ตอนที่ 42 ขึ้นสวรรค์ยามเขาโกรธ

“เรื่องคืนนี้อย่าให้ท่านพ่อเจ้ารู้เลย เดี๋ยวแม่จะค่อยๆ เกลี้ยกล่อมเขาให้ เจ้าอย่าร้อนใจไป อย่างไรแม่ก็ไม่บังคับเจ้าให้แต่งกับคนที่เจ้าไม่พึงใจ” แม่เลี้ยงบอกเสียงอ่อนโยน

“ท่านแม่..” เสี่ยวเหอรู้ดีว่าในใจแม่เลี้ยงไม่ได้รักตัวเองขนาดนั้น แต่แม่เลี้ยงก็เป็นแม่ที่มีเมตตาที่สุดเท่าที่นางเคยเห็นแม่เลี้ยงของคนอื่นๆ นางร้องไห้วิ่งไปกอดท่านแม่ที่กำลังจะออกจากห้อง

“ขอบคุณท่านมาก..ท่านแม่ ขอบคุณที่เลี้ยงดูข้ามาอย่างดี ..ชิงชิง..คือ..ต้าจื่อจะหาทางออกเรื่องนี้เจ้าค่ะ เขาบอกว่าจะไม่ยอมให้บ้านข้าต้องน้อยหน้าเสื่อมเสียศักดิ์ศรี ท่านไม่ต้องกังวล” เสี่ยวเหอพูด

แม่เลี้ยงเองก็รู้ดีว่าต้าจื่อเป็นเด็กหนุ่มมีความสามารถ แม้บ้านจะยากจนไปสักหน่อย แต่จะต้องเป็นคนที่มีอนาคตไกล จึงปลอบใจเสี่ยวเหอ

“ไม่ต้องคิดมาก ท่านพ่อของเจ้าเป็นคนมีเหตุผล ไม่ได้รังเกียจคนยากจน เด็กดีเช่นต้าจื่อทั้งยังเข้ากองทัพตั้งแต่อายุน้อย ท่านพ่อจะต้องเห็นอนาคตที่ดีของเขาและยอมให้เจ้าแต่งงานแน่”

แล้วแม่เลี้ยงก็กลับไป คืนนั้นกว่าเสี่ยวเหอจะนอนหลับได้ก็เกือบเช้า ทั้งที่เหน็ดเหนื่อยกับการกระทำของชิงถิงมากแท้ๆ แต่นางก็มีเรื่องให้ต้องคิดมากเต็มไปหมด

เช้าวันต่อมา เสี่ยวเหอตื่นมาในช่วงที่ตัวเองอายุสิบสามปี ได้เห็นชิงถิงไปช่วยพวกผู้ใหญ่สร้างรั้วหมู่บ้านใกล้ๆ นางจึงแอบปิ้งเนื้อย่างไปให้เขา แต่จะปิ้งเนื้อในครัวโดยบอกว่าจะเอาไปให้ผู้ชายก็คงไม่สะดวก นางจึงอ้างกับคนอื่นๆ ว่าจะเอาไปให้ท่านพ่อ

ท่านแม่ดีใจมากที่นางมีความกตัญญู ยกเนื้อชิ้นใหญ่ให้นาง ปิ้งเนื้อเสร็จใส่พริกเกลือจนส่งกลิ่นหอมน่ากิน จากนั้นก็แบ่งเป็นสองชิ้น ชิ้นหนึ่งเอาไปให้ท่านพ่อ แต่อีกชิ้นแอบเอาไปให้ชิงถิง

ก่อนกลับบ้าน เสี่ยวเหอรู้สึกว่าไม่อยากจะกลับไปนอนที่บ้านแล้ว นางจึงไปนอนข้างริมธาร ใกล้กับบริเวณที่ชิงถิงจะสร้างห้างต้นไม้ในอนาคต แม้ยามนี้จะยังไม่มีสิ่งใดเลย

เสี่ยวเหอตื่นมาบนเก้าอี้พักมือกลางห้องโถงในจวนหลังใหญ่ของชิงถิง นางจับทรงผมของตัวเองก็เป็นทรงผมของคนที่แต่งงานแล้ว เสี่ยวเหอคิดว่าก่อนที่นางจะตื่นขึ้นมา ตัวนางอีกคนคงจะนอนหลับกลางวัน นางจึงมาที่นี่ได้

“ท่านรองแม่ทัพอยู่ที่ใด” นางรีบไปถามสาวใช้

“อยู่ที่ค่ายทหารเจ้าค่ะ” สาวใช้ตอบ

เสี่ยวเหอไม่เข้าใจว่าเหตุใดตื่นมาแล้วเขาไม่อยู่รอ หรือไม่ได้อยู่ใกล้บริเวณที่นางตื่น แต่นางไม่สนใจ อยากจะรู้เร็วๆ ว่าเขาทำอย่างไรเพื่อขอตัวเองแต่งงาน นางจึงบอกพ่อบ้านให้เตรียมรถม้า นางจะไปหาท่านรองแม่ทัพ

เสี่ยวเหอนั่งรถม้าไปเกือบหนึ่งชั่วยามก็ถึงค่ายทหาร

“ข้าเตรียมขนมมาให้ท่านรองแม่ทัพชิงถิง ขอเข้าไปพบเขาได้หรือไม่”

“ฮูหยิน..ช่วยรอข้างนอกนี่ก่อนนะขอรับ” ทหารยามบอกและรีบเข้าไปรายงานท่านรองแม่ทัพ

ทหารยามวิ่งเข้าไปรายงานไม่นานก็วิ่งออกมาอีกครั้ง

“ไล่นางกลับบ้านซะ ค่ายทหารไม่ใช่สถานที่ให้สตรีจะมาวุ่นวาย เอ่อ..ท่านรองแม่ทัพพูดเช่นนี้ขอรับ” ทหารยามแทบไม่กล้าสบตาเสี่ยวเหอตอนที่พูดคำพวกนั้นออกไป

‘เขาไม่อยากพบข้าหรือไรกัน เหตุใดเขาต้องเย็นชานัก หรือปกติแล้วเขาก็เย็นชากับภรรยาตัวเองเช่นนี้ เพียงเพราะอีกคนไม่ใช่ข้าหรือ’ เสี่ยวเหอคิด

แม้นางจะดีใจมากแต่ก็แอบเสียใจแทนตัวนางอีกคน

‘ไม่รู้ว่าข้ามาเช่นนี้ จะเป็นการไม่ยุติธรรมกับตัวข้าอีกคนหรือไม่’

เสี่ยวเหอกังวล แต่นางก็ยังดีใจที่ชิงถิงรักนางที่เป็นนางจริงๆ ต่อให้จะเป็นร่างของนางหน้าตาเหมือนนางทุกอย่าง แต่เขาก็ไม่รัก แม้จะสงสารร่างตัวเอง แต่ความรักครั้งนี้ เสี่ยวเหอตัดสินใจว่าอยากจะเห็นแก่ตัว นางจะไม่สงสารตัวเอง

ขบคิดอยู่หน้าค่ายทหารครู่หนึ่ง เสี่ยวเหอก็ยิ้มกับตัวเองและหากิ่งไม้แห้งแถวนั้นเขียนใส่ใบไม้ว่า ชิงชิง ฝากให้ทหารเฝ้าประตูเอาไปให้ท่านรองแม่ทัพ ส่วนนางรีบขึ้นรถม้ากลับ

นางอยากจะรู้นักว่า หากเขารู้ว่าเป็นนางแล้วไม่ได้พบ เขาจะรู้สึกเช่นไร นางจะรีบกลับไปนอนที่จวน และตื่นไปเวลาอื่นให้เขาเสียดายเล่น

เสี่ยวเหอใช้เวลานั่งอยู่บนรถม้าไม่ถึงครึ่งชั่วยาม ยังไม่ทันกลับถึงจวนหลังใหญ่ ชิงถิงก็ควบม้าตามมาถึง เขารีบหยุดรถม้าของนางและปีนขึ้นมานั่งในรถม้ากับนาง

สาวใช้ต้องรีบลงไปเดินด้านนอก ดูจากท่าทางแล้วเขาคงรีบตามมาทันทีที่ได้รับใบไม้นั่น ท่าทางร้อนรนของเขาช่างน่ามอง เขายังต่อว่านางทางสายตาด้วย สำหรับนางแล้วช่างน่ารักเสียจริง

เสี่ยวเหอหัวเราะยิ้มร่าเริงแต่ชิงถิงกลับโกรธจัด เขาเริ่มทำโทษนางทันที ดึงนางมาจูบอย่างหนักหน่วง จูบอยู่นานจนเขาพอใจ แต่เสี่ยวเหอก็ยังคงหัวเราะคิกคัก เขาจึงยังคงหน้าบึ้งอยู่

“ข้าเพียงอยากแกล้งเจ้าเท่านั้น เลิกทำหน้าเช่นนั้นเถิด” เสี่ยวเหอเย้า

แต่เขาโกรธมาก เพราะเขาถือว่าไม่ค่อยได้มีเวลาได้อยู่กับนางตัวจริง ยามที่นางตัวจริงมา ชิงถิงจะทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้นาง แต่นางมาแล้วกลับไม่ไปหาเขา เขาจึงโมโหขุ่นเคือง

“เจ้า..ไม่คิดถึงข้าบ้างเลยหรือ” ชิงถิงถามด้วยความน้อยใจ

“ข้าพบชิงชิงทุกวัน เมื่อวานข้ายังเอาเนื้อไปให้เจ้ากินอยู่เลย เจ้ายังตำหนิข้า บอกว่าอย่าไปหาเจ้าอีก วันนี้ข้าจึงทำตามที่เจ้าบอกอย่างไรเล่า” เสี่ยวเหอยังคงแกล้งเขา

ชิงถิงไม่สบอารมณ์คำตอบนั้นของเสี่ยวเหอ เขาจึงทำโทษนาง ด้วยการกระแทกแรงๆ บนรถม้าเสียเลย จนสาวใช้แทบไม่กล้าเดินไปใกล้รถม้า

แต่เสี่ยวเหอไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองได้รับโทษแต่อย่างใด นางกลับรู้สึกว่าได้รับรางวัลมากกว่า ก็เขามอบความสุขสมให้นางมากมาย ทั้งยังพร่ำบอกรักนาง นางรับรู้ถึงแต่ความสุข

เสี่ยวเหอค้นพบว่ายามที่เขาอ่อนโยนนั้น ถึงแม้นางจะไปถึงสวรรค์เช่นเดิม แต่ไม่สุขสมเท่ากับยามที่เขาทำอย่างรุนแรงเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธ ตะคอกบอกรักนางและกระแทกกระทั้นความต้องการทั้งหมดใส่นาง

มันช่างสุขสุดยอดมาก มากจนนางแทบจะยืนไม่ไหว ราวกับได้ปลดเปลื้องอารมณ์และความรู้สึกทั้งทางกายทางใจ เสี่ยวเหอจึงชอบให้เขาทำแรงๆ มากกว่าทำอย่างอ่อนโยน

เมื่อรถม้าไปถึงจวนของท่านรองแม่ทัพ ชิงถิงก็ต้องอุ้มเสี่ยวเหอลงจากรถม้าแทน เพราะนางตัวสั่นเทิ้มจนเดินไม่ไหว