ตอนที่ 27 จุมพิตอุกอาจ

แม้ในใจอยากวิ่งไปกอดเอวรั้งเขาไว้ ก็กลัวว่าชิงถิงจะเกลียดนางมากกว่าวันนั้นอีก แต่ก็ไม่สามารถปล่อยให้เขาเดินผ่านไปได้จริงๆ ทั้งไม่สามารถวิ่งไปกอดเขาตามใจได้ วันนี้นางอายุสิบเจ็ด เขาก็คงอายุสิบเจ็ดเช่นกัน พวกเขาคงยังไม่เคยใกล้ชิดสนิทสนม เสี่ยวเหอจึงได้แต่จับแขนเสื้อเขาไว้แน่น

ชิงถิงหันมาเห็นน้ำตาไหลเต็มแก้มของนาง พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เผลอใจอ่อน เขารู้ตัวดีว่าเสียงร้องไห้ของเสี่ยวเหอเป็นดั่งเสียงเพลงของรัฐฉู่ที่ได้ยินทั้งสี่ทิศ[1] เขาต้องพ่ายแพ้แน่ เขาพยายามฝืนปั้นหน้าดุถมึงทึงเอาไว้ แต่กลับก้าวขาทิ้งนางไปไม่ได้

เสี่ยวเหอเห็นว่าเขาขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด แต่ก็ไม่ได้ดึงดันแกะมือนางออก

“หากตัวข้าทำสิ่งใดให้เจ้าไม่พอใจก็ขอโทษด้วย อย่าเกลียดข้าเลยได้หรือไม่” นางรวบรวมความกล้าพูดไป 

เสี่ยวเหอยกมือพยายามเช็ดน้ำตา อดกลั้นไว้ไม่ให้เสียงสะอื้นดังออกมาทำให้เขารำคาญ 

“ตกลงแล้ว เจ้าเกลียดหรือไม่เกลียดข้ากันแน่” เขากลับถามนางด้วยคำถามเดียวกัน น้ำเสียงเย็นชาเสียง คิ้วขมวด หน้าถมึงทึง

“ข้าไม่มีวันเกลียดเจ้า มีแต่กลัว..กลัวว่าเจ้าจะเกลียดข้ามากกว่า!” เสี่ยวเหอรีบส่ายหัวและบอกเขาตามที่คิด

คำตอบนั้นทำให้สีหน้าของชิงถิงตึงน้อยลง เขาผูกม้าไว้ตรงนั้นกับพุ่มหญ้า หันมาแกะมือสั่นๆ ของเสี่ยวเหอที่จับแขนเสื้อเขาอยู่ จับมือนางเดินกลับไปที่ห้าง 

เขาพานางขึ้นไปบนห้าง ทั้งยังช่วยหยิบตะกร้าออกจากหลังของนางอย่างเบามือ และวางลงใกล้ๆ กล่องไม้ ก่อนจะหยิบเสื้อตัวเดิมในมือนางมาเช็ดน้ำมูกน้ำตาให้ 

บนห้างมีที่นั่งล้อมรอบเป็นระเบียง เขาจึงจับสองไหล่ของเสี่ยวเหอค่อยๆ ดันให้นางนั่งบนระเบียง เสี่ยวเหอก็นั่งลงอย่างว่าง่าย เขาเห็นท่าทางหวาดกลัวของนางแล้วรู้สึกหัวใจหนักอึ้ง

ท่าทางของนางราวกับกลัวว่าตัวเองจะทำอะไรให้ชายหนุ่มโกรธอีกครั้ง ชิงถิงได้แต่ถอนหายใจ นั่งลงข้างๆ และหันมามองหน้านางตรงๆ

“เจ้าไม่ได้เกลียดข้าจริงหรือ” เขาถาม

“ไม่เคยเกลียด..ข้า..ข้า..” เสี่ยวเหอเสียงสั่น อยากพูดว่าตัวเองรักเขามาก แต่พูดไม่ออก

ชิงถิงเห็นแล้วรู้สึกสงสารเสี่ยวเหอมาก

“ข้าก็ไม่ได้เกลียดเจ้า ไม่ต้องร้องแล้ว” เขาเอ่ยเสียงเบา ยกมือเช็ดคราบน้ำตาให้หญิงสาว

เสี่ยวเหอเงยหน้าขึ้นทันทีอย่างดีใจ ยิ้มโง่งมราวกับเด็กน้อยที่เพิ่งได้รับขนมน้ำตาลปั้น

“ถ้าเช่นนั้น เจ้าโกรธใคร เกลียดใคร เหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่ เหตุใดต้องโมโหใส่ข้าด้วย” ผ่านไปสักครู่เสี่ยวเหอจึงกล้าจะถามและตัดพ้อในการกระทำของเขา จู่ๆ เขาก็มาโมโหใส่นาง ดุนางอีก หัวใจของนางแทบจะแตกเพราะความกลัวอยู่แล้ว

ชิงถิงไม่ตอบ แต่กลับถามคำถามแทน

“แล้วเจ้า..ชอบข้าหรือไม่” เขาหน้าแดง แต่ไม่ได้หลบสายตา 

เสี่ยวเหอไม่แน่ใจว่าหมายถึงอะไร จึงไม่ได้ตอบไปทันที แต่ก็หน้าแดงแววตาสั่นไหว ก่อนจะหลบตาเขาและบอกตัวเองในใจว่าให้ทำตัวดีๆ อย่าปล่อยใจเข้าไปจูบอย่างลืมตัว ไม่เช่นนั้นอาจถูกเกลียด เขาอาจไม่ยอมออกมาพบนางเหมือนวันก่อนอีก

‘อย่าทำเรื่องที่ไม่สมควรทำ ต้องห้ามใจตัวเองไว้ให้ได้’ เสี่ยวเหอบอกตัวเองในใจ

แต่อาการเขินอายของนางกลับทำให้นางดูน่ารักน่าเอ็นดูในสายตาของชิงถิง ทำให้เขาเข้าใจผิด อดทนรอไม่ไหว ยกมือเชยคางเสี่ยวเหอให้เงยหน้าขึ้นและก้มลงไปจูบนางเสียดื้อๆ

“อื้อ..!!” เสี่ยวเหอตกใจตาโต

ถึงนางจะตกใจมากในคราแรก แต่ก็ไม่กล้าผลักเขาออก ด้วยความคิดถึงริมฝีปากของเขา สุดท้ายก็ยอมปล่อยใจเผลอจูบตอบไป 

ทันทีที่ริมฝีปากของเสี่ยวเหอขยับตอบรับจุมพิต หัวใจของชิงถิงก็พองโตราวกับใกล้จะโบยบินได้ คล้ายเป็นการยืนยันว่านางก็รักเขา ไม่ได้รังเกียจเขา ต้องการเขาดังเช่นที่เขาต้องการนาง 

ชิงถิงขยับเข้าไปใกล้ขึ้น ใช้สองมือประคองหน้านางไว้เพื่อจะได้จูบได้ถนัดมากขึ้น เขาเริ่มสอดลิ้นเข้าไปควานหาความหวานในปากของเสี่ยวเหอ นางก็ส่งลิ้นมาให้เขาลิ้มรสอย่างเต็มใจ

ผีเสื้อในท้องของเขาโบยบินจนจูบหอมหวานเริ่มเร่าร้อน เขาดึงร่างบอบบางเข้าไปกอดใกล้ชิดมากขึ้น มือหนึ่งดันหลัง อีกมือก็เริ่มเลื้อยไปจับที่สะโพกบีบคลึงอย่างพึงพอใจ

ชายหนุ่มเบียดตัวเข้ากับร่างของเสี่ยวเหอ โอบอุ้มยกนางขึ้นมานั่งบนตัก ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากเข้าไปขบเม้มตามคอระหงอย่างลืมตัว ความต้องการครอบครองเอ่อล้นจนไม่อาจควบคุม สองมือหนาลูบไล้แผ่นหลังพยายามปลดเชือกมัดเอวของหญิงสาว

เสี่ยวเหอเป็นฝ่ายได้สติก่อน เพราะรู้สึกถึงการดึงรั้งเชือกมัดเอว นางตกใจใช้แรงทั้งหมดผลักให้เขาออกห่าง ลนลานยืนขึ้นรีบวิ่งไปหลบหลังต้นไม้อีกด้าน ชิงถิงที่ยังลิ้มรสความหอมหวานไม่เต็มอิ่มรู้สึกขัดใจ ไม่พอใจ และไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“ทำไม?” เขาถามเสียงแหบพร่า

“ไม่ได้ มันไม่ควร” เสี่ยวเหอลนลานตอบเสียงสั่น

“เจ้าบอกว่าไม่ได้เกลียดข้า” เขาตั้งข้อสงสัย

เมื่อครู่ยังทำหน้าตาราวกับรักเขามาก ทั้งยังจุมพิตตอบเขาราวกับคิดถึงเขามากเช่นกัน หรือนางจะแค่แสดงออกไปเช่นนั้นเอง เขาว้าวุ่นกระวนกระวายใจ 

‘นี่ข้าโง่ คิดไปเองคนเดียวอีกแล้วหรือ’ ชิงถิงก้มหน้าลงตำหนิตัวเอง 

“เจ้ารังเกียจข้าสินะ” เขาพูดอย่างขมขื่นเสียงแข็งกร้าว

หัวใจของเสี่ยวเหอคล้ายถูกบางสิ่งทุบอย่างแรง ทั้งกลัวความไม่แน่นอนในอนาคต ทั้งกลัวว่าเขาจะเกลียดนางเข้าแล้วจริงๆ

“ไม่ใช่นะ!! เจ้าอย่าเข้าใจผิด” นางรีบร้อนแก้ตัวแต่ก็ไม่ยอมออกจากหลังต้นไม้ 

เขายังคงนิ่งเงียบ เสี่ยวเหอร้อนรนแก้ตัวเป็นพัลวัน พูดจาจับต้นชนปลายไม่ถูก

“พวกเรา..พวกเรายังอายุน้อย พวกเรา..ยังไม่ได้แต่งงาน ไม่ได้หมายความว่า..ข้ารังเกียจเจ้า..หรือ..หรือไม่ชอบไม่รักเจ้า..หรือไม่รักเจ้า..ไม่ใช่ ข้ารักเจ้า..แต่..แต่เรา..แต่เราไม่ควรทำ!” นางอธิบายกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิด 

ชิงถิงเหมือนจะเข้าใจบ้างแล้ว ที่แท้นางไม่ได้รังเกียจเขา หรือไม่ได้ไม่รักเขา แต่นางคงมีบางอย่างไม่สบายใจ พูดให้ถูก การที่เขาทำเช่นนี้กับนางก็นับว่าผิดต่อนางและพ่อแม่ของนาง

 

---

[1] เสียงเพลงของรัฐฉู่ที่ได้ยินทั้งสี่ทิศ เป็นสำนวนที่บ่งบอกถึงสถานการณ์จนมุมเพราะเสียกำลังใจ 

สำนวนนี้มีที่มาจากเรื่องราวของ หลิวปัง แห่งรัฐฮั่น สู้รบกับ เซี่ยงอวี่ แห่งรัฐฉู่ ยามนั้นหลิวปังนำกองกำลังโอบล้อมทัพของเซี่ยงอวี่ไว้ทั้งสี่ด้าน พร้อมร้องเพลงบ้านเกิดของรัฐฉู่ จนทหารฝ่ายของรัฐฉู่ทนคิดถึงบ้านเกิดไม่ไหว ต้องพ่ายแพ้เพราะเสียกำลังใจไปในที่สุด