ตอนที่ 22 ร้องเพลง นอนตัก

“ข้ายังไม่ตาย ไม่ต้องกลัว” ชิงชิงใช้มือลูบหัวนาง เอ่ยคำอย่างปลอบประโลม

ท่านหมอและเหล่าทหารที่ไม่เคยเห็นท่านรองแม่ทัพแสดงความอ่อนโยนเช่นนี้ ต่างยืนนิ่งตกตะลึง ทั้งคำอ่อนหวาน ทั้งสายตาที่บ่งบอกว่าเขารักใคร่ฮูหยินมากจนแทบจะตายแทนได้

และฮูหยินที่ห่วงเขาจนกระทั่งไม่สนใจสายตาผู้ใด กริยาราวกับสาวน้อยที่เพิ่งแต่งงานได้ไม่นาน ประหลาดยิ่งนัก ปกติท่านรองแม่ทัพดุดันและเข้มงวดเสมอ ภาพตรงหน้าจึงไม่คุ้นเคยนัก

ท่านรองแม่ทัพหันมาเห็นสายตาลูกน้องก็รู้สึกเขินอายจนต้องไล่พวกเขาออกไป

“ข้าจะให้ฮูหยินพันแผลให้ ทุกคนออกไปได้แล้ว” เขาว่า

“ข้าทำไม่ได้ ขะ..ข้าคิดว่าข้าทำไม่ไหว” แต่เสี่ยวเหอกลับเงยหน้าขึ้นและพูดทั้งที่มีคราบน้ำตาเต็มหน้า พร้อมยกมือที่สั่นเทาของตัวเองให้ชิงถิงดู

“ให้ข้าทำเถิด แผลจะได้ไม่ติดเชื้อภายหลัง ยาก็ได้มาแล้ว ใช้เวลาไม่นาน แล้วพวกท่านค่อยพลอดรักกันต่อก็ได้” ท่านหมอพูด

เสี่ยวเหอเพิ่งจะเห็นและรู้สึกตัวว่าทำกิริยาไม่เหมาะสมไป จึงรีบลุกขึ้น เดินออกไปนอกห้องด้วยความเขินอาย ไม่กล้าสบสายตาของทหารคนใด

นางรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและกลับมาพอดีกับที่ท่านหมอทำแผลเสร็จ เสี่ยวเหอจึงได้รู้ว่าท่านหมอเป็นหมอในกองทัพอยู่แล้ว ถึงได้ยังดูหนุ่มแน่น ไม่เหมือนหมอในร้านยา

นางขอบคุณและสั่งให้สาวใช้รับรองท่านหมอดีๆ ส่วนทหารหลายคน ท่านรองแม่ทัพก็ไล่ให้ไปนอน ไม่ต้องมาคอยเฝ้าระวัง แม้พวกทหารจะส่งสายตาล้อเลียนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่ก็ไม่กล้าพูดล้อเขาต่อหน้าฮูหยิน เพราะมีคำสั่งไว้แล้วว่าห้ามมมม!

เสี่ยวเหอดูแลเขาอยู่ในห้อง ให้ดื่มยา เช็ดตัว เช็ดคราบเลือดจนสะอาด และเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เขา แม้ตอนเช็ดตัวด้านล่าง นางจะเขินอายมาก แต่ก็ทำเพราะเป็นห่วงชิงถิง ถึงจะทำไปมือสั่นไป โดยมีสายตาร้อนแรงของเขาที่แทบจะเผานางมองอยู่ตลอดเวลา

หลังจากผูกเชือกกางเกงให้เขาแล้ว ชิงถิงก็ดึงเสี่ยวเหอด้วยแขนข้างเดียวมากอด เขาซุกหน้าเข้าที่คอของคนรัก สูดดมกลิ่นหอมด้วยความคิดถึง นางก็กอดเขาแน่นเช่นกัน ต่างฝ่ายต่างคิดถึง

กอดอยู่นานจนเสี่ยวเหอต้องเป็นฝ่ายผละออก เพื่อพาเขาไปนอนพักผ่อนดีๆ

“มาที่จวนนี้ครั้งที่เท่าไรแล้ว” เขานอนลงถาม เพราะท่าทางเขินอายของภรรยานั้นไม่ปกติ

เสี่ยวเหอทำหน้าตกใจ ไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาจึงรู้ว่านางเป็นนางทันที

“เหตุใดข้าถึงรู้ว่าเจ้าเป็นเจ้าใช่หรือไม่..หึ..ฮูหยินของบ้านนี้ก็คือเจ้าคนเดียว” ชิงถิงยิ้ม ตอบกลับท่าทางสงสัยของนาง พร้อมกับยกมือตบลงข้างเตียงที่ว่างอยู่ บอกให้นางมานอนด้วยกัน

หากให้พูดตามจริง เสี่ยวเหอก็เพิ่งเคยเข้าหอกับเขาเพียงแค่สองคืน แม้จะหลายครั้งอยู่ แต่นางยังคงประหม่าอยู่ดี

“เมื่อครู่ ท่านหมอไม่ให้ชิงชิงขยับตัวเยอะมาก เดี๋ยวจะทำให้พิษกระจายไปได้ง่าย ยังต้องใช้เวลาอีกสักคืนสองคืนถึงจะขับพิษออกหมด” นางก้มหน้าก้มตาพูด

“ข้าเพียงจะนอนกอด ข้าคิดถึงเจ้าจะแย่อยู่แล้ว” เขาออดอ้อนอย่างที่ไม่เคยทำ หรืออาจจะเคยทำแต่นางยังไม่เคยพบเจอ เสี่ยวเหอจึงค่อยๆ เข้าไปนอนกอดพยายามไม่ให้โดนแผล

ชิงถิงที่อกเปลือยเปล่า ทั้งยังอายุมากขึ้น ไหล่กว้างขึ้น กล้ามเนื้อแข็งแกร่งชัดเจน เส้นเลือดตามแขนที่แสดงถึงการใช้ร่างกายอย่างหนัก แต่ก็แลกมาด้วยความแข็งแกร่ง

กลิ่นความเป็นชาย ทุกอย่างของเขาทำให้เสี่ยวเหอใจสั่นอย่างไม่อาจควบคุม นางจึงพยายามทำเป็นไม่ใส่ใจสิ่งเหล่านั้นด้วยการซักถามเรื่องที่เขารู้ได้อย่างไรว่านางคือนาง

“ชิงชิงรู้ได้อย่างไรว่าเป็นข้า”

“เจ้าเป็นคนเล่าให้ข้าฟัง ตอนที่ข้าอายุน้อยกว่านี้ ก่อนที่เราทั้งสองคนจะแต่งงานกัน เจ้ายังแบ่งด้ายแดงกับข้าด้วย” เขาเล่า ยกมือชูด้ายแดงที่แขนให้นางดู

“พวกเราแต่งงานกันได้อย่างไร ใครขอ แล้วข้าเป็นคนเล่าว่าเกิดสิ่งใดขึ้น เจ้าก็ยอมเชื่อด้วยหรือ เรื่องอัศจรรย์เช่นนี้” นางถามถึงเรื่องที่อยากรู้

เขาไม่ตอบแต่กระชับอ้อมกอดให้นางเข้ามาใกล้ขึ้น บังคับให้ร่างของภรรยาเกยอยู่บนตัวเขาครึ่งหนึ่ง ใช้มือข้างที่ไม่ได้บาดเจ็บจับหลังคอนางบังคับลงมาจูบ ราวกับเขาไม่อยากเสียเวลาเขินอายพูดเรื่องไม่สำคัญเพื่อฆ่าเวลาอีก

เสี่ยวเหอตกใจ เขาจูบอย่างดูดดื่มแทบจะกลืนกินลิ้นของนาง จุมพิตมากมายแต่ก็ยังคล้ายว่าเขาไม่พอใจ นางพยายามปฏิเสธเขาเพราะเป็นห่วงอาการบาดเจ็บ จนในที่สุดเขาก็ยอมปล่อยนางให้เป็นอิสระ

เสี่ยวเหอแทบจะเป็นฝ่ายคร่อมอยู่บนตัวเขา นางพยายามชันตัวขึ้นกลัวว่าจะไปโดนแผลจนแผลฉีกขาด แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นก็สบเข้ากับแววตาของเขาที่บ่งบอกว่าคิดถึงแทบจะขาดใจ

‘ชิงชิงที่ไม่รู้ว่าจะพบข้าเมื่อไหร่ ได้แต่รอคอยการพบเจอที่ไม่แน่นอน ต่อให้เห็นตัวข้าทุกวันแต่ก็ไม่ใช่ข้า คงทรมานน่าดู’ เสี่ยวเหอตระหนักถึงความจริงข้อหนึ่ง

“ข้าขอโทษ เป็นความผิดของข้าเองที่ให้ชิงชิงต้องรอ” ลุกขึ้นนั่งตัวตรงข้างๆ เขา

“ข้าจะร้องเพลงให้ฟัง กล่อมชิงชิงนอน เช่นนี้ดีหรือไม่ เป็นการไถ่โทษ”

“ฮ่าๆ เจ้าอายุเท่าไรแล้ว” ชิงถิงหัวเราะ และถามคำถาม

“หากนับตามความรู้สึกของข้า ปีนี้อายุสิบเก้า”

เขาหัวเราะหนักกว่าเดิมแต่ก็ขยับมานอนบนตักนาง

“เอาสิ ร้องเพลงให้ข้าฟัง ข้าจะนอนตรงนี้”

เมื่อครู่ ในใจของชิงถิงอยากทำมากกว่าร้องเพลง แต่ถามอายุแล้ว เขาไม่กล้าใช้นางให้ทำ เพราะเขาขยับตัวมากไม่ได้ ทำเองก็ไม่สะดวก เสี่ยวเหอยามนี้ก็คล้ายว่าจะยังทำไม่เป็น เขาจึงได้แต่กัดฟันอดทน ฟังภรรยาอายุสามสิบกว่าปีร้องเพลงกล่อมเขานอน

เสี่ยวเหอต้องการจะอยู่จนกว่าจะแน่ใจว่าชิงถิงไม่เป็นอะไร จึงไม่กล้านอนหลับตลอดคืน และตั้งใจจะไม่นอนจนกว่าเขาจะหาย นางใช้การดื่มชาที่ทำให้ไม่ง่วงนอนช่วย

รองแม่ทัพนอนหลับเพราะพิษบาดแผล เขาตื่นมาอีกวันและรับรู้ว่าเสี่ยวเหอยังคงอยู่ เขาดีใจมากเพราะปกตินางจะอยู่ได้ไม่เกินหนึ่งวัน แต่เมื่อได้รู้ความจริงว่านางยังไม่ได้นอน ทั้งคู่ก็เริ่มทะเลาะกัน

“ข้าเป็นห่วงเจ้า อยากเห็นกับตาว่าเจ้าดีขึ้นแล้ว” เสี่ยวเหอเถียง

“แต่ข้าก็เป็นห่วงเจ้า” เขาไม่ยอม

ชิงถิงบังคับให้นางนอน แต่เสี่ยวเหอดื้อไม่ทำตาม เพราะครั้งนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับชีวิตของเขา ปกตินางเป็นเด็กดีมาก ยกเว้นเรื่องนี้เท่านั้น ชีวิตของเขาเป็นอะไรที่นางอาจเสียไปอีกครั้ง

ทั้งสองคน ต่างฝ่ายต่างเป็นห่วง ต่างคนต่างโมโห