ตอนที่ 28 ทำ

เขาไม่มีเงินไปสู่ขอนาง ไม่ได้ขอหมั้นให้เป็นเรื่องเป็นราว ถึงเรื่องพวกนี้จะเป็นเสี่ยวเหอที่เริ่มก่อน และเป็นนางที่ขอไม่ให้บอกใคร แต่นางคงมีความลำบากใจอยู่ อย่างไรนางก็เป็นลูกสาวที่มีพ่อแม่

คิดได้ดังนั้น ชิงถิงจึงเดินมาทางเสี่ยวเหอ นางรีบหันหน้าเข้าหาต้นไม้หันหลังให้เขาแทน เพราะเขินอายเกินกว่าจะสู้หน้าเขาได้ ทั้งยังกลัวว่าเขาจะเอาแต่ใจเดินมาจับนางกินจริงจัง

“ได้..ไม่ ทำ ก็ไม่ ทำ” ชิงถิงพูดเสียงอ่อนโยน

พร้อมสวมกอดนางจากข้างหลัง ดึงนางมาแนบอกตัวเองแทน เขากอดนางจนแน่นอยู่เช่นนั้น ผ่านไปสักพักจนเสี่ยวเหอเริ่มมั่นใจว่าเขาแค่กอดจริงๆ นางจึงหันไปกอดเอวเขา เพราะตัวเองก็คิดถึงอ้อมกอดของเขามาก

‘ไอ้เจ้าเด็กบ้านี่เอาความกล้ามาจากไหนทำเรื่องเช่นนี้กัน ตอนนี้เราทั้งสองคนเพิ่งจะอายุสิบเจ็ด ยังไม่เข้าหอแต่งงานเลยนี่ เหตุใดชิงชิงถึงทั้งกอดทั้งจูบไม่เขินอาย ทั้งยังเรียกร้องและโหยหา ราวกับเคยเข้าหอไปแล้ว เขาเสียสติไปแล้วหรือ’ เสี่ยวเหอสับสนงุนงง

ในใจเสี่ยวเหอสับสนว่าควรเล่าความจริงให้เขาฟังดีหรือไม่ ตอนนั้นรองแม่ทัพชิงถิงบอกเองว่านางเป็นคนเล่า แต่บอกว่าก่อนแต่งงานนี่ แล้วเวลาใดเล่าที่เป็นเวลาแต่งงาน ตอนอายุสิบเก้า เสี่ยวเหอก็ยังถูกส่งไปเรียนในสำนักศึกษาหญิงที่อำเภออยู่เลย

ชายหนุ่มหญิงสาวต่างกอดกันไปมาอยู่นาน ท่ามกลางผืนป่าและเสียงสายน้ำที่ไหลเอื่อยๆ ในที่สุดเขาก็พูดขึ้นก่อน

“ข้าต้องกลับค่ายแล้ว อาจจะอยู่ช่วยเจ้าเก็บดอกกุ้ยไม่ได้”

“...” เสี่ยวเหอเพียงพยักหน้าเข้าใจ

ชิงถิงดันเสี่ยวเหอออกจากอกเล็กน้อย ยกมือมาเช็ดอะไรบางอย่างข้างแก้ม ทั้งที่ไม่มีสิ่งใดติดอยู่ตรงนั้น หรือบางที เขาอาจจะอยากแตะริมฝีปากของนางเท่านั้น

แต่เมื่อปลายนิ้วที่ไล้มาสัมผัสริมฝีปากของนาง แววตาร้อนแรงของเขาก็ทำให้นึกถึงจูบเมื่อครู่ เสี่ยวเหอรู้สึกว่าคอแห้ง อยากกอดอยากจูบจนแทบทนไม่ไหว ต้องพยายามเก็บอารมณ์อย่างที่สุด

ชิงถิงเห็นนางทำสีหน้าอยากจูบเขา ทั้งยังกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก สายตาจ้องเขาสั่นไหวคล้ายเฝ้ารอให้เขามอบจุมพิตให้ น่ารักเกินทน เขาจึงกลับยกมือขึ้นมาเคาะหน้าผากนางแรงๆ ทีหนึ่ง

“หากยังทำสีหน้าเช่นนั้น ข้าอาจเข้าใจผิด คิดว่าเจ้าอยากให้ ทำ และข้าอาจห้ามใจไม่ไหว เผลอ ทำจริงๆ ได้” เขาพูดเสียงดุ แต่นัยน์ตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มขบขัน

เสี่ยวเหอก้มหน้างุด ไม่แน่ใจว่า ทำ ที่เขาย้ำนักหนาหมายถึงคืออะไร ระหว่าง จูบ กับ มากกว่านั้น เพราะเขาดูจะเน้นคำนี้เหลือเกิน แต่พวกเขายังไม่ได้แต่งงาน เสี่ยวเหอจึงคิดว่าคงเป็นเพียงจูบธรรมดา

‘ข้าถึงขั้นเคยหอมแก้มเขาตอนสิบขวบไปแล้ว บางทีข้าอาจ..เผลอใจแอบจูบเขาไปแล้วก็ได้’ หญิงสาวได้แต่กังวลโดยไม่อาจรู้อะไรได้เลย

ชิงถิงพาเสี่ยวเหอขี่ม้าออกมาพร้อมกัน เขาส่งนางข้างนอกบริเวณเนินเขาเตี้ยและรีบกลับค่ายทหาร คล้ายว่าวันนี้เขาจะแอบออกมาจากค่ายทหารลำพัง

เมื่อกลับถึงบ้านเสี่ยวเหอได้ดอกกุ้ยเพียงครึ่งตะกร้า เพราะมัวแต่คิดเรื่องของชิงถิงจนทำอะไรก็ช้าไปหมด

วันต่อมานางตื่นมาช่วงอายุสิบแปดย่างสิบเก้า ใกล้ช่วงที่ท่านพ่อท่านแม่จะส่งนางไปเรียนในตัวอำเภอ เพราะเริ่มมีการพูดคุยว่าจะให้ใครไปอยู่กับนางทางโน้น

สาวใช้ทั้งสามคนต่างอยากไป ล้วนแอบส่งสายตาขอร้องคุณหนูรอง เสี่ยวเหอแม้รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นและเกลียดจื่อรั่วมากเพียงใด แต่ก็ยังเลือกจื่อรั่ว รู้ว่าตัวเองจะได้ทุบหัวหญิงสารเลวผู้นั้นในที่สุด

วันนี้นอกจากเสี่ยวเหอจะเลือกสาวใช้ประจำตัวแล้ว นางยังพบว่าเป็นช่วงใกล้สิ้นปี พี่หลันเหมยบอกว่าในตัวเมืองใหญ่มีเทศกาลตั้งแต่วันฉู่เหนียนจนถึงวันฉู่ซี [1]

วันเทศกาลเช่นนี้มีการจัดลอยโคมตอนกลางคืนอย่างยิ่งใหญ่งดงาม เสี่ยวเหออยากไปกับชิงถิงมาก แต่จะไปที่ค่ายทหารก็ไม่ได้ จึงใช้สัญชาตญาณของตัวเองลองเดินออกไปด้านนอกเผื่อได้พบเขา

วันนั้นนางเดินทั่วหมู่บ้านก็ยังไม่พบเขา เดินหาอยู่ข้างนอกทั้งวันก็ยังไม่พบ วิ่งไปหาที่ห้างกลางป่ามาแล้วก็ยังไม่พบเจอ จึงแอบเขียนจดหมายเล็กๆ ใส่ไว้ในหีบให้เขา เพียงเขียนแค่สั้นๆ ว่า คิดถึง

เสี่ยวเหอกลับมาถึงบ้านตอนเย็นถึงได้รู้จากน้องชายว่า ช่วงใกล้สิ้นปีนี้ ต้าจื่อได้กลับมาอยู่บ้านแล้ว นางดีใจมากรีบไปหาเขาที่บ้าน แต่คนที่เปิดประตูคือท่านพ่อของชิงถิง

หญิงสาวมัวแต่อยากพบคนรักจนลืมคิดว่าจะใช้ข้ออ้างอะไรดี อ้ำอึ้งอยู่ตั้งนานก็คลำพบกำไลตรงข้อแขน นางรีบถอดออกมา และใช้เป็นข้ออ้าง

“ข้าเอามาคืนต้าจื่อเจ้าค่ะ เขาเคยให้ไว้สองสามวันก่อนเพื่อจะได้ไม่กลัวตอนเข้าป่า”

ช่วงจังหวะนั้น ชิงถิงออกมาดูว่าพ่อคุยกับใครอยู่ เขาเห็นว่าเสี่ยวเหอจะคืนกำไลที่ครั้งหนึ่งเคยให้นางเก็บไว้เป็นของแทนใจ เขาก็ทำหน้าโมโหทันที

“ข้าไม่เอาแล้ว เจ้าทิ้งไปได้เลย” ชายหนุ่มพูดพร้อมหันหลังจะเข้าบ้าน

เสี่ยวเหอกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิด จึงต้องหน้าด้านรีบเรียกรั้งเขาไว้

“เดี๋ยวชิงชิง!!..คือ..เดี๋ยวก่อนต้าจื่อ..คือว่า..มีเรื่องจะคุยด้วย เจ้าออกมาสักครู่ได้หรือไม่?”

ถึงท่านพ่อของชิงถิงจะมองไปมาแปลกๆ จับสังเกตได้ถึงความผิดปกติของหนุ่มสาวทั้งสองคน แต่เสี่ยวเหอก็ได้แต่ต้องแบกหน้ารับความอัปยศนี้แล้ว ใครจะมองว่าเป็นสตรีไม่ดีก็ช่างเถิด แต่ให้เขาเข้าใจผิดไม่ได้!

พ่อของชิงถิงแม้จะเห็นชัดว่าเด็กสองคนถึงขั้นเรียกชื่อเฉพาะกันแล้ว แต่ก็ด้วยความที่เป็นเด็กที่โตมาด้วยกันจึงปัดความสงสัยออกไป ปล่อยให้หนุ่มสาวได้คุยกัน บางทีอาจจะมีเรื่องสำคัญจริงๆ ไม่เช่นนั้นเด็กสาวนิสัยดีน่ารัก เช่นเสี่ยวเหอคงไม่มาหาชิงถิงใกล้ค่ำเพียงนี้

พ่อของเขาเข้าบ้านไปแล้ว แต่ชิงถิงยังหน้าตึงไม่หาย เสี่ยวเหอแอบยื่นมือไปจับมือเขาอย่างหวาดๆ ทั้งกลัวคนเห็นทั้งกลัวเขาโกรธ เพราะเขาดูอารมณ์ไม่ดีมาก แต่นางก็ถือว่าจุมพิตตอนอายุสิบเจ็ด เป็นสัญญาณว่าทั้งสองคนแอบรักกันอยู่

ถึงแม้สำหรับนางแล้วเรื่องจูบจะเป็นเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน แต่สำหรับเขาคงไม่ใช่ นางจับมือเขาไว้แน่น ยอมเป็นสตรีหน้าด้าน ยังดีที่ชิงถิงไม่ได้สะบัดมือนางทิ้ง

เสี่ยวเหอกำลังรีบ จึงลากจูงมือเขาเดินไปที่ลับตาคน และรีบอธิบาย

“ข้ามัวแต่ดีใจเกินไปที่เจ้ากลับมาบ้าน ลืมคิดว่าจะหาเรื่องอะไรเป็นข้ออ้างมาหาเจ้า มาถึงเห็นท่านลุงอยู่ตรงหน้า จึงได้แต่ยกเรื่องกำไลมาอ้าง ที่จริงข้าไม่ได้อยากคืน กำไลนี่ ยังถือว่าเป็นของข้าหรือไม่”

ชายหนุ่มเริ่มหน้าตึงน้อยลง

---

[1] เทศกาลมีประมาณวันที่ 23 เดือน 12 จนถึงสิ้นปีค่ะ