ตอนที่ 30 จุมพิตที่นางเริ่ม

เสี่ยวเหอตัดสินใจครั้งสำคัญ คิดว่าถูกผิดอย่างไรก็ช่าง เพราะไม่มีทางเลือก ทางนี้เท่านั้นที่จะทำให้เขาคลั่งไคล้นางไม่เลิก ไหนๆ ก็เคยจูบมาแล้วตอนอายุสิบเจ็ด ทำอีกสักครั้งคงไม่เป็นไรไป นางคิดแล้วจึงยกมือเกาะคอเขา

“อะไร” เขาเลิกคิ้วถาม แต่ก็ไม่ได้ถอยหนีหรือยืดตัวขึ้น

เสี่ยวเหอชิงจูบเขาอย่างรวดเร็ว พยายามทำให้เร่าร้อนมากที่สุดเท่าที่ตัวเองจะทำได้ ดุนดันลิ้นเข้าไปในปากของเขาเพื่อควานหาลิ้นนุ่ม เมื่อเขายอมเปิดปากให้นางสำรวจลิ้นของเขา นางก็รีบโลมเลียลิ้นนั้นเล่น ขบกัดปลายลิ้นไม่ต่างจากที่เขาเคยชอบทำ

ชิงถิงแม้จะตกใจเล็กน้อยกับการกระทำอันอุกอาจของหญิงสาวคนรัก แต่ก็รู้สึกว่านางช่างน่ารัก จึงปล่อยให้นางทำต่อไป ทั้งยังรู้สึกหอมหวานในใจอย่างบอกไม่ถูก

เสี่ยวเหอกลืนกินริมฝีปากและลิ้นของเขาอยู่นาน เรียวลิ้นพันกันจนยุ่งเหยิง สุดท้ายนางก็แอบขบริมฝีปากของเขาแรงๆ กัดไม่ปล่อยจนนางมั่นใจว่าสามารถสร้างบาดแผลที่ริมฝีปากล่างเขาได้แน่แล้ว จึงยอมถอนจุมพิตในที่สุด

“อือ..เจ็บนะ” เขาตำหนิ แต่น้ำเสียงแล้วรู้ว่าพึงพอใจมาก

“ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะคิดอย่างไร แต่ชีวิตนี้ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าแต่งกับผู้ใด นอกจากข้าเท่านั้น” เสี่ยวเหอประกาศกร้าวอย่างกล้าหาญ แม้เสียงจะสั่นเครือแหบพร่า

นางเห็นว่าแววตาของชิงถิงเต็มไปด้วยความสุขและความสับสน แต่นางไม่สนใจแล้ว ทำเรื่องน่าอายเช่นนี้ ยังจะยืนเผชิญหน้ากับเขาได้อยู่หรือ หากเป็นกลางวันเขาคงเห็นว่านางหน้าแดงไปถึงคอ

เสี่ยวเหอเห็นเขายังนิ่งอึ้งก็เตรียมวิ่งเข้าโรงเตี๊ยม แต่วิ่งยังไม่ทันพ้นสองก้าวก็ถูกมือของเขาจับลากกลับมา!!

เขาลากนางเข้าไปในตรอกแคบๆ ระหว่างกำแพงสูง ผลักนางติดผนังและจูบไปทั่วราวกับคนบ้าคลั่ง สองมือขยำหน้าอกของนางอย่างต้องการจะครอบครองเป็นเจ้าของ เสี่ยวเหอตกใจพยายามร้องห้าม

“เดี๋ยว..เดี๋ยว..ช้าก่อน” สองมือก็ผลักเขาเต็มแรงแต่ไม่เกิดผล คล้ายผลักใส่กำแพงอิฐหนาก็ไม่ปาน

ชิงถิงยกตัวเสี่ยวเหอจนเท้าแตะไม่ถึงพื้น เขาใช้ขาข้างหนึ่งดันแยกขานางออกจากกัน ก่อนจะยกทั้งตัวของนางมาควบขี่ตรงเอวของเขา ยังคงจูบบดเบียดราวกับจะฝังนางเข้าไปในกำแพงให้ได้ จุมพิตไปทั่วใบหน้า จูบปิดปากไม่ให้นางพูดมากหรือมีโอกาสได้ห้ามปราม

สักครู่ก็เลื่อนริมฝีปากมาเล็มกัดบริเวณคอหอมๆ ของนาง ขบคอระหงแรงๆ หลายครั้ง เสี่ยวเหอเจ็บมากจนอยากจะร้องไห้ แต่เขายกมือมาปิดปากนางไว้ นางได้แต่กอดไหล่กว้างไม่ให้ตัวเองตกพื้น

ชิงถิงขบกัดจนพอใจ ก่อนจะลิ้มเลียรอบรอยขบเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดให้นาง เขาอยากทำมากกว่านี้แต่เขากลับหยุด หายใจหอบราวกับได้ใช้ความพยายามทั้งหมดเพื่อหักห้ามใจตัวเอง

“ไหน..ใครพูดว่า ห้ามทำ แล้ว..เหตุใดเจ้าจึงเริ่มก่อน” เขาเสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยความกำหนัด

เสี่ยวเหอสั่นสะท้าน เจ็บปวดเพราะถูกเขาดูดกัด นางไม่อยากตอบเจ้าคนบ้าคลั่งนี่อีกแล้ว แม้เขาจะเห็นว่านางน้ำตาคลอเบ้าก็ยังรู้สึกชื่นชอบ มากกว่าจะคิดว่าทำมากเกินไปจนนางเจ็บหรือไม่

เขาเห็นคนรักน้ำตาไหลเพราะความเจ็บ จึงจูบซับน้ำตาและเลื่อนลงมาจุมพิตริมฝีปากบางอย่างปลอบประโลม แต่ยังคงพูดติเตียนนางไม่ขาด

“ทั้งหมดนี่..เจ้าเป็นคนเริ่ม โทษข้าไม่ได้”

ชิงถิงพรมจูบไปทั่วหน้าของนาง จูบไปจูบมาก็ยังไม่พอใจ จึงค่อยๆ ขบเม้มรุกเร้ามากขึ้น เขาโลมเลียตั้งแต่คางไปยังติ่งหู และวนกลับมาทั่วคอระหงของนาง

เสี่ยวเหอรู้สึกว่าคอของตัวเองเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายของเขา แต่เขาก็ยังไม่ยอมหยุด ยังคงจูบย้อนกลับมาที่ริมฝีปากของนาง กินชั้นบนเสร็จก็กินชั้นล่างต่อ ปากชมพูระเรื่อถูกเขาขบเม้มจนแดงก่ำ

“อา..”

เสี่ยวเหอเริ่มตัวสั่นเพราะความวาบหวาม นางชอบวิธีที่เขาทำร้ายนาง แม้จะรุนแรงแต่เร่าร้อนจนร่างกายไม่อาจทานไหว ต่อให้พยายามครองสติตัวเองเอาไว้ สุดท้ายก็ยังคงถูกเขาชักพาจนต้องขานรับเสียงกระเส่า

ชิงถิงบดเบียดช่วงล่างกับสะโพกของร่างบอบบาง เขาแข็งตึงเพราะนางน่ากลืนกินไปทุกสัดส่วน มือหนึ่งบีบคลึงสะโพกพร้อมกับประคองไม่ให้นางตก อีกมือก็บีบนวดอกอิ่มอย่างเมามัน

เสี่ยวเหอถูกเขาชักพาจนเคลิบเคลิ้ม แต่เมื่อเขากัดริมฝีปากของนางจนเจ็บ หญิงสาวจึงได้สติอีกครั้ง นางรู้สึกว่าช่วงจังหวะนี้เหมาะสมที่จะแก้แค้นเขาคืนบ้างแล้ว เพราะเขากำลังเคลิบเคลิ้มกับรสจูบ ไม่ทันระวังตัว

นางกัดริมฝีปากเขาเต็มแรง รับรู้ถึงรสและกลิ่นเลือด

“โอ้ะ..ซี้ด.. เจ้ากัดข้าหรือ”

เขาปล่อยนางลงพื้น ยกมือไปแตะบริเวณที่ถูกกัด กำลังสำรวจว่าเลือดออกมากหรือไม่ แต่ยังไม่ทันไร เสี่ยวเหอก็ยกขาเหยียบลงไปที่เท้าเขาเต็มแรง ทุ่มแรงทั้งหมดผลักเขาออกไป วิ่งเข้าโรงเตี๊ยมด้วยความเร็วสูงสุด

นางวิ่งไม่หยุด ไม่กล้าหันกลับไปมอง วิ่งไปจนถึงห้อง ปิดประตูลงกลอนเรียบร้อย สุดท้ายจึงยอมให้ตัวเองทรุดตัวลงกับพื้นห้อง ขาสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ หัวใจเต้นแรง ริมฝีปากสั่นระริก

เสี่ยวเหอยิ้มอย่างมีความสุขที่แก้เผ็ดเจ้าหมาบ้านั่นได้บ้าง รู้สึกภูมิใจในตัวเองมากที่สามารถควบคุมตัวเองได้อย่างดี ถึงจะคิดถึงจูบของเขามากเพียงใดก็ยังมีสติไม่ปล่อยให้เขาเอาเปรียบได้อีก นึกถึงสีหน้าโมโหของชิงถิงแล้วก็ทำให้นางอารมณ์ดีมาก หญิงสาวหัวเราะคิกคักเบาๆ

“นอนได้แล้ว เจ้าไปไหนมาจนป่านนี้ ยังจะมานั่งหัวเราะคิกคักอีก” เสียงพี่หลันเหมยอู้อี้ บ่นจากบนเตียงนอน

เสี่ยวเหอนอนห้องเดียวกับพี่สาว เห็นว่าทำให้พี่ตื่น จึงรีบทำทีว่าไปเข้าห้องน้ำมาและขึ้นเตียงนอนเลย นางไม่รู้สักนิดว่าพี่หลันเหมยไม่ได้หลับเพราะน้องสาวหายไปกับบุรุษในยามค่ำคืน เฝ้ารอให้น้องสาวตัวดีกลับมาอย่างกระวนกระวายด้วยความเป็นห่วง ทั้งยังต้องคอยโกหกน้องคนอื่นๆ ว่าเสี่ยวเหอหลับไปนานแล้ว

วันรุ่งขึ้น เสี่ยวเหอตื่นมาที่โรงเตี๊ยมเดิม พี่หลันเหมยไม่อยู่แล้ว มองออกไปข้างนอกหน้าต่างของโรงเตี๊ยม คล้ายจะมีบ้านผู้คนเกิดขึ้นมากกว่าเมื่อวาน เสี่ยวเหอจึงลงมาด้านล่าง

“ฮูหยิน ท่านตื่นแล้วหรือเจ้าคะ” สาวน้อยน่ารักคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหา นาง พร้อมเรียกนางว่าฮูหยิน ครั้งนี้เสี่ยวเหอรู้แล้วว่ากลับมาช่วงเวลาใด

ฮูหยินเสี่ยวเหอนั่งรถม้ากับสาวใช้กลับไปที่จวนของท่านรองแม่ทัพอย่างมีความสุข เมื่อรถม้าจอดที่หน้าจวนก็เห็นว่าชิงถิงกำลังจะขึ้นม้าไปที่ใดสักแห่งด้วยความเร่งรีบ

“ชิงชิง” นางตะโกนเรียกเขา รีบวิ่งเข้าไปกระโดดกอดคอสามี

“เจ้ากลับมาแล้วหรือ” ชิงถิงเพียงยิ้มรับ กอดนางเอาไว้ในอ้อมแขนแกร่ง เขารู้ว่าฮูหยินคนนี้คือคนรักที่เขารอคอย

“ข้ากลับมาแล้ว” นางพยักหน้าดีใจ กอดเขาแน่น