนหินทุบหัวคน

แต่ในใจของเสี่ยวเหอ คิดว่าตัวเองเคยผ่านเรื่องเลวร้ายมาตั้งมากมายกว่านี้หลายขุม แค่ปกป้องตัวเองให้รอดพ้นจากอันตราย เหตุใดจะทำไม่ได้ ถึงแม้จะกลัวมาก แต่นางกลัวจะเห็นภาพพี่สาวกับคนรักถูกแทงอีกครั้งมากกว่า

เสี่ยวเหอทุบลงไปตรงแผลเดิมอีกสองสามครั้งบนหน้าผากของสาวใช้ ในที่สุดจื่อรั่วก็จึงชี้นิ้วสั่นๆ ไปทางทิศใต้ด้วยความหวาดกลัว