ตอนที่ 25 การกระทำที่อาจส่งผลในอนาคต

หลังจากนั้น เสี่ยวเหอจำได้ว่าชิงถิงตะโกนเรียกให้สาวใช้ยกน้ำมาให้นางเช็ดตัว ใช้แขนข้างหนึ่งกอดนางไว้ ทั้งจูบทั้งเอ่ยขอบคุณนางอย่างรักใคร่ เมื่อสาวใช้เคาะประตู เขาทำเพียงดึงผ้าห่มมาคลุมตัวนางที่นั่งบนตักเขาเอาไว้ 

ใครบ้างจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!!...

เสี่ยวเหอนึกย้อนไปยามที่เขาส่งเสียงแหบพร่าขอร้องให้ขยับครั้งแล้วครั้งเล่า นางรู้สึกว่าไม่ได้รับความเป็นธรรมเอาเสียเลย เมื่อเทียบกับตอนที่เขาห้ามนางพูดเสียงดัง ทั้งๆ ที่เขาแทบจะบอกให้คนทั้งโลกรู้ว่านางกำลังทำอะไร  ทำอย่างไร และทำรุนแรงเพียงใดต่อเขา

นางอับอายแทบแทรกแผ่นดินหนี โชคดีที่สาวใช้และพวกทหารข้างนอกต่างทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ชิงถิงจูบซับเหงื่อของนางไปมา รอคอยอย่างใจเย็นจนนางหายเหนื่อย มีแรงลุกขึ้นจากตักของเขา แม้สองขาจะยังสั่นเทา แต่เสี่ยวเหอก็พอจะลุกขึ้นไหว นางใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดทำความสะอาดให้พวกเขาทั้งสองคนจนเสร็จ

จากนั้นจึงปีนขึ้นไปหลับอยู่ข้างๆ เขาด้วยความเหนื่อยอ่อน ก่อนจะหลับ นางคล้ายจะได้ยินชิงถิงพูด

“ฝันดี ไม่ต้องกลัว ข้าจะรอพบเจ้าเมื่อเจ้าตื่นเสมอ” นางรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก ราวกับคำสัญญาที่เขาบอกว่าไม่ต้องกลัว ไม่ว่านางจะหลับที่ใด เมื่อตื่นมาจะได้พบเขารออยู่ที่นั่นแน่นอน

เสี่ยวเหอหลับไปอย่างสบายใจ..

เสี่ยวเหอลืมตาตื่น มองสำรวจไปรอบด้าน ครานี้เหมือนนางจะนอนอยู่ใกล้ธารน้ำเล็กสายหนึ่ง รอบด้านมีแต่ป่าเงียบเชียบ ดูแล้วพระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าเต็มที นางหวาดกลัวจึงรีบวิ่งออกจากตรงนั้น สองขาเล็กๆ เดินออกมาไม่นานก็พบเนินเขาเตี้ยลูกหนึ่ง ร่างของเด็กชายคนหนึ่งอยู่บนนั้น

“เจ้าหลงทางอีกแล้วหรือ” ชิงถิงตัวอ้วนกลมที่แบกตะกร้าไว้ข้างหลัง ดูแล้วยังเด็กมาก เขาหันมาเห็นนางเข้าพอดีจึงร้องทัก

เสี่ยวเหอยิ้มและพยักหน้า 

“มาสิ ข้าจะไปส่ง” เด็กชายตัวอ้วนกวักมือเรียก นางจึงวิ่งไปหาอย่างเชื่อฟัง

“หากเจ้าโง่เขลา วันหลังก็อย่าออกนอกหมู่บ้าน ห้ามมาเดินเล่นไกลเพียงนี้อีกนะ เข้าใจหรือไม่” เขาช่างปากเสียตั้งแต่เด็ก

แต่เสี่ยวเหอก็แค่ยิ้มพยักหน้าอย่างโง่งม

“ตอนนี้เจ้าอายุเท่าไรแล้ว” นางถาม

“ทำไมช่วงนี้เจ้าชอบถามบ่อยๆ เรื่องอายุ มันสำคัญมากหรือ เอาเวลาไปคิดว่าตัวเองต้องเตรียมสิ่งใดเพื่อจะออกมาเดินเล่นไกลขนาดนี้ดีกว่าหรือไม่?” 

เด็กน้อยชิงถิงยังบ่นนางอีกหลายเรื่องหลังจากนั้น เสี่ยวเหอน้อยเดินตามเขาและฟังเขาบ่นจนเหนื่อย นางจึงวิ่งไปขวางหน้าเขาไว้ และจับสองแก้มอ้วนนวดเล่นไปมา เด็กชายยืนชะงักค้างตกใจ 

“เจ้าทำอะไรน่ะ!” เขาผลักนางออก ถามเสียงดุดัน 

“ตอนเด็กเจ้าน่ารักเพียงนี้ แก้มนุ่มยังกับซาลาเปา ทั้งยังขี้บ่น พูดมาก เหตุใดโตขึ้นถึงได้เงียบขรึมนัก ถามคำก็ตอบคำ มีแค่บางช่วงเวลาเท่านั้นที่ชอบพูดมาก เป็นเพราะเหตุใดกัน ข้าสงสัยนัก” เสี่ยวเหอบ่นบ้าง

ชิงถิงน้อยนิ่งงัน ก่อนจะทำหน้าดุและรีบเดินหนีอย่างเร็ว ทั้งโมโหทั้งเขินอาย แต่เดินได้ไม่ไกลก็กลัวเด็กหญิงจะตามมาไม่ทัน จึงหันไปตะโกนเรียก

“พระอาทิตย์ใกล้ตกแล้ว รีบกลับบ้าน เดินให้เร็วหน่อย”

เสี่ยวเหอเดินตามอย่างอารมณ์ดี นึกถึงคำสัญญาของชิงถิงเมื่อวาน

‘ไม่ว่าจะตื่นที่ใดก็จะพบข้ารออยู่แน่นอน’ เขาทำตามสัญญาจริงๆ ด้วย 

เมื่อนึกถึงเมื่อวานก็นึกถึงความสุขสมที่เกิดขึ้นนั่นด้วย นางมองชิงถิงตัวอ้วนตรงหน้า ใครจะรู้ว่าโตขึ้นจะสูงใหญ่ ไหล่กว้างน่ากอดมากเช่นนั้น เสี่ยวเหอคิดแล้วก็ได้แต่หัวเราะคิกคัก 

ชิงถิงตัวอ้วนกลับหงุดหงิดไม่รู้ว่าเด็กหญิงหัวเราะอะไร ตัวเขามีอะไรน่าหัวเราะเช่นนั้น ใบหน้ากลมบูดบึ้งยิ่งกว่าเดิม

“ข้าไม่ได้หัวเราะเจ้า แต่ดีใจที่มีเจ้าอยู่ด้วย ทั้งยังใจดีพาข้ากลับบ้าน ข้าจึงดีใจมาก” เสี่ยวเหอรีบพูดเอาใจ

“รีบๆ เดิน” เด็กชายตอบกลับในขณะที่ขัดเขินจนหูแดง

เสี่ยวเหอเห็นแล้วรู้สึกว่าช่างน่ารักยิ่งนัก ไม่ว่ายามใดชิงชิงของนางก็น่ารักเสมอ ความอบอุ่นในใจทำให้ไร้สติไปชั่วครู่ นางจึงวิ่งไปจับแขนเสื้อเด็กน้อยชิงถิงไว้และรีบหอมแก้มเขาหนึ่งที

หนูน้อยเสี่ยวเหอรังแกเด็กชายแล้วก็รีบวิ่งนำหน้าไปด้วยความดีใจ เพราะเป็นเส้นทางที่เริ่มจะคุ้นเคย นางรู้แล้วว่าต้องไปทางไหนจึงเดินไม่รอเด็กชาย แต่เดินมาสักพักก็ไม่เห็นชิงถิงเดินตามมา 

เสี่ยวเหอหันกลับไปมองดู เห็นเด็กชายเดินอยู่ไกลมาก ร่างเล็กอ้วนจ้ำม่ำก้มหน้าลง ท่าทางหวาดกลัวไม่ยอมเข้าใกล้นางอีก 

เสี่ยวเหอจึงเพิ่งคิดได้ว่าตัวเองก็ไม่ได้สูงไปกว่าเด็กน้อยชิงถิงเลย ดูจากขนาดตัวเขาแล้วไม่เกินแปดเก้าขวบแน่ๆ นางก้มลงมองดูสองเท้าเล็กของตัวเอง นางก็อยู่ในร่างของเด็กไม่ต่างจากเขาสักนิด

‘เด็กหญิงวัยนี้ ใครจะไปหอมแก้มผู้ชายกัน!!’ 

เสี่ยวเหอตกใจกับความจริงข้อนี้ มองดูชิงถิงน้อยเอาแต่หวาดระแวงเดินก้มหน้าห่างออกไป นางอยากขอโทษเขา เด็กน้อยก็ไม่ยอมเดินมาใกล้ เขาอาจเข้าใจผิดเรื่องที่นางทำ

นางก่นด่าตัวเองในใจ พร่ำบอกกับตัวเองว่าต่อไปอย่าได้เผลอตัวอีก อย่าทำสิ่งใดที่ไม่ใช่ช่วงอายุนั้นควรทำ

เมื่อกลับถึงบ้าน เสี่ยวเหอน้อยบอกท่านแม่ว่าตัวเองหลงทาง ได้ต้าจื่อพามาส่ง ช่วยหาของอะไรให้นางนำไปขอบคุณเขาได้หรือไม่ แม่เลี้ยงจึงให้ขนมดอกกุ้ยและเนื้อแห้ง

เด็กหญิงตั้งใจจะนำไปขอบคุณและขอโทษ แต่เมื่อไปถึงที่บ้านของชิงถิง เรียกเท่าไรเด็กชายก็ไม่ยอมออกมาพบ เสี่ยวเหอได้แต่ฝากเนื้อและขนมกับพ่อของชิงถิง

เสี่ยวเหอรู้สึกไม่ดีที่ชิงถิงน้อยทำท่าทางหวาดกลัวนาง เขาถึงขั้นไม่ยอมออกมาพบนางแล้ว ไม่อาจรู้ได้เลยว่าการทำให้เด็กชายชิงถิงเกลียดจะส่งผลต่อการตัดสินใจในอนาคตด้วยหรือไม่

นางกลัวว่าหากเขาเกลียดนางวันนี้ วันหน้าเขาก็จะไม่ชอบไม่รักนางแล้ว เสี่ยวเหอกลัดกลุ้มหวาดกลัวสิ่งที่อาจส่งผลไปถึงอนาคต จึงตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะไม่ทำอะไรที่เกินอายุเช่นนี้อีก ห้ามเด็ดขาด!!! 

ในขณะที่ชิงถิงน้อย จู่ๆ ก็มีเด็กสาวน่ารักมาหอมแก้ม ทั้งอับอายและเขินอายเกินกว่าจะกล้าเผชิญหน้ากับใครได้ กลับถึงบ้านก็ขังตัวเองในห้องนอน ไม่กล้ากระทั่งออกมากินข้าวเย็น หัวใจเต้นแรงจนนอนไม่หลับทั้งคืน แม้ในความฝันก็ยังคงจดจำริมฝีปากนุ่มๆ ของเด็กสาวได้