ตอนที่ 29 แผนหนีเที่ยวด้วยกัน

“ที่จริงแล้ว วันนี้ข้าไปตามหาเจ้ามาแล้วทุกแห่ง ในป่า ข้าก็ไปมา แต่ก็ยังไม่พบเจ้า คราแรกข้ายังนึกว่าวันนี้จะไม่ได้เห็นหน้าเจ้าแล้ว เมื่อครู่ข้ารีบร้อนเกินไป จึงไม่ได้คิดไว้ เจ้าให้อภัยข้าได้หรือไม่ นะ นะ” หญิงสาวพูดขอโทษไป เขย่ามือเขาเบาๆ ไปด้วย ทำท่าทางออดอ้อนน่ารักจนเขาใจอ่อน

“เจ้าไปหาข้าทำไมกัน ข้าก็ต้องอยู่ในค่ายทหาร เจ้าไม่รู้หรือ ออกไปเช่นนั้นมันอันตรายนะ” เขาตำหนิ ทั้งที่ในใจอ่อนยวบ

“ใช่ๆ ข้าผิดเอง ข้าแค่คิดถึงเจ้ามาก” นางตอบยิ้มแย้มเอาใจเขา คำว่าคิดถึงของนางทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นทันตา

“แล้วเจ้ามีอะไรจะพูดกับข้าหรือ” เขาถาม

“ข้าอยากไปเที่ยวคืนนี้ เพราะข้าอาจไม่มีเวลาต่อจากนี้แล้ว เจ้าพอจะมีเวลาหรือไม่ เราไปดูเทศกาลโคมกันเถิด”

ชิงถิงดึงกำไลที่นางถืออยู่ ใส่คืนให้นางดังเดิม

“ข้าไม่มีเวลา ใครจะว่างตามหาคนทั้งวันเช่นเจ้ากัน” ถึงจะพูดเสียงดุ แต่สีหน้าของเขาก็แสดงออกชัดว่าดีใจ มีรอยยิ้มตรงมุมปากเล็กน้อย

แม้เสี่ยวเหอจะดีใจที่เขาหายโกรธแล้ว แต่ยังคงกังวลใจ หากไม่ใช่คืนนี้ ก็ไม่รู้ว่าอีกเมื่อไรนางถึงจะมีโอกาสตื่นมาพอดีกับวันเทศกาลเช่นนี้อีก

“เช่นนั้นหรือ เช่นนั้นข้ายอมตัดใจก็ได้” นางก้มหน้าเสียใจ

ชิงถิงเห็นท่าทางนั้นแล้วชวนให้รู้สึกคันยุบยิบในหัวใจ เขาใช้สองมือหยิกแก้มนางและนวดไปมา นวดอยู่ครู่หนึ่งจนเขาพอใจ หยิกยืดแก้มของนางราวกับขนมแป้งนึ่งก่อนจะยอมปล่อยมือ

“เจ็บนะ” เสี่ยวเหอได้แต่ต่อว่า

“เจ้ากลับไปเตรียมตัว อีดครู่ข้าจะไปรับ” เขาพูดเช่นนั้น และเข้าบ้านไปทันที ไม่สนใจหญิงสาวที่ดีใจจนตากลมโต

เสี่ยวเหอกลับมาเตรียมตัวทั้งที่ยังสับสนไม่แน่ใจว่าเขาให้นางเตรียมเช่นไร นางลองคำนวณดูแล้ว หากขี่ม้าไปก็ใช้เวลาเดินทางเกือบสองชั่วยาม นั่งเกวียนเทียมวัวคงใช้เวลานานกว่ามาก

ทั้งยังต้องรอคนในบ้านหลับหมดแล้วค่อยแอบออกไป เมื่อเดินทางไปถึงตัวอำเภอ ตอนนั้นงานอาจเลิกไปแล้ว กว่าจะกลับมาถึงบ้านคงสว่าง ผู้คนคงได้รู้กันหมด เขาจะใช้วิธีใดกัน เหตุใดจึงดูมั่นใจนัก หญิงสาวได้แต่กังวล

แต่..ท้องฟ้าไม่ทันมืดดี เสี่ยวเหอยังไม่ทันได้กินข้าวเย็น ชิงถิงก็มารับแล้ว เขาเข้ามาในบ้าน เอ่ยขอกับท่านพ่อท่านแม่ของนางตรงๆ

“ข้าจะพาน้องๆ ไปเที่ยว ท่านพ่อให้ข้ามาถามท่านอาว่า อยากให้ลูกๆ ไปด้วยกันหรือไม่ขอรับ” เขาถึงขั้นใส่ชุดทหารเต็มยศมาเรียกความเชื่อมั่นด้วย

“ข้าจะมีเวลาเพียงวันนี้กับพรุ่งนี้เท่านั้น หากผ่านช่วงนี้ไปแล้วอาจไม่มีเวลามาช่วยดูแลความปลอดภัยแล้วขอรับ” เขาเพิ่มข้ออ้างลงไปอีก

เสี่ยวเหอได้แต่ยิ้มชื่นชม นางไม่ทันนึกว่ามีวิธีนี้ด้วย

ทั้งท่านพ่อท่านแม่ของเสี่ยวเหอเห็นว่าเป็นโอกาสดี มีคนมีฝีมือและไว้ใจได้เช่นต้าจื่อไปด้วยก็วางใจ จึงตกลงยอมให้บุตรชายบุตรสาวไปเที่ยวกับต้าจื่อ พร้อมออกเงินค่าที่พักในโรงเตี๊ยมให้ทุกคนด้วย เด็กๆ จะได้ไม่ต้องกลับบ้านตอนดึก มีเวลาเที่ยวสนุกทั้งคืน

วันนั้นเสี่ยวเหอกับชิงถิงเดินเที่ยวงานเทศกาลกับพร้อมคนอื่นๆ คล้ายพี่น้องทั่วไป แต่ตลอดทางก็แอบมองกันไปมา น้องๆ ของเขาและของนางไม่มีใครระแคะระคายความสัมพันธ์ของพวกเขา

ในขณะที่พี่หลันเหมยได้แต่คิดในใจว่าไม่ต้องสังเกตก็ยังเห็นตำตา ชัดเจนเช่นนี้มีแต่คนโง่ที่ไม่เห็น แต่พี่สาวกลับทำตัวเป็นคนโง่ที่ไม่รู้ไม่เห็นสิ่งใด

เสี่ยวเหอรู้สึกมีความสุขมาก ไม่อยากให้ช่วงเวลานี้จบลง หลังจากคนอื่นเข้านอนกันแล้ว นางจึงแอบออกไปเที่ยวกับเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ชิงถิงพานางไปดูหิ่งห้อยนอกเมืองแทน เขาอยากอยู่กับนางลำพัง

หญิงสาวเห็นหิ่งห้อยทำให้นึกถึงครั้งที่อยู่ในโลกก่อน ยามที่ต้องไปเดินเที่ยวกับพ่อค้าวาณิชและชิงถิงแอบพาตัวเองหนีมา ตอนนั้นนางช่างโง่เขลานัก ครั้งนี้นางจะไม่ยอมให้เรื่องเช่นนั้นเกิดขึ้นอีก

คืนนั้นเสี่ยวเหอมีความสุขมาก เขาเอาใจราวกับนางเป็นองค์หญิง นางหยอกล้อเขาจนพอใจ จับมือเกี้ยวพาชายหนุ่มจนเขานั่งไม่ติดแต่ยังคงยอมทนนั่งเป็นเพื่อนนาง สุดท้ายเมื่อเวลาผ่านนาน เขาจึงพานางกลับ ไม่อยากให้มีใครสงสัยว่าพวกเขาหายไป

ระหว่างเดินทางกลับโรงเตี๊ยม เสี่ยวเหอไม่อยากให้ช่วงเวลามีความสุขนี้จบลง นางพยายามคิดหาวิธี แต่ภายใต้ความมืด หญิงสาวกลับพบความจริงอื่นที่น่าหวั่นใจกว่ามาก ถ้าพรุ่งนี้นางไม่ตื่น จะมีใครตื่นมาแทนนาง หรือไม่

หากไม่ใช่นาง เสี่ยวเหอได้แต่คาดว่าคงเป็นใครอีกคนที่หน้าตาคล้ายนาง แต่ไม่เคยรู้เรื่องที่นางกับเขาแอบพบกัน แอบรักกัน!! หญิงสาวบีบมือคนรักด้วยความสงสาร เขาต้องใช้ชีวิตเช่นไรกัน

“หากพรุ่งนี้ตื่นมาแล้ว ข้าไม่ยอมคุยด้วย ไม่เหมือนเดิม ก็ขอให้เจ้ารู้ไว้ว่าข้ายังคงคิดถึงเจ้าเสมอ แต่มีเหตุจำเป็นให้สนิทสนมด้วยไม่ได้ เจ้าเข้าใจหรือไม่” เสี่ยวเหอพูดอ้อนวอน

“...” ชิงถิงชะงักฝีเท้า แต่ไม่ยอมตอบ

“ชิงชิง..” เสี่ยวเหอได้แต่กังวลใจ

“รวมถึงเรื่องที่เจ้าไปงานรวมตัวของพวกคุณหนูเพื่อดูตัวด้วยหรือไม่”

“อะไรนะ!” นางไม่เคยรู้ว่าตัวเองไปงานดูตัวมาแล้ว เสี่ยวเหอได้แต่ตกใจรู้สึกผิด ใครกันเป็นคนไปดูตัวแทนนาง

“...” ส่วนเขาก็เงียบงันจนน่าหวาดหวั่น ไม้เอ่ยถามคำถามใด ยังคงเดินทางต่อคล้ายไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น ทั้งที่ในใจโกรธหญิงสาวจนหัวใจแทบมอดไหม้

ในหัวของเสี่ยวเหอสับสนวุ่นวาย สิ่งที่เขาพูดยืนยันว่ามีนางอีกคน ตัวนางที่เป็นคนของโลกนี้ หญิงสาวแทบไม่กล้าพูดอะไรอีก นางไม่รู้จะทำอย่างไร เขาเองก็คล้ายจะอารมณ์ขุ่นมัว

คู่รักที่ต่างมีเรื่องในใจ เดินทางกลับมาใกล้จะถึงโรงเตี๊ยม เสี่ยวเหอแม้สับสนวุ่นวาย แต่นางไม่ยินยอมให้ชิงถิงหยุดสนใจตัวเอง นางรู้สึกว่าเขากำลังปันใจออกห่าง

เพราะเขาเอาเงียบงันไม่ถามไม่พูด เหมือนตอนอายุสิบเจ็ดที่เขาทำตัวเย็นชาใส่นาง แม้จะรู้ว่าเป็นเพราะตัวนางอีกคนทำให้เขาเข้าใจผิด แต่เสี่ยวเหอไม่มีทางเลือก นางรู้ว่าเขารักนาง คลั่งไคล้นาง

หญิงสาวจึงวางแผนจะทำให้เขาหยุดคิดถึงนางไม่ได้ นางต้องการให้เขาคิดถึงแต่นางผู้เดียวดังเช่นที่นางรู้สึก โดยใช้แผนที่ครั้งหนึ่งเขาเคยทำมาแล้วในโลกก่อน

เพราะเข้าใกล้โรงเตี๊ยมแล้ว แสงไฟที่เคยมืดมิด ยามนี้สว่างไสวจนมองหน้าอีกฝ่ายชัดเจน เสี่ยวเหอมองดูชิงถิงตัวสูงใหญ่ นางคิดว่าตัวเองคงดึงเขาลงมาจูบไม่ได้ จึงวางแผนอย่างอื่นแทน

นางจึงกวักมือเรียกเขา

“ข้ามีเรื่องจะบอก แต่ที่นี่ ใกล้ถึงโรงเตี๊ยมแล้ว ข้ากลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน เจ้าช่วยก้มลงมาหน่อยได้หรือไม่ ข้าจะกระซิบให้ฟัง” เสี่ยวเหอทำหน้าตาให้จริงจังที่สุดเท่าที่จะทำได้

เขาทำหน้าไม่เชื่อ แอบยิ้มมุมปาก ไม่รู้นางจะทำสิ่งใดอีก แต่ก็อยากรู้ จึงก้มลงไปใกล้ๆ หน้านาง