ตอนที่ 23 กินเต้าหู้สามี

เช้าวันนั้น เสี่ยวเหอดูแลป้อนอาหารให้ชิงถิง เช็ดตัว คอยดูให้เขาดื่มยา แต่ไม่ยอมพูดคุยกับเขา รองแม่ทัพก็ทำหน้าบึ้งตึงโกรธนางเช่นกัน แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังยอมกินยา ปล่อยให้นางดูแลเพราะเป็นห่วงนางเช่นกัน

ตกบ่ายเสี่ยวเหอง่วงนอนมาก แต่ยังคงพยายามไม่นอน จึงไปอาบน้ำล้างตัวใหม่อีกครั้ง เมื่อเสี่ยวเหอกลับเข้ามาในห้อง เขานั่งอยู่บนเตียง มองภรรยาเดินเข้ามาใกล้ เขาได้กลิ่นหอมจากนาง กลิ่นที่คุ้นเคย กลิ่นที่เขาชอบ ทำให้ชิงถิงใจอ่อน ยอมพูดคุยกับนางก่อน 

“ข้าขอโทษ ข้าผิดเองที่ไม่ฟังเจ้า เราคุยกันดีๆ ได้หรือไม่” เขาพูดเสียงอ่อน

เสี่ยวเหอได้ยินก็ร้องไห้ วิ่งเข้าไปกอดเขา

“ข้ากลัวมากเพียงใด เจ้ารู้บ้างหรือไม่ ภาพที่เจ้า..ถูกแทง..และข้าต้องทนเห็น..ร่างของเจ้าลอยตามน้ำไป  ข้าหวาดกลัวมาก..ข้า.. ไม่อาจทำใจได้อีกครั้ง..ข้าเสียเจ้าไปไม่ได้ เจ้าเข้าใจหรือไม่ ฮือ ๆ ๆ ๆ 

ชิงชิง ในเวลานั้น ข้ารู้สึกว่าบางสิ่งในอกถูกแทงไปพร้อมกับเจ้า ราวหัวใจของข้าเป็นของเจ้าไปพร้อมกัน เหมือนข้าได้ตายไปพร้อมกับเจ้า ฮือ ๆ ๆ ข้าเสียเจ้าไปอีกครั้งไม่ได้”

ชิงถิงใช้มือข้างที่ไม่เจ็บจับและอุ้มตัวภรรยาให้มานั่งบนตักของเขา หันหน้าเข้าหากัน เขาค่อยๆ ก้มหน้าเอาจมูกไปชนกับจมูกของเสี่ยวเหอ ก่อนจะจับมือนางเอามาวางตรงแผล

เสี่ยวเหอกลัวว่าจะทำเขาเจ็บ รีบชักมือกลับ แต่เขาก็จับมือของนางไว้แน่น 

“ข้าให้สัญญาว่าแผลแค่นี้จะไม่ทำให้ข้าตาย ไม่ว่าเจ้าจะเดินทางข้ามเวลาไปที่ใด ตัวข้าจะไปอยู่ที่นั่นรอเจ้า หากเจ้าไม่มา ข้าจะเป็นคนไปตามหาเจ้าเอง เช่นนี้ดีหรือไม่” 

เสี่ยวเหอน้ำตาไหลริน นางรู้สึกซาบซึ้งอบอุ่นใจมาก ยกสองแขนกอดคอเขาไว้ สะอื้นไห้ราวเด็กสาวไร้เดียงสา นางรู้ว่าเขาจะรักษาสัญญา นางดีใจที่เขาไม่ปล่อยให้นางกระโดดข้ามเวลาไปมาอย่างเดียวดาย

เสี่ยวเหอกอดชิงถิงในร่างสามีไปสักพักก็เริ่มเอานิ้วจิ้มไปตามกระดูกไหปลาร้าของเขาเล่น เขาก็ปล่อยให้นางเล่นไป อยู่เช่นนี้เดี๋ยวนางก็คงหลับ ถึงทุกที่ที่มือของนางแตะจะทำให้ช่วงล่างของชิงถิงแตกตื่น แต่เขาก็ทนไว้

เสี่ยวเหอไล้มือไปตามเส้นเลือดตรงแขนของเขาอย่างหลงใหล ก่อนจะไล่ไปที่คอ เห็นเขากลืนน้ำลายก็รู้สึกว่าตัวเองคอแห้งเช่นกัน อยากจูบเขาก็ไม่กล้าลงมือ เพราะท่าทางที่นั่งคร่อมอยู่บนตักของเขาเช่นนี้ หากแค่ขยับเข้าไปอีกนิด ริมฝีปากของนางก็จะแตะโดนตรงคอของเขาแล้ว 

หญิงสาวนึกถึงวันเข้าหอที่เขาพรมจูบไปทั่วลำคอของตัวเอง ในใจสั่นรัว ตัดสินใจแสร้งทำเป็นซบลงตรงไหล่ของเขาเสียเลย นางรู้สึกว่าไม่ได้รับความยุติธรรมที่เขาทำได้ แต่ตัวเองทำไม่ได้ 

'ชิงชิงของข้าไหล่กว้างขึ้นมาก' นางแอบคิด เพราะรู้สึกว่าชิงถิงแม้อายุมากขึ้นก็ยังคงดูดี 

เพียงคิดริมฝีปากที่แตะผิวของเขาอยู่ก็รู้สึกร้อนผ่าว เสี่ยวเหอจึงลองขยับปากบางเบา 

จู่ๆ นางก็รู้สึกราวกับเป็นชายแก่ที่พยายามแอบกินเต้าหู้สาวน้อย จึงเงยหน้าขึ้นเพราะรู้สึกผิด แต่กลับเห็นสายตาที่แทบเผาไหม้ของชิงถิงมองตรงมา ร้อนแรงดังเช่นปกติที่เขาเป็น 

“เด็กเลว” เขาตำหนิ แต่สายตากลับรอคอย

‘สามีภรรยากัน แค่นี้ไม่เรียกกินเต้าหู้หรอกกระมัง’ เสี่ยวเหอนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ทั้งสองคนแต่งงานกันแล้วนางจึงคิดเข้าข้างตัวเองเพื่อจะได้ทำเรื่องน่าอายได้อย่างสบายใจ

นางจึงใจกล้าเข้าไปจูบปากเขาเสียเลย ชิงถิงคล้ายรออยู่แล้ว เขาตอบรับจูบเด็กน้อยอย่างหิวกระหาย จูบไปจูบมาเสี่ยวเหอก็รู้สึกคล้ายจะขยับไม่ทันเขา จึงใช้สองมือคล้องคอเขาเอาไว้เสียเลย ถึงแม้ส่วนใหญ่จะเป็นเขาที่ดูดกลืนลิ้นของนางก็ตาม

จุมพิตเล่นลิ้นไปสักพัก เสี่ยวเหอก็รู้สึกถึงมือของเขาที่เลื้อยไปมาตามแผ่นหลังของนาง ฝ่ามือร้อนนั้นทำให้นางตัวสั่นอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง สุดท้ายก็จูบสู้เขาไม่ได้และรู้สึกเริ่มจะหมดลม

เสี่ยวเหอแอบพักด้วยการซุกหน้าตรงคอของเขา แต่ก็รู้สึกเสียศักดิ์ศรี ที่สู้เขาไม่ได้ เพราะสามีของนางคล้ายรู้ว่านางจุมพิตไม่ไหว ทั้งยังลูบหลังราวกับกำลังปลอบประโลมเด็กน้อย

‘อะไรกันตัวเองแอบกินเต้าหู้เขาชัดๆ ยังจะต้องให้เขาปลอบ ใช้ไม่ได้’ 

นางจึงเริ่มจูบไปตามคอของเขาเพื่อศักดิ์ศรีของคนที่แอบกินเต้าหู้ผู้อื่น นางอยากทำให้เขารู้ว่าไม่จำเป็นต้องปลอบ นางสามารถทำให้เขาหายใจจนแทบหมดแรงได้ เหมือนที่เขาทำกับนางยามเข้าหอกันครั้งแรก

“อือ..” เสียงครางสั่นๆ ของเขา ช่างไพเราะยิ่ง

กลิ่นหอมเฉพาะตัวของชิงถิง เส้นเลือดที่แสนจะเย้ายวนตรงคอของเขา ลูกกระเดือกที่ขึ้นลงเพราะจูบของนาง ล้วนทำให้เสี่ยวเหอรู้สึกว่าแค่เพียงจูบไม่เพียงพอ

นางอยากจะดูดกินเพิ่มอีก จึงเริ่มใช้ลิ้นสำรวจชิมรสชาติ ราวกับจะหาว่าตรงที่ใดบนร่างกายของเขาจะเป็นส่วนที่หวานที่สุด หญิงสาวเลียไปเรื่อยๆ วนไปมา พบส่วนที่หวานถูกใจ เสี่ยวเหอตัดสินใจดูดแรงๆ ก่อนจะขบกัดเผื่อจะมีน้ำหวานออกมา

“อื้ออ..” เขาครางเสียงแหบพร่าออกมาเพราะไม่ทันตั้งตัว

เด็กสาวตกใจนึกว่าทำให้เขาเจ็บ เสี่ยวเหอหยุด และรีบเงยหน้าขึ้น เห็นชิงถิงหน้าแดงก่ำสายตาพร่ามัวราวกับกำลังเมาสุรา เขาหลับตาและพยายามดันนางมาจูบที่คอของเขาอีกครั้ง

“เจ้าหยุดทำไมกัน” เสียงแหบพร่าเย้ายวนถาม

“ข้ากลัวว่าจะทำให้ชิงชิงเจ็บ” เสียงของเสี่ยวเหอก็แหบพร่าไม่ต่างกัน

ชิงถิงรู้สึกขัดใจ ดันหลังของนางให้มาใกล้อีกและก้มลงไปดูดคอนางแรงๆ หนึ่งครั้ง ก่อนจะพรมจูบไปทั่วคอระหงของนาง ดูดขบทุกที่ที่อยากทำ สั่งสอนภรรยาให้รู้ว่าการกินเต้าหู้ต้องทำเช่นไร

แม้เสี่ยวเหอจะชื่นชอบหลงใหลกับสิ่งที่เขาปรนเปรอ แต่ก็เป็นห่วงว่าบาดแผลของเขาอาจฉีกขาด จึงพยายามผลักชิงถิงออก 

“ไม่ได้นะ ท่านหมอห้ามไม่ให้เจ้าขยับตัวมาก”

รองแม่ทัพชิงถิงได้แต่ขมวดคิ้วมุ่นไม่รู้จะทำอย่างไรดี ท่อนล่างของเขาร้อนจนใกล้จะแผดเผาไปทั่วร่างได้แล้ว แต่เด็กสาวตัวน้อยของเขากลับกลัวว่าเขาจะเจ็บ ทั้งๆ ที่เขาอยากให้นางทำให้เขาเจ็บแทบตายอยู่แล้ว

เสี่ยวเหอเห็นชิงถิงทำหน้าตาทนทุกข์ทรมาน จึงขยับเข้าไปกอด คราแรกตั้งใจว่าจะเพียงกอดเขาเพื่อปลอบประโลม แต่กลับรู้สึกถึงท่อนเอ็นของเขาที่แทบจะทะลุกางเกงออกมา