ตอนที่ 35 เข้าใจผิดเรื่องสู่ขอ

“ข้าแน่ใจ คนผู้นั้นเป็นนายหญิงใหญ่ของตระกูลหยวน ตระกูลหยวนเป็นพ่อค้าขายเกลือที่ได้รับสัมปทานโดยตรงของอำเภอนี้” พี่สาวอธิบาย

“ขะ..ข้าไปรู้จักครอบครัวนั้นได้อย่างไรกัน” เสี่ยวเหอกลัดกลุ้ม ไม่ใช่นางเคยบอกท่านแม่ไปแล้วหรือว่าตัวเองมีคนที่อยากแต่งด้วยแล้ว เหตุใดจึงเกิดเรื่องพวกนี้ขึ้นอีก

“ก็..เมื่อเดือนที่แล้วเจ้ายังไปเที่ยวดูโคมมังกรในเทศกาลซีซีกับคุณชายตระกูลหยวนอยู่เลยไม่ใช่หรือ จะมาตกใจอะไรตอนนี้” เสียงที่ตอบมาไม่ใช่พี่สาว แต่เป็นเสียงของชิงถิง!!!!!

เสี่ยวเหอและหลันเหมยหันไปดูพร้อมกัน ชิงถิงกำลังขนตะกร้าใส่ไข่สองใบใหญ่มา เขาวางตะกร้าไข่ไว้ที่พื้นเบาๆ

“ให้เอาไปไว้ทางใด” ชิงถิงถามพี่หลันเหมย โดยไม่หันมามองเสี่ยวเหอเลยสักนิด พี่หลันเหมยหันมามองน้องสาวตัวเองที่แข็งค้างไปแล้วอย่างกังวล

“ทางนี้” พี่สาวบอกชิงถิง ก่อนพาไปวางไข่ไว้บนชั้นวางและหยิบเงินให้เขาไปถุงหนึ่ง

“ขอบใจเจ้ามากต้าจื่อ ขนมพวกนี้ฝากไปให้ท่านแม่ของเจ้าด้วย ตอบแทนที่คัดไข่ใบใหญ่ๆ มาให้ข้าเสมอ”

ในขณะที่เสี่ยวเหอมองชิงถิงและพี่สาวเดินไปเดินมา ตัวเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ในหัวมีแต่คำที่เขาว่านางไปเดินเล่นดูโคมไฟมังกรกับคุณชายตระกูลหยวน หรือเขากำลังจะแต่งงานไปกับหญิงอื่นและไม่สนใจตัวนางแล้ว ยามนี้นางคิดได้เพียงแต่เรื่องโง่งม

ทั้งหมดที่นางทุ่มทำ เรื่องน่าอายอย่างการดึงเขามาจูบ ไม่ทำให้เขาคิดถึงแต่นางผู้เดียวหรอกหรือ หรือระหว่างชายและหญิง ความรู้สึกคิดถึงมันต่างกัน สิ่งที่นางทำไปจึงไร้ผล

เสี่ยวเหอกลัวว่าชิงถิงจะไม่รักนางแล้วอย่างสุดใจ

“ขอบคุณ” ชิงถิงเอ่ยขอบคุณระหว่างที่รับขนมจากพี่หลันเหมย จากนั้นก็เดินออกจากหลังบ้านทางเดิม

เสี่ยวเหอวิ่งไปจับแขนเสื้อเขาเอาไว้แต่พูดสิ่งใดไม่ออก ได้แต่จับเอาไว้เช่นนั้น ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะต้องพูดอย่างไร

“อย่าทำอะไรเช่นนี้ เสียมารยาท รีบปล่อยมือเร็วเสี่ยวเหอ” พี่สาวตกใจรีบไปห้าม

ในขณะที่ชิงถิงแทบจะไม่หันมามองเสี่ยวเหอแม้สักเสี้ยว ต่อให้นางจะจับแขนเสื้อเขาอยู่ แต่เขาก็ไม่หันมามอง

พี่หลันเหมยพยายามจะแกะมือเสี่ยวเหอออก แต่เสี่ยวเหอก็ร้องไห้ออกมาเสียอย่างนั้น เหตุใดวันนี้ชิงถิงถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แสดงว่าวันนี้เป็นวันสิ้นเดือนแล้วสินะเขาจึงกลับมาบ้านได้

แต่จะพูดกับเขาอย่างไรนั้นนางคิดไม่ออกเลยจริงๆ ...

พี่สาวเห็นน้ำตาที่ไหลเต็มสองแก้มของน้องสาวก็ตกใจ นางรีบเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาให้น้องสาว เสี่ยวเหอจึงได้รู้ตัวว่าตัวเองกำลังร้องไห้

ชิงถิงยังคงไม่ใส่ใจ เขาสะบัดแขนเสื้อนิดเดียวก็หลุดจากการเกาะกุมของนางแล้ว เขาเดินกลับบ้านไม่แม้แต่จะหันมามองเสี่ยวเหอ ในใจเสี่ยวเหอไม่ยินยอม นางไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น วิ่งไปจับแขนของเขาเอาไว้อีกครั้ง

“ไม่ใช่ข้า..” เสี่ยวเหอพูดได้เพียงเท่านั้น ไม่ยอมปล่อยแขนของเขา

พี่หลันเหมยเห็นอาการของทั้งสองคน นางตกใจเลิ่กลั่กหันไปมองรอบๆ กลัวจะว่ามีใครเห็นอีกหรือไม่ หลันเหมยรู้ดีว่าทั้งสองคนรักกัน ถึงบางครั้งเสี่ยวเหอจะทำเป็นเย็นชาคล้ายไม่สนใจชิงถิง แต่เรื่องที่ชิงถิงรักเสี่ยวเหอนั้นชัดเจนมาก ตอนนี้กลัวก็แต่ว่าจะมีใครมาเห็นกิริยาไม่งามเช่นนี้ กลัวว่าผู้อื่นจะเอานางไปพูดไม่ดี นางจึงได้แต่ทำหน้าที่เป็นคนเฝ้ายามให้กับพวกเขา

“ไม่ใช่ข้า ไม่ใช่ข้า..” เสี่ยวเหอจับมือชายหนุ่มไว้แน่นและพูดซ้ำไปมา ไร้พูดคำอื่นออกจากปากสั่นเท่า

ชิงถิงพยายามแกะมือของเสี่ยวเหอออก

“อย่าทำเช่นนี้ มันไม่ดี ใครมาเห็นจะเข้าใจผิดได้” เขาตำหนิ โดยไม่หันไปมองหญิงสาว

เสี่ยวเหอเห็นท่าทางเย็นชาของเขาแล้วรู้สึกไร้เรี่ยวแรง ได้แต่ปล่อยแขนปล่อยมือที่กำไว้แน่นอย่างทรมานใจ นางไม่ยินยอม แต่ท่าทางแสนเย็นชาของชิงถิงทำให้นางเจ็บปวดยิ่งกว่าเห็นเขาตายตรงหน้า ร่างกายของเสี่ยวเหอจึงหยุดเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ

หลังจากชิงถิงเดินเข้าบ้านไปแล้ว เสี่ยวเหอยังยืนอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานาน พี่สาวพยายามดึงให้นางกลับเข้าบ้านแม้นางจะไม่รู้ตัวสักนิด ปล่อยให้พี่สาวลากไปได้ทุกที่ เสี่ยวเหอกลัวมากว่าชิงถิงจะไม่รักตัวเองแล้ว

ยิ่งอากัปกิริยาของเขาที่บ่งบอกว่าเกลียดนางจนทนมองไม่ไหว ราวกับเขาได้ใช้ดาบน้ำแข็งแทงไปในหัวใจของนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขากำลังทำสิ่งที่นางกลัวมาตลอดในช่วงหลังๆ นี้ คือไม่รักนางแล้ว

หลังอาหารมื้อค่ำและการพูดคุยของผู้หลักผู้ใหญ่ นายหญิงใหญ่ตระกูลหยวนยังมอบของขวัญให้เสี่ยวเหอด้วยก่อนจะลากลับ แต่ทั้งหมดนั้นเสี่ยวเหอจำไม่ได้สักอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

ในใจนางคิดเพียงว่าจะต้องรีบไปปรับความเข้าใจกับชิงถิงก่อนที่ตัวเองจะหลับและตื่นไปวันอื่นหรือปีอื่น ปีที่เขาไม่รักนางแล้ว เขาอาจแต่งงานกับหญิงสาวคนอื่นไปแล้ว

เสี่ยวเหอไม่กล้าคิด หากเรื่องน่ากลัวเหล่านั้นเกิดขึ้นจริง นางยังไม่แน่ใจว่าจะต้องทำเช่นไรจึงจะดี ทางที่ดี นางต้องแก้ไขความเข้าใจผิดวันนี้เสีย

หลังจากที่ทุกคนเข้านอนแล้ว เสี่ยวเหอแอบออกจากบ้านคนเดียว เวลานี้น่าจะเลยยามซวี่ [1] ใกล้จะเข้ายามห้าย [2] นางตั้งใจว่าจะไปแอบเรียกชิงถิงข้างนอกห้องของเขา เพื่อให้ออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง

แต่เมื่อไปถึงก็เห็นว่าเขากำลังเดินออกไปที่ไหนสักแห่ง คืนนั้นก็เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง จันทร์สว่างจนมองเห็นต้นหญ้าเป็นต้นๆ แม้เขาจะถือคบเพลิงไปด้วย แต่นางกลับใช้แสงจันทร์เป็นเครื่องนำทางและไล่ตามเขาไป

เสี่ยวเหอเดินตามเขาไปเรื่อยๆ เส้นทางนี้เป็นเส้นทางที่ขึ้นไปยังเนินเขาเตี้ยและกำลังลงไปยังลำธารเล็กๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในป่าลึก สถานที่ที่ซึ่งชิงถิงเรียกว่าที่พลอดรักของพวกเขาทั้งสองคน

ในที่สุดเขาก็ไปถึงห้างที่ล้อมรอบต้นไม้ซึ่งยังคงอยู่ที่เดิม ชิงถิงปักคบเพลิงไว้ด้านข้างและเริ่มลงมือทำลายห้างนั้น!

เสี่ยวเหอตกใจรีบไปห้ามเขาเอาไว้

“เหตุใดเจ้าถึงทำเช่นนี้ เจ้า..เจ้าห้ามทำ” นางโวยวาย

“ในเมื่อเจ้าจะแต่งงานแล้ว ที่เช่นนี้จะมีไปเพื่ออะไร” เขาพูดเสียงเรียบเฉย เขารู้นานแล้วว่านางแอบตามมา

“มันไม่ใช่ความตั้งใจของข้าที่จะแต่งงาน”

“วันที่ไปเที่ยวดูโคมไฟมังกร ข้าเห็นว่าเจ้าดูมีความสุขดีนี่ กับคุณชายตระกูลหยวนผู้นั้น วันนี้กลับบอกว่าไม่ตั้งใจหรือ”

“ข้าไม่ได้อยากแต่งงาน ข้าพูดไปแล้วไม่ใช่หรือว่าข้ามีความจำเป็น” เสี่ยวเหอพูดอย่างกังวล

“เช่นนั้น เจ้าเลิกเอาข้าไปเป็นข้อกังวลของเจ้าเถิด” ชิงถิงพูดคล้ายกับไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับนางอีกแล้ว

---

[1] ยามซวี่ คือเวลา 19.00-20.59 นาฬิกา

[2] ยามห้าย คือเวลา 21.00-22.59 นาฬิก