ตอนที่ 31 ร้านน้ำชากลางทาง

ชิงถิงกอดนางครู่หนึ่งก็ปล่อยนางลงพื้น

“ข้ากำลังจะไปเมืองหลวง เจ้าอยากไปด้วยกันหรือไม่?”

เสี่ยวเหออยากนอนอยู่ที่จวนของเขาและตื่นขึ้นมาที่จวนของเขา แต่นางก็อยากลองไปเมืองหลวงสักครั้ง

“หากพรุ่งนี้ยังไม่ถึงเมืองหลวง แล้วข้าไม่ได้ตื่นขึ้นมาจะทำเช่นไร” นางกังวลเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

“แต่วันนี้ เราสองคนได้อยู่ด้วยกัน สิ่งนี้สำคัญกว่า” เขาปลอบ

“..แต่” เสี่ยวเหอไม่ชอบความไม่แน่นอน

“พรุ่งนี้เจ้าตื่นมา ไม่ว่าที่ใดก็ต้องพบกับข้าอยู่แล้วไม่ใช่หรือ” เขาเสริม

“..ได้ เช่นนั้นข้าไป” นางพยักหน้า นัยน์ตาส่องประกายอย่างมีความสุข แม้จะกังวล แต่หากมีเขา ไม่ว่าที่ใดนางก็ยินดี

ชิงถิงสั่งให้รีบเตรียมเสื้อผ้าของฮูหยินเล็กน้อยอย่างรวดเร็วและเตรียมรถม้า ก่อนเดินทางเขาเข้าไปนั่งในรถม้ากับฮูหยินของเขาด้วย ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาตั้งใจจะขี่ม้าไปเพื่อจะได้ย่นระยะเวลา

ระหว่างเดินทาง ไม่มีทหารม้าคนใดกล้าเข้าใกล้รถม้าของท่านรองแม่ทัพ มีเพียงคนขับรถม้าที่ต้องทนรับกรรม ต้องทนรับฟังท่านรองแม่ทัพพร่ำเพ้อ พูดมาก ด้วยการบอกรักฮูหยินเสียงแหบพร่า ครั้งแล้วครั้งเล่า

จนบางครั้งรถม้าก็สั่นสะเทือนไปหมด คนขับรถม้าได้แต่เก็บความประหลาดใจไว้ ตกลงว่าท่านรองแม่ทัพของพวกเขารักฮูหยินจริงหรือไม่ บางวันก็เหมือนรักจนแทบจะคลั่ง บางวันกลับเย็นชาจนคล้ายคนแปลกหน้า

จนบางครั้งฮูหยินต้องหนีไปนอนโรงเตี๊ยมเพราะน้อยใจเขา แต่รองแม่ทัพก็ไม่เคยคิดจะไปตามตัวนางสักครั้ง เขาจะรอจนฮูหยินกลับมา จากนั้นพวกเขาจะรักกันปานจะกลืนกินเช่นนี้เสมอ

หลังจากศึกในรถม้าอันดุเดือด เสี่ยวเหอก็หลับไป นางตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตัวเองนอนคว่ำอยู่ข้างทาง ดูจากทิศทางแล้ว เส้นทางนี้คงเป็นทางที่มุ่งไปสู่เมืองหลวง นางจึงเดินย้อนกลับ เพื่อกลับไปยังจวนของท่านรองแม่ทัพ

เมื่อวาน นางอยู่กับชิงถิงทั้งวัน พวกเขาสู้รบกันบนรถม้า หนทางจึงดูไม่ไกลมาก แต่วันนี้นางต้องเดินเท้ากลับ เดินมานานก็ยังไม่พบบ้านสักหลัง มีเพียงป่าเขาและต้นไม้สูงใหญ่

“ต่อไปข้าจะไม่เชื่อเจ้าแล้ว ชิงชิงคนบ้า” เสี่ยวเหอได้แต่บ่น

ไม่นานนางก็เดินมาไกลจนพบร้านน้ำชาข้างทาง ตามเนื้อตัวนางไม่มีเงินสักอีแปะ แต่บนตัวนางกลับมีเครื่องประดับหลายชิ้นอยู่ เสี่ยวเหอไม่เข้าใจว่าตัวเองในโลกนี้โง่หรือฉลาด เพราะการแต่งตัวเช่นนี้ออกมาเดินกลางป่าลำพังไม่ใช่ความคิดที่ดีเลย

‘เจ้าอาจถูกปล้น หรือถูกทำร้ายได้ เหตุใดถึงได้เดินยังมาเดินในที่เช่นนี้ลำพัง แทบจะไม่มีบ้านคน’ นางตำหนิตัวเองอีกคน

แต่เพราะนางเดินมาไกลและหิวมาก ถึงจะสงสัยเท่าไรก็ควรเติมท้องให้อิ่มเสียก่อน เสี่ยวเหอจึงถอดต่างหูข้างหนึ่งแลกกับน้ำชาและอาหาร มีซาลาเปาไส้หมูหอมๆ ด้วย

นางนั่งกินอาหารลำพัง สำรวจต้นไม้สูงและยอดเขาที่อยู่ห่างออกไปอย่างใจเย็น นางกินซาลาเปาจนเหลือลูกสุดท้าย จึงสังเกตเห็นว่ามีเด็กน่าสงสารคนหนึ่งเอาแต่มองนางไม่วางตา

เสี่ยวเหอจึงจ้องตอบ และพบว่าที่เด็กคนนั้นมองไม่ใช่นาง แต่เป็นซาลาเปาที่ส่งกิ่นหอมโชยในมือ

“ขอโทษด้วยนายหญิง เด็กนี่เป็นเด็กกำพร้า เพราะคนในบ้านถูกโจรปล้นฆ่าตายหมด เหลือตัวคนเดียว และจะมาคอยขอทานอยู่ที่นี่ทุกวัน ไม่รู้ว่าพักที่ใด

ข้าก็ยากจน ช่วยเหลืออะไรไม่ได้มาก ได้แต่เอาเศษอาหารให้นางเท่านั้น ขออภัยที่ทำให้ท่านไม่สบายตา ข้าจะรีบไล่เด็กนี่ไปแล้ว” เสี่ยวเอ้อในร้านรีบมาขอโทษ

“ยังไม่รีบไปอีก” เสี่ยวเอ้อหันไปพูดกับเด็กเบาๆ กลัวว่าจะทำให้นายหญิงที่ท่าทางเหมือนคนมีเงินขุ่นเคือง

“ไม่เป็นไร มานี่สิ” เสี่ยวเหอเรียกเด็กน้อย แต่เด็กน้อยกลับหลบอยู่หลังเสี่ยวเอ้อแทน

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว” เสี่ยวเหอยื่นซาลาเปาให้เด็กน้อย

จู่ๆ ก็มีคนควบม้ามาถึงหน้าร้านน้ำชา เขาใส่ชุดทหาร มีหนวดเครารุงรัง มีริ้วรอยเด่นชัด อายุคงมากแล้ว แต่ยังคงดูแข็งแรงและน่ามอง เสี่ยวเหอต้องดูให้ดีอีกสองสามครั้งจึงจำได้ว่านั่นคือชิงชิงของนาง

“ขึ้นม้า” เขาเข้ามาเรียกนางด้วยน้ำเสียงเย็นชาสามส่วน ไม่พอใจอีกเจ็ดส่วน เสี่ยวเหอจึงได้แต่ทำหน้าสงสัย ไม่แน่ใจว่าเขาโกรธอะไร

“..ข้ากำลังกินข้าว” หญิงสาวพูดเสียงเบา

แต่ชิงถิงอายุมากกลับไม่สนใจ เขาเข้ามาลากนางออกไปนอกร้านทันที ไกลพอที่คนอื่นจะไม่ได้ยินแล้วจึงดุนางเสียงเข้ม คิ้วขมวดด้วยอารมณ์โกรธ

“ตัวข้าไม่ได้อยากรับอนุ แต่ในเมื่อถูกบังคับให้รับแล้ว เจ้าจะเดินทางไปถึงเมืองหลวงก็ไม่ช่วยอะไร และเลิกทำตัวโง่เขลา วิ่งออกมาโดยไม่สนใจผู้อื่นเช่นนี้ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว

ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะรู้สึกเช่นไร แต่ต้องกลับไปอยู่ในจวน” เขาทั้งข่มขู่ทั้งโมโห เขากลัวว่าหากร่างนี้ไปที่อื่น เสี่ยวเหอของเขาอาจจะตื่นมาในจวนของเขาไม่ได้อีก ต่อให้ไม่ได้อยากมาก็ยังต้องรีบออกมาตามหา

เสี่ยวเหอก็ชะงักค้างไปตั้งแต่ที่เขาบอกว่ารับอนุแล้ว

“ชิงชิง เจ้ารับอนุหรือ!!” นางถามเสียงสั่น น้ำตาคลอเบ้า

เมื่อชิงถิงได้ยินนางเรียกเขาว่าชิงชิง เขาก็ตกใจมากไม่แพ้นาง รีบกอดนางไว้อธิบายพัลวัน

“เสี่ยวเหอ..ไม่ใช่ข้า ข้าถูกท่านแม่ทัพบังคับให้รับ แต่เท่าที่สืบมา หญิงผู้นั้นน่าจะเป็นสายลับของฮ่องเต้ ถูกส่งมาเพื่อสืบข่าวของท่านแม่ทัพ อีกไม่นานก็คงถูกฆ่าปิดปาก ตอนนี้แค่ต้องทำตามแผนไปก่อน

เจ้า..อย่าเข้าใจข้าผิดนะ เรื่องนี้เป็นเรื่องของราชสำนัก ข้าเองก็แค่ทำตามแผนการเท่านั้น”

เขาไม่สนใจว่าปกติฮูหยินของเขาคิดอย่างไร ต้องการสิ่งใด ไม่อยากเสียเวลาอธิบาย แต่เพราะนางหนีมา เขาจึงต้องรีบมาตาม กลัวว่าเสี่ยวเหออาจกลับบ้านไม่ได้ แต่พอเป็นเสี่ยวเหอ ชิงถิงถึงกับเปิดเผยความลับของราชสำนักแทบจะทันที

เสี่ยวเหอกะพริบตาปริบๆ เหตุใดชีวิตของนางจึงได้สับสนวุ่นวายนัก ทุกเช้าที่ตื่นนางก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะไปตื่นที่ใด ตื่นเวลาไหน หรือตื่นตอนอายุเท่าไรเพียงเท่านี้นางก็สับสนชีวิตมากพอแล้ว

นี่นางต้องมานั่งรับมือว่าชิงชิงของนางอาจมีคนอื่นอีกหรือ เสี่ยวเหอไม่เคยคิดถึงเรื่องที่เขาอาจจะรับอนุเลยสักครั้ง นี่มันเรื่องตลกอันใดกัน! องค์เทพจากสวรรค์กำลังกลั่นแกล้งนางอยู่ใช่หรือไม่