ตอนที่ 24 เสียงเบา เสียงดัง (NC)

หญิงสาวร้อนรนไม่รู้จะทำตัวอย่างไร จู่ๆ นางก็นึกถึงยามที่พวกเขาเข้าหอในโรงเตี๊ยม ชิงถิงกับนางอาบน้ำด้วยกัน แต่เพราะความคับแคบของถังอาบน้ำ เขายกนางนั่งตักและกลืนกินนางด้วยท่าทางเช่นนั้น 

ยามนี้เสี่ยวเหอก็นั่งคร่อมเขาด้วยท่าทางเช่นเดียวกัน ทั้งยังมีพื้นที่ให้ขยับตัว หากนางเป็นคนพยายามขยับเสียเอง เขาก็ไม่ต้องเสี่ยงบาดแผลฉีกขาด

คิดได้เช่นนี้ เสี่ยวเหอก็เริ่มโลมเลียดูดดื่มคอของชิงถิงอีกครั้ง ตัดสินใจจะไปให้สุดทาง อยากขบอยากกัดก็ทำ ลิ้มเลียเส้นเลือดของเขาที่ปูดโปนราวกับน้ำตาลปั้นรสหวาน แต่เขากลับกอดนางแน่น หยุดการกระทำอุกอาจของนางไว้

“พอได้แล้ว ข้าขยับตัวไม่ได้มาก ขืนเจ้ายังทำเช่นนี้เรื่อยๆ ข้าจะต้องได้ขยับตัวแน่”

เสี่ยวเหอเงยหน้ามองหน้าตาแสนทรมานของเขา หากนางไม่พูดความตั้งใจของนาง เขาคงไม่รู้แน่ว่านางจะทำสิ่งใด แต่จะให้เอ่ยปากตรงๆ ก็เขินอายเกินไปสำหรับหญิงสาวอายุสิบเก้าเช่นนาง

“ข้าเอง..ข้าจะเป็นคนขยับเอง..” เสียงของเสี่ยวเหอแผ่วเบาจนเขาแทบไม่ได้ยิน สองแก้มแดงราวกับเปื้อนชาด

“เจ้าว่าอย่างไรนะ พูดดังหน่อย ข้าได้ยินไม่ถนัด” 

“..ข้า..ให้เอง”

“อะไรนะ” เขาถามอีก

“ข้าจะทำให้เอง ข้าจะขยับให้เจ้า” เสี่ยวเหอแทบจะตะโกน 

ชิงถิงนิ่งอึ้ง เขาเริ่มหน้าแดงไม่ต่างจากนาง

เสี่ยวเหอยังคิดว่าตัวเองคงพูดเสียงเบาไปเขาคงยังไม่ได้ยิน จึงพูดอีกครั้ง เพิ่มเสียงให้ดังขึ้นอีก

“ข้าจะขยับ..อุบ!” เขารีบยกมือปิดปากนาง

“เบาหน่อย เดี๋ยวข้างนอกก็ได้ยินกันหมดพอดี” เขาเตือน ก่อนจะดึงตัวนางมากอดด้วยความดีใจและหลงใหล

เสี่ยวเหอจึงเป็นฝ่ายขยับตามที่ตกลง นางเริ่มจากถอดเชือกผูกเอวทั้งของชิงถิงและของตัวเอง ขยับเข้าใกล้นั่งลงบนตักเขาในท่าทางที่สะดวก จับเจ้าสิ่งนั้นใส่เข้าไปในช่อดอกไม้ของตัวเอง 

ชิงถิงอ้าปากหอบหายใจ เฝ้ารอให้ภรรยาสอดใส่ด้วยความทรมาน

แม้จะยากอยู่บ้างเพราะมันใหญ่มากจนมือของนางกุมไม่รอบ หญิงสาวคิดในใจว่าแม้แต่สิ่งนี้ก็โตขึ้นตามอายุด้วยหรือ แต่เมื่อค่อยๆ ขยับลงไปจนสุดได้ ก็พอจะถูไถไปมาได้บ้าง เพราะนางมีความเปียกชื้นของตัวเองช่วย

เสี่ยวเหอเริ่มขยับสะโพก เขากลับส่งเสียงแหบพร่าอย่างไม่ปิดบัง

“อื้ออ..อ้า..อ๊ะ” เสี่ยวเหอยกมือขึ้นปิดปากเขา

“อื้อ..อือ..อา” แต่เสียงของเขาก็ยังคงสั่นไหวส่งออกมาไม่หยุด จนนางต้องรีบเข้าไปจูบปิดปากเขาเพื่อไม่ให้เสียงดังไปมากกว่านี้ 

เสี่ยวเหอพบว่าจูบปิดปากเขาเช่นนี้ ทำให้ขยับสะโพกขึ้นลงไปมาได้น้อยลงและมันคล้ายจะทำให้เขาไม่ชอบใจ เพราะชิงถิงเริ่มยื่นมือมาบีบคลำเอวคอดของนาง ก่อนจะเลื่อนลงไปจับสะโพกของนางขยับโยกเสียเอง 

ฝ่ามือร้อนและความเร็วที่เขาควบคุม ทำให้ความเสียวซ่านวิ่งเข้าใส่ดอกไม้ตูมของเสี่ยวเหอจนควบคุมไม่ได้ นางต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งกว่าเบือนปากหนี เพื่อพูดเตือนเขาสักคำ

“บะ..อ๊ะ..เบาหน่อย อย่าขยับมาก อา..อา จะ..เจ้าขยับตัวมากไม่ได้” เสียงน้อยๆ แหบพร่าที่พยายามห้ามเขา ราวกับปลาที่พยายามว่ายทวนน้ำตกขึ้นไปบนภูเขาไท่ซาน ยิ่งทำให้ไฟราคะของชิงถิงโหมรุนแรง

เสี่ยวเหอลุกขึ้นไม่ไหว เพราะความสุขสันต์ท่วมช่องท้อง นางคล้ายถูกเขาโจมตีหลายทางพร้อมกัน ทั้งฝ่ามือหนาที่บีบเคล้นตรงสะโพก แท่งเอ็นร้อนที่กระทุ้งลึกสุดท่อน และแรงเบียดเสียดของเม็ดดอกไม้ด้านนอกที่ต้องถูไปมาตามโคนแท่งหยก

“เสี่ยวเหอ..เสี่ยวเหอของข้า..ข้ารักเจ้า..อา..รักมาก..อะ..อา” ชิงถิงส่งเสียงครวญคราง คล้ายกลัวว่าคนด้านนอกจะไม่ได้ยิน

หญิงสาวถูกแรงกำหนัดจู่โจมท่วมท้น จุดอ่อนไหวถูกบดเบียดจนนางสุขสันต์วูบวาบแทบทนไม่ไหว แท่งหยกแกร่งทิ่มแทงเต็มช่องรักจนนางสุขสมอารมณ์หมาย ได้ขึ้นไปยังยอดเขาไท่ซานก่อนเขา

ชิงถิงต้องหยุดมือเสียเองเพราะเสี่ยวเหอตัวสั่นเทากอดเขาไว้ไม่ไหวอีก เขาตัวใกล้จะแตกสลายแต่นางกลับถึงเขาไท่ซานแล้ว เขาราวกับถูกทรมานด้วยความทุกข์เข็ญระหว่างทางขึ้นภูเขาไท่ซานเพราะตามนางไม่ทัน

“หาก..ไม่เลิกขยับมือของเจ้า ข้าจะไม่..ขยับให้แล้วนะ” หญิงสาวข่มขู่เสียงแหบแห้ง แม้นางจะตัวสั่นสุขสม แต่ยังคงเป็นห่วงความปลอดภัยของเขา

“ได้..เจ้าขยับ” ชิงถิงต้องยอมปล่อยมือจากสะโพกเนียน

ถึงแม้จะทรมาน ไม่ถึงใจมากเพียงใด เขาก็ได้แต่ต้องทำตามคำสั่งของภรรยา เพียงแต่ภรรยาตัวน้อยของเขา แรงน้อยจนพาเขาขึ้นสู่ยอดเขาไท่ซานได้ช้ามาก เขาทรมานไปทั้งตัว จำต้องขอร้องให้นางขยันขึ้นอีกนิด ส่งเสียงขอร้องนางอย่างทุกข์ทน

“ขยับขึ้นเร็วอีกหน่อย...อื้อ..อา... บดขยี้แรงอีกนิดได้หรือไม่...โถ่เสี่ยวเหอของข้า..ที่รักของข้า...เร็วหน่อย...แรงอีกนิดได้หรือไม่ ..เสี่ยวเหอ..เสี่ยวเหอ จูบข้าที..ข้าต้องการเจ้า..อ้า..ฮือ อือออ ข้ารักเจ้า แรงๆ หน่อย”

เดี๋ยวก็ขอร้องให้แรงขึ้น เดี๋ยวก็อ้าปากขอจูบ ครูต่อมาก็พูดพร่ำว่ารักนางมาก เสี่ยวเหอรู้สึกพึงพอใจที่เขาทำตัวน่ารักยอมเชื่อฟัง แม้นางจะไร้เรี่ยวแรง แต่ก็พยายามขยับแรงขึ้นตอบแทนเขา 

ช่วงแรก นางยังทำตามที่ชิงถิงขอได้อย่างไม่ติดขัด แต่ผ่านไปได้ครึ่งทาง ความรื่นรมย์ของการได้ขยับเองก็ทำให้จำแทบไม่ได้ว่าเขาพูดอะไรบ้าง จำได้แต่ความคับแน่นในช่วงท้อง ความหฤหรรษ์ของการขยับแรงๆ 

เสี่ยวเหอคล้ายได้รู้ถึงความสุขยามเมื่อสองร่างเชื่อมรัก ความหฤหรรย์นั้นทำให้นางมีแรงขยับอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน นางใช้ไหล่กว้างของเขาเป็นที่ยึดเหนี่ยวระหว่างการขยับบดเบียดที่แรงขึ้นเรื่อยๆ

เสี่ยวเหอพาตัวเองไปถึงช่วงเวลาที่แสงสีขาวสว่างจ้าในหัวอีกครั้ง ล่วงขึ้นสู่ยอดเขาไท่ซาน เหนื่อยแทบสิ้นสติ เหน็ดเหนื่อยตัวสั่นเทาอยู่ครู่หนึ่งถึงได้รู้ว่าตัวเองถึงที่หมายแล้ว แต่เขายังไปไม่ถึงไหน 

ทั้งยังร้องขอให้นางขยับแรงขึ้นอีกนิดด้วยใบหน้าแดงก่ำอย่างน่าสงสาร นัยน์ตาของชิงถิงหวานเยิ้มราวกับติดอยู่ในห้วงเมฆหมอกที่หาทางออกไม่พบ พร่ำบอกรักนาง เรียกนางว่าคนดี 

“คนดีของข้า... อย่าเพิ่งหยุด..อา..อ้า แรงๆ หน่อย ข้าจะไม่ไหวแล้ว เสี่ยวเหอของข้า..อ้า..อื้อ แรงอีกสิ เร็วเข้า”

แม้จะเหน็ดเหนื่อย แต่ก็ไม่อาจปล่อยชิงถิงที่น่าสงสารไว้กลางทาง เสี่ยวเหอรวบรวมเรี่ยวแรงทำตามคำขอนั้น อีกครั้งและอีกครั้ง จนเขาคำรามเสียงแหบพร่าอย่างพึงพอใจในที่สุด

ยามนั้น นางถึงได้รู้สึกว่าตัวเองไปถึงยอดเขาไท่ซานครั้งแล้วครั้งเล่าจนแทบขยับตัวลงจากตักของเขาไม่ไหวอีกแล้ว

“เสี่ยวเหอ เสี่ยวเหอคนดีของข้า” เขาพึงพอใจอย่างมีความสุข พร่ำกอดจูบนางราวกับจะอยากขอบคุณที่นางรักเขา ทำให้เขาได้มีความสุขแม้ไม่อาจขยับตัว