ตอนที่ 36 หึงหวง ไม่รับฟัง

“นั่นไม่ใช่ข้า เจ้าเชื่อข้าได้หรือไม่” เสี่ยวเหอทั้งอ้อนวอน ทั้งขอร้อง นางรู้สึกหนักอึ้งในอกจนเจ็บปวด

ชิงถิงโมโห เขาหันกลับไปจ้องมองหญิงสาวที่ปลุกปั่นหัวใจของเล่นราวกับของไร้ค่า

“เจ้าเห็นข้าโง่มากใช่หรือไม่ เจ้าเดินไปเที่ยวกับชายอื่น แต่ก็รับของแทนใจของข้าไป ทั้งยังมาโกหกข้าหลายต่อหลายครั้งว่าชอบข้า ปั่นหัวข้าด้วยจุมพิตโง่ๆ

โกหกข้าว่า ทำ ไม่ได้ แต่เจ้าเป็นคนให้ข้า ทำ เอง..ข้าได้ ทำ ไปแล้ว เจ้าก็ยังหาคนอื่นๆ มาแต่งงานด้วย หรือเพราะข้าฐานะยากจนเกินไป เจ้าจึงเห็นข้าเป็นเพียงของเล่นฆ่าเวลา ไม่ได้เป็นหนึ่งในตัวเลือกของเจ้าด้วยซ้ำ”

เขาพูดความในใจออกมาเป็นชุด ทั้งเจ็บปวดทั้งโกรธเคือง นี่เป็นครั้งแรกของวันนี้ที่เขายอมมองหน้าเสี่ยวเหอและพูดกันตรงๆ

“นั่นไม่ใช่ข้า” บางอย่างจุกที่คอจนเสี่ยวเหอ นางพูดได้แต่คำเดิมๆ

“เจ้า..ไม่มีคำแก้ตัวอื่นแล้วหรือ หากมีเท่านี้ก็เลิกมาขวางทางข้าสักที ข้าจะได้ตัดใจและไปแต่งงานกับคนอื่น ส่วนเจ้าก็เลิกแกล้งโง่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆ ที่เรื่องราวมาถึงขั้นนี้

ในเมื่อข้าไม่มีเงินทองมากมายเท่ากับคุณชายตระกูลหยวน เจ้าอยากจะไปแต่งงานกับเขาก็ไม่ต้องเสแสร้งเป็นคนดี เพียงบอกข้าตรงๆ ว่าเจ้าอยากแต่งงานกับเขา ข้าโง่งมเพียงนี้ มีหรือที่ข้าจะไม่ยินดีปล่อยให้เจ้าไปแต่งงาน”

คำที่ชิงถิงพูดว่าจะตัดใจและจะไปแต่งงานกับคนอื่น ทำให้เสี่ยวเหอรู้สึกเปรี้ยวฝาดที่หัวใจ หึงหวงมากและยังรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมจนโมโหขึ้นมา นางเองก็อยากประชดกลับไปบ้าง แม้หัวใจของนางจะรู้สึกราวกับถูกเขาเหยียบย่ำ ทั้งน้อยเนื้อต่ำใจที่เขาไม่ยอมเชื่อใจ ไม่ฟังที่นางพยายามอธิบาย

“ที่จริงเจ้าคงอยากจะไปรักหญิงอื่นนานแล้วกระมัง แต่ข้าพยายามรั้งเจ้าเอาไว้ เจ้าคงจะเห็นว่าข้าเป็นภาระมาก เป็นตัวขวางทางของเจ้าและยังโง่มากอีกด้วยสินะ

เรื่องรวยจนหรือฐานะทางครอบครัวเป็นเพียงข้ออ้าง ข้ารู้ดีว่าหากเจ้าอยากจะมาขอข้าแต่งงาน เจ้าย่อมต้องหาหนทางได้อยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องรอจนอายุสิบเก้าเกือบจะยี่สิบปีเช่นนี้

ข้ารู้ดีว่าเจ้าเก่งกาจ ขอเพียงเจ้ายินดี ข้าไหนเลยจะต้องรอจนแก่ ตลอดมาข้ารักเจ้าผู้เดียว ตั้งแต่ภพก่อนยันภพนี้ ข้าไม่เคยชายตามองผู้ใด ทุกวันเฝ้าคิดถึงแต่เจ้าผู้เดียว

ข้าเฝ้ารอวันที่เจ้าจะมาสู่ขอ แต่รอแล้วรอเล่าเจ้าก็ไม่มา เจ้ากลับกล่าวหาข้า โยนหม้อดำ [1] ให้ข้ารับผู้เดียว” พูดถึงตรงนี้เสี่ยวเหอก็เริ่มน้ำตาไหลนองเต็มสองแก้ม เสียงสั่นเครือจนพูดออกมาไม่ได้อีก

คำด่าทอของเขาช่างเชือดเฉือนจนนางแทบสิ้นใจ แต่ละคำที่เขาพูดทั้งดูถูกดูแคลนนาง ตัดสัมพันธ์ได้อย่างเลือดเย็น แต่เหตุใดพอเป็นคำด่าของนาง กลับกลายเป็นคำบอกรัก คำชื่นชมเขาเสียเช่นนั้น

นางช่างโง่เขลากระทั่งคำด่าก็ยังทำได้ไม่ดี เสี่ยวเหอได้แต่ต่อว่าตัวเองในใจ เพราะร้องไห้จนพูดอะไรไม่ไหว

ชิงถิงหัวใจเริ่มสั่นคลอนอีกครั้ง แม้จะเฝ้าย้ำเตือนตัวเองว่าอย่าปล่อยให้นางมาชักจูงได้ง่ายดาย แต่คำที่นางด่าเขา ฟังอย่างไรก็เหมือนรักเขา ชื่นชมเขา เฝ้ารอให้เขาไปขอนางแต่งงาน

ชิงถิงเริ่มรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่จะให้ขอโทษนาง เขาก็ไม่ยินยอมและไม่ยินดี เพียงแต่เขากลับสรรหาคำมาต่อว่านางอีกไม่ได้ รู้สึกสงสารนางก็สงสาร แต่โกรธก็ยังคงโกรธ

วันนั้นนางทิ้งเขาไว้พร้อมกับรอยจูบและรอยกัดที่นางจงใจทำเพื่อให้เขาคิดถึงนางแทบคลั่ง เขาเฝ้าดูนาง คอยขจัดอันตรายให้นาง รักนาง ดูแลนางราวไข่ในหิน

แต่ผ่านไปไม่นานนางกลับไปเดินเล่นส่งสายตากับเจ้านั่นในเทศกาลซีซี นางบอกว่านางมีความจำเป็น เขาก็เชื่อใจนาง รอให้นางมาอธิบายกับเขา แต่วันแล้ววันเล่า เขาทุกข์ใจจนแทบคลั่ง วันนี้นางกลับจะดูตัว ถึงขั้นอีกฝ่ายส่งผู้ใหญ่มาแล้ว

นางหลอกลวงเขาไม่เลิก ยังไม่ทันแต่ง นางก็คิดจะสวมหมวกเขียวให้เขาแล้ว นางเองก็คงใช้วิธีเดียวกันทำให้ชายผู้นั้นคลั่งนางแทบบ้าเช่นเดียวกันกับเขา แล้วตอนนี้ นางจะมาแสดงว่าเสียใจมากเช่นนี้เพื่อสิ่งใดกัน

เสี่ยวเหอร้องไห้สะอึกสะอื้น ชิงถิงกลับนิ่งเงียบมองนางอย่างเย็นชา สุดท้ายยังคงเป็นนางที่ต้องรวบรวมความกล้า พยายามหยุดร้องไห้เพื่อจะได้พูดคุยให้รู้เรื่อง

หากยังร้องไห้เช่นนี้ เขาคงไม่อยากอยู่ฟังนางเล่าความจริงแล้ว แม้ตอนนี้เขาจะเย็นชากับนาง แต่อย่างไรเขาก็ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ได้สะบัดนางทิ้ง ไม่ได้เดินหนี

“เจ้า ฟังข้าก่อน ข้ามีเรื่องจะเล่าให้เจ้าฟัง”

“เหตุใดข้าต้องฟังเจ้า”

“ข้าต้องเล่าความจริง” เสี่ยวเหอพยายามอ้อนวอน

“ข้าไม่ต้องการฟังคำโกหกของเจ้าแล้ว” ชิงถิงยังคงขุ่นเคือง

“ฟังข้าก่อนได้หรือไม่”

“เสียเวลาข้ามากแล้ว ข้ากลัวจะหาเจ้าสาวคนใหม่ไม่ทันใช้ ข้าไม่ต้องการฟังคำของสตรีที่ทำตัวเป็นกิ่งดอกซิ่งยื่นออกนอกกำแพง [2] ” เขาอยากให้นางร้อนรน ทุกข์ทรมานบ้าง

“อะ..เจ้า..ชิงชิง..เจ้าใจร้ายนัก” น้ำตาของเสี่ยวเหอคลอเต็มเบ้าอีกครั้ง ชิงถิงด่านางเป็นดอกซิ่งยื่นออกนอกกำแพง นางยังไม่เสียใจเท่าที่เขาพูดว่าจะหาเจ้าสาวคนใหม่

“ได้..ในเมื่อเจ้าต้องการขอคนอื่นแต่งงาน จะไปรักคนอื่นแล้ว หม้อดำนี้ข้าจะรับไว้เอง แต่งงานหรือ ใช่สิ ข้ามันสารเลวเอง ข้าจะแต่งซักสามีสักสิบคนยังได้เลย ข้าไม่เชื่อว่าจะไม่มีใครอยากแต่งกับข้า

หรือหากไม่มีใครอยากแต่ง ข้าจะไปแต่งกับต้าหลี่คนผ่าฟืนท้ายหมู่บ้านก็ได้ ได้ยินว่าวันก่อนต้าหลี่กำลังอยากได้เมียพอดี ถึงเจ้าจะไม่ชอบข้าแล้ว แต่ข้าไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร ต้าหลี่คงไม่รังเกียจแน่”

เสี่ยวเหออยากจะพูดดีๆ แต่กลายเป็นยิ่งพูดก็ยิ่งน้อยใจ ยิ่งพูดก็ยิ่งประชดประชัน เพียงนางคิดว่าเขาจะแต่งกับคนอื่น นางก็อยากจะอุ้มไหน้ำส้มไปทุ่มใส่คนผู้นั้น

เสี่ยวเหอพูดเช่นนั้นไป แต่คนที่ไหน้ำส้มแตกหนักกว่ากลับเป็นชายหนุ่มเสียเอง อาการหึงหวงรุนแรงของเขาคล้ายจะทำให้ชิงถิงหน้ามืดตามัวอีกครั้ง จับนางพาดขึ้นไหล่ อุ้มเสี่ยวเหอเดินขึ้นไปบนห้าง

“ปล่อย! ปล่อยข้านะ ปล่อย” แม้นางจะดิ้นรนต่อว่าเขาก็ไม่สนใจ

---

[1] โยนหม้อดำ เป็นสำนวน หมายถึง โยนความผิดให้

[2] กิ่งดอกซิ่งยื่นออกนอกกำแพง หมายถึง นอกใจ