ตอนที่ 26 ความเย็นชายามดอกกุ้ยเต็มป่า

เสี่ยวเหอกระโดดข้ามเวลาไปมาทุกครั้งที่นอนหลับ เกิดขึ้นทุกวันจนนางเริ่มคุ้นชิน ไม่กลัวที่จะนอนหรือตื่นในที่ไม่คุ้นเคยอีก เพราะนางรู้ว่าต้องได้พบชิงถิงทุกครั้งที่ตื่น แต่ถ้าหากเลือกได้ นางก็ยังอยากตื่นมาแล้วพบคนที่บ้าน นางชอบนอนและตื่นในบ้านของตัวเอง

บางวัน เสี่ยวเหอก็ตื่นมาตอนอายุสิบสอง ได้พบชิงถิงเพียงแค่ผ่านๆ บางวันตื่นมาตอนนางอายุสิบสี่ ตรงกับวันปักปิ่นพอดี ชิงถิงยังมาร่วมยินดีพร้อมครอบครัวของเขาด้วย และบางครั้ง ก็ตื่นมาตอนอายุสิบขวบ นางได้พบเขาตอนเช้าเพราะแม่เลี้ยงของเสี่ยวเหอจะจ้างให้เขาไปหาผักป่าให้

นางกระโดดข้ามเวลาไปมา แต่ก็ยังคงมีความสุขดี

กระทั่งวันหนึ่ง เสี่ยวเหอได้ตื่นมาตอนอายุสิบเจ็ดปี เป็นช่วงที่ดอกกุ้ยป่าบานเต็มภูเขา ท่านพ่อให้ไปช่วยกันเก็บมาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ จะได้เอามาทำน้ำเชื่อม เก็บไว้กินได้ทั้งปี

นางต้องออกไปช่วยสาวใช้เก็บดอกกุ้ยตามที่ท่านพ่อสั่ง น้องสาวต่างแม่และพี่หลันเหมย แม้แต่น้องชายก็ยังต้องหยุดเรียนมาช่วย ทุกคนในบ้านต้องออกไปช่วยกัน

เสี่ยวเหอออกไปเก็บดอกกุ้ยพร้อมจื่อรั่ว หลังจากแยกย้ายจากคนในบ้านแล้ว เสี่ยวเหอจึงเดินแยกออกไปเก็บคนละทางกับจื่อรั่ว แม้จื่อรั่วจะพยายามทัดทาน แต่เสี่ยวเหอไม่ฟังทำราวกับไม่ได้ยินเสียงนั้น แบกตะกร้าเปล่าไว้ที่หลังเดินไปลำพัง

นางไม่อยากพบสาวใช้คนนี้ ไม่อยากกระทั่งมองหน้า แต่ถึงจะเกลียดมากเพียงใดเสี่ยวเหอก็ไม่คิดจะทำสิ่งใด เพราะเมื่อนางอายุครบสิบเก้าปี จื่อรั่วก็ได้รับผลกรรมนั้นเอง

เสี่ยวเหอนึกถึงลำธารเล็กๆ ที่เคยตื่นมาพบชิงถิงตัวอ้วน นางเคยเทียบดูแล้ว โดยใช้ตำแหน่งที่ตั้งของร้านหมอยาซึ่งเปิดมาอย่างยาวนานหลายชั่วอายุคน ลำธารเล็กๆ นั่นคล้ายจะเป็นที่เดียวกับตำแหน่งที่ตั้งจวนของรองแม่ทัพในอนาคต

แม้ทุกวันนี้ยังเป็นป่าอยู่ แต่อีกไม่นานแถวลำธารจะกลายเป็นเมืองใหญ่ที่คับคั่งไปด้วยผู้คน เสี่ยวเหออยากแน่ใจจึงเดินไปสำรวจดู นางแบกตะกร้าไว้ข้างหลังไปด้วย เผื่อจะได้เก็บดอกกุ้ยไปพร้อมกัน

หญิงสาวในวัยสิบเจ็ดเดินไปจนถึงลำธารเล็กๆ ที่ทั้งใสทั้งเย็น เป็นแอ่งไม่ห่างจากเนินเตี้ยๆ นางมองแล้วได้แต่คาดคิดว่าในอนาคต ชิงถิงคงจะไถเนินเขาทิ้ง และสร้างจวนหลังใหญ่โตขึ้นบริเวณนี้

'เพียงนอนหลับที่นี่ก็จะตื่นมาในบ้านของชิงชิง หรือไม่ก็คงตื่นมาเต็มไปด้วยต้นไม้เช่นเวลานี้ ฮ่าๆ' เสี่ยวเหอคิด

นางหัวเราะคิกคักมีความสุขกับความคิดนั้น เดินเท้าเข้าไปลึกอีกหลายลี้ แม้จะเป็นป่าดงดิบมีต้นไม้ขึ้นแทบจะบังแสงอาทิตย์จนหมด แต่ก็ได้กลิ่นดอกกุ้ยป่าแรงมากมาจากทางนั้น

เสี่ยวเหอจึงตั้งใจว่าจะไปเก็บดอกกุ้ยทางนั้น จึงเดินเข้าไปในป่าลึกขึ้นอีก ระหว่างที่นางกำลังคิดว่าเดินมาไกลไป จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงบางอย่างกระทบน้ำอย่างแรง และยังได้ยินเสียงของชิงถิงตะโกนด่าตัวเองอย่างโมโห

“ชิงถิง เจ้ามันก็แค่ไอ้โง่ โง่จริงๆ”

เสี่ยวเหอรีบเดินไป เห็นเขาไม่ใส่เสื้อยืนอยู่กลางลำธาร โยนก้อนหินลงลำธารที่สูงไม่เกินเข่าก้อนแล้วก้อนเล่า น้ำแตกกระจายตามแรงอารมณ์ของเขา

“เจ้าโกรธอะไร” เสี่ยวเหอถาม

ชิงถิงชะงัก เขาตกตะลึงคล้ายไม่คิดว่าจะพบนางที่นี่ แต่ต่อมาก็ทำหน้าบึ้งตึง แววตาแสดงออกถึงความโกรธแค้นแทบบ้าอย่างชัดเจน ก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น รีบขึ้นจากลำธารไปหยิบเสื้อ

แต่เสี่ยวเหออยู่ใกล้เสื้อของเขาที่ถอดทิ้งไว้ข้างลำธารมากกว่า นางจึงวิ่งไปแย่งมาถือไว้ เมื่ออยู่ในมือนางต่อให้เขาโกรธเพียงใดก็ไม่กล้าแย่ง หญิงสาวยิ้มดีใจในขณะที่เขาได้แต่ถลึงตาอย่างโกรธเคือง

“ตกลงว่าเจ้าเป็นอะไร โกรธใครหรือ แล้วเหตุใดจึงโกรธมากเช่นนี้ บอกข้าเถิด ใครกันช่างกล้าทำให้ชิงชิงโกรธเคืองเช่นนี้ เกิดอะไรขึ้น ข้าพอจะช่วยให้เจ้าหายดีขึ้นบ้างได้หรือไม่” เสี่ยวเหอถามคำถามรัวๆ

“เจ้าอย่ามาแสร้งโง่หน่อยเลย!!” เขาตะคอกใส่นาง

หญิงสาวตกใจมาก ทั้งน้อยใจและหวาดกลัว นัยน์ตาเริ่มแดง นางไม่แน่ใจว่าตัวเองไปทำอะไรให้ชิงถิงไม่สบายใจหรือโกรธอีกหรือไม่ เพราะบางครั้งนางก็ทำไปโดยไม่ทันคิด นางข้ามเวลาไปมาจนจำเรื่องราวได้ไม่ชัดเจน

ชิงถิงเห็นแล้วว่าเสี่ยวเหอตาแดงก่ำใกล้จะร้องให้ แต่เขาโกรธนางมากจนไม่อยากใส่ใจ ชายหนุ่มจึงจงใจเดินหนี แต่นางก็ยังเดินตาม เสี่ยวเหอถึงขั้นต้องออกวิ่งตาม เพราะเขาขายาวเดินเร็วมาก

เดินตามได้สักครู่ เสี่ยวเหอก็เห็นห้างทรงกลมที่สร้างล้อมรอบต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง มีระเบียงกว้างสักสามสิบชุ่นพอให้นั่งได้อย่างสบายๆ ด้านหน้าของห้าง มีบันไดสี่ห้าขั้นเพื่อเดินขึ้นไปบนห้าง ดูแล้วไม่ได้สูงมาก

เพราะอยู่ท่ามกลางป่าและต้นไม้สูงใหญ่จึงยิ่งสวยงาม นางเห็นเขาปีนขึ้นไปเปิดกล่องไม้ขนาดเท่าหีบเสื้อผ้าที่ตั้งอยู่ติดต้นไม้ใหญ่กลางห้าง เขาเอาเสื้อทหารตัวใหม่ออกมาใส่ ไม่สนใจแย่งเสื้อตัวที่นางถืออยู่ ทำราวกับไม่ต้องการเสวนากับนางอีกแล้วในชีวิตนี้

เสี่ยวเหอมองไปก็เห็นม้าตัวหนึ่งผูกไว้ใกล้กับลำธาร เขาลงจากห้างกำลังจะเดินไปขึ้นม้า นางก็เข้าใจและน้ำตาร่วงทันที ไม่รู้ว่าเพราะอะไร รู้แค่เพียงว่านางเสียใจมาก เสียใจที่เขาทำท่ารังเกียจนางเช่นนี้

ท่าทางของชิงถิงไม่ใช่แค่โกรธเหมือนทุกครั้ง แต่เป็นเกลียดนาง เขาเย็นชาต่อนาง ไม่ยอมมองสบตานางสักครั้ง

ชิงถิงเดินไปจูงม้า ตั้งใจเดินกลับออกไปด้านนอกป่า ปล่อยทิ้งนางไว้ลำพังไม่อยากสนใจ แต่เขาก็ต้องชะงักไป เพราะเมื่อเดินผ่านมาทางที่นางยืนอยู่ เขาเห็นนางร้องไห้น้ำตาไหลพราก สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร

เขายืนพิจารณาสักครู่ แต่ก็ตัดสินใจไม่สนใจ เดินผ่านตัวนางไปราวกับนางไร้ตัวตน เสี่ยวเหอรู้สึกไม่ยินยอม จึงวิ่งไปจับแขนเสื้อเขาไว้ ในใจเริ่มกลัวจริงๆ ว่าเขาจะเกลียดตัวเอง กลัวว่าในอนาคตอาจจะไม่ได้แต่งงานแล้ว

วันก่อน ตอนที่ชิงชิงยังเด็กและนางเผลอไปหอมแก้มเขา ชิงถิงก็ไม่ยอมออกมาพบนางแล้วครั้งหนึ่ง วันนี้เขาก็ทำท่าทางราวกับเกลียดนางมาก ยิ่งคิดเสี่ยวเหอก็ยิ่งกลัว