ตอนที่ 16 ถามอายุ

เมื่อท่านพ่อท่านแม่และพี่สาวน้องสาวกลับมาครบทุกคนแล้ว แม้จะถูกด่ามาแต่ไกล เสี่ยวเหอก็ยังดีใจอย่างโง่งมวิ่งไปกอดพี่หลันเหมย แต่ไม่ยอมเล่าว่าเกิดอะไรขึ้น

คืนนั้นเสี่ยวเหอถูกขังอยู่ในห้องเก็บฟืน นางกลัวว่าตัวเองจะหลับและไปโผล่ที่ที่ไม่รู้จักอีก จึงไม่ยอมหลับตานอน กลางดึกพี่สาวแอบเอาข้าวมาให้ นางยังคงดีใจมาก กอดพี่สาวไว้ไม่ยอมปล่อย 

หลันเหมยถามหลายเรื่อง ทั้งเรื่องหนีไปที่ใด เหตุใดจึงหนี และเรื่องอื่นๆ แต่น้องสาวไม่ตอบคำถามของหลันเหมย นางกลับถามคำถามเรื่องพี่สาวแทน ถามมากจนพี่สาวสงสัย

“เกิดอะไรขึ้น เจ้าไม่ได้สนใจไต่ถามเรื่องของพี่เช่นนี้นานแล้วนะ ตกลงเจ้าไปพบอะไรมา” หลันเหมยสงสัย

“เป็นข้าไม่ดีเอง เป็นข้าที่ไม่ใส่ใจพี่ พี่อย่าโกรธเคืองข้าได้หรือไม่ ให้อภัยคนโง่เขลาเช่นข้าด้วย” เสี่ยวเหอตอบและยิ้มทั้งน้ำตา

“ข้าจะโกรธเจ้าทำไมกัน นี่เจ้าเป็นอะไรกันแน่” พี่สาวเริ่มใจคอไม่ดีที่เห็นน้องสาวร้องไห้

“ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ข้ามีเรื่องอยากบอกพี่ ..ข้าตั้งใจจะแต่งงานกับชิงถิงในวันข้างหน้าหลังจากที่เขามาสู่ขอตัวข้า ส่วนพี่ก็อย่าได้เขินอายและรู้สึกผิด หรือรู้สึกว่าตัวเองไม่ดี พี่สาวของข้าทั้งงดงาม ฉลาดและจิตใจดี ต้องรีบหาคนดีๆ แต่งงาน พี่เข้าใจหรือไม่” เสี่ยวเหอเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน 

“ข้าได้ยินคนข้างนอกเขาเล่าเรื่องพ่อค้าวาณิชที่ชอบหลอกแต่งงานกับเด็กสาวบ้านนอก เพื่อเอาไปขายต่างแคว้น โดยเฉพาะเด็กสาวที่ยังไม่แต่งงาน มักจะถูกหลอกบ่อยๆ 

ตัวข้าไม่อยากถูกหลอกแต่งงานไปขายต่างแคว้น พี่เองก็เป็นหญิงงาม อาจจะติดขัดบ้าง แต่ควรโยนทิ้งความถูกผิดไปเสีย และหาคนดีๆ พี่ก็จะได้พบคนที่รักพี่แน่นอน

ส่วนเรื่องคำสาปของท่านแม่นั้น ข้าคิดว่าท่านแม่รักข้าและพี่มาก ไม่มีทางสาปคำแช่งใส่เราสองพี่น้องให้มีชีวิตที่ไม่ดีหรอก..ข้าขอโทษที่ช่วงหลังไม่ค่อยได้เล่นกับพี่

เพราะข้าคิดว่าพี่อายุมากกว่าเล่นด้วยไม่สนุก ทำให้ข้าลืมเลือนไปว่าพี่หลันเหมยของข้าเป็นคนดีเพียงใด รักข้ามากเพียงใด พี่อย่าได้น้อยใจ ข้ายังคงรักและเคารพพี่อยู่เสมอ” เสี่ยวเหอพูดทั้งน้ำตาคลอเบ้า

ถึงแม้พี่สาวจะสงสัย ไม่เข้าใจและตกใจบ้างกับสิ่งที่น้องสาวบอก แต่ก็คิดว่าบางทีน้องสาวคงไปพบเรื่องอะไรมาถึงทำให้คิดได้เช่นนี้ คืนนั้นพี่สาวนั่งคุยกับเสี่ยวเหอทั้งคืนจนนางเหนื่อยและหลับไป 

วันต่อมา เสี่ยวเหอพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องของตัวเอง นางรีบล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกไปหาคนอื่นๆ พบน้องสาวต่างแม่กำลังมัดผมอยู่ด้านนอก สิ่งแรกที่เสี่ยวเหอเข้าไปถามคือ

“วันนี้ข้าอายุเท่าไร”

น้องสาวที่มัดผมอยู่ก็ตกตะลึงคิดว่าเสี่ยวเหอคงไม่สบาย เหตุใดอยู่ๆ จึงได้ถามเรื่องอายุของตัวเอง 

“เจ้าจำอายุตัวเองไม่ได้แล้วหรือ?” 

“ข้าอยากทดสอบเจ้า” เสี่ยวเหอแก้ตัว

“ไม่บอกหรอก ชิ” น้องสาวพูดล้อเล่น หัวเราะคิกคักกับนางอย่างมีความสุข

เสี่ยวเหอเล่นกับน้องสาวครู่หนึ่งให้พอหายคิดถึง ไม่รู้ทำไม ทั้งที่นางจากไปเพียงไม่กี่วัน นับตั้งแต่วันที่หนีไปกับชิงถิงก็ไม่เกินหนึ่งเดือน แต่ในใจกลับรู้สึกว่าผ่านมานานแสนนาน ทำให้เสี่ยวเหอคิดถึงทุกคนที่บ้านมาก 

ต่อมานางไปถามเรื่องอายุกับแม่เลี้ยง พอท่านแม่บอกว่าปีนี้นางอายุสิบเจ็ดปีแล้ว เสี่ยวเหอจึงคิดว่าน่าจะพูดเรื่องงานแต่งของตัวเองได้แล้ว กลัวว่าท่านแม่จะยกตัวเองให้คนอื่นก่อนที่ชิงถิงจะมาสู่ขอนาง 

“ท่านแม่ ที่จริงแล้ว..ถึงเรื่องนี้จะเป็นเรื่องน่าอาย แต่ข้าไม่อยากให้ท่านแม่ต้องคิดมากกับคำพูดของผู้อื่น ข้าจึงคิดว่าคุยกับท่านตรงๆ จะดีที่สุด”

“เจ้ามีสิ่งใดก็ว่ามาเถิด” 

“ข้าคิดอยากแต่งงานกับคนผู้หนึ่งเจ้าค่ะ”

“ฮะ!! เจ้าว่าอะไรนะ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ไม่ใช่ว่าเจ้า..เจ้า..ไปทำเรื่อง..” แม่เลี้ยงตกใจมาก นึกว่าลูกสาวแอบไปทำข้าวสารให้เป็นข้าวสุกแล้ว

“ไม่ใช่เจ้าค่ะท่านแม่ ข้าเพียงแต่บอกท่านไว้ก่อน ท่านจะได้ไม่ต้องเหนื่อยไปหาคนมาแต่งงานกับข้า ไม่ต้องไปคุกเข่าขอใครเขา ข้ารู้สึกปวดใจยิ่งนักเวลาที่ต้องเห็นท่านไปอ้อนวอนผู้ใด

ข้าไม่อยากเห็นท่านแม่ต้องเหน็ดเหนื่อยแบกหน้าไปขอคนนั้นคนนี้มาแต่งกับข้า ท่านแม่ไม่จำเป็นต้องไปคุกเข่าขอใคร ไม่จำเป็นต้องเอาคำนินทาของผู้อื่นมาใส่ใจ เพราะข้ามีคนที่ตั้งใจจะมาสู่ขอแล้วเจ้าค่ะ” หญิงสาวรีบอธิบาย

แม่เลี้ยงน้ำตารื้นดีใจที่เสี่ยวเหอเป็นเด็กดีมีความกตัญญูและเห็นอกเห็นใจตัวเองที่เป็นแค่แม่เลี้ยง

“เจ้าช่างเป็นเด็กดีจริงๆ” พูดไปลูบหัวเสี่ยวเหอไปด้วยความเอ็นดู จนลืมถามเรื่องที่บุตรสาวเพิ่งบอกว่ามีคนอยากแต่งงานด้วยแล้ว

ช่วงสายๆ หลังอาหารเช้า เสี่ยวเหอได้ออกไปนอกบ้าน ตั้งใจจะไปช่วยพี่สาวเก็บผักป่ากับสาวใช้ แต่ตัวเองกลับแต่ชักช้าพูดคุยกับคนในบ้านจนพี่สาวและสาวใช้ออกไปก่อนนานแล้ว นางจึงต้องรีบตามไปทีหลัง

ระหว่างทางเสี่ยวเหอได้พบกับชิงถิง แม้นางจะเริ่มสงสัยว่าเหตุใดจึงได้พบกับเขาทุกวัน แต่ก็ยังดีใจที่เห็นเขายังมีชีวิตอยู่ 

“วันนี้เจ้าไม่อยู่ที่ค่ายทหารหรือ” เสี่ยวเหอถาม 

“วันนี้สิ้นเดือน ที่ค่ายให้กลับมาเยี่ยมบ้านได้” ชิงถิงตอบพร้อมสายตาที่มองมาอย่างร้อนแรง 

หากเป็นเมื่อก่อนเสี่ยวเหอคงเข้าใจว่าเขาเป็นคนสายตาเช่นนั้นอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ไม่ใช่อีก นางรู้บ้างแล้วว่าสายตานั่นหมายถึงสิ่งใด นางเอาแต่มองเขาแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จนเขาไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น นางไม่หลบตาทั้งยังมองมาพร้อมรอยยิ้มสดใส หัวใจของชิงถิงจึงสั่นไหว ทำให้ใบหน้าเริ่มแดง 

“ข้าไปที่บ้านเจ้าด้วยได้หรือไม่?” หญิงสาวถาม

นางคิดถึงเขา จึงตัดสินใจว่าจะตามเขาไปที่บ้าน แม้จะดูไม่ดีในสายตาผู้อื่นแต่นางไม่คิดจะสนใจ เพราะตัดสินใจไปแล้วว่าชีวิตครั้งใหม่นี้จะแต่งงานกับชิงถิงผู้เดียวเท่านั้น 

“มันไม่งามที่จะตามผู้ชายไปที่บ้าน” เขาตำหนิ

ถึงจะพูดเสียงดุๆ แต่เมื่อเห็นใบหน้าแดงก่ำของเขาแล้วเสี่ยวเหอก็ไม่คิดจะสนใจคำบ่นนั้น นางมองออกว่าเขาดีใจ 

หญิงสาวใช้ข้ออ้างว่าเป็นเพื่อนบ้านและเพื่อนตั้งแต่เด็กของชิงถิงเข้าไปพูดคุยสนิทสนมกับคนในบ้านของเขา ทำทุกอย่างเหมือนปกติ จนเกือบบ่ายชิงถิงต้องรีบกลับไปค่ายทหาร นางก็ตามไปส่งเขาอีก