ตอนที่ 15 กลับบ้าน

ไม่ใช่ขอรับ ข้าไม่ได้เป็นคนพาเข้ามา” หนุ่มน้อยชิงถิงเขินอายจนได้แต่ก้มหน้าตอบนายกอง

เสี่ยวเหอฟังและนึกย้อนถึงเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด ตั้งแต่ตกน้ำและฝันที่ตัวเองกระโดดข้ามแม่น้ำไล่ตามเขา ตรงหน้าก็เห็นชิงถิงที่ยังเด็ก ยังเป็นเพียงทหารฝึกหัด เขาพยายามอธิบายกับหัวหน้านายกองอย่างจนปัญญา

ชั่วลมหายใจในขณะนั้น เสี่ยวเหอราวกับจะเข้าใจเรื่องราวได้แล้ว แม้จะยังไม่เข้าใจทั้งหมด แต่เมื่อคิดย้อนถึงท่านตาที่ชื่อชิงถิง เด็กน้อยที่เรียกตัวเองว่าต้าจื่อ ชายวัยกลางคนที่กอดปลอบตัวเองเมื่อวาน ไหนจะเสียงที่ได้ยินเมื่อครั้งนางป่วย

ทุกอย่างทำให้เสี่ยวเหอคิดได้เพียงว่า นางย้อนเวลากลับมายังช่วงเวลาที่ชิงถิงยังไม่ตาย หรือไม่ บางทีที่โลกนี้เขาอาจจะไม่ตาย!! ตัวนางก็ไม่เคยหนีงานแต่ง!! พี่หลันเหมยก็อาจจะยังไม่ตายเช่นกัน!!

ความดีใจถาโถมจนทำอะไรไม่ถูก เสี่ยวเหอก้มลงมองมือตัวเอง สำรวจว่าด้ายแดงที่ดึงนางมาหาชิงถิงยังอยู่ดีหรือไม่ และเห็นเนื้อย่างที่กำลังถืออยู่ เสี่ยวเหอถึงเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองกำลังจะกินเนื้อย่าง แต่รีบออกมาจนลืมว่าถือเนื้อย่างติดมือมาด้วย แล้วทุกอย่างก็วุ่นวายจนตอนนี้

“ในเมื่อเจ้ารู้จักนาง เจ้าจะโกหกทำไมว่าไม่ได้เป็นคนพานางเข้ามา นางยังพูดว่าเจ้าเป็นคนพาเข้ามา!”

“ไม่ใช่ข้าขอรับท่านนายกอง ข้าสาบาน ไม่ใช่ข้าจริงๆ”

“แล้วนางเข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” นายกองดุ

“ข้าไม่รู้จริงๆ” ชิงถิงก็งุนงงเช่นกัน

“เลิกปากหนักซะ ข้าจะทำโทษเจ้าที่แอบพาคนรักเข้ามาในค่าย”

“ท่านพูดอะไร!! นาง..นางไม่ใช่คนรักของข้า ทั้งนาง..ยังไม่มีคู่หมาย ท่านพูดเช่นนี้นางจะเสียหายได้นะขอรับ” ชิงถิงพูดพร้อมกับหันมองมาทางเสี่ยวเหอด้วยความเป็นห่วง

เขาเป็นห่วงเรื่องที่นางจะเสื่อมเสียชื่อเสียงมากกว่าเรื่องที่ตัวเขาจะถูกทำโทษ เสี่ยวเหอมองและยิ้มอย่างพึงพอใจ เขาก็คือชิงถิงของนาง!! หัวใจของหญิงสาวเต้นเร็วแรงพร้อมจะกระโดดออกมาจากอก ดีใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่ว่าเรื่องนี้จะเป็นเพราะสิ่งใด นางล้วนดีใจ

“เจ้ายังจะมาโกหกว่าไม่ใช่อีก แม่นางน้อยมาหาเจ้าถึงที่แล้ว”

“ข้า..ไม่ใช่เช่นนั้น..” ชิงถิงอึดอัด

เสี่ยวเหอเห็นว่าเรื่องราวชักจะไปกันใหญ่ นางไม่อยากให้ชิงถิงต้องเดือดร้อน จึงตัดสินใจโกหก

“ที่จริงแล้วข้าแอบเข้ามาเองเจ้าค่ะ ท่านอย่าลงโทษเขาเลย เขาไม่รู้เรื่อง ข้าผิดเอง ข้าเป็นห่วงชิงถิงมาก กลัวจะกินไม่อิ่มตอนอยู่ในค่ายทหาร จึงเอาเนื้อย่างที่เขาชอบกินมาฝาก

แต่ไม่รู้ว่าจะทำให้เกิดความวุ่นวาย ทั้งยังหลงในค่ายทหารเพราะไม่รู้ทิศทาง ข้าขอโทษที่โกหก ขอโทษแทนชิงถิงด้วย ขอร้องอย่าทำโทษเขาเลยเจ้าค่ะ” เสี่ยวเหอยังคุกเข่าลงไปขอโทษ ยกเนื้อย่างในมือขึ้นมาเป็นหลักฐาน

หัวหน้านายกองและชิงถิงชะงักไปครู่หนึ่ง

“คราวหลังอย่าทำเช่นนี้อีก เห็นแก่ความจริงใจของเจ้า ข้าจะไม่เอาความ ให้ต้าจื่อรีบไปส่งเจ้านอกค่าย จะได้ไม่วุ่นวายไปมากกว่านี้” นายกองถึงจะหน้าดุ แต่ที่จริงเป็นคนใจดี อะไรที่ไม่หนักหนาเกินไป ก็จะไม่เอาความมาก

ชิงถิงเดินมาส่งเสี่ยวเหอ เหล่าสหายทหารต่างตะโกนล้อเลียนเขากันอย่างสนุก เรื่องคนรักของเขามาหาถึงค่ายกองทัพ ชิงถิงอับอายมาก แต่เสี่ยวเหอกลับเอาแต่มองหน้าเขาและยิ้มอย่างโง่งม

เด็กหนุ่มเห็นสายตาของสาวน้อยที่มองมาเช่นนั้นก็เขินหน้าแดงไปหมด ทั้งอับอายที่สหายล้อเลียน ทั้งเขินอายที่นางเอาแต่จ้องมองเขาแล้วยิ้มมีความสุข

“เจ้าเอาน้ำมาด้วยหรือไม่?” ชิงถิงถาม

เสี่ยวเหอยิ้มส่ายหัว

“เหตุใดโง่เช่นนี้ เดินทางไกลไม่พกน้ำได้อย่างไร” เขาตำหนิเบาๆ

“ข้าอยากรีบเอาเนื้อย่างมาส่ง จึงไม่ได้คิดเรื่องนั้น” เสี่ยวเหอตอบพร้อมรอยยิ้ม

ชิงถิงยิ่งเขินอายจนหน้าแดง ยกถุงใส่น้ำของตัวเองให้นางไป

“รีบกลับบ้าน อย่าไปเถลไถลที่ใด เข้าใจหรือไม่” เขากำชับ

“อืม” นางพยักหน้ารับ ยังยิ้มอย่างโง่งม

‘เพิ่งรู้ว่ายามเขาเขินอายหน้าแดง น่ามองไม่น้อย’ หญิงสาวบอกกับตัวเอง เมื่อก่อนยามพบเขา นางมักจะคิดว่าเขาคงตากแดดทำงานหนักจึงทำให้หน้าแดง แต่ตอนนี้ไม่มีแดดชิงถิงก็ยังหน้าแดง ที่จริงแล้วคงเพราะเขินอายนี่เอง

“ข้าคิดถึงเจ้ามาก และฝันถึงทุกวัน” เสี่ยวเหอพูดในสิ่งที่คิดและเกิดขึ้นช่วงนี้

แต่เขากลับยิ่งขัดเขินจนทำอะไรไม่ถูก

“เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าพูดสิ่งใดออกมา!” เขาดุนางเสียงเบา

อาการเช่นนั้นของเขา เสี่ยวเหอรู้สึกว่าน่ามองยิ่ง จึงเอาแต่ยิ้มให้เขา

“สายแล้ว ป่านนี้คนที่บ้านคงเป็นห่วงเจ้ามาก รีบกลับบ้านเถิด” เด็กหนุ่มเฉไฉพูดเรื่องอื่นแทน

พูดถึงคนที่บ้าน เสี่ยวเหอก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่ที่โลกเดิม หรือไม่ก็ย้อนเวลามาในอดีตแล้ว นางคิดถึงพี่สาว อยากรีบกลับไปตรวจสอบให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้คิดไปเอง จึงบอกลาชิงถิง ยัดเนื้อย่างเย็นชืดใส่มือเขาและรีบเดินทางกลับบ้าน

ระหว่างทางกลับบ้าน เสี่ยวเหอคิดถึงความเดือดร้อนวุ่นวายที่ตัวเองพบในค่ายทหาร แล้วย้อนนึกถึงตอนที่พี่หลันเหมยต้องไปขอความช่วยเหลือจากชิงถิงตอนกลางคืนในค่ายทหาร พี่สาวคงจะได้รับความลำบากมากมาย ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิด

นางกลับถึงบ้านเกือบจะเลยยามอู่ [1] ไปแล้ว ไม่พบใครอยู่บ้านนอกจากพ่อบ้าน พ่อบ้านบอกว่าพวกน้องชายออกไปเรียนที่สำนักศึกษาส่วนท่านพ่อท่านแม่และพี่สาวน้องสาวก็ออกไปตามหานาง

เสี่ยวเหอดีใจมากที่เรื่องการหนีไปกับชิงถิงยังไม่เคยเกิดขึ้น

“ตอนนี้ข้าอายุเท่าไรหรือลุงเจา” นางถามเพื่อให้แน่ใจบางอย่าง

“ตอนนี้คุณหนูอายุสิบสี่ปีขอรับ” ถึงจะไม่ค่อยแน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ลุงเจาพ่อบ้านก็ตอบคำถาม

สาวน้อยเสี่ยวเหอยิ้มดีใจ มองไปรอบๆ บริเวณจวนหลังใหญ่ของท่านพ่อ น้ำตาเริ่มไหลเป็นทาง

‘เรื่องเลวร้ายไม่เคยเกิดขึ้น หรือยังไม่ได้เกิดขึ้น ดีนัก ช่างดียิ่งนัก’ นางตื่นเต้นจนมือสั่น

“รบกวนลุงเจาช่วยไปบอกทุกคนว่าข้ากลับมาแล้ว ข้ารู้แล้วว่าทำผิดไป จะไปสำนึกผิดในห้องเก็บฟืนเจ้าค่ะ ไม่ว่าท่านพ่อจะทำโทษเช่นไร ข้ายินดีรับโทษทุกอย่างด้วยความเต็มใจ”

พ่อบ้านแม้จะตกใจบ้างแต่ก็รู้ว่านางเป็นเด็กดี คงรู้ความผิดของตัวเองและสำนึกเสียใจจริงๆ

---

[1] ยามอู่ คือ เวลา 11.00-12.59 นาฬิกา