ตอนที่ 32 รับอนุ

นางเดินทางข้ามเวลาทุกวันเช่นนี้ จะเอากำลังที่ใดไปสู้รบกับเหล่าอนุที่ฮ่องเต้ประทานให้สามีของนางอย่างไร นางเคยได้ยินว่า สตรีพวกนั้นล้วนงดงามมีความสามารถ พร้อมทำทุกวิธีเพื่อจะปีนขึ้นเตียงของบุรุษ

“เจ้าปฏิเสธไม่รับอนุไม่ได้หรือ ให้คนอื่นๆ รับแทนก็ได้ รองแม่ทัพมีเจ้าเพียงผู้เดียวหรือ” เสี่ยวเหอน้อยใจ

“ข้าทำเช่นนั้นไม่ได้ เพราะติดหนี้บุญคุณของท่านแม่ทัพอยู่ จำเป็นต้องตอบแทนคุณ แต่ข้ารับรอง ข้ามีแค่เจ้า เชื่อข้าได้หรือไม่” เขาแก้ตัว ดึงนางมากอดปลอบ น้ำเสียงฟังคล้ายอ้อนวอนแปดส่วน หวาดหวั่นอีกสองส่วน

เสี่ยวเหอเห็นท่าทางร้อนรนของเขา ท่าทางเอาอกเอาใจนาง แม้จะเป็นชิงถิงที่อายุมากแล้ว มีหนวดเคราเต็มหน้า แต่อย่างไรก็ยังน่ารักในสายตานาง นางกอดเขาตอบ ลูบหลังปลอบโยนราวกับกำลังปลอบเด็กน้อยชิงชิง

“ไม่เป็นไร ข้าเข้าใจ แต่ข้าไม่ยอมรับ หากเจ้ารับอนุ ข้าจะรับลูกบุญธรรม!!” นางอยากให้เขาเอาใจ

“เจ้ามีลูกของตัวเองแล้วนะ” ชิงถิงผลักนางออกเล็กน้อยเพื่อมองหน้าเสี่ยวเหอ ท่าทางตกใจไม่น้อย

เสี่ยวเหอยิ่งทำหน้าตกใจไปใหญ่ นางเพิ่งเข้าหอกับเขาไม่กี่ครั้ง ไม่เคยอุ้มท้อง แต่เขากลับบอกว่านางมีลูกกับเขาแล้วเช่นนั้นหรือ!!

ชิงถิงกลับหัวเราะชอบใจ อาการตกใจของเสี่ยวเหอในร่างสตรีอายุมากช่างน่าเอ็นดู เขาคาดว่านางคงยังไม่ผ่านช่วงตั้งครรภ์ เขาพานางกลับมานั่งที่โต๊ะในร้าน กลัวภรรยาจะร้อนจนหมดสติ

เสี่ยวเอ้อได้แต่มองบุรุษตัวสูงใหญ่อายุมาก คอยเอาอกเอาใจภรรยาที่หน้าตาก็ไม่ใช่สาวน้อย แต่กลับทำท่าทางราวกับสาวน้อย ชายชาติทหารผู้นั้นคอยป้อนซาลาเปาให้ภรรยากิน รินน้ำให้ภรรยาดื่ม

“ข้าไม่ยอม เจ้าห้ามรับอนุ หากเจ้ายืนยันจะรับนางเข้าจวน ข้าจะรับลูกบุญธรรม” เสี่ยวเหอย่นปาก ท่าทางเป็นเด็กสาว

“ได้ทุกอย่าง ขอเพียงเจ้าพึงพอใจ ไม่ว่าสิ่งใดข้าก็ให้เจ้าได้ ลูกบุญธรรมใช่หรือไม่ ได้สิ จะรับกี่คน” เขารับปากอย่างว่าง่าย

เสี่ยวเหอให้เขาป้อนข้าวจนอิ่ม แล้วเขาก็พานางกลับจวนพร้อมเด็กกำพร้าคนนั้น นางจึงมีลูกบุญธรรมโผล่มาหนึ่งคน ทิ้งให้เขาเลี้ยงต่อไปในภายภาคหน้าลำพัง

พวกเขากลับถึงจวนก็เลยยามอู่ [1] ไปแล้ว ท่านรองแม่ทัพเรียกให้อนุมายกน้ำชาให้ฮูหยิน เสี่ยวเหอเห็นว่าอนุคนนั้นยังเด็กมาก ต่อไปจะถูกฆ่าจริงหรือ นางเกิดความสงสารต่ออนุที่ทั้งสาวและสวยกว่า อาจแย่งสามีของนางได้

“เจ้าเป็นใคร มาจากที่ใดหรือ” เสี่ยวเหอถาม

“ข้าชื่อ จินหนิงเจ้าค่ะ เป็นเด็กกำพร้า ถูกพ่อค้าวาณิชหลอกมาขายให้หอโคมเขียว แต่โชคดีตัวข้าพอจะเล่นผีผาได้บ้าง จึงได้รับความช่วยเหลือจากลูกขุนนางผู้หนึ่ง

ข้ามีวาสนา เคยได้มีโอกาสเข้าไปเล่นเพลงในวังให้พระสนมซูฟัง พระสนมซูโปรดมากจึงช่วยดูแลชีวิตของข้า ต่อมาพระนางยังใจดี ประทานให้แต่งเป็นอนุของท่านรองแม่ทัพด้วยเจ้าค่ะ”

เสี่ยวเหอได้ยินก็ยิ่งสงสาร

“เจ้าถูกจับมาหรือ น่าสงสาร ข้ารู้จักสหายผู้หนึ่ง เป็นเด็กสาวบ้านนอก แม่ของนางตายหลังจากนางเกิด จึงไม่มีใครกล้าสู่ขอนาง พออายุมากก็มีพ่อค้าวาณิชผู้หนึ่งมาสู่ขอ ครอบครัวดีใจมากรีบให้แต่งออกไป

แต่สหายของข้ามีคนรักอยู่แล้ว คนรักของนางรู้ว่าพ่อค้าผู้นั้นจะหลอกเด็กสาวไปขายที่ต่างแคว้น เขาเป็นเพียงทหารชั้นผู้น้อย ไม่รู้จะช่วยเรื่องนี้อย่างไร ได้แต่พาสหายของข้าหนี

สุดท้ายพ่อค้าก็ตามจนพบและฆ่าคนรักของนางทิ้งอยู่ดี สหายของข้า..นางไม่ยินยอมจึงกระโดดน้ำตายตาม ชีวิตของนางน่าสงสารไม่แพ้เจ้าเลย” เสี่ยวเหอเล่าเสียงสั่นเครือ นางนำเรื่องของตัวเองมาเล่าให้อนุฟัง เพราะสงสารอนุจินจับใจ ชิงถิงยังบอกว่าจะฆ่าสตรีน่าสงสารผู้นี้อีก

อนุจินก็ถูกหลอกมาขายตั้งแต่เด็ก ครอบครัวของสนมซูซื้อตัวนางไว้และฝึกให้เป็นสายลับ นางตัดสินใจรับงานนี้ เพราะอยากหนีจากครอบครัวของสนมซู จึงแอบคิดว่าถ้ามาไกลถึงที่นี่ อาจหาทางหนีไปได้

อนุจินเห็นว่าฮูหยินเศร้าเสียใจกับเรื่องของสหายมาก เสียใจอย่างจริงใจ ยามเล่าเรื่องยังมีเสียงสั่น น้ำตาคลอด้วย แต่นางไม่เข้าใจว่าหากไม่รังเกียจนาง เมื่อเช้าฮูหยินผู้นี้จะหนีไปทำไม

“ฮูหยิน สงสารข้าหรือเจ้าคะ เช่นนั้น..เมื่อเช้า เหตุใดท่านไม่รีบรับน้ำชาของข้า” อนุจินถาม

“ฮูหยินไม่ได้หนีงานรับน้ำชา แต่เพราะลูกพี่ลูกน้องที่อยู่ห่างออกไปถูกโจรปล้น ร้อนใจจึงรีบไปดู ทั้งยังช่วยเด็กกำพร้าที่พ่อแม่ถูกฆ่าเอาไว้หนึ่งคน” ชิงถิงแก้ตัวให้ภรรยา

‘ทำไมแก่แล้วชิงชิงจึงได้โกหกคล่องเสียจริง’ เสี่ยวเหอมองหน้าชิงถิงแล้วได้แต่ส่ายหน้า

“ไม่ต้องโกหกหรอกชิงชิง ข้ารักเจ้า แน่นอนย่อมต้องหึงหวง หากเจ้าจะรับอนุ ใครจะทำใจได้ ข้าย่อมต้องกินน้ำส้มทั้งไห ข้าคิดเสมอว่าข้ามน้ำข้ามเวลามาไกลเช่นนี้ เพียงหวังได้ใช้ชีวิตอยู่กับเจ้าตลอดไป ใครจะคิดว่าเจ้าจะรับอนุ ข้าก็ต้องหนีออกไปให้ตามง้อสักหน่อย” จู่ๆ นางก็พูดความจริงออกมาเสียอย่างนั้น

ชิงถิงตกใจไม่น้อย อนุจินก็ตกใจที่อยู่ๆ ฮูหยินกลับพูดความจริงที่ท่านรองแม่ทัพพยายามปกปิดอย่างง่ายดาย แม้นางจะสงสัยว่าการข้ามน้ำข้ามเวลาหมายถึงอย่างไร แต่ก็ไม่กล้าทักท้วง

“อนุจิน..ข้ามีสาวใช้คนหนึ่งที่เคยพยายามขายตัวข้ากับพ่อค้าวาณิชแลกกับเงินเพียงหนึ่งตำลึง ตอนนั้นข้าไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางจึงทำเช่นนั้น แต่ยามนี้ เมื่อได้เห็นสายตาของเจ้าข้าก็พอจะเข้าใจบางสิ่ง

ที่จริงบ้านข้าตอนซื้อตัวสาวใช้มาก็คิดเพียงว่าได้ช่วยชีวิตเด็กคนนั้นจากคนชั่วร้าย แต่ก็เอานางมาเป็นสาวใช้ ไม่เคยถามว่านางอยากถูกช่วยเพื่อมาเป็นสาวใช้หรือไม่

แน่นอนว่าการขายข้าเป็นสิ่งที่ไม่ดี และข้าไม่มีทางให้อภัย แต่ก็เข้าใจว่าเงินหนึ่งตำลึงสามารถทำให้สาวใช้คนนั้นเป็นอิสระได้ นางคงไม่ได้อยากเป็นสาวใช้ แต่จะลาออกก็คงถูกผู้คนตราหน้าว่าอกตัญญู จึงถูกความชั่วร้ายครอบงำ

ข้ารู้ว่าอนุจินเป็นสายลับ เจ้าถูกหลอกมาขาย แสดงว่าไม่ได้เต็มใจ หากเจ้าไม่อยากทำเรื่องพวกนี้อีก ข้าจะให้ท่านรองแม่ทัพช่วย แต่หากเจ้าภักดีต่อสนมซูนั่น พวกเขาจะฆ่าเจ้า”

“เสี่ยวเหอ!!” ชิงถิงรีบห้ามภรรยา เขาไม่คิดว่านางจะเปิดเผยเรื่องที่เขาวางแผนกับท่านแม่ทัพมาสองเดือนเต็ม

อนุจินที่ยังไม่ทันได้ยกน้ำชาได้แต่ตกตะลึง นางไม่คิดว่าใต้หล้านี้จะมีสตรีที่โง่เขลาจริงใจเช่น คราแรกนางยังคิดว่าฮูหยินจะเล่นงิ้วอะไร แต่ดูจากสีหน้าของรองแม่ทัพแล้ว น่าจะเป็นเรื่องจริง

“ความตายนั้นง่ายดายนัก มีชีวิตอยู่จึงยากยิ่งกว่า แต่ผู้คนไม่ว่าใครก็ไม่อยากตาย ทุกคนล้วนอยากใช้ชีวิตอยู่กับคนที่รัก ข้ามีเวลาอยู่กับชิงชิงจำกัด ไม่มีเวลามาสู้รบกับเจ้า สู้เปิดใจพูดคุยตกลงกันอย่างตรงไปตรงมาจะดีกว่า

หากอนุจินอยากหนี ข้าจะช่วย อาจจะช่วยให้พ้นจากเงื้อมมือของราชสำนักไม่ได้ แต่แค่หลอกว่าคนผู้หนึ่งตายแล้ว เป็นเรื่องง่ายมาก” เสี่ยวเหอร่ายยาว นางเข้าใจความลำบากของชีวิตที่ไม่มีทางเลือกดี

ชิงถิงและอนุจินตกใจกับเรื่องที่นางพูดมาก ในขณะที่ชิงถิงไม่เอ่ยปากได้แต่จ้องหน้าภรรยา อนุจินกลับนั่งคุกเข่าขอร้องทันที

“ข้าจินหนิงไม่อยากหนีทั้งชีวิต แต่ก็ไม่อยากเป็นสายลับให้ใครอีกแล้ว ขอเป็นอนุของท่านรองแม่ทัพจริงๆ ได้หรือไม่เจ้าคะ”

---

[1] ยามอู่ คือ เวลา 11.00-12.59 นาฬิกา